Συζητήσεις για τον λόγο στο Αιγινήτειο

Η Μαρία Θεοδωροπούλου σπούδασε νέα ελληνική φιλολογία και γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι τακτική ερευνήτρια στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας και ειδική επιστήμονας στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ. Ασχολείται ερευνητικά με τη σχέση ψυχισμού και γλώσσας.

Η Μαρία Κακαβούλια γεννήθηκε στην Αθήνα (1956), σπούδασε νεοελληνική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και θεωρία λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Birmingham της Αγγλίας. Δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία και γλώσσα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου της Γερμανίας και από το 1996 διδάσκει υφολογία ρητορική και θεωρία της αφήγησης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει εκδώσει το βιβλίο Interior monologue and its discursive formation in M. Axioti's "Δύσκολες νύχτες" (Universitat Munchen 1992). Έχει δημοσιεύσει κριτικά άρθρα, δοκίμια και κριτικές βιβλίου στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων.

Ο Αλέξης Καλοκαιρινός γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1964. Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα και σημασιολογία με τον Oswald Ducrot στο Παρίσι. Διδάσκει θεωρητική γλωσσολογία στο Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής. Είναι πρόεδρος της Εταιρείας Κρητικών Ιστορικών Μελετών, στην οποία υπάγεται το Ιστορικό Μουσείο Κρήτης.

Η Ζωή Καπούλα είναι διευθύντρια ερευνών στο CNRS στο Παρίσι.

Ο Λάζαρος Ταξιάρχου είναι καθηγητής των Βασικών Νευροεπιστημών και Πρόεδρος του Τμήματος Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το University of Rochester (M.Sc.) και το Indiana University-Purdue University (Ph.D.) των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου υπηρέτησε ως Καθηγητής της Νευρολογίας και της Νευροπαθολογίας, καθώς και ως σύμβουλος του Υπουργείου Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών. Είναι ιδρυτικό μέλος και εταίρος της Αμερικανικής Εταιρείας Νευροεπιστημών των Η.Π.Α. και αιρετό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εταιρείας για τις Νευροεπιστήμες. Για τις ερευνητικές του συμβολές έχει τιμηθεί από την Αμερικανική Εταιρεία Νευροπαθολόγων, το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των Η.Π.Α. και το Ίδρυμα Μποδοσάκη. Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται οι μονογραφίες "Neural transplantation in cerebellar ataxia" (Springer Verlag, 1997) και "Dopaminergic neurom transplantation in the weaver mouse model of Parkinson's disease" (Kluwer Academic, 2002). Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν περισσότερες από 1300 παραπομπές στο έργο του.

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος είναι ιστορικός και κριτικός της τέχνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1952. Τελείωσε το Λεόντειο Λύκειο το 1970 και παράλληλα σπούδασε μουσική και ιστορία της μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Σπούδασε σύγχρονη φιλολογία και αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Αιξ-αν-Προβάνς, κοινωνιολογία της τέχνης και σημαντική των αναπαραστατικών συστημάτων στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι. Ανώτατο δίπλωμα κοινωνικών επιστημών με τον J. Cassou, το 1976. Μεταπτυχιακό στην ιστορία και θεωρία της τέχνης με τους L. Marin, H. Damish και G. Genette, το 1980. Παρακολούθησε συστηματικά το διδακτορικό σεμινάριο φιλοσοφίας και αισθητικής του L. Marin από το 1980 έως το 1985. Από το 1986 μέχρι το 1991 δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Γενεύης· από το 1986 μέχρι το 1993 στη Μεταπτυχιακή Σχολή του Εθνικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, "Le Magazin", της Γκρενόμπλ· από το 1992 μέχρι το 1996 εκλέχτηκε ομότιμος καθηγητής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης και διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης. Δίδαξε ως καθηγητής στο Μεταπτυχιακό της Rijksacademie van Beeldende Kunsten, στο Άμστερνταμ, και ως έκτακτος καθηγητής στη Hochschulle fur Kunst und Gestaltung της Βέρνης. Από το 2002 διδάσκει ιστορία της τέχνης και μουσειολογία στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Έχει διατελέσει: διευθυντής του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης και Πολιτισμού και Πάρκου Γλυπτικής, Domaine de Kerguehennec στη Βρετάνη, Γαλλία από το 1992-1999. Συν-διευθυντής της Documenta IX του Κάσσελ, 1992. Κομισάριος του Γαλλικού Περιπτέρου στη 48η Μπιενάλε της Βενετίας, 1999. Σύμβουλος της Επιτροπής Αναγνώρισης Ανωτάτων Διπλωμάτων Καλών Τεχνών του Ομοσπονδιακού Συνεδρίου Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελβετίας. Επιμελητής και οργανωτής πολυάριθμων εκθέσεων σε Μουσεία και Κέντρα Τέχνης στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Μαυροβούνιο και τις Η.Π.Α. Εκλέχτηκε Γενικός Επιθεωρητής Καλών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Γαλλίας το 1999, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 2000. Έχει διατελέσει σύμβουλος και σύνεδρο μέλος της Εθνικής Συλλογής Σύγχρονης Τέχνης της Γαλλίας, από το 1993 μέχρι το 2000, των περιφερειακών συλλογών της Καμπανίας και Αρδεννών, από το 1997 μέχρι το 2000, του Βορρά και Καλαί, από το 1984 μέχρι το 1990. Διατέλεσε σύνεδρο μέλος της επιτροπής διεθνούς πολιτιστικής πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1993 μέχρι το 1999. Από το 1987 μέχρι το 1989 συμμετείχε ως μέλος της Επιτροπής Εκθέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας. Συντονιστής Προγράμματος του Ελληνικού Μήνα στο Λονδίνο, 1975-1976, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης. Βοηθός του Τ. Σπητέρη από το 1973 μέχρι το 1979, για τη συγγραφή του τρίτομου "Τρεις αιώνες νεοελληνικής τέχνης (1660-1967)". Κριτικός τέχνης, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά. Δημοσίευσε βιβλία, καταλόγους, δοκίμια και μελέτες πάνω στη σύγχρονη τέχνη, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την άρτε πόβερα, την τοιχογραφία, το χώρο, την αναπαράσταση, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, τον ήχο, την ιστορία της τέχνης, τη μεθοδολογία, την ιστορία των θεσμών, την κριτική της τέχνης, και σημαντικό αριθμό μονογραφιών πάνω σε σύγχρονους και ιστορικούς καλλιτέχνες. Έχει δώσει διαλέξεις και συμμετάσχει, διευθύνει και οργανώσει συνέδρια σε πολυάριθμα μουσεία, ιδρύματα και πανεπιστήμια στην Ευρώπη και την Αμερική.

Ο Απόστολος Δοξιάδης γεννήθηκε το 1953 στο Μπισμπέιν της Αυστραλίας, αλλά μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να σπουδάσει μαθηματικά, ενώ συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα εφαρμοσμένα μαθηματικά στην Ecole Pratique des Hautes Etudes στο Παρίσι. Ο Απόστολος Δοξιάδης έχει γράψει 4 μυθιστορήματα. Το μυθιστόρημα "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" κυκλοφόρησε το 2000 στην Αγγλία από τους Faber and Faber και στην Αμερική από το Βloomsbury, σε μετάφραση του συγγραφέα, και έχει μεταφραστεί σε 22 γλώσσες. Το 1999, ο Α. Δοξιάδης έγραψε, στα αγγλικά, σχεδίασε και σκηνοθέτησε τη μουσική παράσταση Θεάτρου Σκιών "The Tragical History of Jackson Pollock, Abstract Expressionist", που παρουσιάστηκε στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη, στην Αθήνα. Έχει γράψει και έχει σκηνοθετήσει επίσης δύο ταινίες μεγάλου μήκους, τις "Υπόγεια διαδρομή", 1983, και "Τεριρέμ", 1988, που τιμήθηκε με το Βραβείο του Διεθνούς Κέντρου Καλλιτεχνικού Κινηματογράφου (CICAE) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, την ίδια χρονιά. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο γράφοντας το λιμπρέτο της μουσικής διασκευής του έργου του Σαίξπηρ "Όνειρο θερινής νύχτας". Διεθνείς διακρίσεις: "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" βρέθηκε στην τελική εξάδα για το Prix Medicis 2000. Στο μυθιστόρημα "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" απονεμήθηκε τον Μάιο του 2001 το Primo Peano από το Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Τορίνου.

Ο Διονύσης Γούτσος είναι Καθηγητής Κειμενογλωσσολογίας στον Τομέα Γλωσσολογίας (Τμήμα Φιλολογίας) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε γλωσσολογία στο ΕΚΠΑ και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Strathclyde και του Birmingham στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Birmingham και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει δημοσιεύσει, μόνος του ή σε συνεργασία, τα βιβλία "Modeling Discourse Topic", "Κείμενο και επικοινωνία", "Ο λόγος της μετάφρασης: Ανθολόγιο σύγχρονων μεταφραστικών θεωριών", "Discourse Analysis: An Introduction", "Η ελληνική ως ξένη γλώσσα: Από τις λέξεις στα κείμενα", "Εισαγωγή στη γλωσσολογία σωμάτων κειμένων", αλλά και πλήθος γλωσσολογικών άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά. Συμμετείχε επίσης στην επιστημονική επιμέλεια βιβλίων όπως: "La communication touristique. Approches discursives de l' identite et de l' alterite", "The Sociolinguistics of Cyprus", "Ο κόσμος των κειμένων", "Η ελληνική γλώσσα στην Κύπρο από την αρχαιότητα ως σήμερα". Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα κινούνται στις περιοχές της κειμενογλωσσολογίας και της ανάλυσης λόγου, καθώς και στην ανάπτυξη και επεξεργασία ηλεκτρονικών σωμάτων κειμένων.

Ο Γ. Δελλατόλας είναι νευρολόγος-ψυχίατρος, ερευνητής του INSERM στο Πανεπιστήμιο Paris V.

Ο Αθανάσιος Καράβατος είναι ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής στο ΑΠΘ. Διετέλεσε Διευθυντής της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του ΑΠΘ [1998-2007]. Είναι εκδότης του περιοδικού "Σύναψις" (τριμηνιαία Επιθεώρηση Ψυχιατρικής, Νευροεπιστημών και των Επιστημών του Ανθρώπου).

0 Αθανάσιος Αϊδίνης είναι Επίκουρος Καθηγητής Πρώτης Ανάγνωσης και Γραφής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Child Development and Learning του Institute of Education University of London και διδακτορικό στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Το ερευνητικό του έργο εστιάζεται στην ανάπτυξη των μεταγλωσσικών ικανοτήτων, της ανάγνωσης και της γραφής, καθώς και στη διδασκαλία του γλωσσικού μαθήματος στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Οι εργασίες του έχουν παρουσιαστεί σε συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχουν δημοσιευθεί τόσο σε ελληνικά όσο και σε διεθνή περιοδικά και συλλογικούς τόμους.

Η Καρολίνα Ακινόσογλου είναι Research Fellow στο Imperial College του Λονδίνου.

Η Χριστίνα Ανδρέου είναι ψυχίατρος, επιστημονική συνεργάτιδα της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής στο ΑΠΘ.

Ο Σπυριδούλα Βαρλοκώστα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγίου.

Ο Γρηγόρης Βασλαματζής είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι μέλος και διδάσκων της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας.

Η Μαρία Βλασσοπούλου είναι λέκτορας Παθολογίας του Λόγου και Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Πέτρος Μάρκαρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1937. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1965 με το θεατρικό έργο "Η ιστορία του Αλή Ρέτζο". Δραματουργός, μεταφραστής, μελετητής του έργου τ��υ Μπέρτολτ Μπρεχτ και σεναριογράφος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Εκτός από τέσσερα θεατρικά έργα, έχει γράψει δύο αστυνομικά μυθιστορήματα, το "Νυχτερινό δελτίο" (1995) και το "Άμυνα ζώνης" (1998) [σ.σ.: ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Ο Τσε αυτοκτόνησε" (2003), "Βασικός μέτοχος" (2006), "Παλιά, πολύ παλιά" (2008), "Ληξιπρόθεσμα δάνεια" (2010), "Περαίωση" (2011), με τη μεσολάβηση της συλλογής διηγημάτων "Αθήνα, πρωτεύουσα των Βαλκανίων" (2004)]. Στα μυθιστορήματά του κεντρικός ήρωας είναι ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος, ένας συντηρητικός ως προς τις ιδέες και τις συνήθειες πενηντάρης, που έχει ως χόμπι την ανάγνωση λεξικών. Πρόκειται για έναν συνεπή επαγγελματία διώκτη του εγκλήματος που πρωταγωνιστεί σε νουάρ ιστορίες. Παντρεμένος με μιαν ήσυχη, απλοϊκή γυναίκα, πατέρας μιας ανήσυχης ερωτικά φοιτήτριας, δεν έχει καμιά σχέση ή ομοιότητα με τον Ηρακλή Πουαρό της Αγκάθα Κρίστι ούτε βέβαια με τον Φίλιπ Μάρλοου του Ρέημοντ Τσάντλερ. Θυμίζει όμως αμυδρά τον αστυνόμο Μαιγκρέ του Ζορζ Σιμενόν και είναι κατά κάποιον τρόπο ο διάδοχος του εμβληματικού αστυνόμου Μπέκα, ήρωα του Γιάννη Μαρή, του εισηγητή της αστυνομικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα τη δεκαετία του '50, ενός σημαντικού συγγραφέα, άγνωστου στο παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό. Στα μυθιστορήματα του Μάρκαρη είναι έντονοι οι απόηχοι από την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς κάποιοι ήρωες του, είχαν πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με πρόσωπα των κρατικών μηχανισμών εκείνων των καθεστώτων. Ο Μάρκαρης, όπως και οι άλλοι σύγχρονοι Έλληνες ομότεχνοί του, μέσω της αστυνομικής πλοκής θίγει καίρια ζητήματα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας. Τα μυθιστορήματά του αποτελούν μια γοητευτική τοπογραφία της Αθήνας, της υπερτροφικής μεγαλούπολης, όπου συμβιώνουν λίγο πολύ αρμονικά γηγενείς, οικονομικοί μετανάστες και πολιτικοί πρόσφυγες από γειτονικές χώρες. Μιλάει για τον κόσμο των αστών και των νεόπλουτων, των επιτήδειων που πλουτίζουν από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των φοροφυγάδων, μα και των καταστηματαρχών που υποδέχονται με επιφυλακτικότητα στα νησιά τους ντόπιους και αλλοδαπούς επισκέπτες. Σεναριογράφος έργων της τηλεόρασης, άριστος γνώστης των δημοσιογραφικών, καλλιτεχνικών και άλλων παρασκηνίων, προσπαθεί να αποκαλύψει ορισμένες από τις κρυφές πλευρές του κόσμου των μίντια, και να κοινολογήσει τα ευτράπελα που λαμβάνουν χώρα στα πάμπολλα τηλεοπτικά κανάλια. Ακόμα μας ξεναγεί με μαεστρία στον δαιδαλώδη κόσμο των κέντρων διασκέδασης, των νονών της νύχτας και των μπράβων, κάνοντας σαφείς υπαινιγμούς κατά ορισμένων πολιτικών αναμεμιγμένων σε έκνομες δραστηριότητες. Ο τρόπος με τον οποίο αφηγείται ο Μάρκαρης είναι απολαυστικός, οι χαρακτήρες διαγράφονται με ενάργεια, οι περιγραφόμενες καταστάσεις είναι αληθοφανείς, οι ήρωες ζουν μια πραγματική ζωή, τα πάντα είναι άψογα από λογοτεχνική άποψη. Ο Κώστας Χαρίτος πάνω στον οποίο στηρίζει την πλοκή των ιστοριών του, μολονότι έχει ένα αντικομμουνιστικό παρελθόν, γίνεται αμέσως συμπαθής στον αναγνώστη εξαιτίας του αδιάφθορου χαρακτήρα του και ίσως της έντιμης πενίας του, κι αυτό σε μια χώρα όπου οι αστυνομικοί δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης για πολλούς λόγους, μα κυρίως πολιτικούς. Διότι ο αστυνόμος δεν είναι απλώς ένας ήρωας που εξιχνιάζει εγκλήματα αλλά κι ένας κάπως εκκεντρικός μα συνηθισμένος Έλληνας ο οποίος δεν αρκείται στη δράση: η συναρπαστική περιπλάνησή του στους αθηναϊκούς χώρους συνοδεύεται από ευφυείς παρατηρήσεις. Όλα αυτά επιτείνουν τη σαγήνη του κειμένου που παγιδεύει τον αναγνώστη μέχρι το τέλος της ιστορίας. Μερικές φορές ο συγγραφέας γράφει παρωδιακά και αυτό προφανώς οφείλεται στη διάθεσή του να διακωμωδήσει το αστυνομικό σώμα. Ο Μάρκαρης χρησιμοποιεί ένα σκληρό και ενίοτε προκλητικό χιούμορ κάτι που δείχνει πως επιθυμεί να σκανδαλίσει, αφού προηγουμένως κατορθώνει να κινητοποιήσει τα φαιά κύτταρα του εγκεφάλου των αναγνωστών του. Συμπερασματικά, κινείται με μια ανατρεπτική διάθεση βάλλοντας κατά των κακώς κειμένων που ταλανίζουν την Ελλάδα. Τιμήθηκε στις 29.8.2013 με το "Μετάλιο Γκαίτε 2013" από το γερμανικό κράτος, σε τελετή που διοργανώθηκε στην Βαϊμάρη παρουσία της υφυπουργού Εξωτερικών Κορνέλια Πίπερ, "για την εξαιρετική προσφορά του στη γερμανική γλώσσα και τις διεθνείς πολιτιστικές σχέσεις". Φίλιππος Φιλίππου, συγγραφέας - κριτικός λογοτεχνίας.

Ο Κωνσταντίνος Μουτούσης είναι επίκουρος καθηγητής νευροεπιστημών στο ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Πατρών.

Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα. Απόφοιτος του 9ου Γυμνάσιου Αρρένων Αθηνών, σπούδασε φιλολογία στην Φιλοσοφική Αθηνών από όπου πήρε το πτυχίο του το 1962. Συνέχισε τις σπουδές του σε Ελλάδα και εξωτερικό και σε λιγότερο από 10 χρόνια είχε γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις του Τμήματος Φιλολογίας, ενώ το 2000 εκλέχθηκε Πρύτανης του Πανεπιστημίου, θέση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα. Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης έχει ευρεία επιστημονική δράση και πλούσιες δραστηριότητές, με πάμπολλες συνεργασίες. Μεταξύ άλλων, είναι πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Αρσακείων - Τοσιτσείων Σχολείων, Πρόεδρος της Γλωσσικής Εταιρείας των Αθηνών, τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "Το Βήμα" και επιστημονικός συντάκτης τηλεοπτικών εκπομπών στην Κρατική Τηλεόραση. Στο πλούσιο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται δεκάδες βιβλία, ανάμεσα τους το "Λεξικό για το Σχολείο και το Γραφείο", το "Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας" και η πολύ πρόσφατη "Γραμματική της Νέας Ελληνικής".

Ο Θάνος Μπίμπας είναι λέκτορας ΩΡΛ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Γιώργος Παπαδέλης είναι επίκουρος καθηγητής μουσικολογίας στο ΑΠΘ.

Ο Ηλίας Παπαθανασίου είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Λογοθεραπείας του Τ.Ε.Ι. Πάτρας και Επιστημονικός Συνεργάτης της Πανεπιστημιακής ΩΡΛ Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, του τμήματος Φυσικοθεραπείας του Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης και του τμήματος Λογοθεραπείας του University College London. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις επιστήμες της υγείας στο St. George's Hospital Medical School και διδακτορικό στο Institute of Neurology, University of London. Είναι μέλος της επιστημονικής επιτροπής των περιοδικών "Aphasiology", "Folia Phoniatrica et Logopedica", και "Communication Disorders Quarterly". Το 2008 το Royal College of Speech and Language Therapists του απένειμε τον τίτλο του Fellow.

Η Αγγελική Ράλλη είναι καθηγήτρια γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Σε διάφορες περιόδους διετέλεσε προσκεκλημένη καθηγήτρια στα πανεπιστήμια των πόλεων Αmsterdam, Tilburg, Torino, Montreal (University of Montreal, McGill, UQAM), Τοronto (UoT), Vancouver (SFU), Columbus (Ohio State University). Έχει κάνει ειδικευμένες σπουδές γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Montreal (Bachelor, Master, Ph.D.). Κατά τη διάρκεια των σπουδών της, ήταν πρώτη υπότροφος του κρατικού ιδρύματος υποτροφιών του Καναδά (Social Sciences and Humanities Research Council) και της τοπικής κυβέρνησης του Quebec (1978-1983). Το 1999 έλαβε την τιμητική διάκριση "Faculty Enrichment Award" της καναδικής κυβέρνησης. Μιλά άριστα τρεις ξένες γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά), ενώ έχει γνώσεις Ισπανικής, Γερμανικής και Ρωσικής. Είναι μόνιμη συνδιοργανώτρια των συνεδρίων "Mediterranean Morphology Meeting" (1997, '99, 2001, '03, '05) και "Modern Greek Dialects and Linguistic Theory" (2000, '04), έχει οργανώσει το Διεθνές Θερινό Σχολείο Γλωσσολογίας ("Thermi International Summer School in Linguistics", 1999), και συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς επιστημονικές συναντήσεις που άπτονται των ενδιαφερόντων της. Ασχολείται ερευνητικά με τη μορφολογία, τη σχέση της μορφολογίας με τη σύνταξη και τη φωνολογία, την ανάπτυξη μορφολογικών επεξεργαστών (υπολογιστική γλωσσολογία), το νοητικό λεξικό και τη μορφοφωνολογία των νεοελληνικών διαλέκτων. Διηύθυνε ή διευθύνει ελληνικά και ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα και συνεργάστηκε ή συνεργάζεται με διεθνή προγράμματα ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων. Είναι κριτής σε διεθνή περιοδικά και ανήκει στην επιστημονική επιτροπή των περιοδικών "Journal of Greek Linguistics", "Italian Journal of Linguistics", "Advances in Language Studies", "International Journal of Computational Intelligence", καθώς και του ευρωπαϊκού δικτύου μορφολογίας ENLM ("European Network for Linguistic Morphology"). Έχει περισσότερες από 80 πολυσέλιδες δημοσιεύσεις, αρκετές από τις οποίες σε γνωστά ξένα περιοδικά του κλάδου της γλωσσολογίας.

Ο ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θανάσης Τζαβάρας, γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα, όπου περάτωσε τις εγκύκλιες και ιατρικές του σπουδές. Από το 1965 μέχρι το 1978 έζησε στο Παρίσι όπου μετεκπαιδεύτηκε και εργάστηκε στη νευρολογία-ψυχιατρική, ερεύνησε στο πεδίο της νευροψυχολογίας και μαθήτευσε στην ψυχανάλυση, στο πλαίσιο της Λακανικής Σχολής. Από το 1978 δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια στην Ελλάδα και από το 1998, ως καθηγητής ψυχιατρικής, αρχικά στο τμήμα Νοσηλευτικής και μετέπειτα στο τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης (ΜΙΘΕ) του Παν. Αθηνών. Υπήρξε συνεκδότης της σειράς "Τρίαψις Λόγος", των εκδόσεων Εξάντας και ήταν μέλος της τετραμελούς Συντακτικής Ομάδας του ψυχαναλυτικού περιοδικού "Εκ των υστέρων" και ιδρυτικό μέλος του περιοδικού "Σύναψις". Δημοσίευσε περί τα 250 άρθρα στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά και επιμελήθηκε την έκδοση περίπου τριάντα πέντε βιβλίων. Τελευταία δικά του βιβλία, ήταν: "Αγαπητέ αδελφέ Βασίλειε" (Εξάντας, 1999), "Ψυχανάλεκτα" (Νήσος, 2005), "Ταξίδι από τα Κύθηρα" (Κοινός Τόπος Ψυχιατρικής, 2007), "Οδός Ιπποκράτους" (Πλέθρον, 2011). Το 2006 αποσύρθηκε από την πανεπιστημιακή διδασκαλία, ως ομότιμος καθηγητής. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 25 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 77 ετών.

Ο Ι. Ευδοκιμίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Δημήτρης Ν. Πλουμπίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, επικεφαλής του Κέντρου Κοινοτικής Ψυχικής Υγιεινής Βύρωνα-Καισαριανής. Το συγγραφικό και ερευνητικό έργο του στρέφεται γύρω από την ιστορία της ψυχιατρικής, της ψυχανάλυσης και της ψυχοπαθολογίας, την άσκηση της ψυχιατρικής μέσα στον κοινωνικό ιστό, και την ψυχο-κοινωνική αποκατάσταση των ασθενών.