Πρόσωπα

Η Μαριλένα Αστραπέλλου γεννήθηκε το 1973 στην ΑΘήνα. Είναι δημοσιογράφος και εργάζεται ως αρθρογράφος στο περιοδικό "ΒΗmagazino" του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.

Ο George Lois (γεν. Μπρονξ, Ν. Υόρκη, 1931) είναι αμερικανός εικαστικός καλλιτέχνης, διαφημιστής και γραφίστας. Είναι περισσότερο γνωστός για τα 92 "ρηξικέλευθης αισθητικής" φωτογραφικά εξώφυλλα του περιοδικού "Esquire" που δημιούργησε μεταξύ 1962 και 1972, τα οποία σήμερα θα χαρακτηρίζονταν, πιθανότατα, ως camp. Το 2008, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης (MoMA) παρουσίασε 32 από αυτά τα εξώφυλλα σε ειδική έκθεση. Είναι ταυτόχρονα μέλος των εξής Halls of Fame: The Art Directors Hall of Fame, The One Club Creative Hall of Fame, The American Advertising Federation Hall of Fame, και έχει τιμηθεί με Lifetime Achievement Awards, για το σύνολο του έργου του, από το American Institute of Graphic Arts και από τη Society of Publication Designers.

Η Doris May Tayler (Kermanshah, 1919 - Λονδίνο, 2013), όπως είναι το πατρικό όνομα της Doris Lessing, γεννήθηκε στην Περσία (σημερινό Iράν) από Άγγλους γονείς. Σε ηλικία πέντε ετών ακολούθησε τους γονείς της, έναν πρώην τραπεζικό υπάλληλο και μια νοσοκόμα, στη Nότια Pοδεσία (σημερινή Zιμπάμπουε), η οποία σπαρασσόταν από τις φυλετικές διακρίσεις (ο αδελφός της ήταν ρατσιστής, όπως αφηγείται η ίδια). Έχοντας περάσει τα παιδικά της χρόνια σε ένα αγρόκτημα της χώρας, εγκατέλειψε το σχολείο και την οικογενειακή εστία σε ηλικία 14 ετών, κάνοντας διάφορες δουλειές για να ζήσει, και συμμετέχοντας σε αριστερές οργανώσεις. Πριν εγκατασταθεί στην Aγγλία, το 1949, με τον μικρότερο γιο της, είχε ήδη κάνει δύο γάμους -με έναν νεαρό δημόσιο υπάλληλο, στα 17 της, και στη συνέχεια με τον Γερμανό κομμουνιστή Γκότφριντ Λέσινγκ- και είχε αποκτήσει δύο παιδιά από τον πρώτο και ένα από τον δεύτερο. Το πρώτο της μυθιστόρημα, "The Grass is Singing" (ελλ. μτφρ. "Τραγουδάει το χορτάρι", εκδ. Γνώση, 1984), το οποίο εκδόθηκε το 1950, αναφέρεται ακριβώς σε μια "τραγωδία που αναμιγνύει την αγάπη με το μίσος, με υπόβαθρο τις ασυμφιλίωτες ρατσιστικές εντάσεις στην Αφρική". Το βιβλίο γνώρισε σημαντική επιτυχία στη Bρετανία, τις Hνωμένες Πολιτείες και μεταφράστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Μεταξύ 1952 και 1956 υπήρξε μέλος του βρετανικού κομμουνιστικού κόμματος ("όλοι είμασταν κομμουνιστές τότε", θα πει αργότερα η ίδια), αποχώρησε όμως μετά τα γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία. Ως συγγραφέας, διακρίθηκε όχι μόνο για τα μυθιστορήματά της, αλλά και για τα δοκίμια και τα διηγήματά της. Για τη συλλογή διηγημάτων "Πέντε" ("Five") τιμήθηκε με το Bραβείο Σόμερσετ Mομ. Tο 1981 της απονεμήθηκε το Aυστριακό Kρατικό Bραβείο Eυρωπαϊκής Λογοτεχνίας και το 1982 το Bραβείο Σαίξπηρ της Ο. Δ. Γερμανίας. Mεταξύ των γνωστότερων μυθιστορημάτων της συγκαταλέγονται η πεντάτομη σειρά "Παιδιά της βίας" ("Children of Violence"), στην οποία περιγράφεται η πορεία του κεντρικού χαρακτήρα (Μάρθα Κουέστ) στη διαδρομή του 20ου αιώνα μέχρι τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο -"Μάρθα Κουέστ" ("Martha Quest", 1952), "Ένας καλός γάμος" ("A Proper Marriage", 1954), "Προμήνυμα καταιγίδας" ("A Ripple from the Storm", 1958), "Landlocked" (1965), "The Four-gated City" (1969)-, "To χρυσό σημειωματάριο" ("The Golden Notebook", 1962) -ένα "βιβλίο του 20ου αιώνα που σημάδεψε τον τρόπο που βλέπουμε τις σχέσεις ανδρών-γυναικών, σύμφωνα με τη Σουηδική Ακαδημία"-, "To καλοκαίρι πριν το σκοτάδι" ("The Summer Before the Dark"), "Οι αναμνήσεις ενός επιζώντος" ("Memoirs of a Survivor"), κ.ά. Διηγήματά της συμπεριλήφθηκαν στις συλλογές "Στο δωμάτιο δεκαεννιά" ("To Room Nineteen") και "O πειρασμός του Tζακ Όρκνεϊ" ("The Tempation of Jack Orkney"), τα δε αφρικανικά της διηγήματα στις συλλογές: "H χώρα του γέρου φυλάρχου" ("This Was the Old Chief's Country") και "O ήλιος στα πόδια τους" ("The Sun Between their Feet"). Tο 1979, εκδόθηκε η "Σικάστα" ("Shikasta"), το πρώτο μιας σειράς πέντε μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με το γενικό τίτλο "O Kάνωπος στο Άργος: Aρχεία" ("Canopus in Argos: Archives"). Για το μυθιστόρημά της "O καλός τρομοκράτης" ("The Good Terrorist") τιμήθηκε το 1985 με το λογοτεχνικό βραβείο W. H. Smith. Η Ντόρις Λέσινγκ δεν έπαψε να βλέπει τη συγγραφή ως αλληλένδετη με την πολιτική της στράτευση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των γυναικών. "Νομίζω ότι ξεκινάς να αλλάξεις την κοινωνία με τη λογοτεχνία και έπειτα, όταν δεν συμβαίνει αυτό, έχεις μια αίσθηση αποτυχίας. Έπειτα όμως αναρωτιέσαι: γιατί αισθάνθηκα ότι θα αλλάξω την κοινωνία; Κι έτσι συνεχίζεις...", λέει η ίδια στη συγγραφέα Τζόις Κάρολ Όουτς (εφημ. "Τα Νέα", 12.10.2007). Το 2007, σε ηλικία 88 ετών, τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας, ως μια "επική συγγραφέας της γυναικείας εμπειρίας, η οποία με σκεπτικισμό, φλόγα και ενορατική δύναμη υπέβαλε έναν διχασμένο πολιτισμό σε εξονυχιστική διερεύνηση". Πέθανε στο Λονδίνο στις 17 Νοεμβρίου 2013, σε ηλικία 94 ετών.

Ο Σωτήρης Δημητρίου (1955-) γεννήθηκε στην Πόβλα Θεσπρωτίας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο διηγήματος της εφημερίδος "Τα Νέα" (1987), δύο φορές με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω" (η τελευταία το 2002 για το βιβλίο του "Η βραδυπορία του καλού"), μία φορά με το βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (2013), ενώ το μυθιστόρημά του "Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου" ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας. Κείμενά του έχουν μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο, σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους ("Αμέρικα" του Σάββα Καρύδα, "Απ' το χιόνι" του Σωτήρη Γκορίτσα, "Τα οπωροφόρα της Αθήνας" του Νίκου Παναγιωτόπουλου, κ.ά.) Εργογραφία: - "Ψηλαφήσεις", ποιήματα, Δωδώνη, 1985, - "Ντιάλιθ' ιμ, Χριστάκη", διηγήματα, Ύψιλον, 1987· 2η έκδ. Κέδρος, 1990, 4η έκδ. 1998, - "Ένα παιδί από τη Θεσσαλονίκη", διηγήματα, Κέδρος, 1989, 4η έκδ. 1998, - "Ν' ακούω καλά τ' όνομά σου", μυθιστόρημα, Κέδρος, 1993, 9η έκδ. 1998, - "Η φλέβα του λαιμού", διηγήματα, 1998, 4η έκδ. 1999· βραβείο διηγήματος περιοδικού "Διαβάζω" 1999, - "Η βραδυπορία του καλού", διηγήματα, Πατάκης, 2001· βραβείο διηγήματος περιοδικού "Διαβάζω" 2002, - "Τους τα λέει ο Θεός", μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2002, - "Τα οπωροφόρα της Αθήνας", αφήγημα, Πατάκης, 2005, - "Σαν το λίγο το νερό", μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2007, - "Τα ζύγια του προσώπου", διηγήματα, Πατάκης, 2009, - "Η σιωπή του ξερόχορτου", νουβέλα, Πατάκης, 2011, - "Το κουμπί και το φόρεμα", διηγήματα, Πατάκης, 2012· βραβείο διηγήματος Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών, 2013 Μεταφράσεις: Στα Αγγλικά: - "Woof, Woof Dear Lord and Other Stories", [tr.by]: Leo Marshall, Athens: Kedros, 1995. - "May Your Name Be Blessed", [tr.by]: Leo Marshall. University of Birmingham: Centre For Byzantine, Ottoman & Modern Greek Studies, 2000. Στα Γερμανικά: "Lass es dir gut gehen", [tr.by]: Birgit Hildebrand. Koln: Romiosini, 1998. Στα Ολλανδικά: "Het ga je goed, Dimitris" [tr.by]: Hero Hokwerda. Eironingen, Styx Reblications 2000

Ο Ραλφ Στέντμαν γεννήθηκε το 1936 στο Wallasey του βρετανικού Cheshire. Υπηρέτησε στην Βρετανική Βασιλική Αεροπορία και σπούδασε στο Τεχνικό Κολλέγιο του East Ham και στο Κολλέγιο Τυπογραφικών και Γραφικών Τεχνών του Λονδίνου. Ξεκίνησε την επαγγελματική πορεία του δουλεύοντας σε παράξενες δουλειές όπως εκπαιδευόμενος μάνατζερ και δόκιμος μηχανικός αεροπλάνων. Συνέχισε ως σκιτσογράφος (cartoonist) αλλά σύντομα άρχισε να αναπτύσσεται και να δημιουργεί σε διάφορα πεδία τέχνης. Έχει πέντε παιδιά και ζει στο Κεντ. Έχει γράψει και εικονογραφήσει βιβλία για παιδιά και ενήλικες. Ανάμεσά τους τα "Sigmund Freud", "I Leonardo", "Treasure Island", "The Scar Strangled Banger", "The Big I Am" κ.α. Έχει εικονογραφήσει την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" της Lewis Carol, τη "Φάρμα των Ζώων" του George Orwell, το περιβόητο "Fear and Loathing in Las Vegas" του Hunder S. Thompson και πολλά ακόμη. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές. Έχει σχεδιάσει σκηνικά για θέατρο ("One Flew Over The Cuckoo's Nest", "Gulliver's Travels" κ.α.). Έχει δουλέψει σε διάφορους τομείς στην τηλεόραση και στη διαφήμιση. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες ("The Observer", "The Guardian", "The Independent", "New York Times" κ.α.) και περιοδικά ("Rolling Stone", "Esquire", "GQ", "The New Yorker" κ.α.). Έχει ασχοληθεί με την όπερα και έχει ηχογραφήσει άλμπουμ. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις διεθνώς: "Francis Williams Book Illustration Award" για το "Alice inWonderland"/ 1973, "Merit Award and Illustrator of the Year του American Institute of Graphic Arts"/1979, "W.H. Smith Award" για το καλύτερο βιβλίο στη διάρκεια πέντε χρόνων -το "I Leonardo"/1987, "BBC Design Award για γραμματόσημο"/1987, "Black Humour Award", Γαλλία/1986, "The KIAD (Kent Institute of Art and Design) Fellowship Award"/1993, "Honorary D. Litt". από το Πανεπιστήμιο του Κεντ/1995 κ.α. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το "Doodaaa" (2002).

O Gilbert γεννήθηκε στις Δολομιτικές Άλπεις της Ιταλίας το 1943. Με τον George Passmore συναντήθηκε για πρώτη φορά το 1967 στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο. Πήραν την απόφαση να παρουσιάσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους ως ζωντανά γλυπτά, τα περίφημα "Living Sculptures" (1969). Δημιουργώντας το εικαστικό δίδυμο Γκίλμπερτ & Τζορτζ, ακολούθησαν πλήθος από περφόρμανς, φωτογραφικές συνθέσεις επικών διαστάσεων, κολλάζ, τα περισσότερα με την αισθητική του graphic-style και της επιχρωματισμένης φωτογραφίας, με θέμα τους ίδιους, κάτω από το χαρακτηρισμό "γλυπτική". Τη δεκαετία του '70 καταπιάστηκαν με κοινωνικά θέματα, όπως η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, ενώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν ενέταξαν τα έργα τους σε θεματικές ενότητες. Τους απασχολεί η θρησκεία, το σεξ, η βία, ο φόβος, η απελπισία και εν τέλει η θέληση για ζωή μέσα σε όλα αυτά.

O George Passmore γεννήθηκε στο Ντέβον της Μεγάλης Βρετανίας το 1942. Με τον Gilbert Proesch συναντήθηκε για πρώτη φορά το 1967 στο Saint Martin's School of Art στο Λονδίνο. Πήραν την απόφαση να παρουσιάσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους ως ζωντανά γλυπτά, τα περίφημα "Living Sculptures" (1969). Δημιουργώντας το εικαστικό δίδυμο Γκίλμπερτ & Τζορτζ, ακολούθησαν πλήθος από περφόρμανς, φωτογραφικές συνθέσεις επικών διαστάσεων, κολλάζ, τα περισσότερα με την αισθητική του graphic-style και της επιχρωματισμένης φωτογραφίας, με θέμα τους ίδιους, κάτω από το χαρακτηρισμό "γλυπτική". Τη δεκαετία του '70 καταπιάστηκαν με κοινωνικά θέματα, όπως η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός, ενώ στις δεκαετίες που ακολούθησαν ενέταξαν τα έργα τους σε θεματικές ενότητες. Τους απασχολεί η θρησκεία, το σεξ, η βία, ο φόβος, η απελπισία και εν τέλει η θέληση για ζωή μέσα σε όλα αυτά.

Ο Ορχάν Παμούκ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1952. Σπούδασε αρχιτεκτονική και δημοσιογραφία, πολύ γρήγορα όμως αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Το 1978 σε ηλικία εικοσιέξι μόλις ετών δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα "Cevdet Bey ve Ogullari" ("Τζεβντέτ Μπέης και Υιοί"), ένα ογκώδες έργο εξακοσίων είκοσι σελίδων, στο οποίο αφηγείται, μέσα από την ιστορία τριών γενεών μιας οικογένειας τούρκων εμπόρων, τη δημιουργία της τουρκικής αστικής τάξης και έμμεσα της σύγχρονης Τουρκίας (κίνημα των Νεοτούρκων 1908 - στρατιωτικό πραξικόπημα 1971). Το μυθιστόρημα αυτό βραβεύτηκε το 1979 στο διαγωνισμό μυθιστορήματος των εκδόσεων Μιλλιέτ. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε το 1982 και την επόμενη χρονιά πήρε το βραβείο μυθιστορήματος Ορχάν Κεμάλ. Ακολούθησαν το 1983 το "Sessiz Ev" ("Το σπίτι της σιωπής"), το 1985, το "Beyaz Kale" ("Λευκό κάστρο") και το 1990 το "Kara Kitap" ("Μαύρο βιβλίο"). Στα έργα αυτά ο συγγραφέας δίνει εικόνες μιας κοινωνίας που προσπαθεί να βρει το πρόσωπό της ακροβατώντας στο γεωγραφικό και πολιτιστικό όριο δύο κόσμων. Η εκδυτικοποίηση της τουρκικής κοινωνίας με τη σύσταση του σύγχρονου τουρκικού κράτους και την άνοδο της τουρκικής αστικής τάξης, η έννοια της ατομικότητας και το θέμα της ιστορίας είναι θέματα που απασχολούν έντονα το συγγραφέα. Έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία στη χώρα του και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 50 γλώσσες. Το 2005, και ενώ αντιμετώπιζε προβλήματα στη χώρα του εξαιτίας του ό,τι αναφέρθηκε δημόσια στη γενοκτονία των Αρμενίων, τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών βιβλιοπωλών στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φραγκφούρτης. Το 2006 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, καθώς "αναζητώντας τη μελαγχολική ψυχή της γενέθλιας πόλης του, ανακάλυψε καινούργια σύμβολα για τη σύγκρουση και τη συνύφανση των πολιτισμών".

Αμερικανίδα φωτογράφος. Γεννήθηκε στην περιφέρεια της Ουάσινγκτον, το 1953, από γονείς εβραϊκής καταγωγής, και μεγάλωσε στο Λέξινγκτον, ένα προάστιο της Βοστώνης στη Μασαχουσέτη. Όταν ήταν 12 ετών, η 18χρονη αδελφή της αυτοκτόνησε. Μυήθηκε στη φωτογραφία λίγα χρόνια αργότερα, από έναν δάσκαλό της στο Satya Community School. Η πρώτη της ατομική έκθεση έγινε το 1968 στη Βοστώνη και περιλάμβανε φωτογραφίες από τις γκέι και τρανσέξουαλ υποκουλτούρες της πόλης. Μετά την αποφοίτησή της από το School of the Museum of Fine Arts, Boston/Tufts University, το 1978, μετακόμισε στη Ν. Υόρκη και ασχολήθηκε με τη φωτογράφιση της μετα-πανκ μουσικής σκηνής του νέου κύματος, της γκέι κουλτούρας και της κουλτούρας των σκληρών ναρκωτικών, από τις οποίες προέκυψαν, μεταξύ 1979 και 1986, οι φωτογραφίες της σειράς "The Ballad of Sexual Dependency" (εκδόσεις Aperture, 1986, με τίτλο παρμένο από την "Όπερα της Πεντάρας" του Μπρεχτ). Ενώ οι "New York Times", το 2003, αναγνώριζαν το βαθμό της επιδραστικότητας των φωτογραφιών της Γκόλντιν, οι περισσότεροι από τους φίλους και μοντέλα της είχαν ήδη πεθάνει από Aids ή από χρήση ναρκωτικών. Η σειρά της "The Ballad of Sexual Dependency" παρουσιάστηκε τρεις φορές στις Διεθνείς Συναντήσεις Φωτογραφίας της Arles, στη Γαλλία, το 1987, το 1997 και το 2009, όταν η Γκόλντιν ήταν τιμώμενη καλλιτέχνης. To 2002 το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι διοργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου της. Μεταξύ 1986-2009 εξέδωσε περισσότερα από 19 φωτογραφικά λευκώματα, με πιο πρόσφατα τα "The Beautiful Smile", Steidl, 2007, και "Variety: Photographs by Nan Goldin", Skira Rizzoli, 2009. Το 2007 της απονεμήθηκε το Hasselblad Award και το 2012 το 53ο Edward MacDowell Medal Award.

O Peter Greenaway γεννήθηκε στο Νιούπορτ της Ουαλίας το 1942. Αρχικά σπούδασε ζωγραφική, ενώ από πολύ νωρίς το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο ήταν έντονο. Το 1965 εργάστηκε στο Κρατικό Κεντρικό Γραφείο Πληροφοριών της Βρετανίας (COI), όπου για δώδεκα χρόνια ήταν παραγωγός ταινιών και ύστερα σκηνοθέτης. Το ενδιαφέρον του για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, και κυρίως για το έργο των Antonioni, Bergman, Godard, Pasolini και Resnais, έδωσε στον Γκρήναουεϋ τα εργαλεία για να αφοσιωθεί στη σκηνοθεσία ταινιών από το 1970 και ύστερα, σχεδόν αποκλειστικά. Το εικαστικό του έργο, λιγότερο γνωστό, περιλαμβάνει σχέδια, κολλάζ και πίνακες ζωγραφικής, που είναι για τον ίδιο μέρος μιας αναζήτησης σε συνδυασμό με τη δημιουργία κινηματογραφικών ταινιών.

Ο Φίλιπ Ροθ, αμερικανός συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου 1933 στο Νιούαρκ του Νιού Τζέρσεϊ. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στα Πανεπιστήμια του Bucknell και του Σικάγο. Διετέλεσε καθηγητής της συγκριτικής λογοτεχνίας στα πανεπιστήμια του Πρίνστον, της Νέας Υόρκης (Hunter College) και της Πενσυλβανίας. Διηύθυνε τη σειρά "Συγγραφείς της άλλης Ευρώπης" στις εκδόσεις Penguin και γνώρισε στο αμερικανικό κοινό συγγραφείς όπως ο Bruno Schulz και ο Μίλαν Κούντερα. Πολυγραφότατος, έγραψε συνολικά 31 βιβλία. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με τη συλλογή διηγημάτων "Αντίο Κολόμπους", το 1959, που τιμήθηκε με το National Book Award for Fiction. Στα πολυάριθμα βραβεία του που ακολούθησαν περιλαμβάνονται το National Book Critics Circle Award το 1987 για το μυθιστόρημα "Αντιζωή", το ίδιο βραβείο το 1991 για το αυτοβιογραφικό αφήγημα "Πατρική κληρονομιά", το PEN/Faulkner Award το 1994 για το μυθιστόρημα "Επιχείρηση Σάυλωκ", το National Book Award το 1995 για "Το θέατρο του Σάμπαθ", το βραβείο Pulitzer το 1997 για το "Αμερικανικό ειδύλλιο", το PEN/Faulkner Award το 2001 για "Το ανθρώπινο στίγμα" (που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο), το PEN/Faulkner Award το 2007 για τον "Καθένα". Επίσης τού απονεμήθηκε το National Medal of Arts το 1998, το Gold Medal for Fiction της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων το 2001 και δύο από τα πιο έγκυρα βραβεία PEN, για το σύνολο του έργου του: το 2006 το βραβείο PEN/Nabokov και το 2007 το βραβείο PEN/Saul Bellow for Achievement in American Fiction. Το 2011 τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Man Booker International επίσης για το σύνολο του έργου του. Ήταν ο μόνος αμερικανός συγγραφέας που εκδόθηκαν τα "Άπαντά" του σε πλήρη και οριστική έκδοση από τη Library of America, ενώ ήταν εν ζωή. To 2012 δήλωσε στο περιοδικό "Les Inrockuptibles" ότι, αφού ξαναδιάβασε όλα τα έργα του, αποφάσισε να αποσυρθεί από το γράψιμο της πεζογραφίας (τελευταίο του μυθιστόρημα το "Νέμεσις", αγγλ. έκδ. 2010). Έφυγε από τη ζωή στη Ν. Υόρκη στις 22 Μαΐου 2018, από καρδιακή ανεπάρκεια, σε ηλικία 85 ετών.

Ο Jonathan Coe γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ το 1961. Σπούδασε φιλολογία στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ και είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Γουόρικ (αντικείμενο της διατριβής του αποτέλεσε το έργο του Henry Fielding, "Tom Jones"). Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ και εργάστηκε παράλληλα ως μουσικός, συνθέτοντας τζαζ, και ως δημοσιογράφος, διατελώντας τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας "The Guardian" και κριτικός κινηματογράφου του "New Statesman". Για το βιβίο του "Μέση Αγγλία" τιμήθηκε με το Prix du Livre Europeen (2019).

Ο Andre Aciman (Αντρέ Ασιμάν) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1951. Η οικογένειά του -εβραίοι µε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και την Ιταλία- αναγκάστηκε να φύγει από την Αίγυπτο το 1965 επί Νάσερ για να εγκατασταθεί στην Ιταλία. Το 1968 µετακόµισαν εκ νέου στη Νέα Υόρκη όπου ο Ασιµάν ζει µέχρι σήµερα. Πτυχιούχος του Lehman College και του Harvard, υπότροφος Guggenheim, διακεκριµένος καθηγητής Θεωρίας της Λογοτεχνίας στο City University της Νέας Υόρκης και ειδικός στον Προυστ, είναι επίσης συγγραφέας τεσσάρων µυθιστορηµάτων και αρκετών δοκιµίων. Έργα του έχουν δηµοσιευτεί στο New Yorker, New York Review of Books, New York Times, Paris Review και στη συγκεντρωτική έκδοση The Best American Essays. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, το αυτοβιογραφικό του "Έξοδος από την Αίγυπτο" (Μεταίχµιο, 2013) τιµήθηκε µε το Whiting Writers’ Award. Είναι παντρεµένος µε τρία παιδιά. Το προηγούµενο µυθιστόρηµά του "Να µε φωνάζεις µε τ’ όνοµά σου" (Μεταίχµιο, 2018) γνώρισε τεράστια επιτυχία διεθνώς και µεταφέρθηκε στον κινηµατογράφο µε πρωταγωνιστές τους Timothee Chalamet και Armie Hammer.

0 Ίαν Ράνκιν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 στο Φάιφ της Σκοτίας. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, απ' όπου αποφοίτησε το 1982. Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή, έκανε διάφορες δουλειές, από εργάτης σε αμπελώνες ως φοροεισπράκτορας και μουσικός συντάκτης. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986, αλλά η καθιέρωση του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου πλέον αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους, το 1987. Οι περιπέτειες του κυνικού και περιθωριακού σκοτσέζου επιθεωρητή φιγουράρουν στις λίστες των best seller και μεταφράζονται σε πολλές χώρες του κόσμου, χαρίζοντας στον 'Ιαν Ράνκιν τον τίτλο του πιο δημοφιλούς συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1988 ο Ίαν Ράνκιν εξελέγη Hathornden Fellow, ενώ το 1992 τιμήθηκε με το βραβείο Chandler - Fulbright και το CWA Dagger για το καλύτερο αστυνομικό διήγημα της χρονιάς. Έχει επίσης τιμηθεί με το βραβείο Gold Dagger στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος, με το αμερικανικό βραβείο Edgar για το μυθιστόρημα του "Οι αναστημένοι" (Μεταίχμιο) και με το CWA Cartier Diamond Dagger για τη συνολική προσφορά του στην αστυνομική λογοτεχνία. Έχει τιμηθεί με ακαδημαϊκούς τίτλους από τα Πανεπιστήμια του Αμπερτέι, του Σεντ Άντριους, του Χαλ και του Εδιμβούργου, ενώ για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός τίτλος (OBE) από τη βασίλισσα της Αγγλίας. Ζει στο Εδιμβούργο, είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" έχουν κυκλοφορήσει δέκα βιβλία του Ίαν Ράνκιν.

Ο Μωρίς Αττιά γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1949. Εργάζεται ως ψυχίατρος - ψυχαναλυτής στο Παρίσι. Παράλληλα γράφει σενάρια για το σινεμά. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα "Ca va bien", "Fautes de conduites", "Le Carnaval des gueux", "Rue Oberkampf", "Une rude journee", "Drames de l'adolescence, familles en seance, recits cliniques", "Alger la noire" και "Pointe Roufe". (φωτογραφία: Sandrine Cellard)

Ο Ρομέο Καστελούτσι γεννήθηκε στην Τσέζενα της Ιταλίας το 1960. Σπούδασε σκηνογραφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια και το 1981 ίδρυσε, μαζί με τον Paolo Guidi, την εταιρεία θεάτρου "Societas Raffaello Sanzio". Θεωρείται το τρομερό παιδί της ιταλικής θεατρικής πρωτοπορίας, με προκλητικές παραστάσεις όπως "Η μονομαχία του Τανκρέδου και της Κλορίντα" του Μοντεβέρντι, πάνω σε στίχους του Τορκουάτο Τάσο (Kunstenfestival des Arts, Βρυξέλλες, 2000), ή το "Περί της έννοιας του προσώπου του Υιού του Θεού", που παίχτηκε στο Μιλάνο, στο Παρίσι καθώς και στο Φεστιβάλ Αθηνών, τον Ιούνιο του 2011. Το 2002 χρίστηκε Ιππότης των Τεχνών και των Γραμμάτων [Chevalier des Arts et des Lettres] της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 2003 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή θεατρικού τομέα της Μπιενάλε της Βενετίας.

Ο Ντέμιεν Χερστ (γεν. 1965) είναι ένας από τους διασημότερους Βρετανούς εικαστικούς καλλιτέχνες της εποχής του. Μεταξύ Απριλίου - Ιουλίου 2011, η έκθεσή του "New Religion" φιλοξενήθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης.

Ο Paul Verhaegen, Βέλγος συγγραφέας που γράφει στα φλαμανδικά, γεννήθηκε το 1965. Σπούδασε ψυχολογία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν. Είναι καθηγητής της γνωστικής ψυχολογίας στο Georgia Institute of Technology, στις ΗΠΑ. Εμφανίστηκε στα γράμματα με το μυθιστόρημα "Lichtenberg" (1996), που τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα ASLK. Το "Omega Minor" (2004) τιμήθηκε στο Βέλγιο με τα βραβεία Cultuurprijs voor Proza και Prijs Letterkunde, στην Ολλανδία με το βραβείο Bordewijk, και στην Αγγλία με το βραβείο ξένης λογοτεχνίας της εφημερίδας "The Independent". Ο Βεράχεν παραχώρησε τα χρήματα του βραβείου του στη�� Αμερικανική Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να δηλώσει την αντίθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ. Το "Omega Minor" έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Ο Ενρίκε Βίλα-Μάτας (Βαρκελώνη, 1948) έχει να επιδείξει ένα μεγάλο σε όγκο και σπουδαίο σε αξία λογοτεχνικό έργο, που τον έχει αναδείξει ως έναν από τους κορυφαίους ευρωπαίους συγγραφείς της γενιάς του. Σπούδασε νομικά και δημοσιογραφία στην πατρίδα του και το 1968 άρχισε να γράφει κριτική κινηματογράφου στο περιοδικό "Fotogramas". Το 1970 γύρισε δύο ταινίες μικρού μήκους, τις "Todos los jovenes tristes" και "Fin de verano". Την επόμενη χρονιά υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Melilla της Αφρικής, όπου, καθηλωμένος σε μια αποθήκη υλικού, άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, "Μujer en el espejo contemplando el paisaje" με εντελώς αντισυμβατική γραφή (σχεδόν χωρίς καθόλου σημεία στίξης). Γυρίζοντας στη Βαρκελώνη, συνεργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου με τα περιοδικά "Bocaccio" και "Destino". Μεταξύ του 1974 και του 1976 έζησε στο Παρίσι, σ' ένα διαμέρισμα που νοίκιασε από τη Μαργκερίτ Ντυράς. Εκεί άρχισε το δεύτερο μυθιστόρημά του, "La asesina ilustrada" (σε ελεύθερη απόδοση: "Η πολυμαθής δολοφόνος", 1977). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Al sur de los parpados", 1980, "Nunca voy al cine", 1982. Η κριτική και το κοινό τον πρόσεξαν με το πέμπτο του μυθιστόρημα, "Historia abreviada de la literature portatil" ("Σύντομη ιστορία της φορητής λογοτεχνίας", 1985). Ακολούθησε η έκδοση των συλλογών διηγημάτων "Ένα σπίτι για πάντα" (1988), "Υποδειγματικές αυτοκτονίες" (1991), "Παιδιά χωρίς παιδιά" (1993), τα μυθιστορήματα "Μακριά από τη Βερακρούς" (1995), "Περίεργος τρόπος ζωής" (1997), κ.ά. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν μερικά από τα σημαντικότερα βιβλία του: "Το κάθετο ταξίδι" (2000), το οποίο τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Μυθιστορήματος Ρόμουλο Γκαλιέγος, το πιο έγκυρο βραβείο της Λατινικής Αμερικής, "Μπάρτλεμπυ και Σία" (2001), "Η νόσος του Μοντάνο" (2002), που έχει βραβευθεί με το βραβείο Heralde, το Εθνικό Βραβείο Κριτικής και το Prix Medicis Etranger, "Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ" (2003), "Δόκτωρ Πασαβέντο" (2005) και "Δουβλινιάδα" (2010). Έχει επίσης εκδώσει τα μυθιστορήματα "Exploradores del abismo", 2007, "Dietario voluble", 2008, "Air of Dylan", 2012, συλλογές με τα δημοσιογραφικά του άρθρα και τα λογοτεχνικά δοκίμια: "El viajero mαs lento" ("Ο πιο αργός ταξιδιώτης", 1992), "El traje de los domingos" ("Το κοστούμι της Κυριακής", 1995), "Para acabar con los nϊmeros redondos" ("Για να τελειώνουμε με τα στρογγυλά νούμερα", 1997), κ.ά.