Η ελληνική νεολαία στον 20ό αιώνα

Η Νάση Μπάλτα είναι ιστορικός νεότερης και σύγχρονης ιστορίας. Μετά τις σπουδές της στην Ελλάδα (Ιστορικό - Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Παρίσι, όπου σπούδασε ευρωπαϊκή ιστορία του 20ου αι. και όπου εκπόνησε και την διδακτορική της διατριβή με θέμα σχετικό με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Διδάσκει νεότερη και σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία και ιστορία του Τύπου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει λάβει μέρος με ανακοινώσεις σε πολλά επιστημονικά συνέδρια, έχει δημοσιεύσει μελέτες σε ιστορικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν κυρίως την ιστορία και ανάλυση του Τύπου ως ιστορικής πηγής, τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και την μεταπολεμική ιστορία του 20ου αι.

Γεννήθηκε στην Αθήνα (1957), και είναι ιστορικός και μεταφράστρια. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη νεώτερη ιστορία στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης (Παρίσι ΙV). Υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1995) με αντικείμενο τις αντιστασιακές οργανώσεις των νέων. Σπούδασε γαλλική λογοτεχνία και λογοτεχνική μετάφραση στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Για το πρώτο της βιβλίο που είναι εξαντλημένο "Ελληνικός Νεανικός Τύπος 1941-1945. Καταγραφή", τόμ. Α'-Β΄, εκδ. ΙΑΕΝ, Αθήνα 1987, βλ. www.iaen.gr. Ερευνητικά πεδία: η συμμετοχή της ελληνικής νεολαίας στην Αντίσταση, η γενοκτονία των Εβραίων και η μνήμη της, η στρατοπεδική λογοτεχνία, η πολιτισμική ταυτότητα των σεφαραδιτών Εβραίων. Έχει δημοσιεύσει στα περιοδικά "Αντί", "Ο Πολίτης", "Μνήμων", "Σύγχρονα Θέματα" (μέλος της συντακτικής επιτροπής) , "Historein", "Νέα Εστία" και στις εφημερίδες "Το Βήμα", "Η Καθημερινή", "Η Αυγή". Συνεργάζεται με το περιοδικό "the books' journal". Είναι μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού "Μνήμων" και ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Εβραϊσμού (1990-2000). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια κι έχει δημοσιεύσει σε συλλογικούς τόμους στη Γαλλία (βλ. www.academia.edu). ΄Εχει συνεργαστεί με το "΄Ιδρυμα για την Μνήμη του Άουσβιτς" (Βρυξέλλες), με τη "Maison d'Izieu", με τη "Fondation pour la Memoire de la Shoah" (Παρίσι) και με πανεπιστημιακά τμήματα νεοελληνικών σπουδών στο Στρασβούργο και στην INALCO. Δίδαξε το μάθημα της "Ελληνικής Ιστορίας" στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (2001-2017) ως καθηγήτρια-σύμβουλος. Διδάσκει στο σεμινάριό της για τη "Γενοκτονία των Εβραίων: Ιστορία, Μνήμη, Αναπαραστάσεις" στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος από το 2011 καθώς και στα ετήσια σεμινάρια του Μουσείου στην Αθήνα για τη "Διδασκαλία του Ολοκαυτώματος". Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις γαλλικής και γαλλόφωνης λογοτεχνίας. Από το 1995 ως το 2008 εξέδωσε κι επιμελήθηκε το ετήσιο περιοδικό "Μετάφραση", με αντικείμενο τη λογοτεχνική μετάφραση και τη μεταφρασεολογία. Δίδαξε μετάφραση στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο ΕΚΕΜΕΛ και στο Μεταπτυχιακό Μετάφραση-μεταφρασεολογία του ΕΚΠΑ. Τιμήθηκε με τη διάκριση Chevalier de l'ordre des Arts et des Lettres (Ιππότης των γραμμάτων και των τεχνών) το 2006 από τον Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας.

Ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Έλαβε πτυχίο οικονομικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο Πειραιά και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο τομέα της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αρθρογραφεί σε επιστημονικά περιοδικά και έχει διοργανώσει, ως ιδρυτικό μέλος του Φόρουμ Κοινωνικής Ιστορίας, δύο συνέδρια για τη δεκαετία του 1940 και για την περίοδο του Μεσοπολέμου. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα και κυρίως στην περίοδο της Κατοχής. Ασχολείται επίσης με την τοπική και προφορική ιστορία και την ιστορία της Αθήνας. Έχει συνεπιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους "Η ελληνική κοινωνία στη δεκαετία του 1940. Η εποχή των ρήξεων", Θεσσαλονίκη, Επίκεντρο, 2012 και "Δεκέμβρης 1944: Το παρελθόν και οι χρήσεις του" Αθήνα, Αλεξάνρεια 2017.

Ο Μιχάλης Λυμπεράτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Σπούδασε στο Ιστορικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις εκλογές του 1946 στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει συγγράψει τον τόμο "Ιστορία της πολεμικής αεροπορίας στη Μέση Ανατολή (1941-1944)". Εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά ενώ έχει λάβει μέρος με εισηγήσεις του σε διεθνή συνέδρια για τον Εμφύλιο Πόλεμο και ημερίδες με θεματολογία που εκτείνεται μέχρι το 1965. Έχει δώσει, επίσης, διαλέξεις για τον Εμφύλιο Πόλεμο στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάζεται στην εκπαίδευση.

Ο Πολύκαρπος Καραμούζης γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα και ζει μόνιμα στη Χαλκίδα. Σπούδασε θεολογία, μεθοδολογία, ιστορία και θεωρία της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στη θρησκειολογία και το 2004 αναγορεύτηκε διδάκτωρ κοινωνιολογίας της θρησκείας από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών. Είναι μέλος της International Society for the Sociology. Είναι επίκουρος καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου και συνεργάτης καθηγητής του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, σε συλλογικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων, καθώς και αυτοτελή βιβλία, όπως: "Κριτική φιλοσοφία της θρησκείας" ("Επέκταση", 2005) και "Πολιτισμός και Διαθρησκειακή Αγωγή" ("Ελληνικά Γράμματα", 2007). Έχει διατελέσει ερευνητής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου γεννήθηκε το 1966 στο Δοξάτο Δράμας. Ααποφοίτησε το 1987 από τη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και το 1992 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Ιστορίας Διεθνών Σχέσεων από το London School of Economics. Σήμερα υπηρετεί ως καθηγητής της Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου και πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το έργο του περιλαμβάνει μελέτες και βιβλία για την Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων κατά την περίοδο 1870-1991, την ελληνική εξωτερική πολιτική, την ελληνική πολιτική ιστορία του 20ού αιώνα και το Κυπριακό. Είναι μέλος της επιστημονικής επιτροπής του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, μέλος του Ελληνοτουρκικού Φόρουμ και εταίρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος". Διευθύνει τη σειρά "Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία" των Εκδόσεων Πατάκη και επιμελείται την ιστορική σελίδα της κυριακάτικης Καθημερινής.

Ο Νίκος Σερντεδάκις είναι επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης είναι Λέκτορας της Θεωρίας της Ιστορίας και της Ιστοριογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι επιστημονικός συνεργάτης των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους και περιοδικά, που αναφέρονται στη Νεοελληνική Ιστορία και Ιστοριογραφία του 19ου και 20ού αιώνα.

Η Αγγέλα Καστρινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σήμερα διδάσκει νεότερη λογοτεχνία στο Φιλολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1990 εξέδωσε την πρώτη της συλλογή διηγημάτων, "Φιλοξενούμενη", από τις εκδόσεις της Εστίας. Ακολούθησαν οι συλλογές διηγημάτων "Εκδρομές με φίλες", Εστία, 1993, "Τα όρια της ζεστασιάς", Πόλις, 1999, "Εκδοχές της Πηνελόπης", Πόλις, 2002, καθώς και το μυθιστόρημα "Έρωτας στον καιρό της ειρωνείας", Ελληνικά Γράμματα, 2008. Κυρίαρχα θέματα της πεζογραφίας της είναι οι λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις στις σχέσεις των δύο φύλων, σε ό,τι αφορά τον έρωτα και τις προκλήσεις της πίστης και της απιστίας, από την οπτική γωνία των γυναικών -θέματα τα οποία χειρίζεται με χιούμορ, παρατηρητικότητα και μια ελαφρά ειρωνική διάθεση. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα γαλλικά και στα φινλανδικά. Η ερμηνευτική-ιστορική συμβολή της στη νεοελληνική λογοτεχνία, "Η λογοτεχνία στην ταραγμένη δεκαετία 1940-1950" (εκδ. Πόλις, 2005), τιμήθηκε με το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής το 2006.

Η Μαρία Παπαθανασίου είναι ιστορικός, απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διεθνή Ιστορία από τη London School of Economics and Political Science (LSE) και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Βιέννης (Ινστιτούτο Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα και οι δημοσιεύσεις της (στην Ελλάδα και στο εξωτερικό) αφορούν τον ευρωπαϊκό -κατά κύριο λόγο τον κεντροευρωπαϊκό- χώρο κατά τον 19ο και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και εστιάζουν στην ιστορία της παιδικής ηλικίας, της οικογένειας, των αγροτικών κοινωνιών, των εργατικών στρωμάτων, των τεχνιτών και της εργασίας. Στο συγγραφικό έργο της περιλαμβάνονται τα ακόλουθα βιβλία: Ι. "Zwischen Arbeit, Spiel und Schule. Die okonomische Funktion der Kinder armerer Schichten in Osterreich 1880-1939" [Μεταξύ εργασίας, σχολείου και παιχνιδιού. Η οικονομική λειτουργία των παιδιών φτωχότερων στρωμάτων στην Αυστρία 1880-1939] (Sozial- und Wirtschafts - historiche Studien, 24), Verlag fur Geschichte und Politik Wien / R. Oldenbourg Verlag Munchen, Βιέννη/Μόναχο 1999. 2. "Αποικίες και ανταγωνισμοί: 15ος-20ός αιώνας" (Ειδικό θέματα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, Γ΄), Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Πάτρα 2001. 3. "Μεγαλώνοντας στον ορεινό χώρο: Παιδιά και παιδική ηλικία στο Κροκύλειο Δωρίδας τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα" (Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας, 38), Αθήνα 2003. Έχει διδάξει ευρωπαϊκή ιστορία στα Πανεπιστήμια Πατρών, Αιγαίου, Θράκης και Αθηνών και από το 2002 εργάζεται ως καθηγήτρια σύμβουλος στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (θεματική ενότητα "Κοινωνική και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης"). Τον Οκτώβριο του 2010 εξελέγη επίκουρη καθηγήτρια Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η Τασούλα Βερβενιώτη σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών και έκανε Διδακτορικό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα "Οι Συναγωνίστριες. Τα Αίτια της Συμμετοχής και η Δράση των Γυναικών στις Εαμικές Αντιστασιακές Οργανώσεις 1941-1944". Αργότερα εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Έχει διδάξει στη Μέση Εκπαίδευση, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ακόμη, διετέλεσε επιμορφώτρια και σχολική σύμβουλος, και έχει εργαστεί στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών και στην Ανωτάτη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Εργάστηκε στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, όπου έχει χρηματίσει Θεματική υπεύθυνος Κοινωνικού Γραμματισμού. Έχει συμμετάσχει σε διεπιστημονικές επιτροπές και ομάδες, ενώ διαθέτει πλούσιο ερευνητικό έργο. Η ερευνητική της δραστηριότητα επικεντρώνεται στην κοινωνική ιστορία των δεκαετιών 1940 και 1950. Έχει γράψει πλήθος άρθρων σε συλλογικούς τόμους και ιστορικά περιοδικά στα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Μια από τις τελευταίες της δουλειές αφορά τον ελληνικό εμφύλιο: "Charity and Nationalism", στο Paola Bacchetta and Margaret Power (επιμ.) "Right-Wing Women: From Conservatives to Eχtremists Around the World" Routledge, Νέα Υόρκη και Λονδίνο 2002.

Η Μαρία Δαμηλάκου είναι λέκτορας στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, με γνωστικό αντικείμενο την Ιστορία της Αμερικανικής Ηπείρου. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν κυρίως στη μετανάστευση, στην εργασία και στη λατινοαμερικανική ιστοριογραφία. Έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αργεντινή, όπου πραγματοποίησε διάφορες μελέτες γύρω από την κοινωνική ιστορία της Λατινικής Αμερικής. Είναι συγγραφέας του έργου "Έλληνες μετανάστες στην Αργεντινή (1900-1970): διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμοί μιας μεταναστευτικής κοινότητας" (2004) και έχει επιμεληθεί τον τόμο "Θέματα και τάσεις της σύγχρονης λατινοαμερικανικής ιστοριογραφίας" (2010).

Ο Κώστας Κατσάπης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο όπου και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία και την Τεκμηρίωση, ενώ το 2006 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, με θέμα την κοινωνική ιστορία του ροκ εν ρολ στην Ελλάδα την μεταπολεμική περίοδο. Έχει εργαστεί ως ιστορικός στο Ιστορικό Αρχείο της Αγροτικής Τράπεζας (1997 - 1998), στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού (2000 - 2002), και στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου (2002 - 2012), ενώ από το 2012 ανήκει στο προσωπικό του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών στο πλαίσιο του Προγράμματος "Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας". Από το 2006 διδάσκει Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, καθώς και Ιστορία της Νεολαίας σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εντοπίζονται στο χώρο της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτισμικής ιστορίας και ειδικότερα στην ιστορία της νεολαίας και των κοινωνικών κινημάτων. Για τα ζητήματα αυτά έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά, ενώ παράλληλα έχει συγγράψει το βιβλίο "Ήχοι και απόηχοι. Κοινωνική ιστορία του ροκ εν ρολ φαινομένου στην Ελλάδα, 1956-1967", Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς/ ΕΙΕ/ΙΝΕ, Αθήνα 2007, καθώς και την μονογραφία: "Το "πρόβλημα νεολαία". Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη Μεταπολεμική Ελλάδα, 1964 - 1974", Εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2012. Κείμενά του για βιβλία και συγγραφείς που αγαπά δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Τα Νέα" (ένθετο Βιβλιοδρόμιο), ενώ υπήρξε επιμελητής του Περιπτέρου Λαϊκότητα και εργατικές κινητοποιήσεις στη μεγάλη έκθεση GR80s. Η Ελλάδα του '80 στην Τεχνόπολη (Ιανουάριος-Μάρτιος 2016).

Η Ελίζα - Άννα Δελβερούδη είναι καθηγήτρια ιστορίας του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου στον Τομέα Θεατρολογίας & Μουσικολογίας του Τμήματος Φιλολογίας, στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ο Νίκος Παπαδογιάννης συστήνεται ως πολίτης του κόσμου. Πρωτομπήκε σε γήπεδο όταν ήταν παιδάκι στα Χανιά, πρωτοπέταξε με αεροπλάνο το 1984 και ταλαιπωρεί τους αναγνώστες επί παντός του επιστητού από το 1987. Είναι από τους τυχερούς που έκαναν την τρέλα τους επάγγελμα και το επάγγελμά τους τρέλα. Έχει καλύψει τέσσερις Ολυμπιάδες, δύο Μουντιάλ και απροσμέτρητο μπάσκετ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ονειρεύεται να μεταναστεύσει στην Κόστα Ρίκα, να χαριεντίζεται με τα πιθηκάκια και να κολυμπάει με τα σαλάχια. Μαθαίνει περισσότερα από τις ήττες παρά από τις νίκες. Όποια πέτρα και αν σηκώσετε, θα τον βρείτε από κάτω. Γεννήθηκε το 1966 και, όταν δεν λείπει, ζει στην Αθήνα.

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και κοινωνική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, απ' όπου πήρε το διδακτορικό του το 1994. Διδάσκει στο Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζουν στον εθνικισμό, στις πολιτικές ταυτοτήτων, στη μετανάστευση και στις διασυνοριακές συνεργασίες στα Βαλκάνια. Ενδεικτικά έργα: "Ταυτότητες στη Μακεδονία" (συνεπιμέλεια με τους Β. Γούναρη και Ι. Μιχαηλίδη), Εκδόσεις Παπαζήση, 1997- "Life Among Anthropologists in Greek Macedonia", "Social Anthropology 11: 249-263", 2003.

Ο Νίκος Ροτζώκος σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Paris I. Διδάσκει Νεότερη και Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και είναι συγγραφέας του βιβλίου "Επανάσταση και εμφύλιος στο Εικοσιένα", Πλέθρον, Αθήνα 1997.

Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στο Παρίσι το 1971. Αποφοίτησε από το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1993. Το 1994 απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα (DEA) κοινωνιολογίας από την Ecole et Sciences Sociates (Παρίσι), όπου υπό την επίβλεψη του καθ. Μ. Wieviorka μελέτησε τη σχέση Εγκλεισμού και ιδεολογίας με παράδειγμα την εμπειρία των Ελλήνων κομμουνιστών. Η διδακτορική του διατριβή (2000) στη φιλοσοφία, που εκπόνησε υπό τη διεύθυνση του καθ. E. Balibar στο Πανεπιστήμιο Paris X-Nanterre, έχει θέμα την κομμουνιστική ηθική στα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης. Έχει διατελέσει λέκτορας σύγχρονης πολιτικής θεωρίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Σχολής Ν.Ο.Π.Ε. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου δίδασκε από το 2000. Είναι λέκτορας Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά και σε συλλογικά έργα.

Ο Παύλος Πανταζής γεννήθηκε στο Μονολίθι Ιωαννίνων. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε για μια δεκαετία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1992 εργάζεται στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής κοινωνικής ψυχολογίας. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα είναι προσανατολισμένα σε ζητήματα κριτικής της ψυχολογίας, καθώς και σε θέματα που σχετίζονται με τη μεθοδολογία της κοινωνικής έρευνας.

Ο Γιάννης Ζαϊμάκης γεννήθηκε στο Αλάγνι Ηρακλείου Κρήτης. Είναι καθηγητής της Κοινωνιολογίας του Πολιτισμού και των Τοπικών Κοινωνιών και διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικής Ανάλυσης και Εφαρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι μέλος της επιτροπής Ακαδημαϊκής Εποπτείας του Μεταπτυχιακού Προγράμματος "Αθλητικές Σπουδές: Κοινωνιολογία, Ιστορία, Ανθρωπολογία" στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στην κρατική ραδιοφωνία και στις Διευθύνσεις Προγραμματισμού/ Ανάπτυξης και Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Καταγώγια ακμάζοντα: Παρέκκλιση και πολιτισμική δημιουργία στον Λάκκο Ηρακλείου" (Αθήνα: Πλέθρον, 1999), "Κοινοτική εργασία και τοπικές κοινωνίες: ανάπτυξη, συλλογική δράση, πολυπολιτισμικότητα" (Αθήνα: Πλέθρον, 2010 [2002]), "Τοπικός χώρος και πολυπολιτισμικότητα: Σάπες, Θράκη" (συν-συγγραφή με τη Θ. Καλλινικάκη) (Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2004), "Δίκτυα κοινωνικής προστασίας: μορφές παρέμβασης σε ευάλωτες ομάδες και πολυπολιτισμικές κοινότητες" (επιμέλεια από κοινού με την Α. Κανδυλάκη) (Αθήνα: Κριτική, 2005), "Εργοτέλης 1929-2009: Ψηφίδες της αθλητικής και κοινωνικής ιστορίας ενός φιλοπρόοδου σωματείου" (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2010), "Ποδόσφαιρο και κοινότητες οπαδών: αντιπαλότητες και πολιτικές της ταυτότητας" (επιμέλεια από κοινού με τον Ν. Κοταρίδη) (Αθήνα: Πλέθρον, 2013), "Κοινωνία και αθλητισμός στην Ελλάδα: ιστορικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις" (επιμέλεια από κοινού με την Ε. Φουρναράκη) (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2015). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους και σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Αντικείμενο των ερευνητικών και επιστημονικών του δραστηριοτήτων είναι η κοινωνική ιστορία των σπορ, οι νεανικές και οπαδικές κουλτούρες, οι μουσικές ταυτότητες και το ρεμπέτικο τραγούδι, ο τοπικός κοινωνικός μετασχηματισμός και η πολυπολιτισμικότητα.

Η Μάρω Παντελίδου Μαλούτα είναι καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα ΠΕΔΔ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κεντρικό αντικείμενο της επιστημονικής της διερεύνησης αποτελούν οι πολιτισμικές συνιστώσες της πολιτικής διαδικασίας και ιδιαίτερα η διαδικασία διαμόρφωσης και οι εκφράσεις της πολιτικής ταυτότητας. Ασχολείται ιδιαίτερα με την έμφυλη ανισότητα στη σχέση της με τη δημοκρατία, και με τις πολιτικές για την αντιμετώπιση της. Έχει διευθύνει/συμμετάσχει σε πολλά ερευνητικά προγράμματα, ελληνικά και ευρωπαϊκά. Στις δημοσιεύσεις της περιλαμβάνονται: "Πολιτικές στάσεις και αντιλήψεις στην αρχή της εφηβείας", Αθήνα, Gutenberg, 1987, "Γυναίκες και πολιτική: Η πολιτική φυσιογνωμία των Ελληνίδων", Αθήνα, Gutenberg, 1992, "Πολιτική συμπεριφορά", Αθήνα, Σάκκουλας, 1993 κ.ά.