Δεύτερη ανάγνωση

Ο Ολιβιέ Ρουά γεννήθηκε το 1949 στη Λα Ροσέλ. Είναι διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, και θεωρείται ένας από τους εγκυρότερους, παγκοσμίως, μελετητές του πολιτικού Ισλάμ. Από το 1985 μέχρι σήμερα, έχει εκδώσει πολλά βιβλία και έχει δημοσιεύσει δεκάδες μελέτες και άρθρα για το θέμα. Από το 1985 έχει εκδώσει πολλά βιβλία και έχει δημοσιεύσει δεκάδες μελέτες και άρθρα για τα ζητήματα αυτά ("L'Afganistan. Islam et modernite politique", Seuil 1985, "L'Echec de l'Islam politiue", Seuil 1992, "L'Islam mondialise", Seuil 2002, κ.ά.). "Οι αυταπάτες της 11ης Σεπτεμβρίου: Στρατηγική και τρομοκρατία" ήταν το πρώτο βιβλίο του που μεταφράστηκε στα ελληνικά.

Ο Δημήτρης Δουλγερίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1978. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1995-1999) και του προγράμματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Τα Νέα" και συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού "The Books' Journal".

Ο Ρενέ Ζιράρ γεννήθηκε το 1923 στην Αβινιόν. Η ιδιαίτερη ευαισθησία του για την πολιτιστική κληρονομιά (ο πατέρας του ήταν συντηρητής στο μουσείο Calvet και στο παλάτι των Παπών) τον οδήγησε να σπουδάσει ιστορία και αρχειονομία στη φημισμένη Σχολή της Σάρτρης. Το 1947 εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ. Δίδαξε γαλλική λογοτεχνία και ανθρωπολογία στα Πανεπιστήμια Μπάφαλο, John Hopkins και Στάνφορντ (Καλιφόρνια), όπου και διέμενε. Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας από το 2005. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα εξής βιβλία του: "Το εξιλαστήριο θύμα", "Η βία και το ιερό" (Εξάντας 1991), "Η αρχαία οδός των ασεβών" (Εξάντας 1991), "Σαίξπηρ, οι φλόγες της ζηλοτυπίας" (Εξάντας 1993), "Κεκρυμμένα από καταβολής" (Χριστάκης 1994), "Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια" (Ίνδικτος 2001), "Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν" (Εξάντας 2002), "Κριτικές από το υπόγειο" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Έφυγε από τη ζωή στις 4 Νοεμβρίου 2015.

Ο Τζωρτζ Στάινερ γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1929 στο Παρίσι από Εβραίους γονείς αυστριακής καταγωγής. Η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αμερική το 1940. Ήδη από τα πρώτα του παιδικά χρόνια μιλούσε τρεις γλώσσες· αργότερα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, στο Χάρβαρντ και στην Οξφόρδη με υποτροφία Rhodes. Δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία στα Πανεπιστήμια του Καίμπριτζ, της Γενεύης και της Οξφόρδης και συνεργάστηκε, ως κριτικός λογοτεχνίας με τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες του καιρού μας. Πρώτο του βιβλίο ήταν η μελέτη "Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι" (1958). Ακολούθησαν τα έργα "The Death of Tragedy" ("Ο θάνατος της τραγωδίας", 1960, ελλ. εκδ. Δωδώνη), "Language and Silence" ("Γλώσσα και σιωπή", 1967), "In Bluebeard's Castle: Some Notes Towards the Redefinition of Culture" ("Στο κάστρο του Κυανοπώγωνα: Σημειώσεις για τον επαναπροσδιορισμό της κουλτούρας", 1971, ελλ. εκδ. Scripta), "After Babel" ("Μετά τη Βαβέλ", 1975, ελλ. εκδ. Scripta), "On Difficulty" ("Περί δυσκολίας", 1978, ελλ. εκδ. Ψυχογιός), "Antigones" ("Αντιγόνες", 1984, ελλ. εκδ. Καλέντης), "Real Presences" ("Πραγματικές παρουσίες", 1989), "Heidegger" ("Χάιντεγκερ", 1992), "No Passion Spent" ("Αξόδευτα πάθη", 1996, ελλ. εκδ. Νεφέλη), "Grammars of Creation" ("Γραμματικές της δημιουργίας", 2001), η σύντομη αυτοβιογραφία του "Errata" (1998) και το μυθιστόρημα "The Deeps of the Sea" ("Τα βάθη της θάλασσας", 1996). Έφυγε από τη ζωή στις 3 Φεβρουαρίου 2020.

Ο Κλαούντιο Μάγκρις γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1939. Είναι καθηγητής γερμανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τεργέστης και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "Corriere della Sera". Έχει μεταφράσει στα ιταλικά Κλάιστ, Ίψεν, Σνίτσλερ, Μπύχνερ και έχει γράψει μελέτες για το έργο των Κάφκα, Μούζιλ, Χόφμανσταλ, Λούκατς, Γιόζεφ Ροτ, Ρίλκε, Σβέβο, Κανέτι, Σίνγκερ και άλλων. Ο "Δούναβης", το κορυφαίο έργο του, κυκλοφόρησε το 1986. Τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου ξένου δοκιμίου στη Γαλλία το 1990, με το ευρωπαϊκό βραβείο Erasmus, στην Ολλανδία, το 2001, για τη συμβολή του στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, με το βραβείο Principe de Asturias de las Letras (το ισπανόφωνο Νόμπελ), τo 2004, και με το Βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών, το 2009.

Ο Harold Bloom (N. Υόρκη, 11 Ιουλίου 1930 - 14 Οκτωβρίου 2019), ήταν καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών (Sterling Professor of Humanities) στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και καθηγητής αγγλικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ενώ διετέλεσε καθηγητής στο Χάρβαρντ. Το ογκώδες συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα βιβλία "Shakespeare: The Invention of the Human", "The Western Canon", "The Book of J", "Stories and Poems for Extremely Intelligent Children of All Ages". Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών είχε λάβει σημαντικά βραβεία και διακρίσεις (βραβείο της Αμερικανικής Ακαδημίας για το συνολικό του έργο στην κριτική της λογοτεχνίας, βραβείο MacArthur και πολλά άλλα). Είχε επίσης τιμηθεί με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από τα Πανεπιστήμια της Ρώμης και της Μπολόνια.

Ο Ian Kershaw διετέλεσε καθηγητής της νεότερης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Sheffield και είναι μια από τις εξέχουσες παγκόσμιες αυθεντίες στον Χίτλερ. Για την προσφορά του στην ιστοριογραφία του έχουν απονεμηθεί ο γερμανικός Ομοσπονδιακός Σταυρός Αξίας (1994), ο τιμητικός τίτλος του Ιππότη (2002) και το μετάλλιο Norton Medlicott της Historical Association (2004). Συνεργάστηκε με το BBC ως επιστημονικός σύμβουλος σε τρεις σειρές ντοκιμαντέρ για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε ιστορικός σύμβουλος της εξαιρετικά επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς του BBC: "Οι Ναζί: Μια προειδοποίηση της ιστορίας". Ο πρώτος τόμος "Hitler 1889-1936: Ύβρις" (Scripta, 2005). Πιο πρόσφατα βιβλία του: "Making Friends with Hitler: Lord Londonderry" and the "British Road to War", που απέσπασε το Elizabeth Longford Prize for Historical Biography το 2005 και "Hitler 1936-1945: Nemesis (Χίτλερ 1936-1945: Νέμισις, εκδ. Scripta, 2005), που τιμήθηκε με το Wolfson Literary Award for History και με το αυστριακό Βραβείο Bruno Kreisky για το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς με πολιτικό θέμα, ενώ ισοβάθμησε στην πρώτη θέση για το British Academy Book Prize. Είναι μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας.

Ο Ρίτσαρντ Σένετ είναι ένας από τους πλέον ευρηματικούς στοχαστές-κοινωνιολόγους της εποχής μας. Γεννημένος στο Σικάγο το 1943, μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εγκαταλείπει τις μουσικές σπουδές του και ξεκινά την καριέρα του στην κοινωνιολογία. Σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και στο Χάρβαρντ και γίνεται ένας από τους συνιδρυτές του New York Institute for the Humanities στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Για πολλά χρόνια μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics, ενώ για μεγάλα διαστήματα έχει διδάξει στο ΜΙΤ και στο Κέμπριτζ. Η έρευνά του, συνδυασμός εθνογραφίας, ιστορίας και κοινωνιολογίας, εντάσσεται στην παράδοση του πραγματισμού των Ουίλλιαμ Τζέιμς και Τζων Ντιούι κι εστιάζει σε πεδία όπως η σύγχρονη πόλη και ο αστικός βίος, ο κόσμος της εργασίας, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος, η διαμόρφωση της ατομικής ταυτότητας. Του έχουν αποδοθεί δεκάδες έπαινοι και βραβεία από σημαντικούς επιστημονικούς φορείς. Πολλά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ο Σένετ, που είναι παντρεμένος με τη Σάσκια Σάσεν, εξακολουθεί να παίζει μουσική δωματίου και δηλώνει φανατικός μάγειρας.

Η Τζούντιθ Χέριν σπούδασε Ιστορία στα πανεπιστήμια του Cambridge και του Birmingham στο οποίο και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή· εργάστηκε επίσης στην Αθήνα, στο Παρίσι και το Μόναχο και διαδέχτηκε τον Stanley J. Seeger, καθηγητή της Βυζαντινής Ιστορίας στο Princeton, προτού αναλάβει τη θέση που διατηρεί και σήμερα στο King's. Έγινε κυρίως γνωστή για το βιβλίο της "The Formation of Christendom" (Λονδίνο 1989), αλλά έχει επίσης στο ενεργητικό της πολλές δημοσιεύσεις για τη βυζαντινή αρχαιολογία και άλλα θέματα. Στην παρούσα φάση τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα κινούνται γύρω από τις γυναίκες στο Βυζάντιο και τη σχέση του Βυζαντίου με το Ισλάμ και τη Δύση. Είναι διευθύντρια στο Centre for Hellenic Studies, του King's College του Λονδίνου.

Ο Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης (1929-2016) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Γυμνασιακές σπουδές στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Προπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου. Μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια της πρώην Δυτικής Γερμανίας με υποτροφία της Humboldt-Stiftung. Διδάκτωρ και εντεταλμένος υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έως το 1967. Απολύεται, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τη στρατιωτική χούντα. Επανέρχεται και παραμένει καθηγητής της ίδιας Σχολής από το 1975 έως το 1996. Επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, Αυστρίας και Κύπρου και των ΗΠΑ. Από το 1994 έως το 2001 πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, στη Θεσσαλονίκη, και στη συνέχεια συντονιστής του προγράμματος "Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση", που εκπονήθηκε από το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας. Έγραψε βιβλία, μονογραφίες, και άρθρα για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, που, ενμέρει ή εν όλω, και μετέφρασε. Για τον ίδιο προείχε η μετάφραση της "Οδύσσειας", η πρώτη που συντελέστηκε. Συγχρόνως μελέτησε και δημοσίευσε δοκίμια για μείζοντες νεοέλληνες ποιητές και πεζογράφους (Σολωμό, Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκη, Πατρίκιο, Σαχτούρη, Σινόπουλο, Χειμωνά, κ.ά.), επιμένοντας σε εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Ιουλίου 2016, σε ηλικία 87 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.