Ανδρί κόσμος

Ο Δημήτρης Κ. Μαυροσκούφης είναι καθηγητής Διδακτικής Μεθοδολογίας και Ιστορίας της Εκπαίδευσης στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το διδακτικό, ερευνητικό και συγγραφικό έργο του αναφέρεται κυρίως στη Διδακτική Μεθοδολογία, τη Διδακτική Μεθοδολογία της Ιστορίας, την Ιστορία της Εκπαίδευσης, την Ιστορική Παιδαγωγική και την Εκπαιδευτική Πολιτική.. Έχει συγγράψει, εκτός άλλων, τα βιβλία "Η σχολική ιστορία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (1975-1995): η μεταπολιτευτική εκδοχή του σισύφειου μύθου" (Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη 1997), "Εμπειρίες και απόψεις μαθητών και φοιτητών σχετικές με το μάθημα της ιστορίας: θεωρητικά ζητήματα και εμπειρική έρευνα" (Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη 1999) "Ένας στρατιώτης στον Εμφύλιο (1945-1949): η συμβολή της μικροϊστορίας στην ανίχνευση και την ανάλυση των βιωματικών όψεων της καθημερινής ζωής" (Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη 2000) και "Αναζητώντας τα ίχνη της ιστορίας: ιστοριογραφία, διδακτική μεθοδολογία και ιστορικές πηγές" (Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη 2005).

Η Μαρία Δημάση είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με γνωστικό αντικείμενο "Διδακτική γλώσσας και λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στον παρευξείνιο χώρο". Έχει σπουδές στην παιδαγωγική και τη διδακτική. Ασχολείται με τη μεθοδολογία της διδασκαλίας της γλώσσας και της λογοτεχνίας, με την έρευνα των αντίστοιχων σχολικών εγχειριδίων της Ελλάδας και των Παρευξείνιων Χωρών, με τη γλωσσική πολιτική και τη γλωσσική παιδεία στην Ελλάδα, καθώς και με τη θεωρία της λογοτεχνίας και τις πολιτισμικές σπουδές.

Ο Μ. Γ. Βαρβούνης γεννήθηκε στη Σάμο το 1966. Σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1983-1988). Ειδικεύθηκε στη Λαογραφία και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1991). Πραγματοποίησε επίσης μεταδιδακτορικές ερευνητικές σπουδές στο Universite Catholique της Louvain (Louvain-La-Neuve) του Βελγίου (1996-1997). Το 1992 εξελέγη λέκτωρ και το 1998 επίκουρος καθηγητής Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, όπου διδάσκει. Έχει λάβει μέρος σε πολλά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει μελέτες αυτοτελώς ή σε επιστημονικά περιοδικά, τιμητικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τον Μάρτιο του 2005 η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τον τίμησε με το οφφίκιο του "Άρχοντος Προστάτου των Γραμμάτων της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας", ενώ το 2005, με σεπτή πατριαρχική απόφαση, ορίστηκε μέλος του Δ.Σ. της Αδελφότητος Οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου "Παναγία η Παμμακάριστος".

Η Βασιλική Κοντογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα (1953), όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έπειτα, για να κάνει πιο προχωρημένες σπουδές νεοελληνικής φιλολογίας, έζησε αρκετά χρόνια στο Παρίσι. Εκεί άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση, διδάσκοντας γλώσσα, λογοτεχνία και πολιτισμό στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Από το 1993 εργάζεται στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και ζει στην Αλεξανδρούπολη. Είναι καθηγήτρια νεοελληνικής λογοτεχνίας του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας Δ.Π.Θ. Έχει δημοσιεύσει φιλολογικές μελέτες, λίγες μεταφράσεις και μία διασκευή ενός αφρικανικού μύθου. Η ποιητική συλλογή "Κύκλοι" είναι το πρώτο της ποιητικό βιβλίο.

Ο Αλέξης Γ. Κ. Σαββίδης (Αθήνα, 1955), Master of Philosophy του Πανεπιστημίου King's College, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, βυζαντινολόγος-ιστορικός, είναι καθηγητής βυζαντινής και μεσαιωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου (Ρόδος). Την περίοδο 1995-1999 δίδαξε με ανάθεση βυζαντινή και μεσαιωνική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Παιδαγωγικό Τμήμα Δ.Ε.), ενώ από το 1997 διδάσκει (ανά διετία) βυζαντινή ιστορία και βυζαντινο-ισλαμικές σχέσεις στο Τμήμα Ελληνικών και Λατινικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Rand-Afrikaans του Johannesburg (Νοτίου Αφρικής). Την περίοδο 1985-2001 υπήρξε ερευνητής στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Αθήνα), ενώ το 2001 εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών/ Ρόδος), όπου το 2005 έγινε καθηγητής. ΄Εχει διδάξει σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού και έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Είναι επιμελητής έκδοσης του περιοδικού "Βυζαντινός Δόμος" ) και του "Εγκυκλοπαιδικού Προσωπογραφικού Λεξικού Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού". Έχει γράψει βιβλία και μελέτες/άρθρα ιδιαίτερα για τις σχέσεις Βυζαντίου/Ισλάμ (Άραβες-Τούρκοι), για τη βυζαντινή προσωπογραφία/γενεαλογία και για τη μεσαιωνική ιστορία του ελλαδικού χώρου και της Εγγύς Ανατολής, ενώ άρθρα του έχουν κυκλοφορήσει σε έγκριτα διεθνή εγκυκλοπαιδικά έργα. Το 1997 του απονεμήθηκε το Α' Βραβείο Αμπντί-Ιπεκτσί 1996-1997 για τη συμβολή του στη μελέτη των βυζαντινο-τουρκικών σχέσεων.Συνεργάζεται αρθρογραφώντας τακτικά από το 2008 στο "Πολύτονον" της ΄Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών και στη μηνιαία εφημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών "Εδώ Πανεπιστήμιο", με διάφορα μουσικά άρθρα και χρονικά καθώς επίσης από το 2012 στο διαδικτυακό μουσικολογικό περιοδικό "TaR".

Ο Σπυρίδων Σφέτας γεννήθηκε στο χωριό Κοιλάδα Λαρίσης το 1960. Αποφοίτησε από το Ιστορικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ το 1983. Με υποτροφίες αρχικά του Ι.Κ.Υ. και αργότερα του γερμανικού κράτους, μεταξύ 1985-1991 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία της Ανατολικής και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και στη Σλαβολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1991 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Η διατριβή του αφορούσε στο Μακεδονικό Ζήτημα. Επέστρεψε στην Ελλάδα, εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία και το 1993 διορίστηκε Επιστημονικός Συνεργάτης στο Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ). Το 1999 εκλέχθηκε Λέκτορας Νεότερης και Σύγχρονης Βαλκανικής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, το 2004 εξελίχθηκε στη θέση του Επίκουρου Καθηγητή, το 2009 στη θέση του Αναπληρωτή Καθηγητή και το 2017 στη βαθμίδα του Τακτικού Καθηγητή. Έχει γράψει πολλές μελέτες και άρθρα για την ιστορία των Βαλκανίων, αλλά και για τις τρέχουσες εξελίξεις, έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, καθώς και βαλκανικές γλώσσες.

Η Σοφία Ηλιάδου-Τάχου (Φλώρινα 1960) είναι πρωτοβάθμια Καθηγήτρια με γνωστικό αντικείμενο "Ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης" στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Νεότερη Ιστορία, στα Παιδαγωγικά και στη Βυζαντινή Ιστορία. Το 1996 πήρε το διδακτορικό της από το Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και το 2002 εκλέχτηκε Λέκτορας της Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εταιρίας Ιστορικών της Εκπαίδευσης και της Διεθνούς Ένωσης Ιστορικών της εκπαίδευσης (ISCHE). Έχει γράψει 9 ιστορικά βιβλία και δύο μυθιστορήματα. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, την Εκπαιδευτική πολιτική, την Τοπική ιστορία με έμφαση στη Δυτική Μακεδονία, και την Εκπαιδευτική Ιστορία του Πόντου και της νεότερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Ιωάννης Μπακιρτζής γεννήθηκε στην Ξάνθη και σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το έτος 1999 αναγορεύτηκε διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και σήμερα εργάζεται ως Λέκτορας στο Τμήμα Γλώσσας Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξεινίων Χωρών του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης.

Ο Φωκίων Π. Κοτζαγεώργης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1967. Αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και παρακολούθησε τον μεταπτυχιακό κύκλο στην οθωμανική ιστορία του ίδιου Τμήματος. Το 1999 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή επίσης στο ίδιο Τμήμα. Από το 1999 υπηρετεί στη Μέση Εκπαίδευση ως καθηγητής φιλόλογος και παράλληλα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Η Ζωή Γαβριηλίδου αποφοίτησε το 1993 από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ με ειδίκευση Γλωσσολογίας. Το 1994 απέκτησε το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης (DEA) και το 1997 το Διδακτορικό της δίπλωμα στις Επιστήμες της Γλώσσας από το Πανεπιστήμιο Paris-Nord XIII της Γαλλίας. Από το 1998 εργάζεται ως εκλεγμένο μέλος ΔΕΠ στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης στην Προσχολική Ηλικία του ΔΠΘ. Συνεργάστηκε με την καθηγήτρια ψυχολογίας Λ. Μπεζέ και την επίκουρη καθηγήτρια παιδαγωγικής Μ. Σφυρόερα για την έκδοση του εκπαιδευτικού υλικού "Πινακωτή" (εκδ. Ελληνικά Γράμματα), που αφορά στη διδασκαλία των φθόγγων της Ελληνικής και την προετοιμασία για την ανάγνωση και τη γραφή.

Η Αικατερίνη Σ. Μάρκου είναι λέκτορας στο τμήμα κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα "La question identitaire et l'education chez les Pomaques de Thrace grecque" (στον τομέα της κοινωνικής και ιστορικής ανθρωπολογίας, ΕΗΕSS, Paris, 2001). Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στις μειονότητες στα Βαλκάνια, σε ζητήματα εθνικισμού και πολιτικών της ταυτότητας, στη μεθοδολογία της εθνογραφικής έρευνας, καθώς και στο ισλάμ στα Βαλκάνια.

Ο Γιώργος Σαλακίδης σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Τουρκολογία στο Ludwig-Maximilians-Universität του Μονάχου. Διδάσκει οθωμανική γλώσσα και οθωμανική γραμματεία, τουρκική γλώσσα και σύγχρονη τουρκική λογοτεχνία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στην Κομοτηνή. Ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο «Η Λάρισα στα μέσα του 17ου αιώνα με βάση τα οθωμανικά ιεροδικαστικά έγγραφα των ετών 1650-1652», την οποία υπέβαλε στο Τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα. Στα βιβλία του Sultansurkunden des Athos-Klosters Vatopedi aus der Zeit Bayezid II. und Selim I. Kritische Edition und wissenschaftlicher Kommentar, Thessaloniki 1995, Τα Σουλτανικά Έγγραφα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της Κοζάνης, Κοζάνη 2004, Η επαρχία Σερβίων τον 16ο αιώνα μέσα από οθωμανικές πηγές, Θεσσαλονίκη 2013 (σε συνεργασία με τον Κ. Καμπουρίδη), Η κεντρική Ελλάδα τον 15ο αιώνα. Το ανέκδοτο οθωμανικό κατάστιχο του 1485, Θεσσαλονίκη 2014 (σε συνεργασία με τον Γ. Θεοχαρίδη) ερευνά ποικίλες κοινωνικές και οικονομικές πλευρές της οθωμανικής ιστορίας. Μετέφρασε στα ελληνικά τα μυθιστορήματα Beyaz Kale του Orhan Pamuk (Αθήνα 2005) και Nur Baba του Yakup Kadri (Θεσσαλονίκη 2011). Δημοσίευσε σε ελληνική μετάφραση με εισαγωγή και σχόλια το Beng ü Bade του Fuzuli (Θεσσαλονίκη 2019). Σε συνεργασία με την Börte Sagaster συνέγραψε μια Ιστορία της Σύγχρονης Τουρκικής Λογοτεχνίας (Λευκωσία 2019).

Ο Αναστάσιος Κ. Ιορδάνογλου γεννήθηκε στη νήσο Χάλκη της επαρχίας Πριγκιποννήσων Κωνσταντινουπόλεως. Μετά τα πρώτα μαθήματα, συνέχισε τις σπουδές του στο γυμνάσιο της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής και στο Λύκειο της Θεολογικής Σχολής Χάλκης. Ολοκληρώνοντας και τις θεολογικές σπουδές στην ίδια Σχολή (1968), μετά από επιτυχείς εισαγωγικές εξετάσεις γράφτηκε στο Τμήμα Κλασσικής Φιλολογίας της Φιλολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως. Την επόμενη χρονιά μεταγράφηκε στο Τμήμα Τουρκικής Γλώσσας και Φιλολογίας (Τουρκολογίας) της ίδιας Σχολής. Έγινε δεκτός στο πρώτο έτος, επειδή βασικό μάθημα του εν λόγω τμήματος είναι η οθωμανική γραφή. Το 1973 ολοκλήρωσε με επιτυχία τον τετραετή κύκλο σπουδών του. Το 1974, εξαιτίας των δυσμενών περιστάσεων, εγκατέλειψε τη γενέτειρα του Χάλκη και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Διορίστηκε επιστημονικός συνεργάτης στο Τουρκικό Τμήμα του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) και καθηγητής της τουρκικής στη Σχολή Βαλκανικών Γλωσσών (ΙΜΧΑ), διατηρώντας και τις δύο θέσεις έως το 2000. Την εν λόγω Σχολή διηύθυνε κατά τα έτη 1992-1994 και 1998-2000. Από το 1994 έως το 1999 δίδαξε ως ωρομίσθιος το μάθημα της Τουρκικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Το 1998 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογίας με θέμα "Η Μητρόπολις Χαλκηδόνος" και το 1999 του ανατέθηκε να διδάξει την Τουρκική Γλώσσα στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας. Το επόμενο έτος εξελέγη επίκουρος καθηγητής της Τουρκικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο ίδιο Τμήμα, όπου συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του έως σήμερα. Συνέγραφε τις μονογραφίες "Το Εθνικόν Ιωακείμειον Παρθεναγωγείων Κωνσταντινουπόλεως 1882-1988" (1989) και "Η Μητρόπολις Χαλκηδόνος από την αρχαιότητα έως σήμερα" (2000). Επίσης συνέγραφε άρθρα και συμμετείχε σε συνέδρια.

Ο Ασημάκης Φλιάτουρας είναι λέκτορας Ιστορικής Γλωσσολογίας στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Έχει περισσότερες από 30 δημοσιεύσεις σε περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, συλλογικούς τόμους και βιβλία, με βασικότερη τη συμμετοχή του στη συντακτική ομάδα του "Λεξικού αρχαίας ελληνικής γλώσσας" (ΟΕΔΒ) για το Γυμνάσιο. Ερευνά, δημοσιεύει και διδάσκει γύρω από θέματα συγχρονικής και διαχρονικής αλλαγής τής ελληνικής, με έμφαση στη σχέση αρχαίας και νέας ελληνικής, στην ιστορική μορφολογία και στη σχέση της ελληνικής με άλλες γλώσσες.

Η Ελπίδα Κ. Βόγλη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 2003 αναγορεύθηκε διδάκτορας Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.). 'Εχει διδάξει ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ. και στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (Δ.Π.Θ.). Σήμερα απασχολείται ως μέλος Συμβουλευτικού Επιστημονικού Προσωπικού του Ανοικτού Πανεπιστημίου και ως επιστημονική συνεργάτιδα του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α). Στα δημοσιεύματα της περιλαμβάνονται άρθρα σε ιστορικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων, καθώς και τα βιβλίο "Έργα και ημέραι ελληνικών οικογενειών, 1750-1940", Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 2005 και '"Ελληνες το γένος. Η ιθαγένεια και η ταυτότητα στο εθνικό κράτος των Ελλήνων (1821-1844)", Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2007.

Ο Βασίλης Κ. Δαλκαβούκης γεννήθηκε στα Γιάννενα. Σπούδασε Ιστορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στον Tομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας και Λαογραφίας με πεδίο έρευνας το Ζαγόρι (2001). Έχει δημοσιεύσει το βιβλίο "Μετοικεσίες Ζαγορίσιων (1750-1922). Προσεγγίσεις στις διαδικασίες προσαρμογής μιας τοπικής κοινωνίας στην ιστορική συγκυρία" (Εκδόσεις Ριζαρείου Σχολής, 1999) και από τον Δεκέμβριο του 2004 έχει εκλεγεί λέκτορας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Ο Γεώργιος Χρ. Τσιγάρας είναι αναπληρωτής καθηγητής της Ιστορίας της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας της Σχολής Κλασσικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Δ.Π.Θ.

Ο Λεωνίδας Μοίρας είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

O Andrew Farrington είναι λέκτωρ της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, πρώην διδάσκων (Π.Δ. 407/80) στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Ο Αγγελος Παληκίδης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1965, όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Το 1983 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, από την οποία και αποφοίτησε το 1987 με ειδίκευση στην αρχαιολογία. Κατά τη διετία 1988-1990 εργάστηκε στη Νικόπολη της Πρέβεζας ως αρχαιολόγος της Επιτροπής Νικοπόλεως σε προγράμματα επιφανειακής και ανασκαφικής έρευνας, προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, καταγραφών και γνωριμίας των μαθητών με τα μνημεία της αρχαίας πόλης. Από το 1995 διαμένει στην Καβάλα, όπου και υπηρετεί ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 2007 ολοκλήρωσε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων διδακτορική διατριβή με θέμα "Ο ρόλος της εικόνας στα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (1950-2000). Διδακτική, ιδεολογική και αισθητική λειτουργία των εικόνων". Ανέπτυξε αρθρογραφία και συμμετείχε σε συνέδρια και ημερίδες με θέματα που εντάσσονται στην ιστορία της εκπαίδευσης και στη διδακτική της ιστορίας.

Η Έλλη Λεμονίδου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νεώτερης και Σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα σχετίζονται με την ιστορία του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη διαχείριση επίμαχων και τραυματικών γεγονότων του πρόσφατου παρελθόντος, τη σχέση Ιστορίας -μνήμης και τις δημόσιες χρήσεις του ιστορικού παρελθόντος. Πρόσφατα επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο με τίτλο 100 ans apres: la memoire de la Premiere Guerre mondiale/100 years after: the Memory of the First World War (Ecole francaise d' Athenes, Αθήνα 2018). Τελευταίες της μονογραφίες: Η ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Ιστορία, κινηματογράφος και εθνικές ταυτότητες (Ταξιδευτής, Αθήνα 2017)· Ιστορία και Μνήμη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη (Παπαζήσης, Αθήνα 2019).

Η Βασιλική Κράββα σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Κάλλιαρι της Σαρδηνίας και ακολούθησε μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στην Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Goldsmiths College, Πανεπιστήμιο του Λονδίου, όπου δίδαξε ως part-time lecturer. Στη συνέχεια δίδαξε στο Τμήμα ΙΑΚΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Αλεξάνδρειο Ανώτατο Τεχνολογικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης, στο ΤΕΙ Ηπείρου καθώς και στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια ενώ οι δημοσιευμένες μελέτες της άπτονται στην τροφή και τη διατροφή ως "αποθήκες" παρελθοντικού υλικού, την πείνα και τη στέρηση, τις καταναλωτικές πρακτικές, τις διατροφικές κληρονομιές, τη σημασία των ιστοριών ζωής ως μεθοδολογικών και ερμηνευτικών εργαλείων, κ.ά. Από το 2011 διδάσκει Κοικωνική Ανθρωπολογία στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.