Μετασχηματισμοί του χώρου: κοινωνικές και πολιτισμικές διαστάσεις

Ο Γιώργος Τσιμουρής γεννήθηκε στη Λήμνο το 1956. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Essex και στην Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του Sussex στη Μεγάλη Βρετανία. Από το 2004 είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν τη μετανάστευση, τους πρόσφυγες, τις κοινότητες διασποράς και ζητήματα προφορικής ιστορίας. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και μετανάστες σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά. Η τελευταία του έρευνα αφορά την ελληνική κοινότητα της'Ιμβρου, καρπός της οποίας είναι το βιβλίο με τίτλο: "Ίμβριοι: Φυγάδες απ' τον τόπο μας όμηροι στην πατρίδα".

Η Αλεξάνδρα Κορωναίου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στη Σορβόννη Paris V-Rene Descartes. Έχει δημοσιεύσει τα βιβλία Νέοι και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, β΄ έκδ. 1995 [1992], Κοινωνιολογία του Ελεύθερου Χρόνου, Νήσος, 1996, Εκπαιδεύοντας εκτός Σχολείου, Μεταίχμιο, 2001, καθώς και άρθρα σχετικά με την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Από το 1990 μέχρι το 1998 δίδαξε στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, με αντικείμενο έρευνας την "Κοινωνιολογία του ελεύθερου χρόνου και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας".

Ο Βασίλης Κ. Δαλκαβούκης γεννήθηκε στα Γιάννενα. Σπούδασε Ιστορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στον Tομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας και Λαογραφίας με πεδίο έρευνας το Ζαγόρι (2001). Έχει δημοσιεύσει το βιβλίο "Μετοικεσίες Ζαγορίσιων (1750-1922). Προσεγγίσεις στις διαδικασίες προσαρμογής μιας τοπικής κοινωνίας στην ιστορική συγκυρία" (Εκδόσεις Ριζαρείου Σχολής, 1999) και από τον Δεκέμβριο του 2004 έχει εκλεγεί λέκτορας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Ο Χαράλαμπος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση υπηρεσιών υγείας στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας και το 1997 απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα από το Πάντειο Πανεπιστήμιο στο γνωστικό αντικείμενο της κοινωνικής και της πολιτικής υγείας. Διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και στο Τμήμα Διοίκησης Μονάδων Υγείας και Πρόνοιας του ΤΕΙ Αθήνας. Έχει δημοσιεύσει στα ελληνικά και στα αγγλικά για ζητήματα πολιτικής και συστημάτων υγείας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Η Αναστασία Καρακασίδου είναι Associate Professor, Department of Anthropology, Wellesley College.

Ο Γιάννης Ν. Δρίνης γεννήθηκε το 1970 στην Καλλιθέα Αθηνών και κατάγεται από την Κορώνη Μεσσηνίας. Σπούδασε Ιστορία και Λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ενώ πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο του Kent at Canterbury στη Μ. Βρετανία. Το 2012 ολοκλήρωσε ως τιμητικός (άμισθος) υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών τη διδακτορική διατριβή του με επιβλέποντα καθηγητή τον Βασίλη Νιτσιάκο και το 2013 αναγορεύτηκε σε διδάκτορα Λαογραφίας από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει πραγματοποιήσει επιτόπιες εθνογραφικές έρευνες στην Αρκαδία (Δημητσάνα, Νεστάνη), ενώ κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις. Μαζί με τον οπτικό ανθρωπολόγο και σκηνοθέτη Σίλα Μιχάλακα έχουν δημιουργήσει εθνογραφικές ταινίες με θέμα την ανάδειξη και την κριτική προσέγγιση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Είναι επιμελητής της σειράς Πολιτιστικές Κληρονομιές / Κριτικές Προσεγγίσεις των εκδόσεων Ars Nova. Από το 2006 εργάζεται ως λαογράφος στη Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ο Γιάννης Ζαϊμάκης γεννήθηκε στο Αλάγνι Ηρακλείου Κρήτης. Είναι καθηγητής της Κοινωνιολογίας του Πολιτισμού και των Τοπικών Κοινωνιών και διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικής Ανάλυσης και Εφαρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι μέλος της επιτροπής Ακαδημαϊκής Εποπτείας του Μεταπτυχιακού Προγράμματος "Αθλητικές Σπουδές: Κοινωνιολογία, Ιστορία, Ανθρωπολογία" στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στην κρατική ραδιοφωνία και στις Διευθύνσεις Προγραμματισμού/ Ανάπτυξης και Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Καταγώγια ακμάζοντα: Παρέκκλιση και πολιτισμική δημιουργία στον Λάκκο Ηρακλείου" (Αθήνα: Πλέθρον, 1999), "Κοινοτική εργασία και τοπικές κοινωνίες: ανάπτυξη, συλλογική δράση, πολυπολιτισμικότητα" (Αθήνα: Πλέθρον, 2010 [2002]), "Τοπικός χώρος και πολυπολιτισμικότητα: Σάπες, Θράκη" (συν-συγγραφή με τη Θ. Καλλινικάκη) (Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2004), "Δίκτυα κοινωνικής προστασίας: μορφές παρέμβασης σε ευάλωτες ομάδες και πολυπολιτισμικές κοινότητες" (επιμέλεια από κοινού με την Α. Κανδυλάκη) (Αθήνα: Κριτική, 2005), "Εργοτέλης 1929-2009: Ψηφίδες της αθλητικής και κοινωνικής ιστορίας ενός φιλοπρόοδου σωματείου" (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2010), "Ποδόσφαιρο και κοινότητες οπαδών: αντιπαλότητες και πολιτικές της ταυτότητας" (επιμέλεια από κοινού με τον Ν. Κοταρίδη) (Αθήνα: Πλέθρον, 2013), "Κοινωνία και αθλητισμός στην Ελλάδα: ιστορικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις" (επιμέλεια από κοινού με την Ε. Φουρναράκη) (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2015). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους και σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Αντικείμενο των ερευνητικών και επιστημονικών του δραστηριοτήτων είναι η κοινωνική ιστορία των σπορ, οι νεανικές και οπαδικές κουλτούρες, οι μουσικές ταυτότητες και το ρεμπέτικο τραγούδι, ο τοπικός κοινωνικός μετασχηματισμός και η πολυπολιτισμικότητα.

Ο Γιάννης Χαμηλάκης είναι καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον και συνδιευθυντής του ερευνητικού προγράμματος αρχαιολογίας και αρχαιολογικής εθνογραφίας στην Κουτρουλού Μαγούλα Φθιώτιδας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ, και δίδαξε για τέσσερα χρόνια (1996-2000) στο Πανεπιστήμιο της Ουαλίας στο Λάμπετερ. Συμμετέχει στην επιστημονική επιτροπή πολλών περιοδικών, όπως το Journal of Mediterranean Archaeology, το Forum Kritische Archaologie, το Archaeologies: The Journal of the World Archaeological Congress, το Journal of Contemporary Archaeology, και το Classical Receptions Journal. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν στην αρχαιολογία του σώματος και των αισθήσεων, στον πολιτικό και τον κοινωνικό ρόλο της αρχαιότητας και της αρχαιολογίας σήμερα, και στην αιγαιακή προϊστορία. Πολλά άρθρα του είναι προσβάσιμα στο www.academia.edu. Στις τελευταίες δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται τα βιβλία, "The Nation and its Ruins: Antiquity, Archaeology and National Imagination in Greece" (2007, Βραβείο Edmund Keeley, του Modern Greek Studies Association) και το "Archaeological Ethnographies" (2009, επιμ. με τον Α. Αναγνωστόπουλο).

Ο Θεόδωρος Ιωσηφίδης σπούδασε Κοινωνιολογία και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Περιφερειακή Ανάπτυξη από το Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου. Είναι διδάκτορας Ανθρωπογεωγραφίας του Πανεπιστημίου του Sussex της Αγγλίας και επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Επίσης διδάσκει ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

Ο Κυριάκος Σουλιώτης είναι Επίκουρος Καθηγητής Πολιτικής Υγείας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Επιπλέον διδάσκει μαθήματα σχετικά με την πολιτική και οικονομία της υγείας και τη διοίκηση υπηρεσιών υγείας στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας. Έχει διατελέσει Επιστημονικός Σύμβουλος στη Διοίκηση του ΙΚΑ (2000-2001) και στο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας (2002-2004), Τακτικό Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Α΄ ΠΕΣΥΠ Αττικής (2002-2004), Προϊστάμενος του Τμήματος Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο (2002-2006) και Διοικητικός Διευθυντής στο Μητέρα-Όμιλος Υγεία (2006-2007). Από το 2007 μέχρι το 2010 ήταν Διευθύνων Σύμβουλος Σχεδιασμού και Ανάπτυξης και επικεφαλής της Ομάδας Έργου για τη Βιωσιμότητα του Ταμείου Υγείας του Προσωπικού της Εθνικής Τράπεζας (ΤΥΠΕΤ). Από τον Μάιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2011 ήταν Πρόεδρος του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου (ΟΠΑΔ), ενώ από τον Μάιο του 2011 έως τον Σεπτέμβριο του 2012, Αντιπρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ). Είναι Μέλος της Εθνικής Επιτροπής Δεοντολογίας για τις Κλινικές Μελέτες και της Συντονιστικής Επιτροπής για τις Σπάνιες Παθήσεις. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται 22 βιβλία και περισσότερα από 150 άρθρα σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά με κριτές, στα πεδία της πολιτικής και της οικονομίας της υγείας, της οργάνωσης και διοίκησης των υπηρεσιών υγείας, των ανισοτήτων στην υγεία, της ενδυνάμωσης των ασθενών κ.ά. Έχει συμμετάσχει ως ομιλητής σε πάνω από 300 επιστημονικά συνέδρια και είναι μέλος συντακτικών επιτροπών και κριτής άρθρων σε πλήθος διεθνών επιστημονικών περιοδικών.

Η Ντίνα Βαΐου είναι καθηγήτρια στον Τομέα Πολεοδομίας και Χωροταξίας του ΕΜΠ. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα, οι πολυάριθμες δημοσιεύσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και οι εισηγήσεις σε συνέδρια περιλαμβάνουν: τη φεμινιστική κριτική της μελέτης της πόλης, τα μεταβαλλόμενα χαρακτηριστικά των τοπικών αγορών εργασίας, με έμφαση στις λειτουργίες του άτυπου τομέα, τις επιπτώσεις της μετανάστευσης στις πόλεις της νότιας Ευρώπης, ιδιαίτερα της μετανάστευσης γυναικών. Μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών European Planning Studies, European Journal of Women's Studies, Social and Cultural Geography, Γεωγραφίες.

Ο Άρης Καλαντίδης είναι υποψήφιος διδάκτορας στον Τομέα Πολεοδομίας και Χωροταξίας του ΕΜΠ.

Η Ανδρομάχη Οικονόμου γεννήθηκε στις Ερυθρές Αττικής. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή (τμήμα Ιστορικό-Αρχαιολογικό) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην εθνολογία και την κοινωνική ανθρωπολογία του ΙΚΥ στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Παρίσι) από όπου έλαβε το 1991 το διδακτορικό της. Εργάστηκε ως προϊσταμένη του τμήματος Μουσείων του Πολιτιστικού Τεχνολογικού Ιδρύματος ΕΤΒΑ. Δίδαξε κοινωνική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (2001-2003). Από το 2004 εργάζεται ως ερευνήτρια στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εθνολογίας έχει διατελέσει πρόεδρός της και επί σειρά ετών μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Μελέτες της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους.

Η Μαρία Βελιώτη - Γεωργοπούλου είναι Κοινωνική Ανθρωπολόγος. Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και πρώην διδάσκουσα (Π.Δ. 407/80) στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του ιδίου Πανεπιστημίου.

Ο Μάνος Σπυριδάκης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με γνωστικό αντικείμενο "Κοινωνική Ανθρωπολογία των Εργασιακών Σχέσεων". Έχει λάβει πτυχίο από το Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίαςτου Πανεπιστημίου Κρήτης και μεταπτυχιακό στην Κοινωνική Ανθρωπολογία από το Πανεπιστήμιο Durham. Έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή στο Sussex European Institute του Πανεπιστημίου του Sussex, ως υπότροφος του ΙΚΥ, και έχει λάβει μεταδιδακτορική υποτροφία από το ΙΚΥ στο ίδιο πάντοτε πεδίο. Έχει υπηρετήσει στη μέση εκπαίδευση και έχει διδάξει στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας-Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Μέλος ΣΕΠ στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Συμμετέχει στη συντακτική επιτροπή των περιοδικών "Ουτοπία" και "Εθνολογία" και στην επιστημονική γραμματεία του περιοδικού "Κοινωνική Συνοχή και Ανάπτυξη". Είναι συνυπεύθυνος (μαζί τον Χ. Δερμεντζόπουλο) της σειράς "Ετερότητες" των εκδόσεων "Μεταίχμιο" και υπεύθυνος της περιοδικής έκδοσης "Commission of Urban Anthropology του International Union of Anthropological and Ethnological Sciences". Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα του εστιάζονται σε ζητήματα ανθρωπολογίας της εργασίας και κοινωνικής πολιτικής, στην έννοια του χώρου, την ποιοτική κοινωνική έρευνα, την οικονομική ανθρωπολογία και προσφάτως την ανθρωπολογία της υγείας. Έχει εκδώσει τις μονογραφίες: "Εξουσία και παρενόχληση στην εργασία" ("Διόνικος", 2009) και "Εργασία και κοινωνική αναπαραγωγή στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία του Πειραιά" ("Παπαζήσης", 2010) και "The Liminal Worker. An Ethnography of Work, Unemployment and Precariousness in Contemporary Greece" (εκδόσεις Ashgate, 2013), ενώ έχει επιμεληθεί συλλογικούς τόμους και μεταφράσεις.

H Corine Vedrine είναι ερευνήτρια στο CNRS, Saint-Etienne-France.