Ο μίτος της Αριάδνης

Ο Θεοχάρης Ε. Δετοράκης (γεν. 1936), είναι ομότιμος καθηγήτης βυζαντινής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Η αγάπη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του και την πολυτάραχη ιστορία της τον έστρεψε νωρίς στην έρευνα και στη μελέτη των κρητικών πραγμάτων. Η Κρήτη βρισκόταν στο κέντρο των επιστημονικών του ενδιαφερόντων και υπηρετήθηκε παράλληλα με τη βυζαντινή φιλολογία. Είναι ευφήμως γνωστός κρητολόγος και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από πενήντα εργασίες, που αναφέρονται σε κρητολογικά θέματα, ιστορικά, φιλολογικά, γλωσσικά, και λαογραφικά. Το φθινώπορο του 1985 του απονεμήθηκε το βραβείο "Νίκος Καζαντζάκης" του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης "για την ποιότητα και τη έκταση της επιστημονικής του προσφοράς".

Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης ο Γιάννης Σακελλαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936 και μπήκε στην αρχαιολογική υπηρεσία το 1963. Έργο ζωής για εκείνον υπήρξε η ανασκαφή στις Αρχάνες και στο Ιδαίον Αντρον, ενώ τελευταία έκανε ανασκαφές στη Ζώμινθο. Πολυγραφότατος, υπέγραψε βιβλία και άρθρα για το προϊστορικό Αιγαίο και τη μινωϊκή Κρήτη. Για την προσφορά του στην ελληνική αρχαιολογία βραβεύτηκε μαζί με τη σύζυγό του, τη στενή συνεργάτιδά του, αρχαιολόγο Έφη Σαπουνά, από την Ακαδημία Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 2004 τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής. Αν και δεν ήταν Κρητικός στην καταγωγή, το όνομά του είχε συνδεθεί στενά με τις αρχαιολογικές έρευνες στην Κρήτη και με το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, του οποίου είχε διατελέσει διευθυντής. Έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2010, μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο.

Ο Νικόλας Φαράκλας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διδακτορικό στην Κλασική Αρχαιολογία (θέμα: "Η Ανθρώπινη Κατοίκηση στην Αρχαία Αίγινα") από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων το 1981. Υπότροφος του Ιδρύματος Alexander Von Humboldt (Αρχαιολογικό Ινστιτούτο TUBINGEN). Υπήρξε επιμελητής Αρχαιοτήτων από το 1965 ως τις αρχές του 1969 στην Εφορεία Βοιωτίας και Φθιώτιδας (από το τέλος του 1965 Δ/ντής-ανασκαφές κυρίως στη Θήβα και αλλού) και από το τέλος του 1974 ως τις αρχές του 1976 στην Εφορεία Δελφών (ανασκαφές στην Ιτέα). Μέλος επιστημονικής ομάδας για την οργάνωση της έρευνας για την Οικιστική των Αρχαίων Ελληνικών Πόλεων από το 1970 ως το 1976 (Αθηναϊκό Κέντρο Οικιστικής. Επικεφαλής Κ. Δοξιάδης, μέλη Μ. Σακελλαρίου, Δ. Λαζαρίδης, Σ. Βάκαρης κ.ά). Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης από το 1981 έως το 2004. Συνιδρυτής του μετ/κού προγράμματος για την Κλασική Αρχαιολογία. Δ/ντής του μετ/κού προγράμματος Ο Αρχαίος Ελληνικός Κόσμος και εκδότης της σειράς ΡΙΘΥΜΝΑ με ερευνητικά προϊόντα του προγράμματος. Συνεργάστηκε ως Αρχαιολόγος σε περίπου 25 Ρυθμιστικές και Χωροταξικές μελέτες του ελλληνικού χώρου. Είχε την επιστημονική επιμέλεια βιβλίων-λευκωμάτων με θέματα σχετικά με την ειδικότητά του. Υπήρξε: Διοικητής του Ναυτικού Μουσείου Πειραιά, μέλος του Δ.Σ. και Γραμματέας του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Γραμματέας και Πρόεδρος του Συλλόγου Πτυχιούχων Ιστορικών-Αρχαιολόγων, μέλος του Δ.Σ., Γραμματέας και Πρόεδρος του Συλλόγου Διδασκόντων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Δ/ντής του Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων, Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος του Ειδικού Λογ/σμού Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ), Αντιπρόεδρος του Τεχνικού Συμβουλίου του Πανεπιστημίου Κρήτης.

O Νικόλαος Μ. Παναγιωτάκης, (1935-1997) γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Λονδίνου. Υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1966), επισκέπτης καθηγητής στο Παν/μιο του Τέξας (1968), ερευνητής του Κέντρου Βυζαντινών Σπουδών του Dumbarton Oaks (1969-1970), και καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας του Παν/μίου Ιωαννίνων (1971-1988) και του Παν/μίου Κρήτης (1988-1997). Διετέλεσε αντιπρόεδρος και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Παν/μίου Κρήτης (1974-1986) και διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (1989-1997). Πήρε μέρος σε πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια και έγραψε πλήθος μελετών για το βυζαντινό και μεταβυζαντινό ελληνισμό και για τον πολιτισμό της Κρήτης κατά την περίοδο της βενετοκρατίας. Οι σημαντικότερες είναι: Θεοδόσιος ο Διάκονος και το ποίημα αυτού "Άλωσις της Κρήτης", Ηράκλειο 1960, Λέων ο Διάκονος.Α. Τα βιογραφικά. Β. Χειρόγραφα και εκδόσεις, Αθήνα, 1965, Η κρητική περίοδος της ζωής του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, Ρέθυμνο 1986, Ο ποιητής του "Ερωτόκριτου" και άλλα βενετοκρητικά ποιήματα, Ηράκλειο 1989, Φραγκίσκος Λεονταρίτης, κρητικός μουσικοσυνθέτης του δέκατου έκτου αιώνα. Μαρτυρίες για τη ζωή και το έργο του Βενετία 1990 κ.ά. Μετά τον αδόκητο θάνατό του κυκλοφόρησαν: Κρητικό Θέατρο. Μελέτες, Στιγμή, Αθήνα 1998 ,Τα νεανικά χρόνια του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου ΠΕΚ, Ηράκλειο 1999. Φίλοι , συνεργάτες και μαθητές του αφιέρωσαν στη μνήμη του τον τόμο: Ενθύμησις Νικολάου Μ. Παναγιωτάκη, ΠΕΚ/ Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου, Ηράκλειο, 2000.