Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά Λακωνίας, γιος του μεγαλοκτηματία Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας το γένος Βουζουναρά. Είχε τρία αδέρφια. Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο αδερφός του Μανώλης και η μητέρα του. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στη "Διάπλαση των Παίδων" με το ψευδώνυμο Ιδανικόν Όραμα. Το 1925 ολοκλήρωσε και τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική καταστροφή του πατέρα του και έτσι ο Ρίτσος εργάστηκε στην Αθήνα, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 αρρώστησε από φυματίωση και επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να φοιτήσει. Υπήρξε βοηθός βιβλιοθηκάριου και γραφέας στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Το Γενάρη του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και λίγο αργότερα μπήκε στο σανατόριο Σωτηρία, όπου έμεινε τελικά για τρία χρόνια. Στη Σωτηρία ο Ρίτσος γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη και με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του, ενώ παράλληλα έγραψε κάποια ποιήματά του που δημοσιεύτηκαν στο φιλολογικό παράρτημα της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας. Από το φθινόπωρο του 1930 και για ένα χρόνο έζησε στα Χανιά, αρχικά στο Άσυλο Φυματικών της Καψαλώνας και μετά από προσωπική του καταγγελία των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούσαν εκεί σε τοπική εφημερίδα, μεταφέρθηκε μαζί με όλους τους τρόφιμους στο σανατόριο Άγιος Ιωάννης. Τον Οκτώβρη του 1931 επέστρεψε στην Αθήνα και ανέλαβε τη διεύθυνση του καλλιτεχνικού τμήματος της Εργατικής Λέσχης. Εκεί σκηνοθέτησε και συμμετείχε σε παραστάσεις. Η υγεία του βελτιώθηκε σταδιακά, το ίδιο και τα οικονομικά του με τη βοήθεια της αδερφής του Λούλας, που είχε στο μεταξύ παντρευτεί και φύγει για την Αμερική. Τον επόμενο χρόνο ο πατέρας του μπήκε στο Ψυχιατρείο στο Δαφνί (όπου πέθανε το 1938) · πέντε χρόνια αργότερα τον ακολούθησε η Λούλα, που βγήκε το 1939. Το 1933 συνεργάστηκε με το περιοδικό της Αριστεράς Πρωτοπόροι και δούλεψε στο εμπορικό θέατρο για τέσσερα χρόνια (θίασοι Ζωζώς Νταλμάς, Ριτσιάρδη, Μακέδου). Στο χώρο της δημοσιογραφίας εμφανίστηκε επίσης στις στήλες του "Ριζοσπάστη" -όπου δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Τρακτέρ" με το ψευδώνυμο Ι. Σοστίρ- και των "Ελεύθερων Γραμμάτων" (1945). Το 1934 προσλήφθηκε ως επιμελητής εκδόσεων του οίκου Γκοβόστη και γράφτηκε στο Κ.Κ.Ε.. Το 1937 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο της Πάρνηθας. Τον επόμενο χρόνο προσλήφθηκε στο Βασιλικό Θέατρο και το 1940 στη Λυρική Σκηνή. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου και της κατοχής ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις κακουχίες. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών επισκεπτόταν συχνά την Καισαριανή, συναντήθηκε με τον Άρη Βελουχιώτη και συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Το 1948 εξορίστηκε λόγω της αριστερής δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου, τον επόμενο χρόνο στη Μακρόνησο, το 1950-1951 στον Άη Στράτη. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μια κόρη την Έρη. Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας διανοουμένων και δημοσιογράφων και το 1959 επισκέφτηκε τη Ρουμανία. Το 1962 επισκέφτηκε ξανά τη Ρουμανία όπου συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ και κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την Ουγγαρία και τη Λ. Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ. Μετά το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου το 1967 εξορίστηκε ξανά, αυτή τη φορά στη Γυάρο και τη Λέρο, το 1968 στη Σάμο, όπου τέθηκε υπό κατ' οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του για λόγους υγείας. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του χρόνου που μπήκε για εγχείρηση στη Γενική Κλινική Αθηνών. Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μετά την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση έζησε κυρίως στην Αθήνα και τιμήθηκε για το έργο του από την Ελλάδα και άλλες χώρες του κόσμου. Ενδεικτικά αναφέρουμε εδώ πως ο Γιάννης Ρίτσος τιμήθηκε με το Μέγα Διεθνές Βραβείο Ποίησης της Biennale του Knokk - le - zont στο Βέλγιο (1972), το Διεθνές Βραβείο Δημητρώφ στη Σόφια (1975), το Μέγα Γαλλικό Βραβείο Ποίησης Alfred de Vigny, το βραβείο Λένιν (1977), το Διεθνές Βραβείο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης (1979), το βραβείο Ποιητή Διεθνούς Ειρήνης του ΟΗΕ, το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1987), το Μετάλλιο Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη (1989), τον Μεγάλο Αστέρα της Φιλίας των Λαών (Γ. Λ. Δ.), το μετάλλιο Ζολιό - Κιουρί (1990). Το 1986 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (1937) και της Ακαδημίας Λογοτεχνών και Επιστημών Mainz της Ο. Δ. Γ, και ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης (1975), Μπίρμιγχαμ (1978), Karl Marx της Λειψίας (1984), της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας (1987). Πέθανε το Νοέμβρη του 1990 και η σορός του ενταφιάστηκε στη γενέτειρά του. Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου στάθηκε η στράτευσή της στην υπηρεσία του ανθρωπισμού, της αγάπης και της ελληνικότητας. Κατά τη διάρκεια της εξηντάχρονης πνευματικής πορείας του ο Ρίτσος πέρασε γρήγορα από το χώρο του νεορομαντισμού-νεοσυμβολισμού του μεσοπολέμου στην πολιτικά στρατευμένη υπέρ του κομμουνισμού τέχνη, στα πλαίσια της οποίας διαμόρφωσε μια γνήσια λυρική γραφή και πρόβαλε την κοσμοθεωρία του, παραμένοντας σ' όλη τη ζωή του ένας εξαιρετικά ευαίσθητος δέκτης των συνεπειών των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και σ' όλο τον κόσμο. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γιάννη Ρίτσου βλ. Βελουδής Γ., "Ρίτσος Γιάννης", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ. 9α, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Αγγελική Κώττη, "Χρονολόγιο Γιάννη Ρίτσου", περιοδικό "Νέα Εστία", τχ. 130, Χριστούγεννα 1991, αρ. 1547, σ. 4-9, Θοδωρής Πετρόπουλος, "Χρονολόγιο Γιάννη Ρίτσου", περιοδικό "Διαβάζω", τχ. 205, 21/12/1988, σ. 34-46, Γιάννης Η. Παππάς, "Χρονολόγιο Γιάννη Ρίτσου", περιοδικό "Ελί-τροχος", τχ. 4-5, Χειμώνας 1994-1995, σ. 15-31, Αγγελική Κώττη, "Γιάννης Ρίτσος: ένα σχεδίασμα βιογραφίας", Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 1997, και Χρύσα Προκοπάκη, Αικατερίνη Μακρυνικόλα & Γιώργης Γιατρομανωλάκης, "Γιάννης Ρίτσος 1909-1990: εκατό χρόνια από τη γέννησή του", Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Αθήνα, 2010. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

Η Ειρήνη Χαβρεδάκη γεννήθηκε στο Καρλόβασι Σάμου. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Γλώσσα και είναι κάτοχος Bachelor και Master από το Πανεπιστήμιο του Νότιου Ιλινόις (ΗΠΑ) και διδακτορικού διπλώματος από το Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ (ΗΠΑ). Από το 1989 διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει δημοσιεύσει τέσσερα συγγράμματα ειδικών αγγλικών για κοινωνιολόγους από τις εκδόσεις "Τυπωθήτω": Themes in Sociology, Sociological Perspectives, Social Theorists, Sociological Methods. Πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία το 2012 με την ποιητική συλλογή "Διαδρομές" (εκδ. Ιωλκός).

Ο Βασίλης Αλεξίου (Σαλονίκη Θεσπρωτίας, 1959) σπούδασε Νομική και Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία (Πανεπιστήμιο του Munster) και την Ισπανία (Πανεπιστήμιο της Salamanca) όπου (με υποτροφία του ΙΚΥ) παρουσίασε τη διδακτορική του διατριβή στον τομέα της Συγκριτικής Φιλολογίας. Εργάστηκε για χρόνια ως φιλόλογος καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση και από το 2003 διδάσκει Θεωρία της λογοτεχνίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.

Η Άννα Δερέκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στα Ιωάννινα. Είναι δημοσιογράφος, αρχισυντάκτρια πολιτιστικών ημερήσιας εφημερίδας. Στα σαββατιάτικα ένθετά της καταγράφονται οι λόγιοι και οι καλλιτέχνες της Ηπείρου, κάτω από τον τίτλο "Ήπειρος, ο πολιτισμός μας". Είναι παραγωγός του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ιωαννίνων. Από την ίδρυσή του είναι υπεύθυνη πολιτιστικών εκπομπών. Χαρακτηριστική εκπομπή της το "Αλκοόλ από μαύρα τριαντάφυλλα". Τον Φεβρουάριο του 2009 εκλέγεται πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου και αναλαμβάνει τη διεύθυνση του περιοδικού "Ηπειρωτικά Γράμματα". Εξέδιδε με τετραμελή ομάδα το λογοτεχνικό-φιλολογικό περιοδικό "Φηγός". Έχει εκδώσει δεκαέξι ποιητικές συλλογές. Οι οχτώ για το εμπόριο και οι άλλες οχτώ είναι συλλεκτικές χειροποίητες εκδόσεις. Η πρώτη εμφάνισή της στην ποίηση σηματοδοτείται από τη συλλογή "Φθινοπωρινό θάρρος" το 1977. Προσκλήθηκε δύο φορές (1980, 1981) στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, σε παγκόσμια συνάντηση γυναικών ποιητριών, όπου εκπροσώπησε τις Ελληνίδες ποιήτριες. Το σπουδαστικό έτος 2003-2004, στο Πανεπιστήμιο της Lecce, στο τμήμα Γλωσσών και Λογοτεχνίας, εκπονήθηκε διδακτορική διατριβή πάνω στη ζωή και στο έργο της από την Ιταλίδα μεταπτυχιακή φοιτήτρια Katia Sicuro. Τιμήθηκε από τον δήμο και το Πανεπιστήμιο της πόλης Lecce και του Brindizi, στη διοργάνωση "Ποιητές της Μεσογείου" (2004 και 2008). Επίσης από τη Μουσική Εταιρεία Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη (1980) και από τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Ιωαννίνων (2010). Το έργο της προέβαλαν, μεταξύ άλλων, το αγγλικό BBC, η RAI και η ΕΡΤ. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Αθηνών από τις 8 Απριλίου 1984. Ανήκει στην Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών Αθηνών και στην Εταιρεία Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου (ιδρυτικό μέλος). Το ποιητικό της έργο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά και στα ρουμανικά.

Η Ελένη Βαρδουλάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το μεγαλύτερο, όμως, κομμάτι της ζωής της το έχει περάσει στην Αθήνα. Λόγω της δουλειάς της, ταξίδεψε συχνά σε μακρινούς προορισμούς και μέρη που δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι θα έβλεπε. Συνεχίζει να ταξιδεύει εντός και εκτός συνόρων, άλλοτε σε κόσμους πραγματικούς και άλλοτε σε φανταστικούς. "Το αβγό" είναι ένα από τα ταξίδια αυτά.

Ο Ευγένιος Δαμουλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Ακολούθησε τις θετικές επιστήμες, παίρνοντας πτυχία από τη Σχολή Τεχνολογίας Τροφίμων της Αθήνας και την Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών. Εξάσκησε το επάγγελμα του Γεωπόνου έως το 2000, όπου μπήκε στον χώρο της Εκπαίδευσης ως ωρομίσθιος. Συνέχισε τις σπουδές του στην Παιδαγωγική και τη Συμβουλευτική. Από το 2006 είναι μόνιμος καθηγητής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Η Δήμητρα Κατιώνη γεννήθηκε στην Καβάλα το 1983. Από το 2001 ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Το παραμύθι από ψηλά" (εκδόσεις Ροές, 2008).

Ο Χρήστος Κεραμίδης γεννήθηκε στην Καβάλα από γονείς πρόσφυγες του Πόντου. Τελείωσε την Αριστοτέλειο Σχολή Υπομηχανικών Θεσσαλονίκης. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά και έχει εκδόσει 4 ποιητικές συλλογές. Τους "Ταξιδευτές" (1995), το "Στα πέλαγα του ονείρου" (1996), τους "Δρόμους της βροχής" (1998), "Τελευταία υπόσχεση" (2001). Είναι παντρεμένος, έχει δύο παιδιά, ζει και εργάζεται στην Καβάλα.

Η Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945. Το 1965 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το 1966 πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό "Εποχές" του Άγγελου Τερζάκη με το διήγημα "Έντεκα γράμματα κι ένα υστερόγραφο". Ακολούθησαν δημοσιεύσεις πεζών και ποιημάτων σε περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις. Το 1972 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ο δραπέτης στο δέντρο". Από τότε μέχρι σήμερα έχει εκδώσει άλλα δεκαέξι βιβλία, τα περισσότερα μυθιστορήματα. Ποιήματα και πεζά της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ξένες γλώσσες. Επίσης έχει ασχοληθεί και η ίδια με μεταφράσεις βιβλίων, κυρίως κοινωνικοπολιτικών. Το 2001 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί για το μυθιστόρημά της "Σαν το μετάξι" (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996).

Η Ευτυχία Παναγιώτου (1980) γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα και νεοελληνική φιλολογία στο Λονδίνο. Εργάζεται ως επιμελήτρια εκδόσεων, μεταφράζει ποίηση, αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά και γερμανικά. Η ίδια έχει μεταφράσει τα "Ερωτικά ποίηματα" της Ανν Σέξτον, καθώς και ποιήματα της Ανν Κάρσον. Έγραψε τα βιβλία ποίησης "Μέγας κηπουρός" (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007) , "Μαύρη Μωραλίνα" (Κέδρος, 2010) και "Χορευτές" (2014). Ζει στην Αθήνα.

Ο Δημήτρης Παρθύμος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Αποφοίτησε ως μηχανολόγος μηχανικός από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έκανε διδακτορικές σπουδές στο Σικάγο των ΗΠΑ σε εφαρμογές ρομποτικής. Σήμερα ζει στο Κάρντιφ της Βρετανίας, όπου εργάζεται ως ακαδημαϊκός ερευνητής στην περιοχή των αντικαρκινικών θεραπειών. Η "Παρεπιδημία" αποτέλεσε το πρώτο βιβλίο ποίησης που εξέδωσε.