Λαυρεωτικά 1869-1873: Η πρώτη αρπαγή δημόσιας περιουσίας

Η Λήδα Παπαστεφανάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, όπου και έκανε τις μεταπτυχιακές τις σπουδές και υποστήριξε την διδακτορική της διατριβή (2002). Σήμερα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και συνεργάτης του Ινστιτούτου Μεσογειακών Σπουδών/ΙΤΕ. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν στην οικονομική και κοινωνική ιστορία της εκβιομηχάνισης και της εργασίας, την κοινωνική ιστορία της τεχνολογίας, την ιστορία της εργασιακής υγείας, την ιστορία των πόλεων, την ιστορία των γυναικών και του φύλου, την προφορική ιστορία, τη βιομηχανική αρχαιολογία, την ιστορία των Εβραίων. Στα πεδία αυτά αφιερώνονται οι επιστημονικές δημοσιεύσεις της, ελληνικές και ξενόγλωσσες. Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικής Ιστορίας, της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού, της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς - Ελληνικό Τμήμα, ενώ συμμετέχει στο Ελληνικό "Δίκτυο Ιστορικών για την Ιστορία των Γυναικών και του Φύλου" της International Federation for Research in Women's History και στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Ιστορία της Εργασίας (European Labour History Network), όπου συντονίζει τις ομάδες εργασίας "Feminist Labour History" και "Labourin Mining".

Η Γεωργία Πανσεληνά γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κρήτης (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, 1991), εξ αρχής κινήθηκε ερευνητικά σε δύο επιστημονικά πεδία: τη βυζαντινή (κυρίως ύστερη) και τη νεότερη ιστορία (κατά βάση οικονομική). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα κινούνται στην οικονομική και κοινωνική ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ενώ ασχολήθηκε με θέματα οργάνωσης αρχείων, προστασίας και συντήρησης υλικού. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Από το 1994 ανέλαβε ένα πρόγραμμα, ετήσιας διάρκειας, αρχειοθέτησης και καταγραφής μίας αρχειακής σειράς στο περιοδικό Βιομηχανική Επιθεώρηση (σήμερα υπό την επωνυμία Οικονομική). Η συνεργασία αυτή συνεχίστηκε έως το καλοκαίρι του 2011, επί 17 συναπτά έτη, έχοντας συγκροτήσει/οργανώσει πλέον το Αρχείο Βοβολίνη, το οποίο και διηύθυνε. Το Αρχείο Βοβολίνη, εν γένει, είναι προσβάσιμο στην έρευνα, αποτελεί πηγή οικονομικών και πολιτικών τεκμηρίων για την ελληνική ιστορία και αξιοποιείται είτε εκδοτικά είτε διοργανώνοντας ή/και συμμετέχοντας σε εκθέσεις και σε ερευνητικά προγράμματα (για περισσότερες πληροφορίες, βλ. www.economia.gr). Σημειώνεται ότι η αρχειακή ενότητα που αφορά στο Μεγάλο Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν έχει κατατεθεί από το 2012 στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και ο κατάλογος των 2.656 φακέλων (τον οποίο συνέταξε) έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα (www.asca.edu.gr). Ταυτόχρονα, δραστηριοποιήθηκε στον χώρο των εκδόσεων είτε ως συντάκτρια είτε ως επιμελήτρια/σύμβουλος βιβλίων. Υπογραμμίζουμε ότι από την πρώτη ενασχόλησή της με τα εκδοτικά, το 1997 και έκτοτε, συμμετείχε σε όλη την παραγωγή του βιβλίου: πολλές φορές από την κατάθεση της πρότασης και τον καλλιτεχνικό σχεδιασμό έως τον τελικό εκτυπωτικό έλεγχο.

Ο Γιώργος Ν. Δερμάτης μεγάλωσε και ζει στο Λαύριο με καταγωγή από τη Λακωνία. Πτυχιούχος (1979) της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Ιστορίας (1999) του Πανεπιστημίου της Louvain-la-Neuve του Βελγίου. Ιδρυτικό μέλος (1984) της Εταιρείας Μελετών Λαυρεωτικής (ΕΜΕΛ) και του ελληνικού τμήματος (1992) του TICCIH, μέλος των Επιστημονικών Επιτροπών των συνεδρίων της ΝΑ. Αττικής από το 2000 έως σήμερα. Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΜΕΛ επί 4 συνεχείς θητείες (1993-2001), σήμερα μέλος του Δ.Σ. Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του ερευνητικού προγράμματος του Ε.Μ.Πολυτεχνείου-Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ανατολικής Αττικής "Αρχιτεκτονικός και Μουσειολογικός Σχεδιασμός του Μουσείου Μεταλλείας-Μεταλλουργίας Λαυρίου" και "Κέντρο Πανεπιστημιακών Βιομηχανικών και Τεχνικών Αρχείων" (2008-2011), μέλος της Επιτροπής διεκδίκησης του έργου. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, ελληνικά και διεθνή και έχει γράψει βιβλία για το αρχαίο και νεότερο μεταλλευτικό-μεταλλουργικό Λαύριο, κυρίως το δεύτερο, ως μια από τις δυναμικές όψεις της νεωτερικής Ελλάδας.