Η λογοτεχνική θεωρία του εικοστού αιώνα

Ο Μιχαήλ Μπαχτίν γεννήθηκε στο Όρελ το 1895 και πέθανε στη Μόσχα το 1975. Θεωρείται από τους σημαντικότερους στοχαστές της γλώσσας και της λογοτεχνίας και ειδικότερα του μυθιστορήματος μέσα στο οποίο αναδεικνύει το στοιχείο της διαλογικότητας και της πολυφωνίας, επισημαίνοντας την καρναβαλική ρίζα του μυθιστορηματικού λόγου.

Ο Χανς-Γκέοργκ Γκάνταμερ (1900-2002) υπήρξε ο κορυφαίος εκπρόσωπος της φιλοσοφικής ερμηνευτικής στον 20ό αιώνα, συνενώνοντας στο εσωτερικό του έργου του επιδράσεις προερχόμενες από την αρχαία ελληνική και την κλασική γερμανική φιλοσοφία, καθώς επίσης και από τη θεμελιώδη οντολογία του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Σημαντικότερο έργο του: "Αλήθεια και Μέθοδος" ("Wahrheit und Methode", 1960).

Ο Γάλλος φιλόσοφος Πωλ Ρικέρ γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1913 στη Βαλάνς της Γαλλίας. Αρχικά προσπάθησε να συνθέσει τη φαινομενολογική μέθοδο του Έντμουντ Χούσερλ με τον υπαρξισμό των Γκαμπριέλ Μαρσέλ και Καρλ Γιάσπερς, αλλά οι αξεπέραστες δυσκολίες του εγχειρήματος αυτού τον ανάγκασαν να στραφεί στην ανάλυση προβλημάτων που αφορούν τη σχέση της γλώσσας με τη γνωστική προσοικείωση του κόσμου και του εαυτού μας. Αντιπροσωπευτικά έργα της ώριμης φάσης της σκέψης του είναι: "Η ζωντανή μεταφορά" ("La metaphore vive", 1975), "Χρόνος και αφήγηση" ("Temps et recit, vol. I, II & III", 1983-1985), "Ο εαυτός ως ένας άλλος" ("Soi-meme comme un autre", 1990). Άλλα έργα του είναι: "Gabriel Marcel et Karl Jaspers: Philosophie du mystere et philosophie du paradoxe", 1948, "Histoire et verite", 1955, "De l'interpretation: essai sur Sigmund Freud", 1965, "Entretiens avec Gabriel Marcel", 1968, "Le conflit des interpretations: essais d'hermeneutique", 1969, "Du texte a l'action: essais d'hermeneutique II", 1986, "Le mal: un defi a la philosophie et a la theologie", 1986, "L'ideologie et l'utopie", 1997, "Lectures, I : Autour du politique", 1999, "Lectures, II: La contree des philosophes, 1999, "Lectures, III: Aux frontieres de la philosophie" 1999, "L'hermeneutique biblique", 2000, "La Memoire, l'histoire, l'oubli", 2000, "Parcours de la reconnaissance: trois etudes", 2004, κ.ά. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Μαΐου 2005, ενώ κοιμόταν στο σπίτι του στο Σατενέ Μαλαμπρί, έξω από το Παρίσι.

Ο Τσβετάν Τοντορόφ (1939-2017) γεννήθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1963. Μαθητής του Ρολάν Μπαρτ, εντάχθηκε αρχικά στην παράδοση του φορμαλισμού και στο κίνημα του στρουκτουραλισμού. Η δεκαετία του '80 σηματοδοτεί μια ριζική στροφή στο έργο του που σφραγίζεται από την ενασχόλησή του με τον διαφωτισμό. Αντικείμενα της έρευνάς του καθίστανται ο ρατσισμός, η αποικιοκρατία, ο εθνοκεντρισμός και η αναζήτηση ενός καινούργιου ανθρωπισμού. Στο έργο του διασταυρώνονται η ιστορία, η ανθρωπολογία, η πολιτική φιλοσοφία και η θεωρία της λογοτεχνίας. Επίτιμος διευθυντής ερευνών στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS). Είχε βραβευτεί από τη Γαλλική Ακαδημία για το σύνολο του έργου του. Εξέδωσε πολυάριθμα κείμενα γύρω από τη λογοτεχνική θεωρία, την ιστορία των ιδεών και την ανάλυση των πολιτιστικών φαινομένων. Σ' αυτά περιλαμβάνονται: "Theorie de la litterature, textes des formalistes russes", Seuil, 1966 (ελλ. εκδ. "Θεωρία λογοτεχνίας: Κείμενα των Ρώσων φορμαλιστών", Οδυσσέας, 1995), "Litterature et signification", Larousse, 1967, "Introduction a la litterature fantastique", Seuil, 1970 (ελλ. εκδ. "Εισαγωγή στη φανταστική λογοτεχνία", Οδυσσέας, 1991), "Poetique de la prose", Seuil 1971 (ελλ. εκδ. "Ποιητικη", Γνώση, 1989), "Qu’est-ce que le structuralisme?", Seuil, 1977, "Symbolisme et interpretation", Seuil, 1978, "La Conquete de l'Amerique, la question de l'autre", Seuil, 1982 (ελλ. εκδ. "Η κατάκτηση της Αμερικής: Το πρόβλημα του Άλλου", Νήσος, 2004), "Recits azteques de la conquete" (με τον Georges Baudot), Seuil, 1983, "Critique de la critique", Seuil, 1984 (ελλ. εκδ. "Κριτική της κριτικής", μτφρ. Γιάννης Κιουρτσάκης, Πόλις, 1994), "Nous et les autres", Seuil, 1989, "Face a l’extreme", Seuil, 1991 (ελλ. εκδ. "Απέναντι στο ακραίο", μτφρ. Βασίλης Τομανάς, Νησίδες, 2002), "Les Morales de l’histoire", Grasset, 1991, "L’Homme depayse", Seuil, 1996 (ελλ. εκδ. "Ο εκπατρισμένος", μτφρ. Οντέτ Βαρών-Βασάρ, Πόλις, 1999), "Benjamin Constant: la passion democratique", Hachette, 1997, "Le Jardin imparfait: la pensee humaniste en France", Grasset, 1998, "Eloge du quotidien", Adam Biro, 1998, "La Fragilite du bien: le sauvetage des Juifs bulgares" (επιμ.), Le Grand Livre du Mois, 1999, "Memoire du mal, tentation du bien", Robert Laffont, 2000 (ελλ. εκδ. "Μνήμη του κακού, πειρασμός του καλού", Εστία, 2003), "Le nouveau desordre mondial. Reflexions d’un europeen", Robert Laffont, 2003 (ελλ. εκδ. "Η νέα διεθνής αταξία: στοχασμοί ενός Ευρωπαίου", Εστία, 2004), "Les Aventuriers de l'absolu", Robert Laffont, 2006, "L'Esprit des Lumieres, Robert Laffont, 2006, "La Litterature en peril: Tzvetan Todorov evoque son passe, personnel et intellectuel", Flammarion, 2007 (ελλ. έκδ. "Η λογοτεχνία σε κίνδυνο", Πόλις, 2013), "La Peur des barbares: Au-dela du choc des civilisations", 2008 (ελλ. έκδ. "Ο φόβος των βαρβάρων: Πέρα από τη σύγκρουση των πολιτισμών", Πόλις, 2009), "L' Experience totalitaire. La signature humaine, 2010, "Goya a l'ombre des Lumieres", 2011, "Les Ennemis intimes de la democratie", 2012 (ελλ. έκδ. "Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας", Πατάκης, 2013), "La Peinture des Lumieres", 2014, "Insoumis", 2015. Έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι στις 7 Φεβρουαρίου 2017, σε ηλικία 77 ετών.

Ο Gerard Genette γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Από το 1967 κατείχε τη θέση καθηγητή γαλλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους συγχρόνους θεωρητικούς και κριτικούς της Λογοτεχνίας. Χρησιμοποιώντας μεθόδους και έννοιες του δομισμού ανάπτυξε μια τυπολογία για τη μεθοδική ανάλυση του αφηγηματικού κειμένου, ενώ ενδιαφέρθηκε επίσης για την κατάταξη των λογοτεχνικών γενών και τη διακειμενικότητα. Τα έργα του ενέπνευσαν μια σειρά από αντίστοιχες μελέτες, με αποτέλεσμα η αφηγηματολογία να θεωρείται από τους πιο αναπτυγμένους κλάδους της σύγχρονης θεωρίας της λογοτεχνίας. Έφυγε από τη ζωή στις 11 Μαΐου 2018.

Ο Ρολάν Μπαρτ γεννήθηκε στην Μπαγιόν της Γαλλίας το 1915. Το 1924 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου φοίτησε στα λύκεια Montaigne και Louis-Le-Grand. Στο διάστημα 1935-39 φοίτησε στη Σορβόννη όπου πήρε το δίπλωμα της Κλασικής Φιλολογίας. Στην περίοδο των σπουδών του 1936-1939 ίδρυσε, μαζί με συμφοιτητές του, την Πανεπιστημιακή Ομάδα του Αρχαίου Θεάτρου. Πέρασε αρκετά χρόνια σε σανατόρια εξαιτίας της φυματίωσης από την οποία είχε προσβληθεί (1934-1935, 1942-1946). Δίδαξε, για μικρό διάστημα, στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου, και στην Αίγυπτο (Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας). Διετέλεσε υπεύθυνος ερευνών στο C.N.R.S., καθώς και διευθυντής -από το 1962- ενός κοινωνιολογικού σεμιναρίου στο τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών της Ecole Pratique. Εμπνευσμένο από τη Γλωσσολογία των Σωσύρ και Μπλούμφηλντ, από τη δομική ανθρωπολογία, σημαδεμένη αργότερα από την ψυχανάλυση του Λακάν, το έργο του αρχίζει από τον "Βαθμό μηδέν της γραφής" (1953), μελέτη των σχέσεων λογοτεχνίας και εξουσίας. Η ιδέα μιας ουδέτερης γλώσσας, αποκομμένης από τις νοθεύσεις του κοινωνικού κυκλώματος, υπάρχει ως και στο εναρκτήριο μάθημά του στην έδρα Σημειολογίας του Κολεγίου της Γαλλίας (1977), και δεσπόζει στην ανάλυση των χαρακτηριστικών και των μύθων της σύγχρονης κοινωνίας ("Μυθολογίες" 1957, "Το Σύστημα της Μόδας" 1967), στην επεξεργασία των όρων μιας επιστήμης της λογοτεχνίας ("Για τον Ρακίνα" 1963, "Κριτική και Αλήθεια" 1969), στις έννοιες του γραφόμενου (scriptible) και του αναγνώσιμου (lisible) ("S/Z" 1970), στην ποιητική του ελεύθερου σημείου ("Η επικράτεια των σημείων" 1970) και στην αφομοίωση μιας ρητορικής του έργου με την εφεύρεση ενός πλήρους γλωσσικού ιδιώματος και ενός αυτόνομου σύμπαντος ("Σαντ, Φουριέ, Λογιόλα" 1971,"Η απόλαυση του κειμένου" 1973). Ανασυνθέτει αυτές τις προσκτήσεις με αναφορές στο σώμα και την επιθυμία, ενώ το "Ο Ρολάν Μπαρτ από τον Ρολάν Μπαρτ" (1975) συγκροτεί μια αρχαιολογία της ολόψυχης αφιέρωσης στην κριτική. Τα "Αποσπάσματα ενός ερωτικού λόγου" (1977) προσεγγίζουν προς μια θεωρία του συνομιλισιακού (conversationnel), ενώ ο "Φωτεινός θάλαμος" (1980) επιζητεί, μέσα από τη μελέτη της φωτογραφίας, να προσδιορίσει μια νέα σχέση ανάμεσα στον χώρο και τον χρόνο. Ο Ρολάν Μπαρτ, ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της εποχής μας, θα βρει τραγικό θάνατο το 1980 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η αξιολόγηση του έργου του σήμερα του επιδικάζει μια ξεχωριστή θέση στους χώρους της κοινωνιολογικής κριτικής, της σημειολογίας, του Λόγου και, γιατί όχι, και της μόδας.

O Jacques Derrida γεννήθηκε το 1930 στην Αλγερία. Από το 1960 δίδαξε φιλοσοφία στη Σορβόννη, από το 1965 στην Ecole Normale Superieure και από το 1983 στην Ecole des Hautes Etudes. Οι ιδέες του Ντεριντά απέσπασαν την προσοχή του κοινού για πρώτη φορά, όταν το 1965 δημοσιεύθηκαν δύο άρθρα του σε παρισινό έντυπο με τίτλο "Critique", όπου ανέπτυσσε τη θεωρία του για τη φύση της γραφής και τα οποία αποτέλεσαν τη βάση για το πρώτο και διασημότερο βιβλίο του με τίτλο "Περί Γραμματολογίας" που εκδόθηκε το 1967. Το ίδιο διάστημα αρθρογραφούσε και στο γαλλικό αριστερό έντυπο "Tel Quel". Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 "μοιράστηκε" μεταξύ Παρισιού και Νέας Υόρκης. Έχει διδάξει στα πανεπιστήμια του Τζον Χόπκινς, του Γέιλ και της Καλιφόρνια. Η απονομή τιμητικού διπλώματος στον Ντεριντά το 1992 από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ηταν τέτοια η διαμάχη που οι καθηγητές αναγκάστηκαν να θέσουν το ζήτημα σε ψηφοφορία. Ο Ντεριντά έγινε γνωστός αλλά και δέχθηκε επικρίσεις κυρίως για την ανάπτυξη, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μιας άλλης προσέγγισης των φιλοσοφικών κειμένων. Η λεγόμενη θεωρία της "αποδόμησης", η οποία επικεντρώνεται στην ασάφεια και στην αντίφαση στο νόημα. Ο Ντεριντά φθάνει στο συμπέρασμα ότι τα γραπτά κείμενα αντιφάσκουν μεταξύ τους και πως η αποδόμηση αντιστέκεται στην τυραννία της εύκολης απάντησης. Είχε μετάσχει σε εκστρατείες για την προάσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών στη Γαλλία, είχε διαδηλώσει κατά του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική και υπέρ των αντιφρονούντων στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία. Κυριότερα έργα του: "L' Ecriture et la Difference" (1967), "La Voix et le Phenomene" (1967), "La Dissemination" (1972), "Positions" (1972), "L' Archeologie du Frivole" (1973). Πέθανε μετά από μάχη με τον καρκίνο (που είχε διαγνωστεί ένα χρόνο πριν), στις 9 Οκτωβρίου του 2004, στα 74 του, σε νοσοκομείο του Παρισιού.

H Joulia Kristeva γεννήθηκε το 1941 στη Βουλγαρία. Το 1966 μετοίκησε στο Παρίσι για να ολοκληρώσει τη διατριβή της πάνω στη γαλλική λογοτεχνία. Θεωρητικός με παγκόσμια αναγνώριση, έχει ασχοληθεί με τη γλωσσολογία, την ψυχανάλυση, τη λογοτεχνία και την πολιτική θεωρία. Σήμερα είναι καθηγήτρια στο Institut Universitaire de France και διδάσκει λογοτεχνία του 20ου αιώνα στο Πανεπιστήμιο Paris VII - Denis Diderot των Παρισίων, καθώς και ως επισκέπτρια καθηγήτρια στα Πανεπιστήμια Columbia, Toronto και στη Newschool for Social Research της Νέας Υόρκης. Το 2004 τιμήθηκε με το Βραβείο Χόλμπεργκ για το σύνολο του έργου της και το 2006 με το Βραβείο Χάνα Άρεντ. Τα βιβλία της κυκλοφορούν στην Αμερική από τον εκδοτικό οίκο Columbia University Press. Τα δημοσιευμένα της έργα περιλαμβάνουν: "Στην αρχή ήταν η αγάπη" (Άγρα, 1988), "Σαμουράι" (μυθιστόρημα, Γκοβόστης), "Ο γέρος και οι λύκοι" (Εκδόσεις Μάγια, 1993), "Έθνη χωρίς εθνικισμό" (Εναλλακτικές εκδόσεις, 1997), "Νέες αρρώστιες της ψυχής" (Καστανιώτης, 1998), "Εμμονές" (μυθιστόρημα, Πατάκης, 1998), "Μαύρος ήλιος" (Καστανιώτης, 2000), "Το θήλυ και το ιερό" που έγραψε με την Catherine Clement (Ψυχογιός, 2001), "Ξένοι μέσα στον εαυτό μας" (Scripta, 2004), "Φονικό στο Βυζάντιο" (μυθιστόρημα, Πατάκης, 2004). Τα πιο πρόσφατα βιβλία της στη Γαλλία είναι: "Le Genie feminin : Arendt, Klein, Colette" (3 τόμοι, Fayard 1999-2002), "Meurtre a Byzance" (Fayard, 2004), "La Haine et le Pardon" (Fayard, 2005) και "Seule une femme" (Bord de l’Eau, 2007). Περισσότερες πληροφορίες περιλαμβάνονται στην επίσημη ιστοσελίδα της: www.kristeva.fr.

Ο Μισέλ Φουκώ (1926-1984) υπήρξε από τους μεγαλύτερους δομιστές κοινωνικούς φιλοσόφους του 20ου αιώνα, γνωστός κυρίως για τις μελέτες του ως προς τις ένννοιες και τους κώδικες μέσω των οποίων λειτουργούν οι κοινωνίες, και ιδιαίτερα ως προς τις "αρχές του αποκλεισμού", με τις οποίες "αποκαθαίρεται" η κοινωνία -όπως για παράδειγμα οι διακρίσεις ανάμεσα στους έμφρονες και τους παράφρονες ή τους νομιμόφρονες και τους παραβατικούς. Στα πιο σημαντικά έργα του Φουκώ συγκαταλέγονται τα εξής: "Τρέλα και παραλογισμός: ιστορία της τρέλας στην κλασική εποχή", "Επιτήρηση και τιμωρία: η γέννηση της φυλακής", "Οι λέξεις και τα πράγματα: μία αρχαιoλογία των επιστημών του ανθρώπου", "Η αρχαιολογία της γνώσης", "Η ιστορία της σεξουαλικότητας".

Ο Harold Bloom (N. Υόρκη, 11 Ιουλίου 1930 - 14 Οκτωβρίου 2019), ήταν καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών (Sterling Professor of Humanities) στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ και καθηγητής αγγλικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ενώ διετέλεσε καθηγητής στο Χάρβαρντ. Το ογκώδες συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα βιβλία "Shakespeare: The Invention of the Human", "The Western Canon", "The Book of J", "Stories and Poems for Extremely Intelligent Children of All Ages". Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών είχε λάβει σημαντικά βραβεία και διακρίσεις (βραβείο της Αμερικανικής Ακαδημίας για το συνολικό του έργο στην κριτική της λογοτεχνίας, βραβείο MacArthur και πολλά άλλα). Είχε επίσης τιμηθεί με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από τα Πανεπιστήμια της Ρώμης και της Μπολόνια.

Ο Γκυόρκυ Λούκατς (Gyorgy Lukacs, 1885-1971) προερχόταν από εύπορη αστική οικογένεια εβραϊκής καταγωγής την εποχή της Αυστρουγγαρίας. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από πατέρα τραπεζίτη. Σπούδασε στα πανεπιστήμια της Βουδαπέστης και του Βερολίνου και το 1906 ανακηρύχθηκε διδάκτορας φιλοσοφίας. Το 1914 προσχώρησε στο ουγγρικό κομμουνιστικό κόμμα. Από το 1945 χρημάτισε καθηγητής αισθητικής στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Υπέρμαχος της αποσταλινικοποίησης, το 1956 χρημάτισε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Νάγκι, μετά την πτώση της οποίας αυτοεξορίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στα βασικότερα έργα του συγκαταλέγονται: "Η ψυχή και οι μορφές" (1911), "Το ιστορικό μυθιστόρημα" (1936), "Ο Γκαίτε και η εποχή του" (1946), "Ο νεαρός Χέγκελ και το πρόβλημα της καπιταλιστικής κοινωνίας" (1948), "Η καταστροφή του Λόγου" (1954), "Σολζενίτσιν" (1964).

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1892 στο Βερολίνο και αυτοκτόνησε στις 26 Σεπτεμβρίου 1940 στα ισπανικά σύνορα, για να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο. Τα κυριότερα δοκίμιά του, δημοσιευμένα συνήθως ως άρθρα σε περιοδικά και επιθεωρήσεις, είναι: - "Zur Kritik der Gewalt" ("Για την κριτική της βίας", Archiv fur Sozialwissenschaften und Sozialpolitik, 1921) - "Goethes wahlverwandtschaften" ("Οι εκλεκτικές συγγένειες του Γκαίτε", Neue Deutsche Beitrage, 1924/25) - "Einbahnstrasse" ("Μονόδρομος", εκδ. Rowohlt, Berlin, 1928) - "Ursprung des deutschen trauerspiels" ("Προέλευση της γερμανικής τραγωδίας", 1928) - "Der Surrealismus" ("O σουρεαλισμός", Die literarische Welt, 1929) - "Karl Kraus" (Frankfurter Zeitung, 1931) - "Franz Kafka. Zur zehnten Wiederkehr seines Todestages" ("Φραντς Κάφκα: Για τη δέκατη επέτειο από την ημερομηνία του θανάτου του", Judische Rundschau, 1934) - "Das kunstwerk im zeitalter seiner technischen reproduzierbarkeit" ("Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του", Zeitschrift fur Sozialforschung, 1936) - "Eduard Fuchs, der Sammler und der Historiker" ("Έντουαρντ Φουξ, συλλέκτης και ιστορικός", Zeitschrift fur Sozialforschung, 1937) - "Berliner kindheit um neunzehnhundert" ("Η παιδική ηλικία του Βερολίνου γύρω στα 1900", 1932-1934, 1938) - "Uber einige Motive bei Baudelaire" ("Σχετικά με ορισμένα μοτίβα του Μπωντλαίρ", Zeitschrift fur Sozialforschung, 1939) - "Uber den Begriff der Geschichte" ("Για την έννοια της ιστορίας", 1940), και διάφορα δοκίμια, που ανήκουν στην ημιτελή και αποσπασματική εργασία του "Paris, die haupstadt des 19. Jahr hunderts" ("Παρίσι, η πρωτεύουσα του 19ου αιώνα")

Ο Terry Eagleton, ο επιφανέστερος, ίσως, σήμερα βρετανός κριτικός της λογοτεχνίας και της κουλτούρας, γεννήθηκε το 1943 στο Σάλφορντ της Αγγλίας. Σπούδασε λογοτεχνία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ (M.A., Ph.D.), με πεδίο έρευνας τον 19ο και τον 20ο αιώνα, κοντά στον εκπρόσωπο της αριστερής λογοτεχνικής κριτικής του περιοδικού "New Left Review", Raymond Williams. Δίδαξε ως καθηγητής μεταξύ 1992-2001, στην Οξφόρδη (Thomas Wharton Professor of English Literature), και μεταξύ 2001-2008 στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ (John Edward Taylor Professor of English Literature). Το 2008 διορίστηκε πρόεδρος (Chair in English Literature) στο Τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας και Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου του Λάνκαστερ. Έχει γράψει περσσότερα από 40 βιβλία. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του περιλαμβάνουν τα: "After Theory", 2003, "The English Novel: An Introduction", 2004, "Holy Terror", 2005, "How to Read a Poem", 2007, "The Meaning of Life", 2007 και "Trouble with Strangers: A Study of Ethics", 2008, στα οποία εξετάζει, για πρώτη φορά, ζητήματα που σχετίζονται με την ηθική και τη θρησκεία.

Ο Raymond Henry Williams (Ουαλία, 31 Αυγούστου 1921- Saffron Walden, 26 Ιανουαρίου 1988), υπήρξε επιφανής ακαδημαϊκός και επιδραστικός κριτικός της λογοτεχνίας και της κουλτούρας, από τους κυριότερους εκπροσώπους της βρετανικής μαρξιστικής "Νέας Αριστερής" σκέψης (New Left) των δεκαετιών '60 και '70. Μετά την αποφοίτησή του από το Trinity College του Κέιμπριτζ (1946), δίδαξε, διαδοχικά, στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Κέιμπριτζ και του Στάνφορντ. Κυριότερα βιβλία του είναι: "Culture and Society", 1958, "The Long Revolution", 1961, "The Country and the City", 1973, "Television: Technology and Cultural Form", 1974, "Marxism and Literature", 1977, "Problems in Materialism and Culture", 1980, "Culture" (αμερ. έκδ. "The Sociology of Culture"), 1981.

O Edward W. Said (1935-2003) διετέλεσε επίτιμος καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Columbia, όπου και δίδαξε αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία μετά το 1963. Γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1935 και σπούδασε στο Κάιρο, τη Μασσαχουσέτη και τα Πανεπιστήμια του Princeton και του Harvard. Επισκέπτης καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας στο Harvard, συνεργάτης του Κέντρου Ανώτατων Σπουδών και επισκέπτης καθηγητής Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, o Said ήταν επισης διευθυντής του περιοδικού "Arab Studies Quarterly", μέλος του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων της Νέας Υόρκης, της Ακαδημίας Φιλολογικών Σπουδών και του Pen Club.Τιμήθηκε με τα βραβεία Bowdoin και Lionel Trilling. Κορυφαία έργα του θεωρούνται οι πολιτισμικές μελέτες "Οριενταλισμός" και "Κουλτούρα και ιμπεριαλισμός" (και τα δύο κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Νεφέλη), όπου ο στοχαστής αναλύει τους ψευδαισθητικούς μύθους που καλλιέργησαν οι αποικιοκράτες για τους αποικιοκρατούμενους και τις ρίζες των στερεοτύπων περί Ανατολής που αναπαράγονται στη Δύση. Άλλα έργα του είναι τα "Joseph Conrad and the Fiction of Autobiography", "Beginnings", "The Question of Palestine", "Literature and Society", "Representations of the Intellectual" ("Διανοούμενοι και εξουσία", ελλ. έκδ. Scripta, 1999), "The World, the Text, the Critic" ("Ο κόσμος, το κείμενο και ο κριτικός", ελλ. έκδ. Scripta, 2004), "After the Last Sky", "Blaming the Victims", "Musical Elaborations", η αυτοβιογραφία του "Out of Place: A Memoir" ("Χωρίς πατρίδα", ελλ. έκδ. Παρατηρητής, 2003) και τα δοκίμιά του για τον εκπατρισμό "Reflections on Exile and Other Essays" ("Αναστοχασμοί για την εξορία και άλλα δοκίμια λογοτεχνικής και πολιτισμικής θεωρίας", ελλ. έκδ. Scripta, 2006).