Ο άγνωστος Τόμας Μπέρνχαρντ

Η Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν γεννήθηκε το 1926 στο Κλάγκενφουρτ της Αυστρίας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Ίνσμπουργκ, του Γκρατς και της Βιέννης όπου παρακολούθησε μαθήματα νομικής, φιλολογίας και ψυχολογίας. Έκανε πρακτική εξάσκηση στη νευρολογική κλινική του Στάινχοφ της Βιέννης. Με τη διατριβή "Η κριτική κατανόηση της υπαρξιακής φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ" αναγορεύτηκε το 1950 διδάκτωρ. Εργάστηκε στη γραμματεία της αμερικανικής υπηρεσίας κατοχής (1951), ως σεναριογράφος του ραδιοσταθμού Κόκκινο-Λευκό-Κόκκινο (1951-52), ως δραματουργός της βαυαρικής τηλεόρασης (1957-58) και ως υφηγήτρια στην έδρα ποιητικής του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης (1959-60). Η Μπάχμαν εγκατέλειψε την Αυστρία το 1953 για να εγκατασταθεί στην Ιταλία. Για μικρά διαστήματα έζησε στη Ζυρίχη (1958-62) και το Βερολίνο (1963), για να πεθάνει τελικά στη Ρώμη το 1973. Η Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν συμμετείχε στην Ομάδα 47 με τον Χάινριχ Μπελλ και τον Γκύντερ Γκρας, που αναζήτησαν στα γραπτά τους τη νέα συνείδηση της μεταπολεμικής Γερμανίας. Με την έκδοση "Να λέω λόγια σκοτεινά" (μτφρ. Ντάντη Σιδέρη-Speck, εκδ. Νεφέλη, 2007), το μεγάλο σε σημασία ποιητικό της έργο δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Ο Botho Strauss γεννήθηκε το 1944 στο Naumburg/Saale της Γερμανίας. Σπούδασε γερμανική φιλολογία και κοινωνιολογία στην Κολωνία και το Μόναχο και ζει στο Βερολίνο. Υπήρξε συντάκτης και κριτικός στο περιοδικό Theater heute κατά την περίοδο 1967-70 και μετά το 1971 συνεργάστηκε ως δραματουργός στο θέατρο Berliner Schaubuhne. Έργα του είναι: Die Hypochonder (1972), Bekannte Gesichter, gemischte Gefühle (1974), Marlenes Schwester (1975), Trilogie des Wiedersehens (1977), Die Widmung (1977), Groß und klein (1978), Rumor (1980), Kalldewey, Farce (1981), Paare, Passanten (1981), Der Park (1983), Der junge Mann (1984), Diese Erinnerung an einen, der nur einen Tag zu Gast war (1985), Die Fremdenführerin (1986), Das Sparschwein (1987), Niemand anderes (1987), Molières Misanthrop (1987), Versuch, ästhetische und politische Ereignisse zusammenzudenken (1987), Besucher (1988), Sieben Türen (1988), Kongress. Die Kette der Demütigungen (1989), Über Liebe (1989), Die Zeit und das Zimmer (1989), Schlusschor (1991), Angelas Kleider (1991), Beginnlosigkeit (1992), Das Gleichgewicht (1993), Wohnen, Dämmern, Lügen (1994), Ithaka (1996), Die Fehler des Kopisten (1997), Der Kuss des Vergessens (1998), Die Ähnlichen (1998), Jeffers-Akt I und II (1998), Der Gebärdensammler (1999), Das Partikular (2000), Der Narr und seine Frau heute abend in Pancomedia (2001), Die Nacht mit Alice, als Julia ums Haus schlich (2003), Der Untenstehende auf Zehenspitzen (2004), Schändung (2005), Die eine und die andere (2005), Mikado (2006), Die Unbeholfenen. Bewußtseinsnovelle (2007), Vom Aufenthalt (2009), Leichtes Spiel (2009), Das blinde Geschehen (2011), Sie/Er (2012), Die Fabeln von der Begegnung (2013), Lichter des Toren. Der Idiot und seine Zeit (2013), Der zurück in sein Haus gestopfte Jäger (2014), Herkunft (2014), Allein mit allen (2014).

Ο Αυστριακός Thomas Bernhard γεννήθηκε στην Ολλανδία το 1931. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Βαυαρία, στη Βιέννη και στο Σάλτσμπουργκ, όπου σπούδασε τραγούδι, βιολί και μουσικολογία. Ένα μέρος των νεανικών του χρόνων, τα οποία και περιέγραψε σε μια πεντάτομη μυθιστορηματική αυτοβιογραφία, το ζει στο σανατόριο. Το 1957 δημοσιεύεται η πρώτη ποιητική συλλογή του. Με το πεζογραφικό και το θεατρικό του έργο (άγνωστο, σε μεγάλο βαθμό, στην Ελλάδα), ο Bernhard ασκεί οξύτατη κοινωνική κριτική στην πατρίδα του. Το 1970 τιμάται με το Georg Buchner, το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Δυτικής Γερμανίας. Ο Thomas Bernhard πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου 1989 στο σπίτι του, στην Άνω Αυστρία. (φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)

Γεννημένη στις 20 Οκτωβρίου του 1946, από πατέρα τσεχοεβραίο, στην πόλη Μουρτσουσλάγκ στη Στυρία της νοτίου Αυστρίας, η Γέλινεκ έμαθε μουσική και τελειοποίησε τις σπουδές της στη σύνθεση στο Μουσικό Ωδείο της Βιέννης. Μετά την αποφοίτησή της το 1964, παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου και ιστορίας της τέχνης στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, συνεχίζοντας παράλληλα τις μουσικές σπουδές της. Το 1971 απέκτησε το δίπλωμα στο εκκλησιαστικό όργανο από το Ωδείο. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα το 1967 με την ποιητική συλλογή "Lisas Schatten" που εκδόθηκε στο Μόναχο, έγινε όμως ευρύτερα γνωστή το 1975 με το μυθιστόρημά της "Liebhaberinnen" ("Οι ερασιτέχνιδες") και εν συνεχεία το 1980, με το "Die Ausgesperrten" ("Οι αποκλεισμένοι"). To μυθιστόρημά της "Die Klavierspielerin" ("Η πιανίστρια", 1983), μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2001 από τον συμπατριώτη της Μίκαελ Χάνεκε (με τίτλο "Η δασκάλα του πιάνου"), με την Ιζαμπέλ Ιπέρ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Άλλα γνωστά μυθιστορήματά της είναι τα "Lust" ("Λαγνεία", 1989) και "Gier" ("Απληστία", 2000). Το τελευταίο της μυθιστόρημα, "Neid" (2007), κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο, σηματοδοτώντας την απόφασή της να διαρρήξει τα δεσμά με το εμπορικό εκδοτικό κύκλωμα. Κάτοικος Βιέννης και Μονάχου, η Γέλινεκ είναι επίσης μεταφράστρια (έργων του Τόμας Πίντσον, Ζορζ Φεϊντό, Ευγένιου Λαμπίς, Κρίστοφερ Μάρλοου), ενώ έχει εργασθεί και ως σεναριογράφος στον κινηματογράφο κι έχει γράψει ένα λιμπρέτο για όπερα. Επίσης, είναι δημοφιλής θεατρική συγγραφέας, με περισσότερα από είκοσι θεατρικά έργα στο ενεργητικό της μεταξύ 1979-2009. Το 2004 της απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία Επιστημών, για "το μουσικό κύμα των φωνών και των αντίλαλων που διαπερνά τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά της έργα και που αποκαλύπτει, με εξαιρετική γλωσσική θέρμη, το παράλογο και την καταπιεστική λειτουργία των κοινωνικών στερεοτύπων", σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση της Ακαδημίας.