Συν τοις άλλοις

Ρένος Αποστολίδης (1924-2004). Ο Ρένος Αποστολίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του δημοσιογράφου Ηρακλή Αποστολίδη, αρχισυντάκτη σε πολλές αθηναϊκές εφημερίδες, διευθυντή της Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού και διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1945-1959), και της Ελπινίκης το γένος Ζαμπέλη. Το 1935 τέλειωσε το δημοτικό σχολείο και το 1941 το Βαρβάκειο Γυμνάσιο, όπου στις 28 Οκτωβρίου του 1941 οργάνωσε μαθητική αποχή. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής παρέμεινε ανένταχτος. Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1950). Φοιτητής ακόμη κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στρατεύτηκε με το βαθμό του οπλίτη στο κρατικό μέτωπο. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του και για έντεκα χρόνια εργάστηκε ως καθηγητής αρχαίων και νέων ελληνικών, ιστορίας και λατινικών σε ιδιωτικά αθηναϊκά γυμνάσια. Υπήρξε συνεργάτης του κρατικού γραφείου Τύπου του εξωτερικού, της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου, της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως και του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Τιμήθηκε με το βραβείο πεζογραφίας του Υπουργείου Παιδείας το 1960 (για το έργο του "Ιστορίες από τις Νότιες Ακτές"). Στο χώρο των γραμμάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με τη δημοσίευση του δοκιμίου του "Καιρός" στο περιοδικό "Γράμματα" και την έκδοση του έργου του "Τρεις σταθμοί μιας πορείας", ένα χρόνο αργότερα. Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά της πρωτεύουσας ως συντάκτης ("Ελευθερία", "Νίκη", "Εικόνες", "Γνώσεις", "Νεώτερον Λεξικόν Ηλίου", "Ανεξάρτητος Τύπος", κ.α.) και ως κριτικός ("Γράμματα", "Φοιτητική Φωνή", "Δελτίον του Βιβλίου", "Κύκλος", "Κοχλίας", "Νέα Εστία", "Νέοι Ρυθμοί", "Νέες Εικόνες", "Έθνος", "Εθνικός Κήρυκας", κ.α.). Από το 1951 ανέλαβε την αρχισυνταξία και την κριτική στήλη στο περιοδικό "Ο Αιώνας μας", και το 1959 ίδρυσε με τον πατέρα του το περιοδικό "Νέα Ελληνικά", από τις σελίδες του οποίου πρόβαλε την κριτική στάση του ενάντια στη λογοτεχνική γενιά του ’30. Το 1964 καταδικάστηκε σε κάθειρξη δυόμισι χρόνων -από την οποία εξέτισε τελικά τρεις μήνες- επειδή είχε εισβάλει στη Βουλή ηγούμενος μιας ομάδας ακροδεξιών. Στη δικτατορία του Παπαδόπουλου επέβαλε τη δημοσίευση σε συνέχειες της "Ανθολογίας νεοελληνικού διηγήματος" στις εφημερίδες της εποχής, η οποία όμως διακόπηκε από τη λογοκρισία με αφορμή τη δική του νουβέλα "Ο Α2". Μετά τη δικτατορία συνέχισε να ασκεί κριτική από τις σελίδες του περιοδικού "Τετράμηνα" ως το 1979. Ο Ρένος Αποστολίδης ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Βασικό χαρακτηριστικό του έργου του είναι η κυριαρχία της παρεμβολής του συγγραφέα στη ροή της αφήγησης και η έκφραση της προσωπικής του άποψης και οπτικής του μύθου με τρόπο άμεσο. Βασική πηγή της θεματολογίας του είναι η περίοδος της γερμανικής κατοχής και του ελληνικού εμφυλίου, ιστορικά γεγονότα της οποίας εντάσσει στην αφήγησή του αξιοποιώντας τα και σχολιάζοντάς τα, τόσο για να κρίνει τις αρνητικές τους επιπτώσεις όσο και για να τονίσει το υπαρξιακό αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν τους ήρωές του. Στα μεταγενέστερα έργα του στρέφεται προς τη σύγχρονή του πραγματικότητα, διατηρώντας ωστόσο την άποψή του για τον προδρομικό χαρακτήρα του Εμφυλίου στις μεταπολεμικές αλλαγές στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Έργα του μεταφράστηκαν στα ολλανδικά, γερμανικά, γαλλικά και άλλες ξένες γλώσσες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ρένου Αποστολίδη βλ. Χατζηβασιλείου Βαγγέλης, "Ρένος Αποστολίδης", στο "Η μεταπολεμική πεζογραφία· από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67", τ. β΄, σ. 224-247, Αθήνα: Σοκόλης, 1988, Χατζηφώτης Ι. Μ., "Αποστολίδης Ρένος", στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", τ. 2, Αθήνα: Χάρη Πάτση, χ.χ., και χ.σ., "Αποστολίδης Ρένος", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ.1, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1983. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Ο Λεωνίδας Ζενάκος (Αθήνα 1935), φιλόλογος, ποιητής, μεταφραστής συνέδεσε το όνομά του με το "Βήμα", αφού άρχισε να εργάζεται σε αυτό το 1956, μετά τις σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και για πάνω από μισό αιώνα. Αποχώρησε στις αρχές του 2010 έχοντας διατελέσει υπεύθυνος του Πολιτιστικού Τμήματος, Αρχισυντάκτης, Διευθυντής Συντάξεως, Αναπληρωτής Διευθυντής και Σύμβουλος Έκδοσης της εφημερίδας. Έφυγε από τη ζωή στις 28 Δεκεμβρίου 2017, σε ηλικία 85 ετών.

Ο Μηνάς Νικηφοράκης είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας "Αλλαγή" στο Ηράκλειο Κρήτης.

Ο Olivier Germain - Thomas είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Le Monde".

Η Μαρία Δωρίτη γράφει στην εφημερίδα της Λευκωσίας "Ο Φιλελεύθερος".

Η Κίτσα Μπόντζου είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Μεσημβρινή".

Ο Αντώνης Φωστιέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Κατάγεται από την Αμοργό. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και Ιστορία Δικαίου στο Παρίσι. Έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία: "Το Μεγάλο Ταξίδι" (1971), "Εσωτερικοί χώροι ή Τα είκοσι" (1973), "Ποίηση μες στην Ποίηση" (Κέδρος 1977), "Σκοτεινός Έρωτας" (Κέδρος 1977, Εγνατία/Τραμ 1979, Καστανιώτης 1985, 1999), "Ο διάβολος τραγούδησε σωστά" (Εγνατία 1981, Καστανιώτης 1985, 1999), "Το θα και το να του θανάτου" (Καστανιώτης 1987, 1990), "Η σκέψη ανήκει στο πένθος" (Καστανιώτης 1996, 2000), "Πολύτιμη Λήθη" (Καστανιώτης 2003, 2004, 2005, 2007), "Ο ήχος του σφυγμού" (συλλεκτική έκδοση με πρωτότυπα χαρακτικά του Αλ. Φασιανού, Μίμνερμος 2007), "Ποίηση 1970 - 2005" (συγκεντρωτική έκδοση όλων των συλλογών, Καστανιώτης 2008, 2010). Η ποίησή του έχει μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες: Τα βιβλία "Σκοτεινός Έρωτας" και "Ο διάβολος τραγούδησε σωστά" από τον Κίμωνα Φράιερ στα αγγλικά (1984, 1986) και από τον Willy Pedersen στα δανέζικα (1998). "Η σκέψη ανήκει στο πένθος" στα ισπανικά από τη Νίνα Αγγελίδη και τον Carlos Spinedi (1998) και στα σερβικά από τον Momcilo Radic (2008). H "Πολύτιμη λήθη" στα αγγλικά από τον Tom Nairn και τη Διονυσία Ζερβάνου (2008), στα γαλλικά από την Clio Muller (2008), στα ιταλικά από τον Nicola Crocetti (2005) και στα σερβικά από τον Momcilo Radic (2008). Ο Michel Volkovitch μετέφρασε στα γαλλικά (1998), καθώς και ο Nicola Crocetti (2000, 2001) και ο Maurizio De Rosa (2002) στα ιταλικά επιλογές από όλα τα ποιητικά του βιβλία. Από το 1974 ως το 1976 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό "Η Νέα Ποίηση". Έχει μεταφράσει τις "Συμβουλές σ' ένα νέο ποιητή" του Μαξ Ζακόμπ (Καστανιώτης 1984). Ποίησή του περιέχεται στα "Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας" της Γ΄Λυκείου, έχει μελοποιηθεί από τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Θανάση Νικόπουλο και έχει περιληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Στη σειρά "Ελληνική Ποίηση" της δισκογραφικής εταιρείας "Lyra / Διόνυσος" κυκλοφόρησε (το 2009) το CD "Ο Αντώνης Φωστιέρης διαβάζει Φωστιέρη" με ανάγνωση 55 ποιημάτων του. Έχει τιμηθεί με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη (1993), με το Βραβείο Βρεττάκου του Δήμου Αθηναίων (1998), με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (2004) και με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (2004). H Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 2010, για το σύνολο του έργου του, το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Σε συνεργασία με τον Θανάση Νιάρχο: διηύθυνε επί εφτά χρόνια την ετήσια έκδοση "Ποίηση (Ποίηση '75 - Ποίηση '81)", μετέφρασε τον "Καιρό των δολοφόνων" του Χένρυ Μίλλερ (Εγνατία/Τραμ 1978, Νεφέλη 1982) και τα "Ποιήματα" του Μπορίς Βιαν (Γνώση 1982, 1992), συνέθεσε τις ανθολογίες "Σύγχρονη Ερωτική Ποίηση" (Καστανιώτης 1987, 2006), "Έλληνες ποιητές για τη θάλασσα" (Καστανιώτης 1997), "Ποίηση για την Ποίηση" (Καστανιώτης 2007) και "Ποιητικές Συνομιλίες /ελληνικά ποιήματα για ξένους ποιητές" (Οδός Πανός 2012), τον συλλογικό τόμο "Αιγαίο:Λογοτεχνία και Τέχνη" ("Η Λέξη" / Υπ.Αιγαίου 2001), καθώς και τον τόμο συνομιλιών με πενήντα συγγραφείς και καλλιτέχνες "Σε δεύτερο πρόσωπο" (Καστανιώτης 1990), ενώ από τον Ιανουάριο του 1981 εκδίδει και διευθύνει το γνωστό λογοτεχνικό περιοδικό "Η Λέξη" (Κρατικό Βραβείο Περιοδικού 2008). Λήμματα με βιογραφικά και εργογραφικά του στοιχεία περιέχονται σε Ιστορίες της Λογοτεχνίας, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες ("Δομή", "Πάπυρος-Larousse-Britannica", "Υδρία-Cambridge-΄Ηλιος" κ.ά.).

Ο Θανάσης Νιάρχος γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Γαλλική Φιλολογία. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Ποίηση: "Εικοσιτέσσερα νυχτερινά τραγούδια" (1970) και "Έρως έρωτας" (1979). Δοκίμια: "Η ανθρώπινη ανησυχία" (1973), "Κατά μέτωπο" (1980), "Ο αόρατος χρόνος" (1988), "Ημερολόγιο μιας διαμαρτυρίας" (1999), "Ο έρωτας για τους άλλους" (1999), "Καθάπερ φερομένης βιαίας πνοής" (1999), "Για τον Άγγελο Τερζάκη" (2002). Συνομιλίες με εκπροσώπους των ελληνικών γραμμάτων με τους τίτλους "Πραγματογνωμοσύνη της εποχής" (1976) και "Τα παιδικά μου χρόνια" (2003). Από το 1981 εκδίδει μαζί με τον Αντώνη Φωστιέρη το λογοτεχνικό περιοδικό "Η λέξη". Έχει την επιμέλεια της σειράς "Σκέψη, Χρόνος και Δημιουργοί" των εκδόσεων Καστανιώτη, στην οποία φιλοξενούνται κείμενα σημαντικών δημιουργών του νεοελληνικού πολιτισμού. Έχει μεταφράσει βιβλία των Κάφκα, Μίλερ, Λούθερ Κινγκ, Κοκτώ, κ.ά. Είναι επίσης συνεργάτης της εφημερίδας "Τα Νέα".

Ο Γιώργος Γεμενάκης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Τα Νέα".

Ο Δημήτρης Τ. Άναλις (1938-2012, πλήρες όνομα: Δημήτρης Τσακανίκας Άναλις) υπήρξε γαλλόφωνος συγγραφέας, γνωστός για το ποιητικό και δοκιμιακό έργο του, ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής και σε προβλήματα των μειονοτήτων των Βαλκανίων. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι, τη Λοζάνη και τη Γενεύη. Η διατριβή του, για την "Κατάληψη της εξουσίας στα μεταπολεμικά Βαλκάνια", δημοσιεύτηκε το 1978 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις της Γαλλίας και χαιρετίστηκε ως η πρώτη σε βάθος ανάλυση της περιοχής αυτής. Επί δικτατορίας εργάστηκε στον ελβετικό Τύπο και κατόπιν στη γαλλική "Le Monde" και στο περιοδικό "Nouvelles Litteraires". Υπήρξε συνεργάτης, για μερικά χρόνια, της Υπηρεσίας Ενημέρωσης του υπουργείου Εξωτερικών, και, κατόπιν, ειδικός σύμβουλος για ζητήματα Δυτικής Ευρώπης. Έδωσε, επίσης, σεμινάρια και διαλέξεις στο Κέντρο Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών της Γαλλίας, σε ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια και Ινστιτούτα. Τα περισσότερα βιβλία του γράφτηκαν στα γαλλικά και εκδόθηκαν στη Γαλλία. Στα ελληνικά κυκλοφόρησαν οι εξής συλλογές: "Τα χέρια" (1958), "Ουρανούπολη" (1972), "Ήλιος των ποταμών" (1972), "Το στοιχειωμένο νησί" (1974), "Πανιά για περιπλάνηση" (1976), "Η σκιά που χτίζει" (1978), "Άνθρωποι της άλλης όχθης" (2006) και οι νουβέλες "Το άλλο βασίλειο" και "Σίλια ή The Golden Sixties" (2008), ενώ ένα χρόνο μετά κυκλοφόρησε και η αλληλογραφία του με τον Σύρο ποιητή Άδωνι, με τίτλο "Φιλία, χρόνος και φως: γράμματα από τη Μεσόγειο". Επίσης, δημοσίευσε περισσότερα από διακόσια άρθρα και μελέτες για τα θέματα διπλωματικών και στρατηγικών μελετών. Ήταν μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Επιτήρησης της Ομάδας Δικαιωμάτων και Μειονοτήτων και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τιμήθηκε από το γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών με το Βραβείο Σταντάλ, για την προσφορά του στα γράμματα και την επιστήμη. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 3 Φεβρουαρίου 2012, σε ηλικία 74 ετών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα, φιλοσοφία και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1953. Ακολούθησαν άλλα πενήντα πέντε (ποίηση, φιλοσοφία, πεζά, δοκίμια), που έχουν κάνει πολλές ανατυπώσεις. Γνωστότερα στο ευρύ κοινό είναι τα βιβλία όπου αναλύει και κρίνει την ελληνική πραγματικότητα: "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας"-"Οι νέοι Έλληνες", "Η χαμένη τάξη", "Απολογία ενός ανθέλληνα" κ.ά. Πεζά: "Παρ' όλα αυτά", "Μικρά βήματα", "Το ημερολόγιο του καύσωνα", "Τολμηρές ιστορίες". Φιλοσοφία: "Ο δρόμος της επικοινωνίας", "Ο Έλληνας Βούδας", "Το απόλυτο και το τάβλι". Ποίηση: "Το βιβλίο των γάτων", "Ποιήματα 1950-1990". Τα τελευταία του βιβλία είναι αυτοβιογραφικά αφηγήματα. 'Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις ποιημάτων από αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, λατινικά κι έχει επίσης μεταφράσει τις "Φωνές του Μαρρακές" του Elias Canetti. Έχει μεταφραστεί μόνο σε γλώσσες που δεν γνωρίζει (ιταλικά, ισπανικά, βουλγαρικά, τουρκικά). Το 1962, άρχισε να εργάζεται στη διαφήμιση. Η εταιρία που ίδρυσε το 1965 ανέβηκε γρήγορα στις πρώτες θέσεις της ελληνικής αγοράς. Εκτός από τις επιτυχημένες εμπορικές διαφημίσεις, η εταιρία διακρίθηκε για τις κοινωφελείς πρωτοβουλίες της (π.χ. το σήμα "Δεν ξεχνώ" για την Κύπρο, ή τη Βιβλιοθήκη ΔΔ"). Το 1983 αποσύρθηκε από την επιχειρηματική δραστηριότητα για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το γράψιμο. Από το 1979 δημοσιογραφεί: επώνυμες στήλες στα περιοδικά "Επίκαιρα", "4Τροχοί", "Τέταρτο", "Φωτογράφος", "Status", "Odyssey", "RAM", και στις εφημερίδες "Το Βήμα", "Καθημερινή", "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", "Έθνος της Κυριακής", "Lifo". Ήταν ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που δημιούργησε τηλεοπτικές εκπομπές. Συντόνιζε παλαιότερα την εκπομπή "Μια ταινία - μια συζήτηση". Επανήλθε το 1987 με την εκπομπή "Διάλογοι", το 1991 με τις "Περιπέτειες Ιδεών" και το 1999 με τις "Μεγάλες Παρεξηγήσεις". Στο ραδιόφωνο ανήκε στην ιδρυτική ομάδα του "9.84 FM". Αργότερα είχε εκπομπές και στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Στο ενεργητικό του έχει δύο δημοσιογραφικά βραβεία και δέκα παραιτήσεις. Από το 1950 φωτογραφίζει. Έχει δημοσιεύσει δύο φωτογραφικά άλμπουμ, έχει κάνει τρεις εκθέσεις φωτογραφίας και έχει κρατήσει φωτογραφικές στήλες σε περιοδικά. Από παλιά ενδιαφερόταν για την τεχνολογία (αυτήν που αποκαλεί "προεκτατική") με ιδιαίτερη έμφαση σε αυτοκίνητα και υπολογιστές, με αποτέλεσμα, πολυετείς συνεργασίες με ειδικές στήλες σε περιοδικά αυτοκινήτου και πληροφορικής. Ήταν επίσης ο πρώτος Έλληνας συγγραφέας που απέκτησε δικό του τόπο στο Internet (www.ndimou.gr). Το 1997 το Δημοτικό Συμβούλιο της Ερμούπολης, πατρίδας της μητέρας του, τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη. Το 2000 τιμήθηκε με το μετάλλιο "Δημήτρης Μητρόπουλος".

Η Μικέλα Χαρτουλάρη είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και του Γαλλικού Ινστιτούτου Τύπου, το οποίο υπαγόταν στο Πανεπιστήμιο Paris II του Παρισιού. Το 1994 συμμετείχε στην Ομάδα Εργασίας του Υπ. Πολιτισμού Θάνου Μικρούτσικου για την Εθνική Πολιτική Βιβλίου, με υπεύθυνη τη Μυρσίνη Ζορμπά. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική καριέρα της από το πολιτικό περιοδικό "Αντί" και συνέχισε στα "Νέα", όπου εργάστηκε επί 29 χρόνια, αρχικά ως ρεπόρτερ στον τομέα του πολιτισμού (γράμματα, κινηματογράφος, αρχαιολογία, Υπουργείο Πολιτισμού) και στη συνέχεια για έξι χρόνια ως υπεύθυνη των σελίδων πολιτισμού. Δημιούργησε και εμψύχωσε επί 12 χρόνια, μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2012, το "Βιβλιοδρόμιο", ένα παρεμβατικό ένθετο για το βιβλίο της εφημερίδας "Τα Νέα", το οποίο γνώρισε ακμή στα χρόνια της διεύθυνσης του Παντελή Καψή. Παράλληλα κρατούσε μια στήλη γνώμης για τη λογοτεχνική ζωή και τους νέους τίτλους σε ελληνικές ή ξένες εκδόσεις, ενώ υπέγραφε συνεντεύξεις προσωπικοτήτων από τον χώρο του πνεύματος. Μεταξύ 2006-2013 συνεργάστηκε με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη στην τηλεοπτική σειρά της ΕΤ 1 "Οι κεραίες της εποχής μας", με αντικείμενο συνεντεύξεις με εκλεκτές προσωπικότητες από τον διεθνή χώρο των γραμμάτων στον ιδιαίτερο "χώρο" εργασίας τους. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Ανταίου Χρυσοστομίδη, το 2015, επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο στη μνήμη του από τις εκδόσεις Άγρα, Ίκαρος και Καστανιώτης ("Αντίδωρο για τον Ανταίο Χρυσοστομίδη", 2016). Σήμερα εργάζεται ως πολιτιστική συντάκτρια στην "Εφημερίδα των Συντακτών" και ως αρχισυντάκτρια στο online περιοδικό "Χρόνος" (http://chronos.fairead.net/).

Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Βυζαντινή και Νεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Γράφει ποίηση, δοκίμια και παραμύθια. Έχουν εκδοθεί πέντε ποιητικά της βιβλία: "Καλούς ενιαυτούς Μάρκο" (1987), "Δίγαμμα" (1992), "Ευχήν Οδυσσεί" (1997), "Από το ένα στο δύο" (2000),, "11 τόποι για 1 καλοκαίρι", (2006), δύο παιδικά παραμύθια: "Τι ζητάει ο Ζήνων;" (2004, Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου) και "Η Πράσινη Σκουφίτσα" (2008) καθώς και η μετάφραση στο έργο του P. E. Shelley "Υπεράσπιση της ποίησης" όλα από τις εκδόσεις "ύψιλον/βιβλία" καθώς και το δοκίμιο "Η κούκλα" (εκδ. Ίκαρος, 2008). Το 2000 έγραψε το λιμπρέτο στην όπερα του Γιώργου Κουρουπού "Το καράβι του έλατου", ενώ το 2002 το ποιητικό κείμενο στη λυρική τραγωδία "Ιοκάστη" του ίδιου συνθέτη που παρουσιάστηκε στο θέατρο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών. Τα παραμύθια της "Τι ζητάει ο Ζήνων;" και "Η Πράσινη Σκουφίτσα", σε μουσική Άλκη Μπαλτά και Γιώργου Κουρουπού, αντίστοιχα, παρουσιάστηκαν στην Αθήνα και αλλού. Παράλληλα με την ποίηση γράφει δοκίμια, μελετά το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και έχει πραγματοποιήσει πολλές ομιλίες γι' αυτό. Επίσης, επιμελείται εκδόσεις βιβλίων. Επί δεκατρία χρόνια συνεργάστηκε με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη στη δημιουργία προγραμμάτων λόγου και μουσικής. Με τον Σπύρο Σακκά και τον Γιώργο Κουρουπό παρουσιάζουν μουσικά προγράμματα βασισμένα στην ποίηση. Ένα από αυτά, αφιερωμένο στην ποίηση του Ελύτη, κυκλοφόρησε σε CD-βιβλίο με τίτλο "Με το λύχνο του άστρου" (εκδ. "ύψιλον/βιβλία").

Το πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας Αλεπουδέλης και γεννήθηκε το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, αλλά η καταγωγή του ήταν από την Λέσβο. Το 1914 η οικογένεια Αλεπουδέλη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του ο νεαρός Οδυσσέας και στη συνέχεια άρχισε πανεπιστημιακές σπουδές στη Νομική Σχολή που τις εγκατέλειψε το 1936 για να υπηρετήσει τη θητεία του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας. Στα γράμματα ο Ελύτης εμφανίστηκε το 1935, δημοσιεύοντας ποιήματά του στο περιοδικό "Τα Νέα Γράμματα" που συγκέντρωνε τους περισσότερους λογοτέχνες της ονομαζόμενης "Γενιάς του Τριάντα". Η γνωριμία του τον ίδιο χρόνο με τον Ανδρέα Εμπειρίκο ενίσχυσε τις επαναστατικές υπερρεαλιστικές του απόψεις. Κατά την ιταλική επίθεση το 1940 κατά της Ελλάδας κατατάχτηκε στο στρατό και πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας. Στην κατεχόμενη Αθήνα έγραψε τον "Ήλιο τον πρώτο" και τα πρώτα σημαντικά πεζά του. Από το 1948 ως το 1951 πραγματοποίησε διάφορα ταξίδια στη δυτική Ευρώπη, με ορμητήριο το Παρίσι, όπου, μέσα στο εχθρικό γι' αυτόν κλίμα της υπαρξιακής στράτευσης, στερεώθηκαν οι δικές του πεποιθήσεις, αυτές που διακυρύσσονται στο "Άξιον Εστί". Το 1969 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου, ανάμεσα στο σύνθημα "η φαντασία στην εξουσία" που εξήγγειλε η επανάσταση του Μάη, και τη δυσφορία για την Απριλιανή δικτατορία στην Ελλάδα, έγραψε τα ποιήματα "Το φωτόδεντρο", "Το μονόγραμμα", "Ο ήλιος ο ηλιάτορας", "Τα ρω του έρωτα". Στην Αθήνα επέστρεψε το 1971. Την περίοδο αυτή και ως την βράβευσή του το 1979 από τη Σουηδική Ακαδημία με το Βραβείο Νόμπελ, έγραψε πεζά κείμενα για το Θεόφιλο ("Ο ζωγράφος Θεόφιλος", 1973), τον Παπαδιαμάντη ("Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", 1974), τον Εμπειρίκο ("Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο", 1979) και το "σκηνικό ποίημα" "Η Μαρία Νεφέλη" (1978). Πριν και ύστερα από το διεθνές βραβείο, ανακηρύχτηκε διδάκτορας από διάφορα πανεπιστήμια, όπως της Θεσσαλονίκης (1975), του Παρισίου (Σορβόνη, 1980) και του Λονδίνου (1981). Άλλα έργα του: "Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας" (1945), "Καλοσύνη στις λυκοποριές" (1947), "Αλβανιάδα" (1962), "Ετεροθαλή" (1974), το "Σηματολόγιον" (1977), "Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας" (1982), το "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου" (1984), μια σύνθεση-μετάφραση των σωζόμενων αποσπασμάτων της Σαπφώς με τίτλο "Σαπφώ, ανασύνθεση και απόδοση" (1984), "Αποκάλυψη του Ιωάννη" (1985), και "Ο μικρός ναυτίλος" (1985). Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από τους Μ.Χατζιδάκη, Μ.Θεοδωράκη, Γ.Μαρκόπουλο, κ.ά.Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά, και σε άλλες γλώσσες. Πέθανε το 1996 σε ηλικία 85 ετών.

Ο Τάκης Μενδράκος γεννήθηκε το 1927 στον Πειραιά και από το 1941 ζει στην Αθήνα. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να πάρει πτυχίο, και από την εφηβεία του ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Από το 1973 ασκεί μόνιμα την κριτική της λογοτεχνίας. Άρθρα, δοκίμια και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, ενώ έχουν κυκλοφορήσει δεκαέξι βιβλία του, κυρίως μεταφράσεις από την αγγλόφωνη λογοτεχνία.

Ο Ματθαίος Μουντές (1935-2000) γεννήθηκε στη Χίο. Σπούδασε Θεολογία και από το 1961 εργάστηκε στην Αθήνα, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το 1959 εγκαινίασε τη συνεργασία του με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, συνεργασία που συνέχισε στην κρατική ραδιοφωνία, όπου πραγματοποιούσε εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου. Πραγματοποίησε επίσης τηλεοπτικές εκπομπές και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες "Το Βήμα" και "Η Πρώτη" και τα περιοδικά "Ευθύνη", "Η λέξη", "Νέα Εστία", "Γράμματα και Τέχνες" και άλλα. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1955 με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό "Νέα Εστία" και το 1957 κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο "Παρακαταθήκη". Έγραψε επίσης σχολικά εγχειρίδια για το δημοτικό σχολείο. Τιμήθηκε με διάκριση από την Ομάδα των Δώδεκα (1963) και υπήρξε μέλος της επιτροπής κρατικών λογοτεχνικών βραβείων (1984-1986). Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας και του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ματθαίου Μουντέ βλ. χ.σ., "Μουντές Ματθαίος", ατο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 6, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1987 και "Μουντές Ματθαίος", στο "Who’s Who 1998· Επίτομο Βιογραφικό Λεξικό", Αθήνα, Μέτρον, 1998. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΚΕ.ΒΙ.).