Το ελληνικό παιχνίδι

Η Μαρία Αργυριάδη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ε.Μ.Π. Από το 1970 άρχισε να συλλέγει κούκλες και παιχνίδια (ελληνικά και ευρωπαϊκά) και η αγάπη της γι' αυτά, και ιδίως για τις κούκλες, την έκαναν να ασχοληθεί με την έρευνα και τη μελέτη τους. Είναι μέλος της United Federation of Doll Clubs. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή συνέδρια και έχει δημοσιεύσει άρθρα της σε περιοδικά. Η συλλογή της θεωρείται μια από τις δέκα σπουδαιότερες της Ευρώπης και γι' αυτό συχνά την επισκέπτονται μελετητές και συλλέκτες του εξωτερικού. Έχει εκθέσει αντικείμενα της συλλογής της στην Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα, στην Πινακοθήκη Πιερίδη, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων κ.ά. Συνεργάζεται με το Μουσείο Μπενάκη στα εκπαιδευτικά του προγράμματα και συμμετέχει στην προετοιμασία της Πανελλαδικής Έκθεσης των Κ.Α.Π.Η. της Ελλάδας με τίτλο "Ξαναφτιάχνω τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων".

Η Κλειώ Γκουγκουλή είναι Κοινωνική Ανθρωπολόγος, συνεργάτιδα του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Έχει σπουδάσει Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λαογραφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (μεταπτυχιακό σεμινάριο των Α. Κυριακίδου-Νέστορος και Ε. Σκουτέρη-Διδασκάλου) και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο University College London (MSc και PhD). Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Πελοποννήσου, Θεσσαλονίκης, Αιγαίου και Θράκης, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Διδασκαλείο Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Νοέμβριο του 2011 εκλέχτηκε επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα και οι δημοσιεύσεις της εστιάζονται στην ανθρωπολογία της παιδικής ηλικίας και του παιχνιδιού, με ιδιαίτερη έμφαση σε ζητήματα υλικότητας. Πρόσφατα, σε συνεργασία με την ιστορικό Λήδα Παπαστεφανάκη, ολοκλήρωσε έρευνα για λογαριασμό του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) με θέμα την τέχνη της λευκοσιδηρουργίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Έχει επιμεληθεί τρεις συλλογικούς διεπιστημονικούς τόμους για το παιδικό παιχνίδι και δύο τόμους με θέματα υλικού πολιτισμού.

Η Δέσποινα Καρακατσάνη σπούδασε ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Γαλλία, όπου απέκτησε δύο μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών (DEA) στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης (Paris VIII) και τη Διδακτική της Ιστορίας και Γεωγραφίας (Paris VII). Είναι διδάκτορας του Τμήματος Επιστημών της Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Paris VlII-Saint Denis (1998). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα κινούνται στο χώρο της ιστορίας των παιδαγωγικών θεωριών και των εκπαιδευτικών θεσμών, της ιδιότητας του πολίτη και της πολυπολιτισμικότητας, της οργάνωσης και διοίκησης της εκπαίδευσης. Σήμερα υπηρετεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια Παιδαγωγικών στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Αρχαιολόγος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο νησί της Λήμνου (1952), σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Συγκριτική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Wϋrzburg (Γερμανία). Δίδαξε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και στα Μεταπτυχιακά Τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς επίσης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανε ανασκαφές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Το 1985 διορίσθηκε αρχαιολόγος-ερευνητής στην Ακαδημία Αθηνών, με ειδικότητα κυρίως το μινωικό και το μυκηναϊκό πολιτισμό. Με την παιδική λογοτεχνία ασχολείται συστηματικά απο το 1987. Έχει γράψει μέχρι σήμερα περίπου εξήντα βιβλία. Το έργο του "Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας" τιμήθηκε το 1989 με το ευρωπαϊκό βραβείο Pier Paolo Vergerio. "Το άγαλμα που κρύωνε" και "Ο κλέφτης των καρπουζιών" πήραν το ετήσιο βραβείο του ελληνικού παραρτήματος της ΙΒΒΥ το 2000 και το 2003 αντίστοιχα. Το 2000 και το 2011 τα έργα του "Το άγαλμα που κρύωνε" και "Τα πολύτιμα σκουπίδια του κυρίου Νο" αντίστοιχα απέσπασαν το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου. Το 2006 τιμήθηκε με το βραβείο "Κώστα και Ελένης Ουράνη" της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2000, το 2007 και το 2010 πήρε το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω για τα βιβλία "Το άγαλμα που κρύωνε", "Η κυρία Μίνα και η Άνοιξη" και "Η σκυλίσια ζωή του γάτου Τζον Αφεντούλη". Το 2012 το βιβλίο του "Ένα κορίτσι φτερουγίζει στον Κεραμεικό - Μια αντιπολεμική ιστορία στην Αθήνα των κλασικών χρόνων" απέσπασε το κρατικό βραβείο βιβλίου γνώσεων για παιδιά. Υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο H. C. Andersen 2012.

Η Βίκυ Πάτσιου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών) και πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. 'Εχει συνεργαστεί με το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Ε.I.Ε. και δημοσίευσε μελέτες και άρθρα σε επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Μεταξύ άλλων έχει εκδώσει τα εξής βιβλίο: "Τα πρόσωπα του παιδιού στην πεζογραφία (1880-1930)", Ίδρυμα Ερευνών για το Παιδί, Αθήνα, εκδ. Δωδώνη, 1991· Περιοδικά Λόγου και Τέχνης 2. "Ηγησώ (1907-1908)". "Ποιητική 'Εκδοση (1913-1914)", Αθήνα, εκδ. Διάττων, 1992. "Η Διάπλασις των παίδων (1879-1922)". "Το πρότυπο και η συγκρότησή του", 2η έκδ., Αθήνα, εκδ. Καστανιώτη, 1995.

Ο Μάνος Χαριτάτος (1944-2012) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ήρθε στην Ελλάδα το 1953, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Κολέγιο Αθηνών, ενώ μεταξύ 1964-1969 σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεταξύ 1980-1989 διετέλεσε διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών. Το 1965 ίδρυσε μαζί με τον ιστορικό και φίλο του Δημήτρη Πόρτολο, το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ), το οποίο από το 1980 πήρε τη μορφή μη κερδοσκοπικής εταιρείας. Διετέλεσε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΛΙΑ από την ίδρυσή του έως την απορρόφησή του από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), το 2009. Αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση πολύτιμων τεκμηρίων της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Αρχεία, χειρόγραφα, βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά, φωτογραφίες, αρνητικά, χάρτες, αφίσες καθώς και αμέτρητες ψηφίδες της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής της χώρας διασώθηκαν, καταγράφηκαν, τεκμηριώθηκαν υπό την καθοδήγηση αλλά και με την προσωπική εργασία του, και αποτέλεσαν τις ανοιχτές στην έρευνα, πολύτιμες συλλογές του ΕΛΙΑ. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 2012, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 68 ετών.