Μοριακή βιολογία του γονιδίου

Ο Τζέιμς Ντιούι Γουότσον (Η.Π.Α. 1928) είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή μοριακούς βιολόγους. Η ανακάλυψη της δομής του DNA από τον ίδιο και τους συναδέλφους του επιστήμονες, Φράνσις Κρικ, Μόρις Γουίλκινς και Ρόζαλιντ Φράνκλιν όχι μόνο επέφερε τεράστια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τον κόσμο γύρω μας, αλλά και επιτάχυνε ραγδαία τις εξελίξεις για τον τομέα της γενετικής και την επιστήμη της βιολογίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Γουότσον είχε από μικρός δώσει δείγματα της εξαιρετικής ευφυΐας του, αφού μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο μόλις στα 15 του χρόνια, για να μελετήσει ζωολογία. Σύντομα, όμως, το ενδιαφέρον του στράφηκε στη γενετική και μάλιστα στις μεταλλάξεις. Για το λόγο αυτόν, άρχισε τη διδακτορική του διατριβή κοντά στον Σαλβαντόρ Λούρια, ο οποίος είχε ήδη κερδίσει το βραβείο Νόμπελ για την εργασία του πάνω στις γενετικές μεταλλάξεις. Το 1950, ο Γουότσον μελετούσε τους φάγους και αποφάσισε να ταξιδέψει στην Κοπεγχάγη, για να εργαστεί πλάι στον βιοχημικό Χέρμαν Κάλκλαρ, ενώ ένα χρόνο αργότερα -και ενώ το ενδιαφέρον του είχε στραφεί ήδη στη μελέτη του DNA- κατάφερε να εισαχθεί σε ένα μετα-διδακτορικό ερευνητικό πρόγραμμα στο εργαστήριο Κάβεντις στο Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ της Αγγλίας. Εκεί, ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι προς την αναγνώριση, με τη δημοσίευση, το 1953, της θεωρίας για τη δομή του DNA, στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό "Nature". Ο Γουότσον ανακοίνωσε τότε πως "ανακαλύψαμε το μυστικό της ζωής". Το 1962 κέρδισε με τους συνεργάτες του Κρικ και Γουίλκινς (η Φράνκλιν είχε πεθάνει το 1958 από καρκίνο), το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής/Φυσιολογίας, ενώ από τότε δεν σταμάτησε να εργάζεται στον τομέα της γενετικής καταλαμβάνοντας σημαντικές θέσεις σε πανεπιστήμια και ερευνητικά ιδρύματα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αρκετά χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2007, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό "The Sunday Times Magazine", με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του ("Avoid Boring People: Lessons from a Life in Science ", Knopf), κατηγορήθηκε ότι εξέφρασε προσβλητικές απόψεις σχετικά με την ευφυία των ατόμων αφρικανικής καταγωγής, με αμφιλεγόμενη αναφορά σε δεδομένα (;) της επιστήμης του. Η περιοδεία του στη Μ. Βρετανία ματαιώθηκε και ο ίδιος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, την επόμενη χρονιά, από τη θέση του κοσμήτορα στο Cold Spring Harbor Laboratory (CSHL) -του απονεμήθηκε όμως ο τίτλος του ομότιμου κοσμήτορα. Τα επόμενα χρόνια, ο Γουότσον προσπάθησε να απαλύνει τις εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν γι' αυτόν (λ.χ. με συνέντευξή του στο BBC, το 2008 -λέγοντας "δεν είμαι ρατσιστής"). Οι επικρίσεις για το θέμα αυτό τον συνόδευσαν, ωστόσο, έως και στην εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του από το Πανεπιστήμιο Πατρών στην Ελλάδα, στις 14 Απριλίου 2011, για την αναγόρευσή του ως επίτιμου διδάκτορα.

Ο Stephen P. Bell είναι καθηγητής Βιολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (Massachusetts Institute of Technology, MIT) και κύριος ερευνητής στο Ιατρικό Ινστιτούτο Howard Hughes (Howard Hughes Medical Institute). Έλαβε B.A. από το Τμήμα Βιοχημείας, Μοριακής Βιολογίας και Κυτταρικής Βιολογίας και το Πρόγραμμα Ολοκληρωμένων Επιστημών (Integrated Sciences Program) στο Πανεπιστήμιο Northwestern και Ph.D. στη Βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Berkeley το 1991. Η διδακτορική του έρευνα διεξήχθη στο εργαστήριο του Dr. Robert Tjian κι εστιάστηκε στη μελέτη της μεταγραφής στο��ς ευκαρυώτες. Πραγματοποίησε μεταδιδακτορική έρευνα στο εργαστήριο του Dr. Bruce Stillman στο Cold Spring Harbor Laboratory, εργαζόμενος πάνω στην έναρξη της αντιγραφής του DNA στους ευκαρυώτες. Η τρέχουσα έρευνά του εστιάζεται στους μηχανισμούς που ελέγχουν το διπλασιασμό των ευκαρυωτικών χρωμοσωμάτων. Ο καθηγητής Bell έλαβε το Βραβείο Επιστημονικού Επιτεύγματος ASBMB - Schering-Plough του 2001, το Βραβείο εις μνήμη του Everett Moore Baker του 1988 για Αριστεία στην Προπτυχιακή Διδασκαλία στο ΜΙΤ, το Βραβείο Διδασκαλίας Επιστημών της Σχολής του ΜΙΤ, το 2006 και το Βραβείο στη Μοριακή Βιολογία της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών.

Ο Alexander Gann είναι ο Lita Annenberg Hazen κοσμήτορας και καθηγητής στη Watson School of Biological Sciences στο Cold Spring Harbor Laboratory. Είναι επίσης Διευθυντής Εκδόσεων του Cold Spring Harbor Laboratory Press. Έλαβε το B.Sc. στη μικροβιολογία από το University College London και το Ph.D. στη μοριακή βιολογία από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου το 1989. Η διδακτορική του έρευνα διεξήχθη στο εργαστήριο της Noreen Murray κι εστιάστηκε στην αναγνώριση του DNA από τα ένζυμα περιορισμού. Πραγματοποίησε μεταδιδακτορική έρευνα στο εργαστήριο του Mark Ptashne στο Harvard, εργαζόμενος πάνω στη μεταγραφική ρύθμιση και στο εργαστήριο του Jeremy Brockes στο Ludwig Institute για την έρευνα στον καρκίνο στο University College London, όπου εργάστηκε πάνω στην αναγέννηση των άκρων του τρίτωνα. Διετέλεσε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Lancaster, στο Ηνωμένο Βασίλειο, από το 1996 έως το 1999, προτού μετακινηθεί στο Cold Spring Harbor Laboratory. Είναι συγγραφέας (μαζί με τον Mark Ptashne) του βιβλίου με τίτλο Genes and Signals (Γονίδια και Σήματα) (2002) και συνεπιμελητής (μαζί με τον Jan Witkowski) του βιβλίου The Annotated and Illustrated Double Helix (Η Σχολιασμένη και Εικονογραφημένη Διπλή Έλικα) (2012).

Ο Michael Levine είναι καθηγητής Μοριακής και Κυτταρικής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Berkeley και Συν-Διευθυντής του Κέντρου Ολοκληρωμένης Γονιδιωματικής (Integrative Genomics). Έλαβε το B.A. του από το Τμήμα Γενετικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Berkeley και το Ph.D. του υπό την επίβλεψη του Alan Garen στο Τμήμα Μοριακής Βιοφυσικής και Βιοχημείας από το Πανεπιστήμιο Yale, το 1981. Ως μεταδιδακτορικός συνεργάτης με τους Walter Gehring και Gerry Rubin από το 1982 έως το 1984, μελέτησε τη μοριακή γενετική της ανάπτυξης της Drosophila. Η ερευνητική ομάδα του καθηγητή Levine μελετά τώρα τα γονιδιακά δίκτυα που είναι υπεύθυνα για τη γαστριδίωση των εμβρύων των Drosophila και Ciona (θαλάσσιο ασκίδιο). Κατέχει την έδρα F. Williams Γενετικής κι Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Berkeley. Τιμήθηκε με το Βραβείο Monsanto στη Μοριακή Βιολογία από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών το 1996 κι εξελέγη μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών κι Επιστημών το 1996 και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών το 1998.

Ο Richard Losick είναι ο καθηγητής Βιολογίας στην έδρα Maria Moors Cabot, καθηγητής του Κολλεγίου του Harvard και καθηγητής στο Ιατρικό Ινστιτούτο Howard Hughes (Howard Hughes Medical Institute) στη Σχολή Τεχνών κι Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Harvard. Έλαβε Α.Β. στη χημεία στο Πανεπιστήμιο Princeton και Ph.D. στη βιοχημεία στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT). Με την ολοκλήρωση της διδακτορικής του έρευνας, ο καθηγητής Losick διορίσθηκε Junior Fellow στην Harvard Society of Fellows όταν άρχισε τις μελέτες του πάνω στην RNA πολυμεράση και τη ρύθμιση της μεταγραφής των γονιδίων στα βακτήρια. Ο καθηγητής Losick είναι τέως Πρόεδρος των Τμημάτων Κυτταρικής κι Αναπτυξιακής Βιολογίας και Μοριακής και Κυτταρικής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Harvard. Έλαβε το Βραβείο Camille and Henry Dreyfuss Υποτρόφου Δασκάλου, είναι μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (National Academy of Sciences, Εταίρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών κι Επιστημών (Fellow of the American Academy of Arts and Sciences), Εταίρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Μικροβιολογίας, μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και πρώην Επισκέπτης Υπότροφος της Εταιρείας ΦΒΚ (Phi Beta Kappa). Ο καθηγητής Losick έχει τιμηθεί με το Βραβείο Selman A. Waksman στη Μικροβιολογία της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, το 2007 το Βραβείο Canada Gairdner Award το 2009, το Βραβείο Louisa Gross Horwiz Prize για τη Βιολογία ή τη Βιοχημεία του Πανεπιστημίου Columbia το 2012 και το Βραβείο Fannie Cox του Πανεπιστημίου Harvard για Αριστεία στη Διδασκαλία Επιστημών.

Η Tania A. Baker είναι επικεφαλής του Τμήματος και καθηγήτρια Βιολογίας στην έδρα Whitehead στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (Massachusetts Institute of Technology, MIT) και κύρια ερευνήτρια στο Ιατρικό Ινστιτούτο Howard Hughes (Howard Hughes Medical Institute). Έλαβε Β.S. στη βιοχημεία από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin, στο Madison, και Ph.D. στη βιοχημεία από το Πανεπιστήμιο Stanford, το 1988. Η διδακτορική της έρευνα διεξήχθη στο εργαστήριο του Καθηγητή Arthur Kornberg κι εστιάστηκε στους μηχανισμούς έναρξης της αντιγραφής του DNA. Διεξήγαγε μεταδιδακτορική έρευνα στο εργαστήριο του Dr. Kiyoshi Mizuuchi στα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (NIH), μελετώντας το μηχανισμό και τη ρύθμιση της μετάθεσης του DNA. Η τρέχουσα έρευνά της είναι εστιασμένη στους μηχανισμούς και τη ρύθμιση του γενετικού ανασυνδυασμού, στην ενζυμικά καταλυόμενη αποπτύχωση των πρωτεϊνών και στην εξαρτώμενη από την ΑΤΡ αποικοδόμηση των πρωτεϊνών. Η καθηγήτρια Baker έλαβε το Βραβείο Έρευνας Eli Lilly του 2001 από την Αμερικανική Εταιρεία Μικροβιολογίας και το Βραβείο Διδασκαλίας Επιστημών στην Προπτυχιακή Εκπαίδευση της Σχολής του ΜΙΤ, το 2000. Είναι εταίρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών (American Academy of Arts and Sciences) από το 2004 και εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (National Academy of Sciences) το 2007. Συνέγραψε (μαζί με τον Arthur Kornberg) το βιβλίο με τίτλο DNA Replication (Αντιγραφή του DNA), το οποίο βρίσκεται στη δεύτερη έκδοσή του.