Οι κοινωνικές επιστήμες και η υφιστάμενη κρίση

Ο Ανδρέας Ν. Λύτρας γεννήθηκε στα Ιωάν­νινα. Είναι Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνι­ολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιο­λογίας (σε τρεις θητείες) και Αντιπρύτανης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (για μια τετραετή θη­τεία). Έχει υπηρετήσει, ακόμη, ως Διευθυντής, στο Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας (Ε.Ι.Ε) και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης, ως Διοικητής στο Γ.Ν.Α. «Κοργιαλένειο-Μπενάκειο» – ΕΕΣ και ως Πρόεδρος του Συμβουλίου Ανώτατης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (Σ.Α.Π.Ε.). Οι διερευνήσεις του αποτυπώνονται, κυρίως, σε μονογραφίες (στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα), οι οποίες περιλαμβάνουν δώδεκα βι­βλία και δέκα τέσσερα, ακόμη, αυτοτελή έργα (διδακτορική διατριβή, εκθέσεις προς εθνικές και ευρωπαϊκές αρχές, ακαδημαϊκές μελέτες και ένα επιχειρησιακό σχέδιο δημόσιου θε­σμού). Είναι παράλληλα πολλές οι συμμετοχές του, με κεφάλαια, σε συλλογικούς τόμους. Στο συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνονται άρθρα και ανακοινώσεις σε συνέδρια. Οι με­λέτες του έχουν λάβει αναφορές, σε ελληνικά και ξενόγλωσσα κείμενα. Σημειώνουμε, πως διαπιστώνονται, από δεκαετιών, πολλαπλές αναφορές ή, ακόμη, και κεφάλαια αφιερωμέ­να στο έργο του Α.Ν. Λύτρα, σε διδακτορικά ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων. Αρκετά από τα βιβλία, που έχει συγγράψει, χρησιμο­ποιούνται ως διδακτικά, για πολλά χρόνια, σε ελληνικά πανεπιστήμια. Οι περισσότερες από τις δημοσιευμένες μελέτες του έχουν ενταχθεί, σε ελληνικές και ξένες ακαδημαϊκές (όπως και εθνικές ή πολιτειακές) βιβλιοθήκες.

O Γεώργιος Οδυσσέα Τσομπάνογλου είναι μόνιμο μέλος ΔΕΠ του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου και Διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνιολογίας της Εργασίας, Επαγγελμάτων με έμφαση τις νέες τεχνολογίες. Διετέλεσε Επισκέπτης Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, το Σουηδικό Κέντρο Εργασιακής Ζωής, Στοκχόλμη και στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου. Είναι Μέλος του Ερευνητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Κοινωνιολογικής Ένωσης και Πρόεδρος (2002) της Επιτροπής Έρευνας Κοινωνικο-Τεχνικής-Κοινωνιολογικής Πρακτικής (Sociotechnics-Sociological Practice) αυτής στην οποία συμμετέχουν 50 καθηγητές-ερευνητές από αντίστοιχα Πανεπιστήμια από 25 χώρες. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται σε θέματα διοίκησης/οργάνωσης εργασίας και καινοτομιών και στις σχέσεις τεχνικών και νομικών συστημάτων με τα κοινωνικά συστήματα. Έχει συν-γράψει μεταξύ άλλων το "Κράτος, κοινωνία πολιτών και εργασία: Προσεγγίσεις στην αρχή της κυβερνητικότητας" από τις εκδόσεις Gutenberg (2004) καθώς και αριθμό άρθρων με θέμα τις καινοτομίες και τη σχέση τους με την απασχόληση.

Ο Παναγιώτης Γιαννόπουλος, ομότιμος καθηγητής της Βυζαντινής Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Louvain, γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1938 στο χωριό Λάλουκα Άργους, όπου και τελείωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευση. 1957: τελείωσε την επταετή Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου. 1962: έλαβε το πτυχίο Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1962-1964: υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία. 1964: γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1964-1965: εργάστηκε ως μέλος ερευνητικής ομάδας στη Μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά για την τακτοποίηση του αρχείου της Μονής. 1966-1967: παρακολούθησε ως υπότροφος στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου ένα ερευνητικό πρόγραμμα με θέμα: Μεσαιωνική Βαλκανική Ιστορία. 1967 : έλαβε υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λουβαίν (Βέλγιο) με αντικείμενο το Βυζαντινό κόσμο. 1968 : έλαβε το πτυχίο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1969 : έλαβε το μεταπτυχιακό δίπλωμα των Ιστορικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Λουβαίν. 1972: υποστήριξε τη διατριβή La societe profane dans l’empire byzantin des VIIe, VIIIe et IΧe siecles και ανακηρύχτηκε διδάκτορας ιστορικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Λουβαίν. 1972: εκλέχτηκε δόκιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λουβαίν. 1973: έλαβε το πτυχίο Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης (ειδίκευση Βυζαντινή νομισματική) του Πανεπιστημίου του Λουβαίν. 1973: ονομάστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λουβαίν. 2005: ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λουβαίν. Στο Πανεπιστήμιο του Λουβαίν δίδαξε Νέα ελληνική γλώσσα, Βυζαντινή Ιστορία, Βυζαντινούς θεσμούς, Νομισματική. Επίσης από το 1977 ως το 1984 δίδαξε νεοελληνική γλώσσα στη Σχολή Μεταφραστών και διερμηνέων του Πανεπιστημίου του Μονς (Βέλγιο). Κατά καιρούς δίδαξε ως προσκεκλημένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας της Ισπανίας. Επί σειρά ετών δίδαξε νεοελληνική γλώσσα και νεοελληνική λογοτεχνία στο Ινστιτούτο Libre Marie Haps των Βρυξελλών, και νεοελληνική ορολογία στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφος και φιλόλογος Μ. Γ. Μερακλής γεννήθηκε το 1932 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Γοτίγγης της Γερμανίας, όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και πρύτανης (1981-1982). Στο χρονικό διάστημα 1990-1999 δίδαξε το ίδιο αντικείμενο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ύστερα από μετάκληση. Είναι προεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και χρημάτισε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Έχει εκδώσει βιβλία αναφερόμενα στη λαογραφία και τη (νεοελληνική κατεξοχήν) φιλολογία και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα σχετικά με τα δύο αυτά αντικείμενα.

Ο κ. Δημοσθένης Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το έτος 1959. Είναι καθηγητής Βιομηχανικής Κοινωνιολογίας και Βιομηχανικών Σχέσεων στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στις θεματικές: Κοινωνικές Διακρίσεις στην Αγορά Εργασίας, Μειονότητες, Κοινωνικός Αποκλεισμός, Παιδική Ηλικία, Νέες Τεχνολογίες - Εργασία - Εκπαίδευση. Διδάσκει σε τρείς Κατευθύνσεις του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε επί σειρά ετών στα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Κοινωνιολογίας και του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Συμμετέχει ως μέλος στο International Sociological Association (I.S.A.), στην Εταιρία Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και ως επίτιμο μέλος στον Σύλλογο Ελλήνων Κοινωνιολόγων. Έχει συμμετάσχει σε πολλά εθνικά και διεθνή συνέδρια, ημερίδες και επιστημονικές έρευνες. Επίσης, είναι συγγραφέας πολλών δημοσιευμένων ερευνητικών εργασιών, άρθρων και βιβλίων. Απασχολήθηκε ως επιστημονικός συνεργάτης της Γ.Σ.Ε.Ε, του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ και της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου. Διετέλεσε Διευθυντής του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (Ο.ΜΕ.Δ.), Ερευνητής στο τριμερές Εθνικό Ινστιτούτο Εργασίας, ενώ συμμετείχε και σε πολλά Συμβούλια και Επιτροπές Ειδικών Εμπειρογνωμόνων. Ως ειδικός εμπειρογνώμων έχει συμμετάσχει σε υψηλού επιπέδου Συμβούλια και Επιτροπές και ειδικότερα, στο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων Απασχόλησης και Κοινωνικής Ασφάλισης, στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, στο Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας καθώς και σε Μικτές Επιτροπές Εμπειρογνωμόνων των κοινωνικών εταίρων. Επίσης, έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε πολλά άτυπα και επίσημα Fora της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων διεθνών οργανισμών. Έχει αναλάβει κατά καιρούς δημόσιες θέσεις. Ειδικότερα, έχει διατελέσει δύο φορές Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υποδιοικητής του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων-Ο.Γ.Α., Πρόεδρος του Συμβουλίου Κοινωνικής Ασφάλισης, Πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας και Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Επίσης, έχει διατελέσει επί μία δεκαετία Αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Αναπτυξιακών Μελετών "ΙΣΤΑΜΕ-Ανδρέας Παπανδρέου".

Ο Μενέλαος Γκίβαλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1944. Είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται με θέματα Πολιτικής Φιλοσοφίας, Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης και Μεθοδολογίας των Επιστημών, τα οποία περιλαμβάνονται στα βιβλία του: "Επιστήμη, Γνώση και Μέθοδος" (Εκδόσεις Νήσος, 2003) και "Πολιτική Κοινωνικοποίηση και Εκπαιδευτικό Περιβάλλον" [Εκδόσεις Νήσος, 2005). Έχει ακόμη δημοσιεύσει μελέτες και έρευνες που αφορούν σε προβλήματα της παγκοσμιοποίησης στον σύγχρονο κόσμο, ζητήματα διαχείρισης της ετερότητας, καθώς και επιστημολογικές προσεγγίσεις στο πεδίο των ιστορικών και κοινωνικών επιστημών που συνδέονται με σύγχρονα μεθοδολογικά προβλήματα.

Η Βάσω Αρτινοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1963. Είναι κοινωνιολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές (Μ.Α. και διδακτορικό δίπλωμα) στην εγκληματολογία. Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει δημοσιεύσει βιβλία και πολλά επιστημονικά άρθρα σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας, θυματολογίας, κοινωνικών κινημάτων, παραβατικότητας ανηλίκων, μέσων μαζικής επικοινωνίας, αντεγκληματικής πολιτικής και ισότητας των φύλων. Είναι μέλος του Δικτύου Εμπειρογνωμόνων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Σχολική Βία (1997-1999) και του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τη σχολική βία (2000 έως σήμερα). Από το Μάρτιο του 2001 είναι πρόεδρος του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας.

Η Βίκυ Πάτσιου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών) και πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. 'Εχει συνεργαστεί με το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Ε.I.Ε. και δημοσίευσε μελέτες και άρθρα σε επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Μεταξύ άλλων έχει εκδώσει τα εξής βιβλίο: "Τα πρόσωπα του παιδιού στην πεζογραφία (1880-1930)", Ίδρυμα Ερευνών για το Παιδί, Αθήνα, εκδ. Δωδώνη, 1991· Περιοδικά Λόγου και Τέχνης 2. "Ηγησώ (1907-1908)". "Ποιητική 'Εκδοση (1913-1914)", Αθήνα, εκδ. Διάττων, 1992. "Η Διάπλασις των παίδων (1879-1922)". "Το πρότυπο και η συγκρότησή του", 2η έκδ., Αθήνα, εκδ. Καστανιώτη, 1995.

Ο Χαράλαμπος Μπαμπούνης γεννήθηκε στον Αδάμαντα Μήλου Κυκλάδων το 1952 και σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1998 αναγορεύθηκε διδάκτορας Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και το 2009 εξελέγη Αναπληρωτής Καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε, παράλληλα, ως επισκέπτης Καθηγητής σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Σήμερα είναι υπεύθυνος της κατεύθυνσης "Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας - Λαογραφία και Πολιτισμός" του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του τμήματός του και διευθυντής του Εργαστηρίου των Κοινωνικών Επιστημών στο ίδιο Τμήμα. Το συγγραφικό του έργο αναφέρεται κυρίως στην ιστορία του 19ου και 20ού αι., στην ιστορία των θεσμών, στις ιστορικές πηγές, στην τοπική ιστορία, στην ιστορία της εκπαίδευσης καθώς και σε θεωρητικά και μεθοδολογικά ζητήματα της ιστορίας.

Ο Θωμάς Κ. Μπαμπάλης είναι Δρ Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Τα επιστημονικά - ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε ζητήματα σχετικά με την κοινωνικοποίηση του παιδιού στο πλαίσιο της οικογένειας και του σχολείου, καθώς και στις σχέσεις - αλληλεπιδράσεις εκπαιδευτικού και μαθητή στο σχολικό περιβάλλον.

Ο Βασίλης Φίλιας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1927. Διπλωματούχος Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, διπλωματούχος Θεωρητικών Οικονομικών Πανεπιστημίου Μονάχου, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αμβούργου, διετέλεσε επί σειρά ετών καθηγητής κοινωνιολογίας Παντείου, Πρόεδρος του τμήματος Κοινωνιολογίας και Πρύτανης ΠΑΣΠΕ. Ακόμη, υπήρξε Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και Πρόεδρος του ΔΣ της ολυμπιακής αεροπορίας. Ήταν συνεκδότης των περιοδικών "Νέα Οικονομία", "Κοινωνία και Οικονομία" και "Ο Σοσιαλισμός του Μέλλοντος". Κατά τη δικτατορία του 1967 συνίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση "Δημοκρατική Άμυνα" - φυλακίστηκε επί 5,5 έτη. Από το 1974 έως το 1990 δημοσίευσε πλήθος άρθρων στις εφημερίδες "Ελευθεροτυπία", "Πρώτη" και "Έθνος". Έφυγε από τη ζωή στις 13 Φεβρουαρίου 2018, σε ηλικία 91 ετών.

Ο Γεώργιος Ν. Λεοντσίνης είναι Ομότιμος Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε ή συνεχίζει να διδάσκει Νεότερη Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, στα Παιδαγωγικά Τμήματα των Πανεπιστημίων Θεσσαλίας και Αθηνών, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, και ως προσκεκλημένος καθηγητής σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Έχει δημοσιεύσει βιβλία, επιστημονικές μελέτες και άρθρα στην ελληνική, τη γαλλική και την αγγλική γλώσσα και συμμετείχε με επιστημονικές ανακοινώσεις σε πολλά συνέδρια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Με πρωτοβουλία του ίδιου και πολλών συναδέλφων του ιδρύθηκε και λειτουργεί από το έτος 2006 η "Εταιρεία Θεωρίας, Έρευνας και Διδακτικής της Ιστορίας", της οποίας διατελεί Πρόεδρος.

Ο Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης είναι καθηγητής λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε το 1948 στις Μενετές Καρπάθου του νομού Δωδεκανήσου. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεότερη Ελληνική Φιλολογία και Λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, απ' όπου αποφοίτησε το 1972 με βαθμό "Άριστα". Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του ήταν υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1973-1975) διορίστηκε καθηγητής στο Λύκειο Καρπάθου (1975-1977). Το 1976 πήρε πτυχίο Proficiency στην αγγλική γλώσσα και το 1982 αναγορεύτηκε διδάκτορας Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με βαθμό "Άριστα". Έκανε συμπληρωματικές σπουδές Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας, Εθνογραφίας και Λαογραφίας στο University College και στο London School of Economics του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1982-1983 και 1989-1990). Υπηρέτησε ως βοηθός (1977-1982), επιμελητής και λέκτορας (1982-1986) Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1986 εξελέγη επίκουρος καθηγητής και το 1992 αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Λαογραφίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου. Το 1993 εξελέγη και διορίστηκε (1994) αναπληρωτής καθηγητής Λαογραφίας στον Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1997 εξελέγη ομόφωνα και παμψηφεί τακτικός καθηγητής. Το 1982 του απονεμήθηκε το Πανδωδεκανησιακό βραβείο του Ιδρύματος Μοσκόβη για λαογραφική εργασία του, το 1995 ο Χρυσός Σταυρός της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου (από τον Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου Αμβρόσιο) και το 2000 ο Χρυσός Σταυρός της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο). Έλαβε επίσης τιμητικές διακρίσεις για το έργο και την προσφορά του από πολιτιστικούς φορείς. Διετέλεσε Honorary Research Associate στον King's College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1989-1990) και διευθυντής του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου (Αθήνα: 1992-1995). Είναι τακτικός εταίρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας (Γενικός Γραμματέας του Δ.Σ.), της Αγγλικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός", της Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας, της Εταιρείας Καρπαθιακών Μελετών και της Ένωσης Δωδεκανήσιων Καθηγητών Πανεπιστημίου. Συνέγραψε βιβλία και μελετήματα για τον Ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Δημοσίευσε επίσης άρθρα, βιβλιοκρισίες, επιφυλλίδες κ.ά. σε περιοδικά, εφημερίδες, εγκυκλοπαίδειες, προλόγους σε βιβλία και έλαβε μέρος σε Ελληνικά και διεθνή συνέδρια Λαογραφίας και Πολιτισμού. Έδωσε επίσης διαλέξεις και μαθήματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι συνεργάτης των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Η Καθημερινή".

Η Ρέα Κακάμπουρα είναι επίκουρη καθηγήτρια Λαογραφίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην έρευνα τοπικών συλλόγων και διαχείρισης της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς στη σύγχρονη εποχή, σε θεωρητικά ζητήματα των λαογραφικών σπουδών, στη διαπολιτισμική διδακτική του λαϊκού πολιτισμού στην εκπαίδευση. Διδάσκει στο προπτυχιακό και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών (κατεύθυνση "Λαογραφία και εκπαίδευση") του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι διευθύντρια του Εργαστηρίου Κοινωνικών Επιστημών και επιστημονική υπεύθυνη του Αρχείου Αφηγήσεων Ζωής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά, σε πρακτικά συνεδρίων και σε συλλογικούς τόμους. Έχει γράψει επίσης τα βιβλία "Ανάμεσα στο αστικό κέντρο και τις τοπικές κοινωνίες: Οι σύλλογοι της επαρχίας Κόνιτσας στην Αθήνα" (1999) και "Αφηγήσεις Ζωής". "Η βιογραφική προσέγγιση στη σύγχρονη λαογραφική έρευνα" (2011), και μαζί με τον Χ. Μπαμπούνη έχει επιμεληθεί τον τόμο "Ιστορικά και Λαογραφικά Μελετήματα: Ερευνητικές και Εκπαιδευτικές διαστάσεις" (2014). Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών (Δ.Σ. Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας) και της Εθνικής Επιστημονικής Επιτροπής της UNESCO για την προστασία της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.