Η μοναξιά ως πάθηση και ως ικανότητα

Άγγλος παιδίατρος και ψυχαναλυτής (1896-1971), μέλος της Βρετανικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας, που ασχολήθηκε κυρίως με την ψυχανάλυση των παιδιών. Επί 40 χρόνια, παράλληλα πάντα με την ιδιωτική του πελατεία, δέχτηκε στο Paddington Green Children's Hospital του Λονδίνου περίπου 60.000 περιπτώσεις παιδιών, παραμένοντας για αρκετό καιρό ο μοναδικός άντρας παιδοψυχαναλυτής στην Aγγλία. Μεταξύ 1931 και 1970 έγραψε παραπάνω από 600 άρθρα με κύρια θέματα: τη σχέση μητέρας-βρέφους και περιβάλλοντος-παιδιού, την ανθρώπινη δημιουργικότητα (creativity) και τις έννοιες του μεταβατικού αντικειμένου (transitional object) και του εαυτού (self). Γιατρός, παιδίατρος, ψυχαναλυτής, έγινε μέλος ως αναλυτής ενηλίκων στη Bρετανική Ψυχαναλυτική Eταιρεία το 1934 και την επόμενη χρονιά ως παιδοψυχαναλυτής. Ήταν ιδρυτικό μέλος στην Eταιρεία αυτή της Mέσης Oμάδας (Middle Group), η οποία αναγνωρίστηκε ως επίσημη ομάδα τα χρόνια του '60 και πήρε την ονομασία "Aνεξάρτητη" το 1973. Eνώ παρέμεινε πιστός σε μια σκέψη και δημιουργικότητα αντίθετες σε προκαταλήψεις και δοξασίες, η παρουσία του και οι δραστηριότητές του στο ψυχαναλυτικό κίνημα ήταν αδιάλειπτες και εκτέλεσε χρέη προέδρου της Βρετανικής Eταιρείας δις, την πρώτη φορά μεταξύ 1956 και 1959 και τη δεύτερη μεταξύ 1965 και 1968. Άρθρα, ανακοινώσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, προσωπικές σκέψεις αποτέλεσαν αντικείμενο επανειλημμένων δημοσιεύσεων και βιβλίων, εκ των οποίων ορισμένα βασικά είναι: "Κλινικές σημειώσεις στις διαταραχές της παιδικής ηλικίας" ("Clinical Notes on Disorders of Childhood", 1931), "Το παιδί και η οικογένεια" ("The Child and the Family", 1957), "Το παιδί και ο εξωτερικός κόσμος" ("The Child and the Outside World", 1957), "Συλλογή άρθρων: Από την παιδιατρική στην ψυχανάλυση" ("Collected Papers: Through Pediatrics to Psychoanalysis", 1958), "Παιχνίδι και πραγματικότητα" ("Playing and Reality", 1971), "Θεραπευτική συμβουλευτική στην παιδοψυχιατρική" ("Therapeutic Consultation in Child Psychiatry", 1971), "Στέρηση και εγκληματικότητα" ("Deprivation and Delinquency", 1984), κ.ά.

Η Melanie Klein γεννήθηκε στη Βιέννη, αλλά αναγνωρίστηκε ως πρωτοπόρος ψυχαναλύτρια στην Αγγλία, όπου και εργάστηκε, χάρη στις καινοτόμες θεωρητικές προσεγγίσεις της, οι οποίες εδράζονταν στην πλούσια κλινική εμπειρία της με ψυχικά ασθενείς και κυρίως με παιδιά. Το ανά χείρας κείμενό της δημοσιεύτηκε τρία χρόνια μετά τον θάνατό της και θεωρείται, μέχρι σήμερα, η ώριμη ολοκλήρωση του έργου της και μια διεισδυτική μελέτη της ανθρώπινης κατάστασης.

Ο Christopher R. Long είναι διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης και καθηγητής στο τμήμα ψυχιατρικής του University of Arkansas for Medical Sciences.

Ο Gerald J. Gargiulo σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία και ψυχολογία στη Νέα Υόρκη και στην Οξφόρδη. Με πολύχρονη κλινική εμπειρία στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία και στην εκπαίδευση νέων ψυχαναλυτών, έχει διατελέσει κοσμήτορας και πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του NPAP (National Psychological Association for Psychoanalysis) και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ψυχαναλυτικής Εκπαίδευσης. Είναι, επίσης, μέλος των εκδοτικών ομάδων των περιοδικών Psychoanalytic Psychology και The Psychoanalytic Review.

Η Frieda Fromm-Reichmann, Γερμανίδα νευρολόγος-ψυχίατρος, σύγχρονη του Φρόιντ, ασχολήθηκε με την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία από τη δεκαετία του 1920 και μετανάστευσε στις Η.Π.Α. μόλις ξέσπασε ο πόλεμος. Ήταν η πρώτη σύζυγος του Έριχ Φρομ, ο οποίος υπήρξε αναλυόμενός της, όπως και ο Ρόλο Μέι, ο πατέρας της υπαρξιστικής ψυχανάλυσης. Το έργο της θεωρείται σημαντικό, κυρίως όσον αφορά τη θεραπεία των ψυχώσεων.

Ο James R. Averill είναι διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, με ειδικότητα στη Θεωρία της Προσωπικότητας, το άγχος και τη δημιουργικότητα.