1944: Ο μοιραίος Δεκέμβριος μέσα από το φακό του Dmitri Kessel

Ο Γεώργιος Π. Μαλούχος γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Είναι παντρεμένος με την Νέδα Αθ. Κανελλοπούλου και έχουν δύο κόρες. Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ειδικεύτηκε στην Κοινωνική Πολιτική στο Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Ανώτατων Σπουδών Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου της Λοζάνης. Έχει εργαστεί ως κειμενογράφος στην εταιρεία Bold. Από το 1993 μέχρι το 1996 έγραφε στο περιοδικό "Οικονομικός Ταχυδρόμος". Για δεκαπέντε μήνες διετέλεσε διευθυντής σύνταξης του περιοδικού "Επιλογή". Έγραφε στο περιοδικό "Σαμιζντάτ" καθ' όλη τη διάρκεια έκδοσής του. Έγραφε ακόμη στην εφημερίδα "Το Βήμα" και στις κυπριακές εφημερίδες "Αλήθεια" και "Φιλελεύθερος". Από το 1999 γράφει στην εφημερίδα "Καθημερινή" και από το 2002 συνεργάζεται με το ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ. Το 2005 είχε την ευθύνη της εκδόσεως των Αρχείων Κωνσταντίνου Καραμανλή σε 14 τόμους από την "Καθημερινή", το 2008 την ευθύνη της εκδόσεως των φωτογραφικών αρχείων του Πολεμικού Μουσείου 1897-1947 με τίτλο "Αγώνες των Ελλήνων", σε 2 τόμους από τον "Ελεύθερο Τύπο" και το 2010 την ευθύνη της εκδόσεως της "Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος" του Παναγιώτη Κανελλόπουλου σε 22 τόμους από το "Βήμα". Από το 2009 συνεργάζεται με την ΕΡΤ, έχοντας την ευθύνη της εβδομαδιαίας εκπομπής "Θέμα και Παραλλαγές", ενώ συνεργάστηκε με το ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Tο Βήμα".

Ο Ροβήρος Μανθούλης σπούδασε αρχικά Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο, έπειτα Κινηματογράφο και Θέατρο στο Πανεπιστήμιο Σύρακιουζ της Νέας Υόρκης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 συνεργά-στηκε με το ΕΪΡ στη μετάφραση και τη διασκευή έργων του αμερικάνικου δραματολογίου για το "Θέατρο της Τετάρτης". Από το 1956 και για μια δεκαετία περίπου ήταν καθηγητής και Διευθυντής Σπουδών στις Σχολές Κινηματογράφου Ιωαννίδη και Σταυράκου. Το 1957 προσελήφθη στο Υπουργείο Τύπου με σκοπό την οργάνωση Τμήματος Ντοκιμαντέρ. Το 1958 με πρωτοβουλία του ίδρυσε μαζί με τους Ηρακλή Παπαδάκη, Ρούσο Κούνδουρο, Φώτη Μεσθεναίο, Γιάννη Μπακογιαννόπουλο την Ομάδα των 5, ένα κίνημα του δημιουργικού ντοκιμαντέρ στον ελληνικό χώρο. Τον ίδιο χρόνο ανέβασε το θεατρικό έργο του Ουίλιαμ Σαρόγιαν "Η καρδιά μου εκεί πάνω στα ψηλά" στο Θέατρο Αθηνών και στο Φεστιβάλ της Λευκάδας. Συνεργάστηκε με το περιοδικό "Κινηματογράφος - Θέατρο", που διηύθυνε ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος. Δραστηριοποιήθηκε για την ανάπτυξη των κινηματογραφικών λεσχών στην Ελλάδα. Ως Γενικός Διευθυντής Προγράμματος της Ελληνικής Τηλεόρασης ανέλαβε τη μετατροπή του σε ΕΡΤ (1975) και της ΥΕΝΕΔ σε ΕΡΤ2 (1982). Έχει σκηνοθετήσει τις βραβευμένες ταινίες "Πρόσωπο με Πρόσωπο", "Ψηλά το χέρια", "Χίτλερ", "Μπλουζ με σφιγμένο δόντια", 'Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος" και την ελληνογαλλική συμπαραγωγή "Lilly' s Story" (Φεστιβάλ Βενετίας). Η πρώτη του συνεργασία με τη Γαλλική Τηλεόραση ήταν ως διευθυντής και βασικός σκηνοθέτης της σειράς ντοκιμαντέρ με τίτλο "Στην αφίσα του κόσμου", η οποία το 1969 βραβεύτηκε από την Ένωση των Γάλλων Κριτικών ως Η Καλύτερη Εκπομπή της Γαλλικής Τηλεόρασης. Για την Ευρωπαϊκή Τηλεόραση έχει γυρίσει 90 κοινωνιολογικά ντοκιμαντέρ, ταινίες μεγάλου μήκους, μιούζικαλ και την τηλεοπτική διασκευή των "Ακυβέρνητων πολιτειών" του Στρατή Τσίρκα, που είχε 50 αναμεταδόσεις από τη Γαλλική Τηλεόραση. Υπήρξε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στο Παρίσι (1991 -2001 ).Έχει τιμηθεί για το σύνολο του έργου του στη Γαλλία με το Μετάλλιο της Πόλεως των Παρισίων. Έχει μεταφράσει στα γαλλικά τον "Κύκλωπα" του Ευριπίδη και τα έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Αυτός και το παντελόνι του", Οδυσσέα γύρισε σπίτι" για την Ελληνική Τριλογία: Ulysse, trios fois Ulysse (με συνεργασία, στους γαλλικούς διάλογους, της Ρεζίν Ασίλ-Φουλντ και της Εβλίν Γκιουιμαρά). Την "Τριλογία" σκηνοθέτησε και παρουσίασε στο Θέατρο La Main d' Or στο Παρίσι. Επίσης μετέφρασε στα γαλλικά (με τη συνδρομή της ηθοποιού Εβλίν Γκιουιμαρά) και σκηνοθέτησε για το Φεστιβάλ της Αβινιόν την "Κοινή λογική" του Γιώργου Μανιώτη.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1888 στο Καλέντζι Αχαΐας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Το 1915 διορίστηκε Νομάρχης Λέσβου και στη συνέχεια ανέλαβε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθέριου Βενιζέλου, τον οποίο ακολούθησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης. Πρωτοστάτησε στην έκπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου κι εναντιώθηκε στο δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Πάγκαλου. Το 1930, όταν ο Βενιζέλος επέστρεψε στην εξουσία, ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίστηκε υπουργός Παιδείας κι έλαβε σημαντικά μέτρα για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το 1935 ίδρυσε το "��ημοκρατικό Κόμμα", το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε "Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό". Ακολούθησαν η δικτατορία Μεταξά και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εξαιτίας της αντιστασιακής του δράσης, το 1942 συνελήφθη και φυλακίστηκε. Δύο χρόνια αργότερα κατέφυγε στη Μέση Ανατολή για να οργανώσει το συνέδριο του Λιβάνου, όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας υπό την προεδρία του, και αμέσως μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα. Την περίοδο 1947-1950 ανέλαβε διάφορα υπουργεία σε μεταβατικές κυβερνήσεις. Η συνεργασία που ακολούθησε με τους Φιλελεύθερους του Σοφοκλή Βενιζέλου δεν κράτησε για πολύ. Το 1961 αναγνωρίστηκε αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου και στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξασφάλισε το 1/3 των εδρών της Βουλής. Μην αναγνωρίζοντας το κύρος του αποτελέσματος, κήρυξε τον "ανένδοτο" στην ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το 1963 κέρδισε τις εκλογές με σχετική πλειοψηφία. Πανηγυρική ήταν η νίκη το Φεβρουάριο του 1964, με την Ένωση Κέντρου να λαμβάνει το 53% των ψήφων. Όμως, οι ιδεολογικές, πολιτικές και προσωπικές διαφορές στους κόλπους του κόμματος ήταν το αδύνατο σημείο, το οποίο εκμεταλλεύθηκε η παρασκηνιακή ηγεσία της Δεξιάς. Τον Ιούλιο του 1965, οι αποστάτες ανέτρεψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας μακράς περιόδου πολιτικής κρίσης. Από την 21 Απριλίου 1967, οπότε εκδηλώθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ο Παπανδρέου τέθηκε σε περιορισμό στο σπίτι του στο Καστρί, όπου και πέθανε την 1η Νοεμβρίου του 1968. Δύο ημέρες αργότερα, η κηδεία του "Γέρου της Δημοκρατίας" αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αντιδικτατορική διαδήλωση. Την πομπή ακολούθησε μια πραγματική λαοθάλασσα 300.000 ανθρώπων.

Αξιωματικός του ελληνικού στρατού με ξεχωριστή δράση στα χρόνια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα την εποχή που η πόλη ήταν ακόμη υπό οθωμανική κατοχή και στα 13 χρόνια του μετανάστευσε την Αλεξάνδρεια όπου ζούσαν μέλη της οικογένειάς του. Επέστρεψε στην Αθήνα για να γραφτεί στο Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1916. Ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού συμμετείχε στις μάχες του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος του 1940, τον βρήκε συνταγματάρχη επικεφαλής του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων, το οποίο διακρίθηκε στην αναχαίτιση των Ιταλών στην Ήπειρο. Διευθυντής στο Υπουργείο Στρατιωτικών, συμμετείχε, στα πρώτα χρόνια της Κατοχής, στο αντιστασιακό δίκτυο "Θέρος". Το 1943 διέφυγε στην Αίγυπτο. Έμπιστος της εξόριστης Ελληνικής Κυβέρνησης, τον Ιούλιο του 1944, ανέλαβε την διοίκηση της Γ΄Ορεινής Ταξιαρχίας, με την οποία έλαβε μέρος στην κατάληψη του Ρίμινι(9-21 Σεπτεμβρίου 1944) στην Ιταλία. Ως διοικητής της Γ΄Ορεινής Ταξιαρχίας επέστρεψε στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1944 και συμμετείχε στις μάχες κατά του ΕΛΑΣ, στα Δεκεμβριανά. Το 1946, προήχθη σε υποστράτηγο και ανέλαβε την διοίκηση της Σχολής Ευελπίδων. Τον Απρίλιο του 1948 ανέλαβε διοικητής του Α΄Σώματος Στρατού και οργάνωσε τις εκκαθαρίσεις στην Πελοπόννησο. Με το τέλος του Εμφυλίου, ο Τσακαλώτος ονομάστηκε Γενικός Επιθεωρητής Στρατού και τις 31 Μαΐου 1951 αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ). Μετά τη σύγκρουση του με τον Αλέξανδρο Παπάγο και τους αξιωματικούς του ΙΔΕΑ, αποστρατεύθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1952 με τον βαθμό του αντιστράτηγου. Το 1974, επί των πρώτων κυβερνήσεων Καραμανλή, διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στο Βελιγράδι. Στις 23 Μαΐου του 1984, συναντήθηκε και έδωσε τα χέρια με τον άλλοτε αντίπαλό του Μάρκο Βαφειάδη εμπρός από τις κάμερες της Ιταλικής Τηλεόρασης (RAI). Πέθανε στις 15 Αυγούστου του 1989.

Ο Θανάσης Χατζής (1905-1982), ήταν ο γενικός γραμματέας του ΕΑΜ. Αφηγήθηκε τις αναμνήσεις του από την ταραγμένη περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου στο βιβλίο του "Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε" (σε δύο τόμους, 1η εκδ. Παπαζήσης, 1978, επανέκδοση: Δωρικός, 1982).

Ο Γιώργος Θεοτοκάς (1905-1966) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, γιος του δικηγόρου Μιχαήλ Θεοτοκά και της Ανδρονίκης το γένος Νομικού. Στην Κωνσταντινούπολη τέλειωσε το Ελληνογαλλικό Λύκειο και το 1922 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου. Το 1925 εκλέχτηκε Γενικός Γραμματέας της δημοτικιστικής οργάνωσης Φοιτητική Συντροφιά (για τη δράση του κινδύνευσε το 1926 να αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο) και υποδέχτηκε τον Γιάννη Ψυχάρη στη Χίο. Μετά την αποφοίτησή του (1927) έφυγε για τρία χρόνια στο Παρίσι και το Λονδίνο. Στο Λονδίνο έγραψε το πρώτο του βιβλίο "Ελεύθερο Πνεύμα", που θεωρήθηκε ως το μανιφέστο της γενιάς του Τριάντα (δημοσιεύτηκε στην Αθήνα το 1929). Το 1929 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως δικηγόρος και δημοσίευσε πολλά κείμενά του στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Το 1940 κατατάχτηκε εθελοντικά στο στρατό και πολέμησε στην Αλβανία.Το 1948 παντρεύτηκε τη φιλόλογο Ναυσικά Στεργίου, η οποία πέθανε το 1959. Το 1952 ταξίδεψε στην Αμερική, το 1955 έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές στο νομό Χίου, χωρίς επιτυχία. Το 1966 παντρεύτηκε την ποιήτρια Κοραλία Ανδρεάδη. Πέθανε τον ίδιο χρόνο στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και με την εφημερίδα "Το Βήμα", ενώ υπήρξε επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Εποχές". Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού "Νέα Γράμματα" (1935). Διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1945-1946 και 1951-1952) και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κ.Θ.Β.Ε. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στις διεθνείς συναντήσεις της Γενεύης και στο Διεθνές Συνέδριο του Εδιμβούργου. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες και έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Τιμήθηκε με το βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1939 για το μυθιστόρημα "Το δαιμόνιο") και το Α’ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1957 για το έργο του "Τα προβλήματα του καιρού μας"). Ο Γιώργος Θεοτοκάς τοποθετείται στη γενιά του ’30, της οποίας υπήρξε ένα από τα πολυγραφότερα πρόσωπα. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, το θέατρο, την ποίηση, το δοκίμιο, την κριτική, την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Με το έργο του έθεσε τις βάσεις της θεωρίας της γενιάς του Τριάντα για την ελληνικότητα, η οποία πηγάζει παράλληλα από την ελληνική παράδοση (αρχαιοελληνική, βυζαντινή, λαϊκός πολιτισμός) αλλά και από την ευρωπαϊκή παράδοση και σύγχρονη πραγματικότητα. Ο αφηγηματικός του λόγος επηρεάστηκε έντονα από την ελληνική πεζογραφική δημιουργία του 19ου αιώνα. Από τα έργα του σημειώνουμε ως ορόσημα τον "Λεωνή", τους "Ασθενείς και οδοιπόρους", το "Δαιμόνιο" και την "Αργώ". Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γιώργου Θεοτοκά βλ. Αργυρίου Αλεξ. - Γεωργουσόπουλος Κώστας, "Θεοτοκάς Γιώργος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Γιαλουράκης Μανώλης, "Θεοτοκάς Γιώργος", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 7. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Τζιόβας Δημήτρης, "Χρονολόγιο Γιώργου Θεοτοκά", Διαβάζω 137, 12/2/1986, σ.8-11 και Αράγης Γιώργος, "Γιώργος Θεοτοκάς", Η Μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Δ΄, σ.8-81. Αθήνα, Σοκόλης, 1992. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Ο Γρηγόρης Φαράκος (1923-2007) γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και τελείωσε Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, το 1946. Μεταπτυχιακές σπουδές το 1956, στη Σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών Μόσχας. Από σπουδαστής του ΕΜΠ, εντάσσεται στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης. Μέλος του ΚΚΕ, στέλεχος της ΕΠΟΝ, συμμετέχει στις κινητοποιήσεις και τους αγώνες του λαού της Αθήνας. Ως καπετάνιος του φοιτητικού λόχου ΕΛΑΣ "Λόρδος Μπάιρον", παίρνει μέρος στις συγκρούσεις και μάχες του Δεκεμβρίου 1944 στην Αθήνα και τραυματίζεται πολύ σοβαρά. Συνεχίζει την πολιτική του δράση στις γραμμές του ΚΚΕ και της ΕΠΟΝ, εξορίζεται στην Ικαρία. Μετά την απόδρασή του, εντάσσεται στο "Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας", παίρνει μέρος σε μάχες του Εμφυλίου πολέμου, όπου, επίσης, τραυματίζεται πολύ σοβαρά. Ζει επί αρκετά χρόνια ως πολιτικός πρόσφυγας στις ανατολικές χώρες. Με την κήρυξη της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, εισέρχεται "παρανόμως" στην Ελλάδα, όπου αγωνίζεται κατά της Χούντας, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται (1968-1974). Αποφυλακίζεται με τη μεταπολίτευση. Επί 13 χρόνια (1974-1987) είναι Διευθυντής της καθημερινής πρωινής εφημερίδας "Ριζοσπάστης". Αναδεικνύεται στέλεχος του ΚΚΕ και εκλέγεται Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του, το 1989. Από το 1987 επιδίδεται πιο συστηματικά σε προσπάθεια ανανέωσης των δομών της σκέψης του ΚΚΕ. Με την αποτυχία της ανανεωτικής κίνησης, διακόπτεται η συμμετοχή του στο κομμουνιστικό κίνημα, το 1991. Συνεχίζει την πολιτική του δράση ως στέλεχος της Αριστεράς. Επί 19 συνεχή χρόνια (1974-1993) εκλεγόταν πρώτος σε σταυρούς βουλευτής της Αριστεράς (του ΚΚΕ και, κατοπινά, του "Συνασπισμού") στην Α΄ Περιφέρεια της Αθήνας για το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Το 1985 είχε εκλεγεί και Ευρωβουλευτής, αλλά παραιτήθηκε για να μείνει στην Ελληνική Βουλή. Από πολύ νωρίς (1943), ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, δημοσίευσε πολλά πολιτικά και επιστημονικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε στην ιστορική έρευνα. Κυριότερα βιβλία του είναι: "Μαρτυρίες και στοχασμοί 1941-1991: 50 χρόνια πολιτικής δράσης", 1993, "Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο: άγνωστα κείμενα", 1997 και "Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία", δίτομο, 2000, στα οποία ασχολείται με την ιστορική αποτύπωση μιας περιόδου την οποία έζησε στις πρώτες γραμμές, με ένα ασυνήθιστο ήθος, που χαρακτηρίζεται από τη διαρκή προσπάθεια διαχωρισμού της περιγραφής των γεγονότων από τις ερμηνείες τους. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2007.

Ο Μίνως Δούνιας (1900-1962), με καταγωγή το Λεωνίδιο και γεννημένος από εύπορη οικογένεια εμπόρων στη Ρουμανία, αποφοίτησε από τη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και έκανε μουσικές σπουδές στη Γερμανία με καθηγητές τους πιο εξέχοντες μουσικολόγους της εποχής. Φοίτησε στην Ανώτατη Κρατική Σχολή του Βερολίνου και στη συνέχεια στη σχολή Αρχαιολογίας, Φιλοσοφίας και Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου του Βερολίνου, με ειδίκευση στον κλάδο των θεωρητικών της μουσικής. Η διδακτορική του διατριβή για τα κονσέρτα βιολιού του Ταρτίνι τον κατέταξε αμέσως στους ανερχόμενους μουσικολόγους στην Ευρώπη. Η άνοδος του Ναζισμού τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τη Γερμανία και ένα λαμπρό μέλλον. Στην Ελλάδα από το 1936 ανέπτυξε μεγάλη μουσική δραστηριότητα επιχειρώντας με επιτυχία να δημιουργήσει μια υψηλού επιπέδου μουσική ζωή. Ο "Μουσικός Κύκλος" που ίδρυσε γνώρισε στην Αθήνα έργα που ως τότε δεν είχαν αποτολμηθεί. Ως μουσικοκριτικός στα "Νεοελληνικά Γράμματα" (1936-1940) επεξέτεινε το θεωρητικό μέρος της συμβολής του, όπως και στην εφ. "Η Καθημερινή" (1948-1962), στην οποία τα κείμενά του ανέτρεψαν την ως τότε καχεκτική κριτική και διεύρυναν τα όρια της γνώσης και της αισθητικής της μουσικής. Υπήρξε συνεργάτης της Μεγάλης Γερμανικής Εγκυκλοπαίδειας "Η μουσική στην ιστορία και το παρόν" με λήμματα για τη σοβαρή ελληνική μουσική και τους εξέχοντες συνθέτες της και για την παραδοσιακή δημοτική. Ως καθηγητής της μουσικής στο Κολλέγιο Αθηνών και το Κολλέγιο Θηλέων συνδύασε το εκπαιδευτικό έργο του με τη δημιουργία φυτώριων φίλων της μουσικής μεταξύ των πολυπληθών μαθητών και μαθητριών του. Εξέδωσε τρεις συλλογές τραγουδιών ("Παιδικά τραγούδια", "Τα πρώτα τραγούδια" και τη "Συλλογή τραγουδιών για σχολική χρήση"). Μια επιλογή των κριτικών του επιμελήθηκε ο Γ. Ν. Πολίτης (1963). Το ημερολόγιό του της Κατοχής, με τίτλο "Έπειτα από 120 χρόνια ελεύθερης ζωής είμεθα πάλι σκλάβοι", κυκλοφόρησε το 1987 με επιμέλεια του Κυριάκου Ντελόπουλου.

Ο Μίκης Θεοδωράκης γεννήθηκε στην Χίο. Από την παιδική του ηλικία είχε πάθος με την μουσική και έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις όταν ήταν δεκατριών ετών. Κατά την διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα, συνελήφθη για πρώτη φορά στην Τρίπολη το 1942 από τους Ιταλούς κατακτητές. Τα επόμενα χρόνια συνελήφθη και βασανίστηκε ξανά. Μόλις αφέθηκε ελεύθερος, βγήκε στην παρανομία στην Αθήνα και οργανώθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Δουλεύοντας για την Αντίσταση συγχρόνως παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Αθηνών κοντά στον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την Απελευθέρωση ο Θεοδωράκης έλαβε μέρος στον Εμφύλιο πόλεμο του 1945-1949. Συνελήφθη πολλές φορές. Στις 26 Μαρτίου 1946 κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης χτυπήθηκε τόσο άγρια από την αστυνομία που θεωρήθηκε νεκρός και μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο. Εξορίσθηκε για πρώτη φορά το 1947 στην Ικαρία και το 1948 μεταφέρθηκε στην Μακρόνησο, μια κόλαση που οι άνθρωποι του 20ου αιώνα εγκαθίδρυσαν πάνω στη γη για να εξοντώνουν όσους είχαν διαφορετικές αντιλήψεις. Μετά από φριχτά βασανιστήρια ο Θεοδωράκης είναι ένας από τους λίγους που κατάφεραν να επιζήσουν από αυτήν την κόλαση όμως θα συνεχίσει να υποφέρει δέκα χρόνια αργότερα από τον "πυρετό της Μακρονήσου". Το 1950, μετά από εξετάσεις στο Ωδείο παίρνει το δίπλωμα της αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας. Στις 5 Μαΐου παρουσιάζεται το έργο του "Ασή-Γωνιά". Το 1953, ο Μίκης παντρεύεται την Μυρτώ Αλτίνογλου και την επόμενη χρονιά παίρνει υποτροφία για σπουδές στο Παρίσι. Ο Μίκης γράφεται στο Ωδείο του Παρισιού με καθηγητές τον Ευγένιο Μπιγκό και τον Ολιβιέ Μεσσιάν. Το 1957 το έργο του "Σουίτα Νο 1 για πιάνο και ορχήστρα" παίρνει χρυσό βραβείο στο φεστιβάλ της Μόσχας. Η "Αντιγόνη" (χορογραφία Τζον Κράνκο στο Κόβεν Γκάρντεν), "Les amants de Teruel" (Μπαλέτο της Λουντμίλα Τσερίνα) και το "Le feu aux poudres" γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στο Παρίσι και το Λονδίνο. Όταν ο Θεοδωράκης πέτυχε την διεθνή αναγνώριση ως νέος κλασσικός συνθέτης, ανακάλυψε την ελληνική λαϊκή μουσική. Συνθέτει τους "Λιποτάκτες" σε στίχους του αδελφού του Γιάννη και τον "Επιτάφιο" σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, έργο με το οποίο θα ξεκινήσει η αναγέννηση της Ελληνικής μουσικής και θα οδηγήσει την πατρίδα του σε μια πολιτιστική επανάσταση τα αποτελέσματα της οποίας υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Η Δεξιά στην Ελλάδα τον θεωρεί έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της. Όταν δολοφονείται ο γιατρός Γρηγόρης Λαμπράκης ("Ζ") ο Θεοδωράκης αναλαμβάνει επικεφαλής της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη που θα αποκτήσει 50.000 μέλη και θα γίνει η πιο μεγάλη πολιτική οργάνωση στην Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης εκλέγεται στο Κοινοβούλιο και μαζί με τους "Λαμπράκηδες" ιδρύει πάνω από διακόσια πολιτιστικά κέντρα στην χώρα του. Συνθέτει ακατάπαυστα χρησιμοποιώντας τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας του 19ου και 20ου αιώνα. Το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου και της παρέας του (21 Απριλίου 1967) υποχρεώνει τον Θεοδωράκη να βγει και πάλι στην παρανομία απ' όπου δυο μέρες μετά το πραξικόπημα θα απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση. Συνελήφθη στις 21 Αυγούστου του 1967 και τέθηκε σε κατ' οίκο περιορισμό με την οικογένειά του στο Βραχάτι και αργότερα στη Ζάτουνα ορεινό χωριό της Αρκαδίας (απ' όπου και ο κύκλος συνθέσεων "Αρκαδίες" Ι-ΧI). Στην συνέχεια μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ωρωπού και τελικά εξορίζεται από την Ελλάδα, μετά από πολλά διαβήματα αλληλεγγύης με πρωτοβουλία των Ντιμίτρι Σοστάκοβιτς, Λεονάρντ Μπερστάιν, Άρθουρ Μίλερ, ακόμα και του Χάρη Μπελαφόντα, και πολλών άλλων προσωπικοτήτων από πολλές χώρες. Στις 13 Απριλίου 1970, ο Θεοδωράκης φθάνει στο Παρίσι. Επικεφαλής του "Πατριωτικού Μετώπου" συνεχίζει τον αγώνα του. Γνωρίζεται με τον Νερούντα. Περιοδείες σ' ολόκληρο τον κόσμο και χιλιάδες συναυλίες αφιερωμένες στην αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τον καθιστούν ζωντανό σύμβολο της αντίστασης ενάντια στην δικτατορία. Θριαμβευτική επιστροφή στην Ελλάδα, στις 24 Ιουλίου 1974. Ο Θεοδωράκης γίνεται εκ νέου στόχος επιθέσεων, αυτή τη φορά από την Αριστερά, γιατί υπερασπίζεται τον Καραμανλή, στην προσπάθειά του για ένα ήπιο πέρασμα προς την δημοκρατία και από φόβο νέου πραξικοπήματος που θα συνέθλιβε το ευαίσθητο λουλούδι της δημοκρατίας.Το 1980, αυτοεξορίζεται στο Παρίσι, καταπιάνεται με το συμφωνικό του έργο της εποχής του 50. Ολοκληρώνει τη σύνθεση του "Canto General" που μαζί με τον "Ζορμπά" και το "Άξιον Εστί" τον κάνουν παγκοσμίως γνωστό συνθέτη. Το 1981, ο Θεοδωράκης εκλέγεται και πάλι στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Το 1986 παραιτείται από την έδρα του για να αφοσιωθεί στο μουσικό του έργο. Το 1987, η πρώτη του όπερα "Κώστας Καρυωτάκης" παρουσιάζεται στην Αθήνα και το 1988 το μπαλέτο του "Ζορμπάς" παρουσιάζει θριαμβευτική επιτυχία στην Αρένα της Βερόνας όπου θα ξαναπαρουσιασθεί το 1990. Παρουσιάζεται επίσης στην Βαρσοβία και τo Λοτζ της Πολωνίας. Το 1989 ο Θεοδωράκης κάνει έκκληση συνασπισμού ανάμεσα στη "Νέα Δημοκρατία" και την Αριστερά για την κάθαρση από τα σκάνδαλα της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Μετά τις εκλογές του Απριλίου του 1990, ο Μίκης γίνεται υπουργός επικρατείας της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εργάζεται ιδιαίτερα για το ζήτημα των ναρκωτικών, της παιδείας, του πολιτισμού και για την συμφιλίωση ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους. Εγκαταλείπει την κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1992 και αναλαμβάνει για δύο χρόνια την γενική διεύθυνση των Μουσικών Συνόλων της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (ΕΡΤ). Στις 5 Οκτωβρίου του 1990 παρουσιάζεται στο Μπιλμπάο η όπερά του "Μήδεια". Το 1992 γράφει μετά από παραγγελία του Σάμαρανκ το "Canto Olympico" για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Βαρκελώνης. Η όπερά του "Ηλέκτρα" του Ευριπίδη, παρουσιάζει θριαμβευτική επιτυχία στο Λουξεμβούργο, Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 1995, από το θέατρο Γιέλκι, του Πόζναν (Πολωνία). Ο Θεοδωράκης ολοκληρώνει τη σύνθεση της τέταρτης όπεράς του "Αντιγόνη" το 1996 καθώς και του πρώτου του Κονσέρτου για βιολοντσέλο και ορχήστρα.