18 συνεντεύξεις: Σαν μονόπρακτα

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στην Χίο. Από την παιδική του ηλικία είχε πάθος με την μουσική και έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις όταν ήταν δεκατριών ετών. Κατά την διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα, συνελήφθη για πρώτη φορά στην Τρίπολη το 1942 από τους Ιταλούς κατακτητές. Τα επόμενα χρόνια συνελήφθη και βασανίστηκε ξανά. Μόλις αφέθηκε ελεύθερος, βγήκε στην παρανομία στην Αθήνα και οργανώθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Δουλεύοντας για την Αντίσταση συγχρόνως παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Αθηνών κοντά στον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την Απελευθέρωση ο Θεοδωράκης έλαβε μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο του 1945-1949. Συνελήφθη πολλές φορές. Στις 26 Μαρτίου 1946 κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης χτυπήθηκε τόσο άγρια από την αστυνομία που θεωρήθηκε νεκρός και μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο. Εξορίσθηκε για πρώτη φορά το 1947 στην Ικαρία και το 1948 μεταφέρθηκε στην Μακρόνησο, μια κόλαση που οι άνθρωποι του 20ου αιώνα εγκαθίδρυσαν πάνω στη γη για να εξοντώνουν όσους είχαν διαφορετικές αντιλήψεις. Μετά από φριχτά βασανιστήρια ο Θεοδωράκης είναι ένας από τους λίγους που κατάφεραν να επιζήσουν από αυτήν την κόλαση όμως θα συνεχίσει να υποφέρει δέκα χρόνια αργότερα από τον "πυρετό της Μακρονήσου". Το 1950, μετά από εξετάσεις στο Ωδείο παίρνει το δίπλωμα της αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Στις 5 Μαΐου παρουσιάζεται το έργο του "Ασή-Γωνιά". Το 1953, ο Μίκης παντρεύεται την Μυρτώ Αλτίνογλου και την επόμενη χρονιά παίρνει υποτροφία για σπουδές στο Παρίσι. Ο Μίκης γράφεται στο Ωδείο του Παρισιού με καθηγητές τον Ευγένιο Μπιγκό και τον Ολιβιέ Μεσσιάν. Το 1957 το έργο του "Σουίτα Νο 1 για πιάνο και ορχήστρα" παίρνει χρυσό βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας. Η "Αντιγόνη" (χορογραφία Τζον Κράνκο στο Κόβεν Γκάρντεν), "Les amants de Teruel" (Μπαλέτο της Λουντμίλα Τσερίνα) και το "Le feu aux poudres" γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στο Παρίσι και το Λονδίνο. Όταν ο Θεοδωράκης πέτυχε την διεθνή αναγνώριση ως νέος κλασσικός συνθέτης, ανακάλυψε την ελληνική λαϊκή μουσική. Συνθέτει τους "Λιποτάκτες" σε στίχους του αδελφού του Γιάννη και τον "Επιτάφιο" σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, έργο με το οποίο θα ξεκινήσει η αναγέννηση της Ελληνικής μουσικής και θα οδηγήσει την πατρίδα του σε μια πολιτιστική επανάσταση τα αποτελέσματα της οποίας υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Η Δεξιά στην Ελλάδα τον θεωρεί έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της. Όταν δολοφονείται ο γιατρός Γρηγόρης Λαμπράκης ("Ζ") ο Θεοδωράκης αναλαμβάνει επικεφαλής της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη που θα αποκτήσει 50.000 μέλη και θα γίνει η πιο μεγάλη πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης εκλέγεται στο Κοινοβούλιο και μαζί με τους "Λαμπράκηδες" ιδρύει πάνω από διακόσια πολιτιστικά κέντρα στην χώρα του. Συνθέτει ακατάπαυστα χρησιμοποιώντας τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας του 19ου και 20ου αιώνα. Το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου και της παρέας του (21 Απριλίου 1967) υποχρεώνει τον Θεοδωράκη να βγει και πάλι στην παρανομία απ' όπου δυο μέρες μετά το πραξικόπημα θα απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση. Συνελήφθη στις 21 Αυγούστου του 1967 και τέθηκε σε κατ' οίκο περιορισμό με την οικογένειά του στο Βραχάτι και αργότερα στη Ζάτουνα ορεινό χωριό της Αρκαδίας (απ' όπου και ο κύκλος συνθέσεων "Αρκαδίες" Ι-ΧI). Στην συνέχεια μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ωρωπού και τελικά εξορίζεται από την Ελλάδα, μετά από πολλά διαβήματα αλληλεγγύης με πρωτοβουλία των Ντιμίτρι Σοστάκοβιτς, Λεονάρντ Μπερστάιν, Άρθουρ Μίλερ, ακόμα και του Χάρη Μπελαφόντα, και πολλών άλλων προσωπικοτήτων από πολλές χώρες. Στις 13 Απριλίου 1970, ο Θεοδωράκης φθάνει στο Παρίσι. Επικεφαλής του "Πατριωτικού Μετώπου" συνεχίζει τον αγώνα του. Γνωρίζεται με τον Νερούντα. Περιοδείες σ' ολόκληρο τον κόσμο και χιλιάδες συναυλίες αφιερωμένες στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τον καθιστούν ζωντανό σύμβολο της αντίστασης ενάντια στην δικτατορία. Θριαμβευτική επιστροφή στην Ελλάδα, στις 24 Ιουλίου 1974. Ο Θεοδωράκης γίνεται εκ νέου στόχος επιθέσεων, αυτή τη φορά από την Αριστερά, γιατί υπερασπίζεται τον Καραμανλή, στην προσπάθειά του για ένα ήπιο πέρασμα προς την δημοκρατία και από φόβο νέου πραξικοπήματος που θα συνέθλιβε το ευαίσθητο λουλούδι της δημοκρατίας.Το 1980, αυτοεξορίζεται στο Παρίσι, καταπιάνεται με το συμφωνικό του έργο της εποχής του 50. Ολοκληρώνει τη σύνθεση του "Canto General" που μαζί με τον "Ζορμπά" και το "Άξιον Εστί" τον κάνουν παγκοσμίως γνωστό συνθέτη. Το 1981, ο Θεοδωράκης εκλέγεται και πάλι στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Το 1986 παραιτείται από την έδρα του για να αφοσιωθεί στο μουσικό του έργο. Το 1987, η πρώτη του όπερα "Κώστας Καρυωτάκης" παρουσιάζεται στην Αθήνα και το 1988 το μπαλέτο του "Ζορμπάς" παρουσιάζει θριαμβευτική επιτυχία στην Αρένα της Βερόνας όπου θα ξαναπαρουσιασθεί το 1990. Παρουσιάζεται επίσης στην Βαρσοβία και τo Λοτζ της Πολωνίας. Το 1989 ο Θεοδωράκης κάνει έκκληση συνασπισμού ανάμεσα στη "Νέα Δημοκρατία" και την Αριστερά για την κάθαρση από τα σκάνδαλα της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Μετά τις εκλογές του Απριλίου του 1990, ο Μίκης γίνεται υπουργός επικρατείας της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εργάζεται ιδιαίτερα για το ζήτημα των ναρκωτικών, της παιδείας, του πολιτισμού και για την συμφιλίωση ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους. Εγκαταλείπει την κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1992 και αναλαμβάνει για δύο χρόνια την γενική διεύθυνση των Μουσικών Συνόλων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (ΕΡΤ). Στις 5 Οκτωβρίου του 1990 παρουσιάζεται στο Μπιλμπάο η όπερά του "Μήδεια". Το 1992 γράφει μετά από παραγγελία του Σάμαρανκ το "Canto Olympico" για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης. Η όπερά του "Ηλέκτρα" του Ευριπίδη, παρουσιάζει θριαμβευτική επιτυχία στο Λουξεμβούργο, Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 1995, από το θέατρο Γιέλκι, του Πόζναν (Πολωνία). Ο Θεοδωράκης ολοκληρώνει τη σύνθεση της τέταρτης όπεράς του "Αντιγόνη" το 1996 καθώς και του πρώτου του Κονσέρτου για βιολοντσέλο και ορχήστρα.

Η Μαρίζα Κωχ είναι μία από τις πιο καταξιωμένες Ελληνίδες τραγουδίστριες, γνωστή παράλληλα και για τη συνθετική και στιχουργική της δουλειά, που περιέχεται μέσα σε 23 προσωπικούς της δίσκους. Κατάγεται από τη Σαντορίνη, όπου και έζησε μέχρι τα εφηβικά της χρόνια. Τα πρώτα της ακούσματα ήταν η βυζαντινή μουσική και τα νησιώτικα τραγούδια. Υπηρέτησε την ελληνική παραδοσιακή μουσική με το πολύ ιδιαίτερο προσωπικό της ύφος, εισάγοντας τον ηλεκτρικό ήχο στις διασκευές της. Η μουσική της γραφή φέρει επιρροές από το έργο του Βασίλη Τσιτσάνη. Ως ερμηνεύτρια εντάσσει πάντα στα ρεσιτάλ της κύκλο τραγουδιών αυτού του μεγάλου συνθέτη. Μελοποίησε ποίηση Σαπφούς, Κώστα Βάρναλη και του Έλληνα ποιητή των θαλασσών Νίκου Καββαδία. Η τελευταία της συνθετική δουλειά κυκλοφόρησε το 2009 σε ποίηση Γιώργου Σαραντάρη. Το 1976, με "παραγγελία" του Μάνου Χατζιδάκι, η Μαρίζα Κωχ συνθέτει μια μπαλάντα διαμαρτυρίας για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο με τίτλο "Παναγιά μου - Παναγιά μου" και συμμετέχει με το τραγούδι αυτό στον διαγωνισμό της Eurovision στη Χάγη. Από τη δεκαετία του '70 ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο τραγουδώντας στα μεγαλύτερα θέατρα και σε αναγνωρισμένα μουσικά φεστιβάλ -στη Δυτική Ευρώπη, τη Ρωσία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική, την Αυστραλία, την Ινδία, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική- ως πρέσβειρα της ελληνικής μουσικής. Το 1980, είναι η πρώτη τραγουδίστρια της Δύσης που εμφανίζεται στην Κίνα και στο πλαίσιο διεθνών πολιτιστικών ανταλλαγών εκπροσωπεί την Ελλάδα στο Πεκίνο με αντίστοιχη εμφάνιση της Όπερας του Πεκίνου στην Αθήνα. Το 2009, εκπροσωπεί την Ελλάδα στο φεστιβάλ International Country Music Week που διεξάγεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του Μάο. Διακρίνεται ανάμεσα σε συμμετοχές 32 χωρών από τις πέντε ηπείρους, και της απονέμεται το βραβείο "Best Singer". Το καλοκαίρι του 2010, ταξιδεύει και πάλι στην Κίνα ως εκπρόσωπος της Ελληνικής 'Ενωσης για τη Μουσική Εκπαίδευση, της οποίας είναι επίτιμο μέλος, προκειμένου να παρευρεθεί στις εργασίες του 29ου Παγκόσμιου Συνεδρίου της ISME για τη μουσική εκπαίδευση. Με το πέρας του Συνεδρίου παραλαμβάνει με όλη την ελληνική αποστολή την σημαία του 30ού Συνεδρίου, το οποίο θα διεξαχθεί το 2012 στην Ελλάδα. Η Μαρίζα Κωχ είναι η κατ' εξοχήν αγαπημένη τραγουδίστρια των παιδιών. Δύσκολα συναντάς Ελληνόπουλο που να μην γνωρίζει τη μορφή και τη φωνή της. Ιδρύει δική της δισκογραφική εταιρεία, τη VERSO MUSIC, με σκοπό την καταγραφή παραδοσιακών τραγουδιών από όλη την Ελλάδα και την έκδοση παιδικής δισκογραφίας. Παράλληλα, ιδρύει και το Κέντρο Βιωματικής Μουσικής, Κίνησης & Λόγου "Μαρίζα Κωχ" για τη βιωματική διδασκαλία της μουσικής σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Σε συνεργασία με το Ωδείο Αθηνών δημιουργεί την παιδική χορωδία παραδοσιακού τραγουδιού. Εκδίδει παιδικούς δίσκους με παραδοσιακά παιχνιδοτράγουδα και δίνει παραστάσεις για παιδιά με το έργο "Η Γοργόνα ταξιδεύει τον μικρό Αλέξ��νδρο". Με την πρόσφατη εργασία της, το 2010, "Με τη Μαρίζα τραγουδώ. Ελληνικά μαθαίνω", απευθύνεται σε παιδιά που ασκούνται στην εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας. Τιμήθηκε γα τη μουσική της προσφορά από τον Σύνδεσμο Ελληνίδων Επιστημόνων και από το Πανεπιστήμιο Cornell της Νέας Υόρκης ως "γυναίκα δημιουργός". Είναι επίτιμο μέλος της Θηραϊκής Εταιρείας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών και της Ελληνικής 'Ενωσης για τη Μουσική Εκπαίδευση. Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής για τα Μουσικά Σχολεία του Υπουργείου Παιδείας, δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Η αγάπη της Μαρίζας για το τραγούδι, τα παιδιά και τη δημιουργία της χαρίζει τη δύναμη που χρειάζεται για να τη συναντάμε στα πιο απίθανα μέρη της Γης, όπου υπάρχουν 'Έλληνες.

Ο Τζίμης Πανούσης (1954-2018) ήταν τραγουδιστής, συνθέτης και ηθοποιός του μουσικού θεάτρου, γνωστός για τo καυστικό και ανατρεπτικό χιούμορ του. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Φεβρουαρίου 1954 από γονείς μικρασιάτες -τον Θεόδωρο και τη Φωτεινή- και μεγάλωσε στο Χολαργό. Το 1973 βρήκε από αγγελία δουλειά σε περιοδεύοντα θίασο. Στη συνέχεια εγκατέλειψε το θίασο για να δουλέψει ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα από την οποία παραιτήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, αφού προηγουμένως αρνήθηκαν να του παραχωρήσουν άδεια άνευ αποδοχών. Μουσικά αυτοδίδακτος, έκανε τις πρώτες προσπάθειες στο χώρο της μουσικής όταν ακόμα ήταν στο Γυμνάσιο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 σχημάτισε τις "Μουσικές Ταξιαρχίες", που αποτελούνταν από τον ίδιο (φωνή, στίχοι, μουσική) και τους Σπύρο Πάζιο (κιθάρα, synthesizer, έγχορδα), Γιάννη Δρόλαπα (ηλεκτρική κιθάρα), Βαγγέλη Βέκιο (τύμπανα) και Δημήτρη Δασκαλοθανάση (μπάσο). Στη συνέχεια προστέθηκε και ο Βαν Σβάρνας (σαξόφωνο). Η πρώτη εμφάνιση του γκρουπ έγινε τον Ιανουάριο του 1981 στη μπουάτ "Αχ Μαρία", στα Εξάρχεια, ενώ η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά ήταν ο δίσκος "Μουσικές Ταξιαρχίες", το 1982 (ΜINOS/EMI). Νωρίτερα, το 1980, είχε κυκλοφορήσει ως ανεξάρτητη παραγωγή σε κασέτα, το "Disco Tsoutsouni". Ακολούθησαν οι δίσκοι: "Αν η Γιαγιά μου είχε Ρουλεμάν", 1984, "Hard Core" (ζωντανή ηχογράφηση), 1985. Μετά τον επόμενο δίσκο τους, "Κάγκελα Παντού", 1986, το συγκρότημα διαλύεται και ο Πανούσης αποφασίζει να συνεχίσει μόνος του, με ένα μεταβαλλόμενο σχήμα μουσικών που περιλαμβάνει μόνο τον Σπύρο Πάζιο από το αρχικό σχήμα. Το 1987 κυκλοφόρησε ο δίσκος του "Χημεία και Τέρατα" (ΜINOS/EMI) και ακολούθησαν οι "Δουλειές του Κεφαλιού"/"The Greatest Kitsch, Live!", 1990 (Music Box), "Ο Ρομπέν των Χαζών", 1992 (Music Box), "Vivere Pericolosamente", 1993 (Warner), "Με Λένε Πόπη" (ζωντανή ηχογράφηση), 2000, "Δείγμα Δωρεάν", περιοδικό "Μετρό", 2002 (CD με ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις ζωντανές παραστάσεις του). Τον Ιανουάριο του 2009 κυκλοφόρησε ένα διπλό DVD με την κινηματογράφηση της παράστασης "Της Πατρίδας μου η Σημαία", που δόθηκε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο το 2008. Την άνοιξη του 2015 οι Μουσικές Ταξιαρχίες ξαναενώθηκαν για μια σειρά εμφανίσεων στο "Κύτταρο", έπειτα από 30 χρόνια απουσίας. Εκτός από τη μουσική, o Πανούσης ασχολήθηκε κατά καιρούς με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγός στους σταθμούς Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.61, ΣΚΑΪ 100.3, City FM 99.5. Η τηλεοπτική εκπομπή του "Κορίτσια ο Τζίμης" που επρόκειτο να μεταδοθεί το 1995 από την ΕΤ2, "κόπηκε", ωστόσο στιγμιότυπά της παρουσιάστηκαν κατά καιρούς κατά τη διάρκεια τηλεοπτικών του συνεντεύξεων. Εμφανίστηκε στη σειρά "Δέκα Μικροί Μήτσοι" του Λάκη Λαζόπουλου. Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε στην ταινία "Ο δράκουλας των Εξαρχείων" (1981), του Νίκου Ζερβού, μαζί με τις υπόλοιπες Μουσικές Ταξιαρχίες, και εμφανίστηκε ως γκεστ σταρ στις ταινίες "Ηνίοχος" (1995) του Αλέξη Δαμιανού, "Προστάτης οικογένειας" (1997) του Νίκου Περάκη και "Safe Sex" (1999) των Μ. Ρέππα-Θ. Παπαθανασίου. Ως συγγραφέας, έγραψε και εξέδωσε τα εξής βιβλία: "Η ζάλη των τάξεων" (Γνώσεις, 1989, 40 ιστορίες "ραδιοφωνικής φαντασίας" που ακούστηκαν από την εκπομπή "Δούρειος Ήχος", στον Top FM, την περίοδο 1988-89), "Πικρέ-μικρέ μου αράπη" (Opera, 1990, σαπουνόπερα 22 επεισοδίων που ακούστηκαν από τον "Δούρειο Ήχο" το καλοκαίρι του 1989), "Το κυνήγι της γκόμενας" (Opera, 1992, με 30 σύντομες γυναικείες βιογραφίες), "Υγιεινή διαστροφή" (Opera, 1996, με αφορμή τα 20 χρόνια της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, με ένθετο μουσικό CD και το σύνολο των στίχων των τραγουδιών του, συνεντεύξεις του, κ.ά.), "Εναλλακτικός Καζαμίας 2002: Μωρόν λαβέ" (περιοδικό Μετρό, 2002), "Μικροαστική καταστροφή" (Opera, 2005), "Πούστευε και μη ερεύνα" (Opera, 2005), "Ο Στάλιν σκέφτεται για σένα στο Κρεμλίνο" (2010), "Magic Baff, Ο τυφώνας Τζέφρι" (2013). Το 2011 επέστρεψε στη ραδιοφωνία, με την καθημερινή ημίωρη ραδιοφωνική εκπομπή σάτιρας πολιτικών γεγονότων με τίτλο "Δούρειος Ήχος", που άρχιζε με την ατάκα "Αμερικανοτσολιάδες, ελβετόψυχοι, αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι, ελεύθεροι πολιορκημένοι επαγγελματίες, ήλθεν η ώραν σας: Αβάντι πόμολο!" (με μουσική υπόκρουση το "Αβάντι Πόπολο"). Το αναρχικό και αθυρόστομο χιούμορ του έφερε τον Πανούση πολλές φορές αντιμέτωπο με τη λογοκρισία, έως την κατάργησή της το 1984, αλλά και με τη δικαιοσύνη, στην οποία κατηγορήθηκε κατά καιρούς για περιύβριση αρχής, περιύβριση και προσβολή εθνικού συμβόλου, καθύβριση θρησκεύματος, συκοφαντική δυσφήμιση κατά του τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα, κ.ά. - κατηγορίες από τις οποίες απαλλάχθηκε σε όλες τις περιπτώσεις, σε α' ή β' βαθμό, πλην αυτής που αφορούσε τη διαμάχη του με τον Γ. Νταλάρα. Το όνομα του τελευταίου τού απαγορεύτηκε να το αναφέρει στις παραστάσεις του. Τον Ιούνιο του 2017 έλαβε μέρος στην παράσταση της "Ειρήνης" του Αριστοφάνη, στην Επίδαυρο, με το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Κ. Αρβανιτάκη. Τα ξημερώματα του Σαββάτου 2 Δεκεμβρίου 2017, ενώ συμμετείχε σε μουσική παράσταση στο "Κύτταρο", υπέστη κρίση κολπικής μαρμαρυγής και στη συνέχεια καρδιακή ανακοπή κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στο νοσοκομείο. Οι γιατροί όμως κατάφεραν να τον επαναφέρουν, και στις 11 Δεκεμβρίου του τοποθέτησαν βηματοδότη. Ωστόσο η καρδιά του τελικά δεν άντεξε: έφυγε από τη ζωή από ανακοπή, το απόγευμα του Σαββάτου 13 Ιανουαρίου 2018, σε ηλικία 63 ετών.

Η Ρίκα Διαλυνά γεννήθηκε στην Κρήτη. Έρχεται στην Αθήνα και φοιτά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου. Η καλή μάγισσα όμως την ακουμπά με το μαγικό ραβδί της και τη στέφει "Σταρ Ελλάς". Η Αμερική, που ήταν πάντα τ' όνειρό της, είναι μια πραγματικότητα. Ταξιδεύει... Η ζωή γίνεται παραμύθι. Παντρεύεται, αποκτά μια κορούλα και παράλληλα σπουδάζει θέατρο. Λαμβάνει μέρος σε πολλές ξένες ταινίες και παίζει δίπλα στους Τζουλιέτα Μασσίνα, Βιττόριο Γκάσμαν, Ούγκο Τονιάτσι, Μπόρις Καρλόφ, Λέο Γκεν, Βάλτερ Κιάρ, Ντάριλ Χάνα κ.ά. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί στο θέατρο με όλους σχεδόν τους πρωταγωνιστές, καθώς και στον κινηματογράφο.

Γεννήθηκε στην Καισαριανή της Αθήνας. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, ζούσαν σε ένα χωριό έξω από τη Σμύρνη, το Μπαϊντίρι. H μητέρα της ήρθε με την καταστροφή στην Ελλάδα, ο πατέρας της τέσσερα χρόνια αργότερα, "γιατί έμεινε αιχμάλωτος εκεί". Από εκεί έχει τα πρώτα ακούσματα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, όπως η ίδια είχε ομολογήσει σε συνέντευξή της. Έτσι μεγαλώνει και αγαπάει το Δημοτικό Τραγούδι. Σε ηλικία 13 ετών έχει την πρώτη διδακτική επαφή με την μουσική. Πηγαίνει στο "Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής", όπου και μαθητεύει κοντά στον δημιουργό του Σίμωνα Καρρά. Εκεί παίρνει τα πρώτα μαθήματα Βυζαντινής μουσικής και της αποκαλύπτονται τα μυστικά του παραδοσιακού τραγουδιού. Παρακολουθεί παράλληλα νυχτερινό Γυμνάσιο. Το 1954 αρχίζει μια μακρά σχέση με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) που τερματίζεται το 1971. Παράλληλα συνεργάζεται με την Ελληνική Τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ.) για μια σειρά μουσικών ντοκιμαντέρ με το τίτλο "Μουσικό Οδοιπορικό". Αυτή η προεργασία θα την βοηθήσει να αποκτήσει ένα πλούσιο μουσικό υλικό, που αποδεικνύεται σημαντικό, με απώτερο στόχο την διαφύλαξη της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Το 1971, χρονιά ορόσημο για την μετέπειτα πορεία της, παρουσιάζεται δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο συνερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια επί σκηνής. Ήδη όμως το 1960 κυκλοφορούν δίσκοι της σε Ελλάδα, Γαλλία και Σουηδία, που σηματοδοτούν την απήχηση του έργου της στον κυρίως Ελληνισμό και στην Ελληνική Ομογένεια. Αντιστρατευόμενη την εμπορική εκμετάλλευση και εκλαΐκευση της ελληνικής παράδοσης, αρχίζει να παρουσιάζει επί σειρά ετών την όσο πιο αυθεντική εκτέλεσή της. Έτσι κάνει αμέτρητες συναυλίες στις οποίες τραγουδά η ίδια, αλλά και παρουσιάζει αυθεντικούς καλλιτέχνες και δημιουργούς του δημοτικού τραγουδιού. Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 84 ετών στις 10 Μαρτίου 2012.

Η Ελισάβετ Βακαλίδου γεννήθηκε αγόρι στην Αλεξανδρούπολη. Λίγο πριν κλείσει τα δεκαπέντε της, εκδιώχθηκε από το χωριό της -τις Φέρρες- και ήρθε στην Αθήνα όπου άρχισε να εκδηλώνει τη σεξουαλικότητά της. Αμέσως οι γονείς της την έκλεισαν στο αναμορφωτήριο, όπου έμεινε τριάμισι χρόνια. Μετά το αναμορφωτήριο, σε ηλικία δεκαεννιά χρονών, μπάρκαρε στα καράβια. Το 'σκασε στην Αμερική, όπου έζησε ως λαθρομετανάστης για δύο χρόνια. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, έγινε τραβεστί κι άρχισε να πορνεύεται. Συμμετείχε στην ίδρυση του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ). Το 1980 εκδίδει το πρώτο αυτοβιογραφικό της βιβλίο. Το βιβλίο προκαλεί σάλο την εποχή εκείνη στην Ελλάδα, γίνεται μπεστ-σέλερ παρ' όλη την απαγόρευση που επιβάλλεται στην πώλησή του και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Στο βιβλίο της αυτό βασίζεται η μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Σταύρακα με τίτλο το όνομά της και πρωταγωνίστρια την ίδια. Η ταινία αποσπά τα πρώτα βραβεία στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και Λάρισας. Την ίδια περίοδο η Μπέττυ γνωρίζεται με τον Jean Genet, ο οποίος τη στηρίζει στη μάχη της ενάντια στη καταδίκη του βιβλίου. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα, την προσκαλεί επίσης να συμμετάσχει στην ταινία τού Antoine Bourseiller με τίτλο "Genet". Ακολουθούν συνεντεύξεις της και παρουσίαση του βιβλίου της από τις εφημερίδες Liberation και Le Figaro. Τον επόμενο χρόνο εκδίδει το δεύτερο βιβλίο της, με τίτλο "Πόσο Πάει;" στο οποίο παρελαύνουν οι τραγικές ιστορίες τεσσάρων τραβεστί, ιδωμένες από το τρυφερό αλλά και αμείλικτο βλέμμα της. Αμέσως μετά παίζει στο θέατρο πλάι στη Ντίνα Κώνστα, στο έργο του Giuseppe Patroni Griffi "Πρόσωπα φυσικά και αλλόκοτα", σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνικά-κοστούμια Διονύση Φωτόπουλου. Η παράσταση γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την 1η Νοεμβρίου 1984, η Μπέττυ αποφασίζει ν' αλλάξει ζωή. Φεύγει στο εξωτερικό, όπου -προς μεγάλη έκπληξη όλων- υποβάλλεται σε εγχείρηση διόρθωσης φύλου. Γυναίκα πλέον και ανατομικά, δουλεύει για ένα διάστημα σε οίκους ανοχής στην Αθήνα και το Βερολίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ζει και εργάζεται στα Χανιά για 10 χρόνια - τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, όπως ισχυρίζεται. Στη συνέχεια περιπλανιέται στα πορνεία του Βόλου, της Λάρισας, της Μυτιλήνης, της Ρόδου και της Πάτρας. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα. Η Μπέττυ δε μπόρεσε ποτέ να τελειώσει τη Μέση Εκπαίδευση.