Βασίλης Καζάκος

Ο Δημήτρης Δεληγιάννης (Αιτωλία, 1952) ήταν Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Μουσειακής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Καλών Τεχνών στην Ιστορία της Τέχνης και στη Μουσειολογία (Μ.Α.) του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και Διδάκτωρ στην Ιστορία της Τέχνης (Ph.D) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε σεμινάρια Ιστορίας της Τέχνης, Αισθητικής, Συντήρησης και Μουσειολογίας στο Μόναχο, στη Ρώμη και στο Άμστερνταμ. Διεξήγαγε επιστημονική έρευνα, οργάνωσε ερευνητικά προγράμματα επίσημων οργανισμών και συμμετείχε με ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τα μαθήματα: "Εισαγωγή στην ιστορία της τέχνης", "Εισαγωγή στη νεότερη ελληνική τέχνη", "Παιδική ζωγραφική και Μοντέρνα τέχνη" και "Μουσειολογία και Μουσειοπαιδαγωγική της Τέχνης". Επίσης, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης μαθήματα σχετικά με τη Μουσειολογία και την Πολιτισμική διαχείριση. Υπήρξε εισηγητής των Μουσειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, οργανώνοντας το πρώτο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών Μουσειοπαιδαγωγικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα (1998-2005). Ίδρυσε και είχε τη διεύθυνση στο Εργαστήριο Μουσειακής Έρευνας & Εκπαίδευσης στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Δημοσίευσε τις μονογραφίες "Ο ζωγράφος Μπουζιάνης", "Ρουμανία - Ελληνισμός και τέχνη", βιβλία και άρθρα για τη νεότερη ελληνική και μεταβυζαντινή τέχνη, καθώς και μελέτες για τη μουσειακή εκπαίδευση. Τελευταίο έργο του ήταν το βιβλίο για παιδιά "Με τον Φειδία στην αρχαία Ολυμπία", υλοποίηση μιας εφηβικής ιδέας που είχε όταν το 1964 επισκέφθηκε ως μαθητής την Ολυμπία. Επίσης, είχε προλογίσει το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Κριτικών Τέχνης (Aica-Hellas), της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης (Society of Greek Art Historians) καθώς και μέλος επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού. Ακόμη, συμμετείχε στη διοργάνωση μουσειακών εικαστικών εκθέσεων (Εθνική Πινακοθήκη 1985, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Άνδρου 1989) και επιμελήθηκε ταινίες ντοκιμαντέρ για τη μεταβυζαντινή και νεότερη ελληνική τέχνη. Από το 1982 έως το 1987 εξέδιδε στην Αθήνα το περιοδικό τέχνης "Διπλή Εικόνα". Στο ίδιο διάστημα υπήρξε διευθυντής της σειράς "Βιβλιοθήκη της Τέχνης" των εκδόσεων Νεφέλη. Είχε συμμετάσχει σε πολλές εκπομπές ραδιοφώνου και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ1 "Παρασκήνιο", ΕΤ3 κ.ά.). Στο έργο του έχουν αναφερθεί έγκριτοι μελετητές, σε επιστημονικές και καλλιτεχνικές εκδόσεις. Έφυγε από τη ζωή στις 16 Οκτωβρίου 2007 έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Είναι πτυχιούχος (1998) του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (κατεύθυνση Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης) όπου πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Ιστορίς της Νεώτερης τέχνης και εκπόνησε τη διδακτορικής της διατριβή με θέμα "Η γυναίκα στην ελληνική γλυπτική του 20ού αιώνα: Συμβολισμοί και πραγματικότητες (2009)". Εργάστηκε ως ιστορικός της τέχνης στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου επιμελήθηκε περιοδικές εκθέσεις και συμμετείχε στο σχεδιασμό και την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Δίδαξε ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στο ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας. Έχει δημοσιεύσει επιστημονικά άρθρα με θέμα τους τη νεότερη γλυπτική, άρθρα σχετικά με την Ιστορία της Τέχνης στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, καθώς και κείμενα σε καταλόγους εκθέσεων πολλών σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.

Ο Δημήτριος Κωνστάντιος (1951-2010) γεννήθηκε στο Αλωνάρι Ευβοίας, σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ανασκαφική και αρχαιολογική δραστηριότητά του αναπτύχθηκε στη Δυτική Ελλάδα. Ο Κωνστάντιος ως διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου κατόρθωσε να το μετατρέψει από ένα κλειστό επιστημονικό ίδρυμα σε έναν ανοιχτό πολιτιστικό χώρο. Ολοκληρώνοντας και εκσυγχρονίζοντας τα κτίρια και πραγματοποιώντας την επανέκθεση των συλλογών του "έβγαλε" την εικόνα του Βυζαντίου από τα μουσειακά στερεότυπα αποκαλύπτοντας όχι μόνο τη λάμψη του Βυζαντίου αλλά και την καθημερινή ζωή. Έχει περισσότερες από 40 δημοσιεύσεις σε έγκυρα περιοδικά και βιβλία. Ο Δημήτριος Κωνστάντιος έφυγε από τη ζωή το Φεβρουάριο του 2010 σε ηλικία 59 ετών, ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Ο ομότιμος καθηγητής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Θανάσης Παλιούρας, εξ Αγρινίου ορμώμενος, περπατά στα μονοπάτια της ιστορικής και αρχαιολογικής έρευνας καθώς περιέρχεται, χρόνια τώρα, τις αυλές πότε τις βυζαντινές και πότε τις μεταβυζαντινές, ανάμεσα σε πόλεις ερειπωμένες, δρόμους ιστορικούς, θάλασσες πειρατικές, σπήλαια απόκρημνα, μνημεία ονομαστά και ταπεινά. Επισκέπτεται επώνυμους και ανώνυμους ζωγράφους, διαβάζει επιγραφές, μελετά τοιχογραφίες και φορητές εικόνες, προσκυνά θαυματουργές Παναγιές από τον Προυσό μέχρι την Βενετία, το Άγιον Όρος, την Κωνσταντινούπολη, το Σινά, τα Ιεροσόλυμα και την Καππαδοκία. Μέσα από τις ανασκαφές γυρίζει στο παρελθόν και ανασταίνει τον βυζαντινό πολιτισμό. Από πολύ νωρίς αγάπησε παράλληλα την ποίηση και σμίλεψε μικρά πεζά κείμενα. Μέσα του, μια ζωή, παλεύει ο αρχαιολόγος με τον λογοτέχνη.

Ο Παναγιώτης Νούτσος γεννήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων το 1948. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Δυτικού Βερολίνου (Freie και Technische Universitat). Αναγορεύθηκε διδάκτωρ (1979) και υφηγητής (1982) της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής (1988) της κοινωνικής και πολιτικής φιλοσοφίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο, όπου διδάσκει από το 1980. Κατά τη διάρκεια ετήσιας εκπαιδευτικής άδειας (1987/1988) εργάσθηκε ερευνητικά, έδωσε διαλέξεις και δίδαξε στα Πανεπιστήμια I, IV και Χ των Παρισίων, ενώ στο πλαίσιο αντίστοιχης άδειας (1994/1995) εργάσθηκε ερευνητικά στα Πανεπιστήμια RMIT (Μελβούρνη), Pomona College (Λος Άντζελες) και New York University. Κατά την άνοιξη του 1999 και κατά το καλοκαίρι του 2012 ήταν ερευνητικός εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Με ερευνητικά ενδιαφέροντα: Κοινωνική και πολιτική φιλοσοφία, Φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών, νεοελληνική φιλοσοφία, νεότερη και σύγχρονη ευρωπαϊκή φιλοσοφία, φιλοσοφία της ιστορίας, κοινωνικό πεδίο της λογοτεχνίας, πανεπιστημιακός θεσμός, δημοσίευσε σειρά αυτοτελών βιβλίων στην ελληνική και σε άλλες πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες. Άρθρα και μελέτες του έχουν μεταφρασθεί στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιαπωνική, ισπανική, ιταλική, ουγγρική και τουρκική γλώσσα. Κατά τα έτη 1991-1994 (πριν ακόμη εμφανισθούν οι "επαγγελματίες πρυτάνεις") ήταν αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συνέβαλε στην οργάνωση και τη διεύθυνση του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών: "Ελληνική Φιλοσοφία- Φιλοσοφία των Επιστημών" του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.