do.co.mo.mo.: Μοντερνισμός και αρχιτεκτονική εκπαίδευση

Ο Δημήτρης Πολυχρονόπουλος είναι αρχιτέκτων μηχανικός του Ε.Μ.Πολυτεχνείου. Εκπόνησε τη Διδακτορική του διατριβή στη Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ (2002). Έχει διδάξει σε προπτυχιακά μαθήματα και στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ. Σήμερα διδάσκει μαθήματα Αρχιτεκτονικού (2ο και 5ο έτος) και Αστικού Σχεδιασμού (4ο έτος) στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στη βαθμίδα του Αναπληρωτή Καθηγητή. Έχει συμμετάσχει σε ελληνικά και διεθνή ερευνητικά προγράμματα με βασικό προσανατολισμό το σχεδιασμό του δημόσιου και αστικού χώρου. Tο 2008-2011 συντόνισε το διεθνές Θερινό Εργαστήριο Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού στη Θάσο «Διαδραστικά περιβάλλοντα και Αρχιτεκτονική» που αφορά σε πολλαπλές προσεγγίσεις της αρχιτεκτονικής με συμβολές από το χώρο της τέχνης, της φιλοσοφίας και των κοινωνικών θεωριών. Από το 1998 μέχρι σήμερα έχει λάβει 2 βραβεία και 4 επαίνους σε Πανελλήνιους και Ευρωπαϊκούς Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς ιδεών, ενώ έχει συμμετάσχει σε 9 εκθέσεις αρχιτεκτονικής. Από το 2005 - 2008 υπήρξε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της περιοδικής έκδοσης (ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ) του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ).

Ο Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος (γ. 1938, Αθήνα) είναι αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. (1961). Μεταπτυχιακές σπουδές στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts και στο Institut d'Urbanisme του Universite de Paris (1961-62). Διδάκτωρ μηχανικός Ε.Μ.Π. (1975). Επιμελητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. (1962-67). Καθηγητής Οικοδομικής και Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων και Διευθυντής του Εργαστηρίου Οικοδομικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Δ.Π.Θ. (1977-2005). Πρύτανης, Αντιπρύτανης και Προπρύτανηςτου Δ.Π.Θ. (1979-1982). Πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. (1999-2005). Διατέλεσε επίσης Πρόεδρος του Δ.Σ. της Δ.Ε.ΠΟ.Σ. και του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και μέλος του Δ.Σ. ή πρόεδρος επιτροπών και συμβουλίων πολλών οργανισμών και ιδρυμάτων του δημόσιου και ακαδημαϊκού τομέα. Έχει βραβευθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς με δύο Α' βραβεία, τρία Γ' βραβεία, πέντε επαίνους και μια εξαγορά. Είναι συγγραφέας των συγραμμάτων: "Προβλήματα στις εξελίξεις του συγχρόνου θεάτρου" (1976), "Contemporary theater: Evolution and design", New York 1983, 2006, "Κατασκευή κτιρίων: Σύνθεση και τεχνολογία", 1977, 2003, "Προστασία κτιρίων: Θερμομόνωαη-ηχομόνωαη-ηχοπροστασία", 1991, 2004, "Οπλισμένο σκυρόδεμα: Τυποποίηση και βιομηχανοποίηση της παραγωγής και προστασία", 2004. Αρκετά από τα αρχιτεκτονικά του έργα, εργασίες και άρθρα του είναι δημοσιευμένα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και εφημερίδες.

Η Θεώνη Ξάνθη (γ. 1960, Πάτρα) είναι αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. (1987). Διατηρεί γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών από κοινού με τον αρχιτέκτονα Γεράσιμο Ζακυνθινό (κτίρια ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης, διαμορφώσεις εσωτερικών και εξωτερικών χώρων). Έχει λάβει μέρος και διακριθεί σε πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς με 10 συνολικά διακρίσεις, εκ των οποίων 3 Α' Βραβεία: Δικαστικό Μέγαρο Θήβας, Δημαρχείο Χαλανδρίου, Διαμόρφωση Αφετηρίας Κλασσικού Μαραθώνιου Δρόμου. Το τελευταίο έργο τιμήθηκε με το βραβείο "Πικιώνη 2005 - Δημόσιου ανοιχτού χώρου και τοπίου" του Σ.Α.Δ.Α.Σ. και επιλέχτηκε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα βραβεία Mies van der Rohe 2006. Το αρχιτεκτονικό της έργο έχει δημοσιευθεί σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις και έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις. Από το 2001 διδάσκει αρχιτεκτονικές συνθέσεις στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ., όπου σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγήτρια και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού και Ερευνών Ι: Γενικής Κτιριολογίας. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και ημερίδες.

Ο Δημήτρης Φατούρος (30 Αυγούστου 1928- 7 Νοεμβρίου 2020) γεννήθηκε στην Αθήνα. Αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. 1952. Επιμελητής Ε.Μ.Π., στον Δ. Πικιώνη και στον Ν. Χατζηκυριάκο-Γκίκα, 1953-59. Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ.) 1959-1996. Πρύτανης του Α.Π.Θ. 1983-1988. Ομότιμος καθηγητής στο Α.Π.Θ. από το 1996. Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πατρών 2014. Visiting Fellow στο Πανεπιστήμιο Yale 1966-67, είχε διδάξει και είχε δώσει διαλέξεις σε πολλά Πανεπιστήμια της Ευρώπης, των Η.Π.Α και αλλού. Εκλεγμένος πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ), 1973 και 1974. Υπουργός Παιδείας 1993-94 και Πρόεδρος σε διάφορες περιόδους σε Επιστημονικά Κέντρα και Οργανισμούς. Είχε βραβευθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, είχε μελετήσει πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, που έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις και έχουν παρουσιαστεί σε ελληνικές και διεθνείς Εκθέσεις. Ατομική Έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, 2009. Έχει πολλές δημοσιεύσεις σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και άλλες εκδόσεις. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολλές εκδόσεις.

Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Τελείωσε το Γυμνάσιο Αρρένων Καλλιθέας. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία την περίοδο 1971-77. Στη συνέχεια, αποφοίτησε από το Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εργάζεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Στα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας 1967-74 είχε ενεργό δράση στο Φοιτητικό κίνημα καθώς και στον αντιστασιακό αγώνα, από τις γραμμές του ΠΑΚ. Είναι ένας εκ των συντακτών της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη 1974, ιδρυτικού κειμένου του ΠΑΣΟΚ στην μεταπολίτευση. Έχει γράψει πλήθος άρθρων σε περιοδικά και εφημερίδες πολιτικού, πολιτισμικού και κοινωνικού περιεχομένου. Τακτικός συνεργάτης μεταξύ άλλων, των περιοδικών "Άρδην", "Τετράδια" και της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Παρόν".

Ο Γιώργος Αγγελής (γ. 1971, Αθήνα) είναι αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. (1999). Διατηρεί γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών (κτίρια ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης, διαμορφώσεις δημόσιων υπαίθριων χώρων). Έχει λάβει μέρος και διακριθεί σε διεθνείς και πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, μόνος του ή σε συνεργασία με άλλους αρχιτέκτονες. Το αρχιτεκτονικό του έργο έχει δημοσιευθεί σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις και έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις. Από το 2001 διδάσκει αρχιτεκτονικές συνθέσεις στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. ως συμβασιούχος Λέκτορας. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ Δ.Π.Θ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά. Είναι μεταξύ των συγγραφέων του συλλογικού έργου "Αρχιτεκτονική- Ιδέες που συναντιούνται -Ιδέες που χάνονται", Αθήνα 2004.

Η Βενετία Τσακαλίδου (γ. 1974, Θεσσαλονίκη) είναι αρχιτέκτων Α.Π.Θ. (1997). M.Arch. U.C.L. (1998, καθηγητής Peter Cook). Διδάκτωρ Α.Π.Θ. (2006), με θέμα διδακτορικής διατριβής: "Η συνθετική λογική της παρεμβολής οτην αρχιτεκτονική". Διατηρεί γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών (κατοικίες, γραφεία, σταθμοί αυτοκινήτων κ.λπ.). Έχει λάβει μέρος και διακριθεί σε διεθνείς και πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς και καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς καθώς και σε διαγωνισμούς βιομηχανικού σχεδιασμού. Το αρχιτεκτονικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις. Από το 2003 διδάσκει αρχιτεκτονικές συνθέσεις στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. ως συμβασιούχος Λέκτορας. Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνια και διεθνή επιστημονικά συνέδρια καθώς και σε πέντε ερευνητικά προγράμματα του Α.Π.Θ.

Καθηγητής Ιστορίας, κριτικής ανάλυσης και θεωρίας της αρχιτεκτονικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1955. Σπούδασε μουσική στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και στην Κρατική Ακαδημία "Luigi Cherubini" της Φλωρεντίας, καθώς και αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία (ιστορία με τους Giovanni Klaus Koenig και Ezio Godoli). Παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (με τους Manfredo Tafuri και Giorgio Ciucci) και είναι διδάκτωρ ιστορίας της αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά την αποφοίτησή του (1981) δίδαξε ιστορία της αρχιτεκτονικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Φλωρεντίας, την τελευταία περίοδο ως επίκουρος καθηγητής. Στη Φλωρεντία ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Aletheia τον οποίο διηύθυνε επί μια δεκαετία, επιδιώκοντας την προβολή της νεοελληνικής λογοτεχνίας και του πολιτισμού: είναι έτσι μέλος της Associazione Nazionale di Studi Neogreci, με πρόεδρο τον Mario Vitti. Από το 1987 είναι σύμβουλος εκδόσεων των επιθεωρήσεων "Αρχιτεκτονικά Θέματα" και "Θέματα Χώρου+Τεχνών" καθώς και συνεργάτης της Enciclopedia Italiana Treccani, του Touring Club Italiano και της εφημερίδας "Το Βήμα" για θέματα αρχιτεκτονικής. Υπήρξε ιδρυτής και επί σειρά ετών συντονιστής της ελληνικής ομάδας του DOCOMOMO, επίτροπος της Ελλάδας στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας και διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής. Μεταξύ των εργασιών του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό περιλαμβάνεται η επιμέλεια καταλόγων εκθέσεων και η δημοσίευση περισσότερων από 150 άρθρα, εισηγήσεις, διαλέξεις και δοκίμια για την ιστορία και την κριτική της αρχιτεκτονικής, καθώς και το βιβλίο "L' architettura delle scuole e il razionalismo in Grecia" (1985). Από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης έχει κυκλοφορήσει η μελέτη του "Στοιχεία για τη νεότερη ελληνική αρχιτεκτονική, Πάτροκλος Καραντινός".

Ο Δημήτρης Αντωνίου (γ. 1964, Καστοριά) είναι αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. (1989) M. Arch. University of Southern California, Los Angeles (1991). Συνεργάτης σε αρχιτεκτονικά γραφεία στην Αθήνα και στο Los Angeles (1983-1991). Set Designer στην MCA/Universal Studios, Hollywood (έως το 1993). Μέλος της «Θέρος Αρχιτεκτονική» (1994-1998). Μελέτησε ποικιλία έργων (κινηματογράφους, θέατρα, καταστήματα, κατοικίες) και συμμετείχε σε μελέτες σημαντικών δημόσιων κτιρίων. Διακρίθηκε σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (δύο Α' βραβεία, δύο Δ' βραβεία, μία εξαγορά). Έπαινος πανευρωπαϊκού διαγωνισμού "Zephyr" (1994). Υπότροφος Ι.Κ.Υ. (1997). Συμβασιούχος Επίκουρος Καθηγητής στα μαθήματα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και της οικοδομικής τεχνολογίας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών (2000-2004) και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. (2005-2006). Το 2007 διδάσκει το μάθημα Culture & Place: The Greek Legacy, Urban Civilization and the Greek World, στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αμερικάνικου Πανεπιστημίου Drury, στο Βόλο.

Η Μάρω Καρδαμίτση - Αδάμη, αρχιτέκτων, ομότιμη καθηγήτρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με γνωστικό αντικείμενο "αρχειακή τεκμηρίωση και αρχιτεκτονική σύνθεση", γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Από το 1974 και μέχρι το 2009 δίδαξε στο ΕΜΠ σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο (προστασία μνημείων-συντήρηση και αποκατάσταση μνημείων και συνόλων), καθώς και σε μεταπτυχιακά σεμινάρια άλλων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων σε θέματα σχετικά με την πολιτιστική μας κληρονομιά και την αρχιτεκτονική τεκμηρίωση. Είναι υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στη νεώτερη ελληνική αρχιτεκτονική και σε θέματα προστασίας της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς.

Η Αλεξάνδρα Μονεμβασίτου (γ. 1945, Γύθειο) είναι απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. (1969). Καθηγήτρια στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π., διδάσκει από το 1971 Κτιριολογία και Αρχιτεκτονική Σύνθεση, ενώ για δύο χρόνια δίδαξε και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. Στο Ε.Μ.Π. έχει αναπτύξει πλούσια εκπαιδευτική, ερευνητική και διοικητική δραστηριότητα, με κύρια πεδία διδασκαλίας και έρευνας εκπαιδευτικά θέματα, θέματα κατοικίας και θέματα παραδοσιακού χώρου. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη συγγραφή διδακτικών βιβλίων σχεδίου για τους μαθητές του Λυκείου. Από το 1969, έτος αποφοίτησης της, και μέχρι σήμερα εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Για μεγάλο διάστημα ασκεί το επάγγελμα ως μέλος του γραφείου χωροταξικών, πολεοδομικών και αρχιτεκτονικών μελετών "Εργαστήριο 66" (1971-1986). Παράλληλα, εργάζεται ατομικά ή σε συνεργασία κυρίως με τον αρχιτέκτονα Γιώργο Αντωνακάκη. Όλα αυτά τα χρόνια έχει ασχοληθεί με τη μελέτη σημαντικού αριθμού δημοσίων και ιδιωτικών έργων, πολλά από τα οποία -κυρίως κατοικίες- έχουν πραγματοποιηθεί. Μελέτες και κτίρια της έχουν βραβευθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, έχουν δημοσιευθεί σε αρχιτεκτονικά περιοδικά και βιβλία και έχουν παρουσιασθεί σε εκθέσεις αρχιτεκτονικού έργου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η Αγνή Παπαϊωάννου (γ. 1946, Δράμα) τελείωσε τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. το 1970. Κατά το διάστημα 1970-71 άμισθη και από το 1975, μετά από πρόταση του καθηγητή Θ. Βαλεντή, ��μμισθη βοηθός στην έδρα Κτιριολογίας και Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων Α' στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. Από το 1987 μέλος Δ.Ε.Π. του Τομέα Ι Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού της ίδιας Σχολής. Σήμερα Επίκουρος Καθηγήτρια. Ασχολείται με το αρχιτεκτονικό έργο του Θουκυδίδη Βαλεντή. Ως ελεύθερη επαγγελματίας ασχολείται κυρίως με θέματα κατοικίας.

Ο Ιάκωβος Ποταμιάνος είναι καθηγητής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ. Διευθύνει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα "Σχεδιασμός Φωτισμού και Πολυμέσα" στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Έχει την άδεια εξάσκησης επαγγέλματος του αρχιτέκτονα στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ και έχει αποσπάσει βραβεία για αρχιτεκτονικές και πολεοδομικές μελέτες του στην Ελλάδα. Το έργο του εστιάζεται στην αρχιτεκτονική σύνθεση, στα συστήματα διδασκαλίας της σύνθεσης, σε ζητήματα χώρου, μορφής και φωτός και της σχέσης αυτών με την ψυχολογία της αντίληψης και τη φιλοσοφία. Είναι διεθνώς γνωστός για το έργο του στην μελέτη των ιστορικών τεχνικών φωτισμού για την δημιουργία ιδιόμορφων εντυπώσεων και αισθήσεων με ιδιαίτερη εστίαση σε εκείνες που εφαρμόζονταν στις βυζαντινές εκκλησίες για την ενδυνάμωση της αίσθησης δέους. Επί του περίπλοκου αυτού ζητήματος, τα τελευταία 20 χρόνια, έχει εργαστεί και δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα καθώς και το βιβλίο "Το Φως στη Βυζαντινή Εκκλησία". Στο βιβλίο του "Τέχνη και φως" επιχειρεί να ανιχνεύσει τρόπους χρήσης του φωτός για τη δημιουργία εικαστικών αισθήσεων με σκοπό την νοηματοδοσία στη ζωγραφική, τη γλυπτική, το θέατρο και την αρχιτεκτονική. Στις διδακτορικές σπουδές του στην Αμερική είχε ως επόπτη τον Rudolf Arnheim, μέλος της Σχολής Ψυχολογίας Gestalt ο οποίος συνέδεσε τις αρχές της ψυχολογίας της αντίληψης με την ανάλυση και τη δημιουργία έργων τέχνης. Μετέφρασε ορισμένα σημαντικά έργα του στα Ελληνικά, όπως το "Τέχνη και οπτική αντίληψη", "Οπτική σκέψη", "Η δυναμική της αρχιτεκτονικης μορφής" και "Εντροπία και τέχνη". Μετέφρασε επίσης το "Σύνθεση και μορφή" του Johannes Itten και το Η Αλληλεπίδραση των Χρωμάτων του Josef Albers, δασκάλων του Bauhaus, που απετέλεσαν ακρογωνιαίους λίθους για την εξέλιξη της καλλιτεχνικής σύνθεσης στον 20ό αιώνα.

Η Βασιλική Πετρίδου έλαβε το πτυχίο της αρχιτεκτονικής από το Istituto Universitario di Architettura di Venezia (1982) και υποστήριξε τη Διδακτορική της Διατριβή στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Sorbonne-Paris IV) το 1992. Δίδαξε Ιστορία Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Strathclyde της Γλασκόβης, στο Edinburgh College of Art του Πανεπιστημίου Heriot-Watt και στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Από το 1998 μέχρι σήμερα διδάσκει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. στην κατεύθυνση Σχεδιασμός-Χώρος-Πολιτισμός και από το 1999 στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου σήμερα είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής. Έρευνες και άρθρα της σχετικά με την ιστορία της αρχιτεκτονικής του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά, σε πρακτικά συνεδρίων και σε συλλογικά έργα. Έχει συμμετάσχει στη συγγραφή βιβλίων για το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και για το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Μετέφρασε το βιβλίο του Aldo Rossi, "Η αρχιτεκτονική της πόλης", Θεσσαλονίκη 1985.

Ο Τάσος Μπίρης γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1942 στην Αθήνα. Μεγάλωσε σε περιβάλλον αρχιτεκτόνων. Ο πατέρας του Κυπριανός Μπίρης, αρχιτέκτονας και Καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, και ο θείος του Κώστας Μπίρης, επίσης αρχιτέκτονας-πολεοδόμος και γνωστός μελετητής της αρχιτεκτονικής ιστορίας της Αθήνας, οδήγησαν τα πρώτα του βήματα προς την κατεύθυνση της αρχιτεκτονικής. Σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, από την οποία αποφοίτησε το 1966. Τον ίδιο χρόνο δέχτηκε πρόταση του καθηγητή Ιωάννη Δεσποτόπουλου, του οποίου ήταν μαθητής, να υπηρετήσει στην έδρα «Γενικής Κτιριολογίας και Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων» της ίδιας σχολής, ως μέλος του διδακτικού προσωπικού. Δίδαξε στον Τομέα Ι (του οποίου υπήρξε πρώτος διευθυντής προερχόμενος από τη νεότερη γενιά διδασκόντων που εκλέχθηκαν με το Π.Δ. 123) ως Καθηγητής στην περιοχή των αρχιτεκτονικών Συνθέσεων. Κατά την περίπου 40 χρόνων δράση του εκεί διαμόρφωσε και διατύπωσε δημοσίως προσωπικές του θέσεις για το μάθημα των Συνθέσεων (ορισμός εκπαιδευτικού αντικειμένου, θεματολογίας, μεθόδων διδασκαλίας των Συνθέσεων κ.ά). Πολλές από τις απόψεις του αυτές παρουσιάζονται στο πρώτο του βιβλίο "Αρχιτεκτονικής Σημάδια και Διδάγματα. Στο ίχνος της Συνθετικής Δομής" το οποίο δίδεται ως εκπαιδευτικό σύγγραμμα στους σπουδαστές και τις σπουδάστριες των μεγαλύτερων εξαμήνων. Κεντρικά θέματα αυτής της έρευνας του, αλλά και της διδασκαλίας του, αποτέλεσαν έννοιες όπως η «Κεντρική Ιδέα», η «Συνθετική Δομή σε συνάρτηση με τη Μορφή», οι «Αντίρροπες συζυγίες», οι «Αρχέτυπες χωρικές δομές», η σημασία του συσχετισμού θεωρίας και πράξης στο μάθημα των Συνθέσεων κ.ά. Ταυτόχρονα, ο Τάσος Μπίρης δίδαξε ως προσκεκλημένος (άμισθος με δική του επιθυμία) καθηγητής στο νεοσύστατο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΔΠΘ στη Ξάνθη για έξι συνεχή έτη. Κατά το διάστημα αυτό οργάνωσε τις βασικές κατευθύνσεις του μαθήματος των αρχιτεκτονικών Συνθέσεων, το οποίο τώρα εμπλουτίζουν με δικές τους ιδέες νεότεροι εκλεγμένοι διδάσκοντες του Τμήματος. Εξάλλου, υπήρξε εταίρος σε συνεργασία με τον αδελφό του Δημήτρη Μπίρη (αρχιτέκτονα και Επίκουρο Καθηγητή της ίδιας Σχολής, ο οποίος χάθηκε αδόκητα το 2002) του Αρχιτεκτονικού Γραφείου Καθηγητού Κυπριανού Μπίρη και συνεργατών. Στο πλαίσιο αυτής της ομάδας έχει εκπονήσει μελέτες ιδιωτικών και -κυρίως-δημοσίων κτηρίων. Από αυτά τα περισσότερα έχουν υλοποιηθεί και παρουσιάζονται στην ελληνική και ξένη βιβλιογραφία. Η κύρια δράση του στο χώρο της αρχιτεκτονικής εφαρμογής εξακολουθεί να πραγματοποιείται μέσω συμμετοχών και βραβεύσεων σε σημαντικούς πανελλήνιους και διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (π.χ., Β' βραβείο Διεθνούς Διαγωνισμού για το «Νέο Μουσείο Ακρόπολης», Α' βραβείο Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για το «Νέο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης» και Α' βραβείο Πανελλήνιου Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού για το «Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης» κ.ά.). Έχει συγγράψει σειρά άρθρων για θέματα αρχιτεκτονικής σε ελληνικά και ξένα βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Επίσης, έχει συγγράψει τρία βιβλία και έχει συμμετάσχει σε ένα συλλογικό τόμο με γενικό αντικείμενο την αρχιτεκτονική. Είναι παντρεμένος με την αρχιτέκτονα και Λέκτορα της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, Σοφία Τσιράκη, επίσης μόνιμο μέλος της ίδιας αρχιτεκτονικής ομάδας. Μετά την αποχώρηση του από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων το 2009, ο Τάσος Μπίρης συνεχίζει τη δράση του ως ομότιμος Καθηγητής και παράλληλα ως δρων αρχιτέκτων.

Ο Ηλίας Κωνσταντόπουλος είναι αρχιτέκτων και Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Σπουδές αρχιτεκτονικής στη Σχολή Bartlett (U.C.L.). Διδασκαλία αρχιτεκτονικής και design στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Α.Κ.Τ.Ο. και Κολλέγιο Αθηνών. Ερευνητικά προγράμματα: "Η κατοικία στην Αθήνα τη δεκαετία του '30", "Ευρωπαϊκά Προγράμματα Σπουδών", "Πρόγραμμα Διδασκαλίας Γραμμικού Σχεδίου". Μέλος του Δ.Σ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής και της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής. Μέλος της Ελληνικής Γραμματείας Βιομηχανικού Σχεδιασμού και του International Creators' Organization. Εκδότης των περιοδικών 9Η, 70X100, Ντιζαϊν και της μονογραφίας Νίκος Valsamakis 7950-83. Συνεπιμελητής των βιβλίων "Σύγχρονος Βιομηχανικός Σχεδιασμός στην Ελλάδα", " Architecture of the 20th century: Greece", "Ιστορία των Διακοσμητικών Τεχνών". Σύμβουλος έκδοσης στα Αρχιτεκτονικά Θέματα (επιμ. 8 αφιερωμάτων). Αρχιτεκτονικό γραφείο στην Αθήνα (από το 1986) και εταιρεία βιομηχανικού σχεδιασμού Sigma Design (1990-95). Επίτροπος της Ελληνικής συμμετοχής στη 10η Biennale αρχιτεκτονικής στην Βενετία και επιμελητής του προγράμματος Europe-Japan 2005 στο Τόκιο (2006).

Ο Αριστείδης Αντονάς ξεκίνησε τις σπουδές του στο τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά τις εγκατέλειψε το 1984 για να αποφοιτήσει ως Αρχιτέκτων Μηχανικός από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1988 και υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Nanterre. Δίδαξε φιλοσοφία, θεωρία της αρχιτεκτονικής αλλά και αρχιτεκτονικό σχεδιασμό σε πανεπιστήμια όπως το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Massachussets Institute of Technology και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από την ηλικία των δέκα ετών (κατά τις θερινές διακοπές, όσο έλειπε από την πόλη) παρουσίασε έντονη αλλεργική δύσπνοια που τον ανάγκαζε να μένει ξύπνιος τις νύχτες. Άρχισε να γράφει στη διάρκεια των μοναχικών αυτών αϋπνιών, στην αρχή θεατρικά έργα και κατόπιν πεζογραφία. Μαζί με τον εικαστικό καλλιτέχνη Ζάφο Ξαγοράρη και την ποιήτρια Φοίβη Γιαννίση (που έζησε μαζί του επί δεκαεπτά χρόνια) εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό "Μαύρο Μουσείο" που κυκλοφόρησε το 1986 με ψευδυπόγραφα κείμενα, διανθισμένα με πλαστά βιογραφικά υποτιθεμένων πεζογράφων: τα δημοσιεύματα παρουσιάζονταν αναμεμειγμένα με αληθινά στοιχεία που φανέρωναν τους πραγματικούς συντελεστές του περιοδικού. Ο συγγραφέας Ε. Χ. Γονατάς (από τους λίγους που αντελήφθησαν τη φάρσα) έγινε ο δάσκαλός του στη γραφή και στην ανάγνωση. Κατά τη διαμονή του στο Παρίσι ο Αντονάς γνώρισε τη φιλοσοφική σκηνή της εποχής και ήρθε σε επαφή με τον Jacques Derrida. Επέστρεψε από την Γαλλία και εργάστηκε ως επαγγελματίας αρχιτέκτων: έκτισε κατοικίες και καταστήματα, σχεδίασε επίσης σειρά κτισμάτων χωρίς εργοδοτική εντολή, προτείνοντας την εγκατάσταση ιδιόμορφων κτιριολογικών προγραμμάτων σε ειδικές τοποθεσίες. Τα λογοτεχνικά του κείμενα χαρακτηρίστηκαν εν σμικρύνσει φιλοσοφικά μυθιστορήματα, αφηγήματα τρόμου, περιπετειώδεις ιστορήσεις, αστυνομικά διηγήματα, οικογενειακά χρονικά, μινιμαλιστικές καταγραφές, αδύνατοι αποχωρισμοί, αποκρυφιστικές αλληγορίες, ηθικές παραβολές.

Ο Παναγιώτης Τουρνικιώτης γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα. Διδάσκει θεωρία της αρχιτεκτονικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Έχει δημοσιεύσει βιβλία για τον Adolf Loos, τον Le Corbusier, την ακτινοβολία του Παρθενώνα στα νεότερα χρόνια και την ιστοριογραφία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Το βιβλίο του "Ιστοριογραφία της μοντέρνας αρχιτεκτονικής" δημοσιεύθηκε το 1999 στα αγγλικά (MIT Press) και μεταφράστηκε το 2001 στα ισπανικά (Mairea/Celeste). Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Διεθνές βραβείο αρχιτεκτονικού βιβλίου του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτόνων και άλλη μια φορά με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Η Ελένη Αμερικάνου (γ. 1960, Λαμία) είναι αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. (1985). Διδάκτωρ μηχανικός Ε.Μ.Π. (1997), με θέμα διδακτορικής διατριβής: "Η Αναπαράσταση στην αρχιτεκτονική. Φυσιογνωμία και λειτουργία των μέσων αναπαράστασης στην αρχιτεκτονική". Διατηρεί γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών από κοινού με τον αρχιτέκτονα Πάνο Εξαρχόπουλο (κτίρια ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης). Έχει λάβει μέρος και διακριθεί σε διεθνείς και πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (Β' Βραβείο στο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Νέο Μουσείο Ακρόπολης). Το αρχιτεκτονικό της έργο έχει δημοσιευθεί σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις και έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις. Από το 1999 διδάσκει αρχιτεκτονικές συνθέσεις στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ., όπου σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγήτρια και Διευθύντρια του Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού και Ερευνών IV: Οργάνωσης Χώρων και Μικροπεριβάλλοντος. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και ημερίδες και ανακοινώσεις της έχουν δημοσιευτεί σε πρακτικά. Είναι μεταξύ των συγγραφέων του συλλογικού έργου "Αρχιτεκτονική. Ιδέες που συναντιούνται -Ι δέες που χάνονται", Αθήνα 2004.

Ο Παναγιώτης Πάγκαλος (γ. 1972, Αθήνα) είναι αρχιτέκτων και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πατρών. Η πολυετής έρευνά του σχετίζεται με την έννοια του χρόνου στην αρχιτεκτονική από τον Διαφωτισμό έως σήμερα. Στη διατριβή του, στις δημοσιεύσεις και στις ανακοινώσεις του σε συνέδρια, η αρχιτεκτονική καθίσταται "τόπος συνάντησης" της ιστορίας, της κοινωνιολογίας και της φιλοσοφίας. Έχει βραβευθεί σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Το 2000 ίδρυσε στην Ιταλία το πενταμελές σχήμα "expiry architecture", ομάδα αρχιτεκτόνων που μελετά και συνθέτει το χώρο, ακολουθώντας ως βασική παράμετρο τη "διάρκεια ζωής" και την "ημερομηνία λήξης" της ύλης.

Ο Πάνος Εξαρχόπουλος (γ. 1961, Αθήνα) είναι αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. (1986). Διατηρεί γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών από κοινού με την αρχιτέκτονα Ελένη Αμερικάνου (κτίρια ιδιωτικής και δημόσιας χρήσης, διαμορφώσεις εσωτερικών χώρων). Έχει λάβει μέρος και διακριθεί σε πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (3 Β' βραβεία και 1 Δ' βραβείο). Το αρχιτεκτονικό του έργο έχει δημοσιευθεί σε ελληνικές και ξένες εκδόσεις και έχει παρουσιαστεί σε εκθέσεις. Από το 1999 διδάσκει αρχιτεκτονικές συνθέσεις στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ., όπου σήμερα είναι Επίκουρος Καθηγητής και Διευθυντής του Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού και Ερευνών II: Ειδικής Κτιριολογίας. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και εφημερίδες. Είναι μεταξύ των συγγραφέων του συλλογικού έργου Αρχιτεκτονική. Ιδέες που συναντιούνται - Ιδέες που χάνονται, Αθήνα 2004 και του βιβλίου D. Sharp & C. Cooke (editors), The Modern Movement in Architecture. Selections from the DOCOMOMO Registers, Rotterdam 2000.