Περί ηθικής

Γεννήθηκε το 1889 στη Βιέννη και πέθανε το 1951 στο Καίμπριτζ, όπου είχε πάει από το 1912 για να σπουδάσει κοντά στον Russell και όπου εγκαταστάθηκε το 1929 διδάσκοντας φιλοσοφία (από το 1939 μέχρι το 1947 ως καθηγητής). Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στον αυστριακό στρατό και από το 1920-1926 δίδαξε σε αυστριακά δημόσια σχολεία. Βασικά έργα του: "Tractatus Logico-Philosophicus" (1922), "Philosophische Untersuchungen" (1953), "Bemerkungen uber die Grundlagen der Mathematik" (1956), "Philosophische Bemerkungen" (1964).

Ο George Edward Moore, αδελφός του ποιητή T. Sturge Moore, γεννήθηκε στο Νότιο Λονδίνο το 1873. Άρχισε να σπουδάζει κλασική φιλολογία στο Cambridge (Trinity College), αλλά υπό τον προτροπή των B. Russell και J. Mc. Taggart, θερμού εκπροσώπου του αγγλικού ιδεαλισμού, τράπηκε στη φιλοσοφία. Σε νεανική του μάλιστα σπουδή που φέρει τον τίτλο "Η Μεταφυσική Βάση της Ηθικής" (1897) ομολογεί την επίδραση του Bradley, επίδραση την οποία θα αντιστρέψει αρκετά νωρίς. Μετά τις σπουδές του και ολιγόχρονη απουσία απ' το Cambridge, ο Moore επέστρεψε στο ένδοξο πανεπιστήμιο το 1911 όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Εκδότης του γνωστού περιοδικού "Mind" απ' το 1921, εκλέχτηκε καθηγητής της φιλοσοφίας το 1925 και δίδαξε μέχρι την απόσυρσή του το 1939. Τον διαδέχθηκε ο Wittgenstein με τον οποίο ήδη γνωριζόταν. Ο τίτλος μάλιστα του "Tractatus Logicophilosophicus" του Wittgenstein οφείλεται στον Moore ο οποίος συνέβαλε θετικά στην επιστροφή και στο διορισμό του Βενιζέλου φιλοσόφου στο Cambridge. Κατά τη διάρκεια της πανεπιστημιακής και φιλοσοφικής του δραστηριότητας ο Moore συνδέθηκε με μακρόχρονη φιλία με γνωστά μέλη του Bioomsbury Group (L. Woolf, M. Keynes, κ.α.). Υπήρξε πρόεδρος της Αριστοτελικής Εταιρίας (1918-1919) και μέλος της μυστικής εταιρίας διανουμένων Cambridge Apostles. Ο Moore έζησε μάλλον αθόρυβα στο περιβάλλον του γνωστού πανεπιστημίου και έχαιρε βαθιάς εκτιμήσεως από πολλές επιφανείς προσωπικότητες του αγγλοσαξωνικού χώρου. Τα έργα του ολιγάριθμα σχετικά, συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της αναλυτικής φιλοσοφίας, παρά το ότι η δημιουργία του φιλοσόφου δεν υπήρξε ευρύτερα γνωστή έξω απ' τους ακαδημαϊκούς κύκλους. Τα κυριότερα δημοσιεύματά του είναι τα ακόλουθα: "Η φύση της κρίσης" (1899), "Αρχές της ηθικής" (1903), "Αναίρεση του ιδεαλισμού" (1903), "Ηθική" (1912), "Υπεράσπιση του κοινού νου" (1925), "Απόδειξη του εξωτερικού κόσμου" (1925).