Ο ρόλος του ΟΗΕ στον 21ο αιώνα

Ο Γεράσιμος Δ. Αρσένης (1931-2016) γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα οικονομικά στο Τεχνολογικό Ίδρυμα της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) των ΗΠΑ. Διατέλεσε Διευθυντής του Τμήματος Οικονομικών Μελετών του Κέντρου Ερευνών του ΟΟΣΑ (1964-1966), στέλεχος και αργότερα Διευθυντής του Οργανισμού του ΟΗΕ για νομισματικά θέματα και χρηματοδότηση του εξωτερικού εμπορίου (UNCTAD) (1967-1980). Ως διευθυντικό στέλεχος των Ηνωμένων Εθνών, ανέλαβε πρωτοβουλίες σε διεθνές επίπεδο και υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της προσπάθειας για μια "Νέα Διεθνή Οικονομική Τάξη" (New International Economic Order, NIEO), η οποία δεν ευοδώθηκε. Το 1981 επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως υπεύθυνος του οικονομικού προγράμματος της πρώτης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Αρχικά τοποθετήθηκε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (3 Νοεμβρίου 1981 - 20 Φεβρουαρίου 1984). Τον Ιούλιο του 1982 εισήλθε στην κυβέρνηση ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας (5 Ιουλίου 1982 - 26 Ιουλίου 1985, διατηρώντας τη θέση του διοικητή της ΤτΕ), Οικονομικών (27 Μαρτίου 1984 - 26 Ιουλίου 1985) και Εμπορικής Ναυτιλίας (5 Ιουνίου 1985 - 26 Ιουλίου 1985). Το 1985 παραιτήθηκε από υπουργός, διαφωνώντας σε θέματα οικονομικής πολιτικής, και στη θέση του ΥΠΕΘΟ τοποθετήθηκε ο Κώστας Σημίτης. Τον Μάρτιο του 1986 διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ επειδή ασκούσε κριτική στην κυβερνητική πολιτική. Το ίδιο έτος ίδρυσε το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ) το οποίο απέτυχε εκλογικά. Επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ το 1989. Με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ανέλαβε υπουργός Εθνικής Άμυνας (13 Οκτωβρίου 1993 - 25 Σεπτεμβρίου 1996). Τον Ιανουάριο του 1996 διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματος, την οποία έχασε από τον Κώστα Σημίτη. Στη συνέχεια, διετέλεσε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (25 Σεπτεμβρίου 1996 - 13 Απριλίου 2000) στην πρώτη κυβέρνηση Σημίτη, για να αντικατασταθεί από τον Πέτρο Ευθυμίου. Εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην εκλογική περιφέρεια Α’ Αθηνών το 1985 και επανεξελέγη τον Απρίλιο του 1990, τον Οκτώβριο του 1993, τον Σεπτέμβριο του 1996 και τον Απρίλιο του 2000. Τον Σεπτέμβριο του 2006 κατέλαβε την βουλευτική έδρα του Κώστα Σκανδαλίδη ως πρώτος επιλαχών του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ στην Α' Αθηνών, μετά την παραίτηση του τελευταίου. Ήταν παντρεμένος με τη Λούκα Κατσέλη, καθηγήτρια του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην διευθύντρια του ΚΕΠΕ (1982-1986), υπουργό Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (2009), και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης (2010-2011) και μετέπειτα πρόεδρο του ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας (Μάρτιος 2015- ), με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 19 Απριλίου 2016, ένα μήνα πριν από τη συμπλήρωση των 85 ετών του.

Ο Αντώνης Μπρεδήμας είναι καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Θεοφάνης (Φάνης) Ι. Κακρίδης (1933-2019) ήταν καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του διακεκριμένου κλασικιστή Ιωάννη Θ. Κακριδή και της φιλολόγου Όλγας Κομνηνού-Κακριδή. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές κλασικής φιλολογίας στα Πανεπιστήμια του Μάιντς και του Τύμπιγκεν, στη Γερμανία, όπου δίδαξε ως λέκτορας αρχαίων και νέων ελληνικών. Το 1964 εξελέγη καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, θέση στην οποία υπηρέτησε έως το 1984, με μια σύντομη διακοπή κατά την περίοδο της δικτατορίας. Από το 1982 ως το 1984 διετέλεσε αντιπρόεδρος του Κέντρου Εκπαιδευτικών Μελετών και Επιμορφώσεως (ΚΕΜΕ) του Υπουργείου Παιδείας. Επίσης, μεταξύ 1981-82 διετέλεσε πρόεδρος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Μεταξύ 1988-1990 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, ως ειδικός επιστήμονας. Στο συγγραφικό του έργο ασχολήθηκε με την ιστορία, την ερμηνεία, την κριτική και τη μετάφραση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, καθώς και έργων ξένων πανεπιστημιακών που αναφέρονται σ' αυτή. Συμμετείχε σε επιμορφωτικά σεμινάρια και αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα "Το Βήμα". Έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιανουαρίου 2019, σε ηλικία 86 ετών. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Φάνη Ι. Κακριδή βλ. "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 4, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1985, και Βάλτερ Πούχνερ, "Κακριδής, Φάνης Ι." στο "Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2007, σελ. 981-982.

Ο Παναγιώτης Δόικος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και διαμένει. Είναι επίκουρος καθηγητής της φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του ίδιου πανεπιστημίου. Πραγματοποίησε προπτυχιακές και μεταπτυχιακές φιλοσοφικές σπουδές (και ως υπότροφος), αντίστοιχα, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο της Bourgogne (Γαλλία). Κατά την περίοδο 1991-1996 εργάστηκε ως ειδικός μεταπτυχιακός υπότροφος στον τομέα Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ.. Στο πλαίσιο της θητείας του σε αυτή τη θέση, εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα "Φαντασία, και γνώση στο Spinoza" (υπό την εποπτεία του καθηγητή Σωκράτη Δεληβογιατζή) και δίδαξε φιλοσοφική ανθρωπολογία, διαλεκτική και πολιτική φιλοσοφία. Κατά το διάστημα 1998-2002 εργάστηκε ως ειδικός επιστήμονας στον τομέα Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ., διδάσκοντας κείμενα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (μεταξύ αυτών, αποσπασμάτων του Ηρακλείτου, το "Συμπόσιο" και το "Φαίδρο" του Πλάτωνα και το "Περί ψυχής" του Αριστοτέλη). Οι έρευνές του αναπτύσσονται στα πεδία της οντολογίας, της γνωσιολογίας και της αισθητικής. Διερευνά τη δυνατότητα μιας νέας, κριτικής μεταφυσικής κυρίως στο πλαίσιο των σχέσεων του σώματος με τη στοχαστική φαντασία. Ένα ειδικότερο ενδιαφέρον του είναι η φιλοσοφική θεωρία του κινηματογράφου. Έχει δημοσιεύσει φιλοσοφικά βιβλία, καθώς και μελέτες σε ελληνικά και διεθνή φιλοσοφικά περιοδικά. Έχει συμμετάσχει ως εισηγητής σε φιλοσοφικά και επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διευθύνει διδακτορικές διατριβές, με θέματα από τα πεδία της οντολογίας, της γνωσιολογίας και της αισθητικής, καθώς και της φιλοσοφίας του κινηματογράφου. Είναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας, των Association de la recherche sur l' image [έδρα: Dijon], Association des amis de Spinoza [έδρα: Παρίσι], Association des amis de Henry et Stella Corbin [έδρα: Παρίσι], του Ελληνοϊσπανικού κέντρου πολιτισμού Θεσσαλονίκης "Federico Garcia Lorca" και της Διεθνούς εταιρίας φίλων Νίκου Καζαντζάκη [έδρα: Γενεύη]. Είναι κριτής του περιοδικού επιστημονικών και εκπαιδευτικών ερευνών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Μέντορας. Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του παλαιού κινηματογραφικού περιοδικού "Οθόνη" [έδρα: Θεσσαλονίκη (1979-1994)]. Παράλληλες των ερευνητικών δραστηριότητες: Είναι μέλος του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Θεσσαλονίκης, του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και της Greenpeace. Έχει δημοσιεύσει φιλοσοφικά βιβλία, καθώς και μελέτες σε ελληνικά και διεθνή φιλοσοφικά περιοδικά. Έχει συμμετάσχει ως εισηγητής σε φιλοσοφικά και επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρίας, των Association de la recherche sur l' image (Dijon) και Association des amis de Spinoza (Παρίσι), του Ελληνοϊσπανικού πολιτιστικού συνδέσμου Θεσσαλονίκης και Βόρειας Ελλάδας Federico Garcia Lorca, καθώς και του Ιστιοπλοϊκού ομίλου Θεσσαλονίκης.

Ο Γεώργιος Σταϊνχάουερ σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε διαδοχικά στις Εφορίες Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σπάρτης (Λακωνίας - Αρκαδίας), Αττικής και Πειραιώς. Η διδακτορική διατριβή του αναφέρεται στην ιστορία, την αρχαιολογία και την τοπογραφία της Λακωνίας, του Πειραιά και των Αττικών δήμων.

Η Αικατερίνη Συνοδινού είναι καθηγήτρια αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Ο Ανδρέας Βοσκός είναι καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Γιώργος Κουρουπός είναι συνθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής της Ορχήστρας των Χρωμάτων.

Ο Στέλιος Παπαθεμελής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Από το 1974 εκλέγεται συνεχώς βουλευτής. Άσκησε κατά καιρούς κυβερνητικά καθήκοντα στα Υπουργεία Παιδείας, Μακεδονίας-Θράκης και Δημόσιας Τάξεως. Διάβασε και εξακολουθεί να διαβάζει πολύ και πολλά και προπαντός ιστορία. Έγραψε δοκίμια, μελετήματα και λόγους. Κύριο εργαλείο της πολιτικής του ανάλυσης είναι ο Θουκυδίδης και η κλασική σκέψη γενικότερα. Από αυτήν και το Ευαγγέλιο αντλεί τις πνευματικές "σταθερές" του. Τελευταία του βιβλία είναι: "Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί" (Εκδόσεις Καστανιώτη), "Αντιστεκόμαστε" (Εκδόσεις Καστανιώτη), "Το άλας της γης ή Περί Ορθοδοξίας και πολιτικής" (Εκδόσεις Παρουσία, "Η αλήθεια έχει αγκάθια" (Εκδόσεις Γερμανός), "Μπορούμε και πρέπει να πάμε μπροστά" (Εκδόσεις Γερμανός), "Ρήξη", "Για να κάνουμε την κρίση ευκαιρία" (Εκδόσεις Καστανιώτη).

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγητής διεθνών σχέσεων και ευρωπαϊκών σπουδών και κάτοχος ευρωπαϊκής έδρας Jean Monnet. Από το 1990 μέχρι το 2007 δίδαξε στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου. Το 2007 μετατάχθηκε στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1957 στην Αθήνα. Τέλειωσε το Β' Γυμνάσιο στην οδό Αχαρνών το 1974 και πέτυχε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας. Από τα φοιτητικά του χρόνια αναδείχθηκε σε δραστήριο στέλεχος της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε υπεύθυνος Νεολαίας και Τύπου του κόμματος στη Αχαΐα, ενώ το 1976 εξελέγη γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής Πάτρας. Ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία το 1980, ως φοιτητής, συνεργαζόμενος με την εφημερίδα Το Βήμα. Από το Νοέμβριο του 1981 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1987 ήταν υπεύθυνος του γραφείου της εφημερίδας Τα Νέα για τη Δυτική Ελλάδα με έδρα την Πάτρα. Στη συνέχεια, επιστρέφοντας στην Αθήνα πέρασε διαδοχικά από το ελεύθερο, το κοινοβουλευτικό και το πολιτικό ρεπορτάζ των Νέων. Τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου και Ιονίων Νήσων, γράφτηκε στη συνέχεια στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), στο πλαίσιο της οποίας αγωνίστηκε μαχητικά για την αξιοπρέπεια και τη διαφάνεια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Με εφόδια τη διαρκή ανησυχία του, την αγωνιστικότητα και το πάθος για έναν κόσμο ανεξάρτητο, ελεύθερο και κοινωνικά δίκαιο περιπλανήθηκε σε σχεδόν 100 χώρες από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία, τη Βόρειο, Κεντρική και τη Λατινική Αμερική. Κάλυψε για Τα Νέα, με υψηλό αίσθημα δημοσιογραφικής ευθύνης και με κίνδυνο, συχνά, της ζωής του, τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και βρέθηκε σε ριψοκίνδυνες δημοσιογραφικές αποστολές σε ταραγμένες περιοχές του πλανήτη. Για τις ανταποκρίσεις του και τα καθημερινά του ρεπορτάζ, που μετέφεραν στον έξω κόσμο μια καθαρή και σταθερά προοδευτική ματιά, δέχθηκε πολλές διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται και τα βραβεία του Ιδρύματος Μπότση, του Ιδρύματος Ελένη Βλάχου, της ΕΣΗΕΑ και της Πανελλήνιας Ένωσης Ημερησίων Εφημερίδων Επαρχιακού Τύπου. Παθιασμένος με τη δημοσιογραφία, την υπηρέτησε με απαράμιλλη εντιμότητα, συνέπεια και ήθος. Ανυπότακτος και χωρίς εκπτώσεις στην τήρηση των αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν δίστασε να αντιπαρατεθεί με κάθε μορφής εξουσία. Πολίτης του κόσμου και συνάμα ανιδιοτελής πατριώτης, συμπαραστεκόταν έμπρακτα στα όπου γης απελευθερωτικά κινήματα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον αγώνα για μια ελεύθερη Κύπρο, την οποία όνειρό του ήταν να δει χωρίς στρατό κατοχής. Υπέρμαχος των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, έδινε πάντα το παρόν σε κάθε μορφής πρωτοβουλία για την προστασία των ανθρώπινων αξιών και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής. Έφθασε μάλιστα μέχρι το βήμα της έδρας του ΟΗΕ όπου, ως εκπρόσωπος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατήγγειλε την προσπάθεια διάλυσης της επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του διεθνούς Οργανισμού. Συγγραφέας τριών βιβλίων, τα έσοδα των οποίων διέθετε για πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς. Το 1986 εκδόθηκε το έργο του "Στα Σύνορα της Φωτιάς", ένα οδοιπορικό στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής με σημαντικές συνεντεύξεις που πήρε, μεταξύ άλλων, από τον Ντανιέλ Ορτέγκα, την Ορτένσια Αλλιέντε, κόρη του δολοφονημένου προέδρου της Χιλής, και τον Ερνέστο Γκεβάρα, πατέρα του θρυλικού επαναστάτη Τσε. Τα έσοδα της έκδοσης τα πρόσφερε για την ανάπτυξη της Παιδείας στη Νικαράγουα, την περίοδο που στην εξουσία βρισκόταν το νεοπαγές επαναστατικό κίνημα των Σαντινίστας. Ακολούθησε το 1987 το "Μετά τον Τσε και τον Αλλιέντε", βιβλίο στο οποίο αφηγείται μια ακόμη περιπλάνησή του, αυτή τη φορά στη Λατινική Αμερική, όπου αναζήτησε την κοινή μοίρα που συνδέει τις χώρες αυτές με την μαρτυρική Κύπρο και την Ελλάδα, εξαιτίας των διαρκών παρεμβάσεων των ΗΠΑ. Το 1992, με δικά του έξοδα, εκδίδει το βιβλίο "Δυο Φεγγάρια στην Αμερική", στο οποίο καταθέτει τις εντυπώσεις του από ένα ταξίδι 35 ημερών, στη διάρκεια του οποίου διέσχισε απ' άκρη σ' ακρη τις ΗΠΑ και τον Καναδά, καταγράφοντας με τον δικό του αυθεντικό τρόπο το σύγχρονο προφίλ της Βόρειας Αμερικής. Χρέος τιμής για τον ίδιο ήταν και η επιμέλεια της έκδοσης του βιβλίου Οι ανυπότακτοι της Σύμης, που έγραψε ο πατέρας του Ελευθέριος Γ. Διακογιάννης, ένας από τους αφανείς ήρωες του πατριωτικού αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από την ιταλική κατοχή και την αγγλική επικυριαρχία. Ανθρωπος με βαθιά πολιτιστική καλλιέργεια -εξαίρετος πιανίστας ο ίδιος, μολονότι αυτοδίδακτος- πρωταγωνίστησε στην καθιέρωση δύο κορυφαίων πολιτιστικών θεσμών στην ελληνική περιφέρεια: Διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ της Πάτρας το 1986 και υπήρξε ο εμπνευστής και ο δημιουργός από το 1995 μέχρι το 2002 του Φεστιβάλ στο ακριτικό νησί της Σύμης, γενέτειρα του πατέρα του, στο οποίο κατάφερε να ενώσει το καλλιτεχνικό όραμα σπουδαίων ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο οι οποίοι συμμετείχαν αφιλοκερδώς. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 2006.