Ιστορία και δικαιοσύνη

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Εργάζεται ως καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Ρόδος), όπου υπηρετεί από το 1997, διδάσκοντας Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας. Είναι μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού, της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης, της Historical Association, της International Society for History Didactics και της IRAHSSE, ενώ συνεργάζεται με την Association for Historical Dialogue and Research. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα βιβλία: "Η φασίζουσα ιδεολογία στην Ελλάδα" (Παπαζήσης 1989), "Ο πολιτικός ανορθολογισμός στην Ελλάδα" (Τροχαλία 1996), "Από την Ιστορία στις ιστορίες" (Ελληνικά Γράμματα 1998), "Αναζητώντας την Ευρώπη" (Μεταίχμιο 2000), "Διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα της Ιστορίας" (Μεταίχμιο 2000, 2η έκδοση), "Επιστήμη, Ιδεολογία, Ταυτότητα" (Μεταίχμιο 2003). Είχε επίσης την επιμέλεια των βιβλίων "Διεπιστημονικές προσεγγίσεις στη Μουσειακή Αγωγή" (Μεταίχμιο 2002, σε συνεργασία με την Ευγενία Αλεξάκη) και "Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας. Ανθολόγιο" (Βουλή των Ελλήνων 2002, σε συνεργασία με την Ελένη Κορομηλά). Άρθρα και βιβλιοκρισίες του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά "Μνήμων", "Σύγχρονα Θέματα", "Θεωρία και Κοινωνία", "Φιλολογική" κ.ά. Η επιστημονική του δραστηριότητα αφορά την ιστορία των πολιτικών ιδεών τον 19ο και τον 20ό αιώνα, τη διδακτική της ιστορίας, την ιστορία των αντιλήψεων για το σώμα και τη σωματική αγωγή και την ιστορία της εκπαίδευσης.

Η Σοφία Ηλιάδου-Τάχου (Φλώρινα 1960) είναι πρωτοβάθμια Καθηγήτρια με γνωστικό αντικείμενο "Ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης" στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Νεότερη Ιστορία, στα Παιδαγωγικά και στη Βυζαντινή Ιστορία. Το 1996 πήρε το διδακτορικό της από το Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και το 2002 εκλέχτηκε Λέκτορας της Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εταιρίας Ιστορικών της Εκπαίδευσης και της Διεθνούς Ένωσης Ιστορικών της εκπαίδευσης (ISCHE). Έχει γράψει 9 ιστορικά βιβλία και δύο μυθιστορήματα. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, την Εκπαιδευτική πολιτική, την Τοπική ιστορία με έμφαση στη Δυτική Μακεδονία, και την Εκπαιδευτική Ιστορία του Πόντου και της νεότερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

O Μάρκος Α. Καρασαρίνης είναι διδάκτορας Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης. Εργάζεται ως συντάκτης στα ένθετα του Βήματος της Κυριακής από το 2005. Πρόσφατα κείμενά του περιλαμβάνονται στους συλλογικούς τόμους: Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης, Μάριος Χατζόπουλος (επιμ.), "Τετράδια Εργασίας 35. Διακυμάνσεις του νεοελληνικού πολιτικού στοχασμού. Από τον 19ο στον 20ό αιώνα" (Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2014) και Fernando Clara, Claudia Ninhos (eds), "Nazi Germany and Southern Europe, 1933-45: Science, Culture and Politics" (Palgrave Macmillan, 2015).

Ο Παναγιώτης Κιμουρτζής εινα Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Παιδαγωγικό Τμήμ Δημοτικής Εκπαίδευσης). Διδάσκει Εκπαιδευτική Πολιτική και Ιστορία της Εκπαίδευσης. Προηγουμένως συμμετείχε στην ίδρυση και οργάνωση του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών και διετέλεσε επί 14 έτη επιστημονικός διευθυντής του. Το εαρινό εξάμηνο του 2004 εξελέγη Maitre de Conferences από την Γενική Συνέλευση της Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Από το 2007 είναι Chevalier dans l'Ordre des Palmes Academiques (Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας). Σήμερα διευθύνει το Επιστημονικό Σεμινάριο CineScience, είναι Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Οι δημοσιεύσεις του επικεντρώνονται στα ακόλουθα πεδία και θέματα: εκπαιδευτικές πολιτικές, ιστορία της εκπαίδευσης, επιστημονικά πεδία και επιστημονικές ταυτότητες, οικονομικά της εκπαίδευσης, τελετές-σύμβολα και συμβολικός λόγος στην πολιτική και την εκπαίδευση, κινηματογράφος και επιστήμη, εκπαιδευτικές πολιτικές για τις μειονότητες και τους μετανάστες.

Ο Παναγιώτης Γατσωτής είναι διδάκτωρ της Διδακτικής της Ιστορίας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου και εργάζεται ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Οι δημοσιεύσεις του αφορούν κυρίως στην Εφαρμοσμένη Διδακτική της Ιστορίας και τις αντιλήψεις μαθητών και εκπαιδευτικών για τη Σχολική Ιστορία.

Ο Νίκος Ζάικος είναι επίκουρος καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

Η Ευγενία Αλεξάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στο Βερολίνο, στο Ινστιτούτο Ιστορίας της Τέχνης του Freie Universitat Berlin από όπου έλαβε διδακτορικό τίτλο στην Ιστορία της Τέχνης το 1996. Ως υπότροφος του Ιδρύµατος Fulbright (Fulbright Art Scholar 2011-2012, Columbia Univesity School of the Arts, NY) διεξήγαγε έρευνα σε θέµατα διδακτικής της Ιστορίας της Τέχνης. Έχει συνεργαστεί µε δηµόσιους και ιδιωτικούς πολιτιστικούς φορείς και έχει διδάξει στα Πανεπιστήµια Αιγαίου, Ιωαννίνων, Πατρών και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήµιο Αθηνών καθώς και σε Προγράµµατα Επιµόρφωσης Ενηλίκων και Εκπαιδευτικών. Σήµερα διδάσκει στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήµιο και συνεργάζεται µε το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης-iset. Το 2013 συγκρότησε τη διεπιστηµονική οµάδα publicarthistory.org µε στόχο την έρευνα σε µεθόδους διάχυσης της γνώσης για την τέχνη και την ιστορία της στην εκπαίδευση και το ευρύ κοινό.

Ο Στράτος Δορδανάς γεννήθηκε το 1968 στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Είναι Επί­κου­ρος Κα­θη­γη­τής Ιστο­ρί­ας στο Τμή­μα Βαλ­κα­νι­κών, Σλα­βι­κών και Ανα­το­λι­κών Σπου­δών του Πα­νε­πι­στη­μίου Μα­κε­δο­νί­ας. Τα ερευ­νη­τι­κά του εν­δι­α­φέ­ρο­ντα εστι­ά­ζο­νται στη με­λέ­τη των σχέ­σε­ων της Γερ­μα­νί­ας με τις βαλ­κα­νι­κές χώ­ρες τον 19ο-20ό αιώ­να, κα­θώς και σε ζη­τή­μα­τα σχε­τι­κά με την ιστο­ρία του ελ­λη­νι­κού μα­κε­δο­νι­κού χώ­ρου. Ειδι­κεύ­ε­ται στην πο­λι­τι­κή-δι­πλω­μα­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ιστο­ρία, στη με­λέ­τη των πο­λε­μι­κών συρ­ρά­ξε­ων και των εμ­φύ­λι­ων συ­γκρού­σε­ων, με ση­μεία ανα­φο­ράς τους δύο πα­γκόσμι­ους πο­λέ­μους.

Η Ελένη Ρεθυμιωτάκη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Δικαίου στο Νομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκπόνησε Διδακτορική Διατριβή στο Πανεπιστήμιο Pantheon-Assas (Paris II), με θέμα: "Από την ιατρική δεοντολογία στη βιοηθική. Μια μελέτη της κοινοονιολογίας του δικαίου", η οποία έλαβε τιμητική διάκριση. Ασχολείται ιδιαίτερα με τη βιοηθική και την πληροφορική ηθική. Προσφάτως δημοσίευσε μονογραφία για τις πηγές του δικαίου και τον νομικό πλουραλισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που αφορά την αναδιάρθρωση της σχέσης του δικαίου με την πολιτική και την πολύπλοκη σχέση της ενωσιακής έννομης τάξης με τις εθνικές.

Η Ζέτα Παπανδρέου είναι διδάκτωρ Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας (Π.Τ.Δ.Ε. Πανεπιστημίου Αιγαίου). Έχει εκπονήσει Master στην Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας (Π.Τ.Δ.Ε. Πανεπιστημίου Αθηνών). Τα ερευνητικά πεδία με τα οποία ασχολείται είναι η διδασκαλία επίμαχων και τραυματικών ιστορικών γεγονότων (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Γερμανική κατοχή και άσκηση αντιποίνων στην Ελλάδα) όπως, επίσης, και το θεωρητικό πλαίσιο της Διδακτικής της Ιστορίας. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια επικεντρώθηκε στη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων για μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου με σκοπό την ενημέρωση και τον προβληματισμό τους σε ζητήματα που αφορούν την άσκηση αντιποίνων κατά τη διάρκεια της Κατοχής, τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα (1946 - 1949), τη μετανάστευση και το προσφυγικό. Είχε συμμετοχή στην εκπόνηση Προγραμμάτων Σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην Υποχρεωτική Εκπαίδευση. Έχει συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια και ημερίδες γύρω από το αντικείμενό της και έχει δημοσιεύσει τα πορίσματα των ερευνών της σε πρακτικά συνεδρίων και περιοδικά.

Η Έλλη Λεμονίδου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νεώτερης και Σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα κύρια ερευνητικά της ενδιαφέροντα σχετίζονται με την ιστορία του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη διαχείριση επίμαχων και τραυματικών γεγονότων του πρόσφατου παρελθόντος, τη σχέση Ιστορίας -μνήμης και τις δημόσιες χρήσεις του ιστορικού παρελθόντος. Πρόσφατα επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο με τίτλο 100 ans apres: la memoire de la Premiere Guerre mondiale/100 years after: the Memory of the First World War (Ecole francaise d' Athenes, Αθήνα 2018). Τελευταίες της μονογραφίες: Η ιστορία στη μεγάλη οθόνη. Ιστορία, κινηματογράφος και εθνικές ταυτότητες (Ταξιδευτής, Αθήνα 2017)· Ιστορία και Μνήμη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη (Παπαζήσης, Αθήνα 2019).

Ο Ιάσονας Χανδρινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 2006. Τα ερευνητικά του πεδία είναι η περίοδος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, η Κατοχή στην Ελλάδα (1941-1944) και η εβραϊκή γενοκτονία από τους Ναζί. Από το 2007 έως το 2017 εργάστηκε ως ιστορικός-επιστημονικός συνεργάτης του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος (ΕΜΕ), ενώ είναι ιδρυτικό μέλος του Εργαστηρίου Μελέτης Ελληνικού Εβραϊσμού. Το 2012 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα (1942-1944)", στις Εκδόσεις Θεμέλιο, το οποίο έκανε τρεις επανεκδόσεις. Το 2015 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα την εμπειρία της γερμανικής κατοχής σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης την περίοδο του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου και επόπτη τον καθηγητή Χάγκεν Φλάισερ. Η διατριβή κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 2018 από τις Εκδόσεις Ο Μωβ Σκίουρος με τίτλο "Πόλεις σε πόλεμο (1939-1945). Ευρωπαϊκά αστικά κέντρα υπό γερμανική κατοχή". Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Γερμανία. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου του Ρέγκενσμπουργκ στη Βαυαρία, ενώ από τον Οκτώβριο του 2018 εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα με θέμα 'Έλληνες στο Γ΄ Ράιχ: Αιχμαλωσία-καταναγκαστική εργασία-εργατική μετανάστευση' ως υπότροφος του κρατικού ιδρύματος Deutsche Forschungsgemeinschaft (DFG). Είναι παντρεμένος με την ιστορικό Άννα Μαρία Δρουμπούκη και ζουν στο Βερολίνο με τις τέσσερις γάτες τους.

Η Άννα Μαρία Δρουμπούκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία και έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στις "Μουσειακές Σπουδές" στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι διδάκτορας Νεότερης Ιστορίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Έχει εργαστεί ως επισκέπτρια ερευνήτρια στο Ινστιτούτο για τη Μελέτη της Εβραϊκής Ιστορίας και Κουλτούρας Simon Dubnow της Λειψίας (2009). Το βιβλίο της "Μνημεία της Λήθης. Ίχνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη", που αποτελεί επεξεργασμένη μορφή της διδακτορικής της διατριβής, εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2014 από τις Εκδόσεις Πόλις. Ήταν μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Κέντρο Έρευνας Νεότερης Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, με θέμα τις γερμανικές αποζημιώσεις για τους Εβραίους της Ελλάδας ("Κλοπή και αποκατάσταση: οι γερμανικές αποζημιώσεις για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων"). Η μεταδιδακτορική της έρευνα δημοσιεύτηκε το 2019 απ' τις εκδόσεις Ποταμός ("Μια ατελείωτη διαπραγμάτευση: Η ανασυγκρότηση των ελληνικών εβραϊκών κοινοτήτων και οι γερμανικές αποζημιώσεις, 1945-1961"). Είναι ιδρυτικό μέλος του Εργαστηρίου Μελέτης Νεότερου Ελληνικού Εβραϊσμού, επιστημονική υπεύθυνη του προγράμματος 'Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα' του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου (2016-2018) και ερευνητικός εταίρος του Ιδρύματος Γκέρντα Χένκελ (Gerda Henkel Stiftung) (2019-2021). Έχει δημοσιεύσει σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη μνήμη της δεκαετίας του '40, το Ολοκαύτωμα, τις μνημονικές σπουδές και την πολιτισμική ιστορία.