Είναι πάντα οι άλλοι που πεθαίνουν

Ο Jean-François Vilar (αληθινό όνομα Patrick Yves André Zabel) γεννήθηκε το 1947 στο Παρίσι και πέθανε στην ίδια πόλη το 2014 από καρκίνο του πνεύμονα. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του néo-polar μυθιστορήματος. Στα έργα του αναμειγνύει θέματα όπως η μυστική πόλη, η φωτογραφία, η τέχνη και η λογοτεχνία (ιδίως ο σουρεαλισμός), η ιστορία και οι επαναστάσεις (1789, 1917, 1968).Υπήρξε τροτσκιστής ακτιβιστής, ηγέτης των Comités de défense des appelés (CDA), που συντονίζονταν από έναν υπόγειο μηχανισμό της Ligue Communiste, η οποία μετονομάστηκε σε LCR τον Σεπτέμβριο του 1973. Από το 1976 έως το 1981, ήταν μόνιμος δημοσιογράφος της εβδομαδιαίας εφημερίδας Rouge, όπου εργάστηκε μαζί με τον Ντανιέλ Μπενσαΐντ (Daniel Bensaϊd) και τράβηξε πολλές φωτογραφίες από τις διάφορες δραστηριότητες του LCR.Το 1981 παραιτήθηκε από τη Rougeκαι το LCR. Άνεργος, σκεφτόταν να γράψει ένα νουάρ μυθιστόρημα (δήλωνε: «Ποτέ δεν μου άρεσε η αστυνομική λογοτεχνία, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η λογοτεχνία των παραβατών»), όταν, τον Αύγουστο του 1981, είδε την προκήρυξη ενός διαγωνισμού στο περιοδικό Télérama. Έγραψε το Είναι πάντα οι άλλοι που πεθαίνουν, το οποίο κέρδισε το Grand Prix du roman noir Télérama το 1982. Ο ίδιος έλεγε ότι επηρεάζεται από τρεις προσωπικότητες: τον Λέον Τρότσκι, τον Ντάσιελ Χάμετ (Dashiell Hammett) και τον Μαρσέλ Ντισάν (Marcel Duchamp). Από τον τελευταίο δανείζεται την πόλη όπου γεννήθηκε για να ονομάσει τον πρωταγωνιστή του (Μπλενβίλ) και το επιτάφιο επίγραμμα «Εξάλλου, είναι πάντα οι άλλοι που πεθαίνουν» για να τιτλοφορήσει το πρώτο του μυθιστόρημα. (Πηγή: "Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων", 2022)