Το καρότσι

Ο Περικλής Κοροβέσης (20 Ιουλίου 1941 - 11 Απριλίου 2020) γεννήθηκε στο Αργοστόλι. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Roland Barthes και παρακολούθησε μαθήματα με τον P. Vidal Naquet στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε ενεργά στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας. Το πρώτο του βιβλίο, "Ανθρωποφύλακες" (1969), μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Εκτός από πεζά, έγραψε θέατρο, παιδικά και, τελευταία, ποίηση. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, διατηρούσε μόνιμες στήλες στην "Ελευθεροτυπία" και στην "Εποχή' και στο περιοδικό "Γαλέρα". Μεταξύ 2007-2009 διετέλεσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' περιφέρεια Αθηνών. Έργα του: "Ανθρωποφύλακες" (μαρτυρία), Στοκχόλμη 1969 "Κοινός τόπος" (κείμενα), 1976 "Περιγραφή AGCTTGA+TCGAACT" (Είκοσι πέντε κείμενα του Π. Κοροβέση, δεκατρείς ζωγραφιές του Χρόνη Μπότσογλου), 1980 "Γύρω από το νησί η θάλασσα" (μυθιστόρημα), 1982 "Η συνέλευση των ζώων" (μουσικό παραμύθι-μουσική Γ. Κουρουπού), 1983 "Ο Γιαννάκης και η Μαρδίτσα" (παραμύθι), με εικονογράφηση Κ. Δίγκα, 1986 "Ατάμ Αλ' Ακ" (μουσικό παιδικό θέατρο-μουσική Π. Περράκη) 1987 "Τango Bar" (θεατρικό), 1988 "Εμπορία ειδήσεων" (άρθρα 78-90), 1990 "Επιχείρησις Ιουδίθ" (θεατρικό), 1992 "Γυναίκες ευσεβείς του πάθους" (μυθιστορήματα), 1995 "Μ' εξακόσιες λέξεις" (συλλογή κειμένων), 1996 "Νοσταλγία μνήμης" (αφήγημα), 1999 κ.ά. [φωτογραφία: Κατερίνα Χατζηδημητρίου]

Ο Στέφανος Σταμάτης είχε καταγωγή από την Ήπειρο. Κύρια ασχολία του η θάλασσα κι ο τουρισμός, ενώ για λίγα χρόνια εργάστηκε στο ραδιόφωνο και τον Τύπο. Πρώτο βιβλίο του η συλλογή διηγημάτων "Ο κάμπος με τα όνειρα", που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1960. Ακολούθησαν άλλα εφτά βιβλία, τα περισσότερα μυθιστορήματα. Συνεργάστηκε με περιοδικά κι εφημερίδες, ενώ κείμενά του περιλαμβάνονται σε πολλές ομαδικές εκδόσεις κι ανθολογίες. Το φανταστικό, λυρικό και ονειρικό στοιχείο χαρακτηρίζουν την πεζογραφία του, και γενικά οι κριτικές για τα έργα του ήταν εξαιρετικά επαινετικές.

Γεννήθηκε στη Μεσσήνη το 1951, αλλά από το 1965 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά και στατιστική. Παράλληλα με την ποίηση γράφει λογοτεχνικές κριτικές και άλλα κείμενα σε περιοδικά και εφημερίδες. Έχει κυκλοφορήσει επτά ποιητικές συλλογές, μία με πεζά, δύο τόμους με κείμενά του για το έργο άλλων ποιητών, δύο μονογραφίες (για το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση και για το έργο του Τάσου Λειβαδίτη), ενώ έχει επιμεληθεί βιβλία γύρω από την ποίηση. Το 1996 τιμήθηκε με το "Βραβείο Καβάφη" στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 1999 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του "Μη σκεπάζεις το ποτάμι", η οποία, στη συνέχεια, ήταν υποψήφια για το Ευρωπαϊκό Αριστείο του 2000. Σε μετάφραση Michel Volkovitch εκδόθηκε στα γαλλικά μια επιλογή από όλες τις ποιητικές συλλογές του με τον γενικό τίτλο "Ne recouvre pas la riviere" (εκδ. Desmos/ "Cahiers grecs", Paris 2000). Το 2011 τιμήθηκε και πάλι με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για τη συλλογή του "Κρυφός κυνηγός", και με το βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων από το 1982, ενώ στο διάστημα 1984-1986 διετέλεσε μέλος του διοικητικού της συμβουλίου.

Ο Βασίλης Λαλιώτης γεννήθηκε το 1959 στην Αμαλιάδα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και ισπανικά στη Σαλαμάνκα. Έχει συνεργαστεί με πολλούς εκδοτικούς οίκους και λογοτεχνικά περιοδικά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έργα του: "Η μαθητεία της πλοκής", 1985, "Το τραγούδι της επιστροφής", 1989, "Η ζωοφόρος", 1994, "Το ένδοξο πένθος", 1997, "Η μνηστή της Κορίνθου", 2008, "Μάσενκα", 2012, "Θαλάσσια μπάνια", 2014, "Σωρείτες ακηδίας", 2016. Έχει μεταφράσει έργα των Φ. Γκ. Λόρκα ("Ποιητής στη Νέα Υόρκη", "Ταξίδι στη Σελήνη", "Ντιβάν ντελ Ταμαρίτ", "Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας", "Romancero Gitano", "Ποιήματα σε πρόζα"), Πάμπλο Νερούδα ("Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο", "Farewell", "Το βιβλίο των ερωτήσεων"), Χούλιο Κορτάσαρ ("Η σύνθλιψη των σταγόνων"), Ραμόν Γκόμεθ ντε λα Σέρνα ("Γκρεγκερίας"), Μιγκέλ Ερνάντεθ ("Μαύρα μάτια, μαύρα"), Αντόνιο Πόρτσια ("Φωνές"), κ.ά.

Ο Φαίδων Ταμβακάκης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1960. Σπούδασε οικονομικά και αγγλική φιλολογία. Έχει εκδώσει τα πεζογραφήματα: "Ευμορφία" (1982), "Τα τοπία της Φιλομήλας" (1988), "Η υστάτη και τέσσερις σπουδές" (1991), το μυθιστόρημα "Οι ναυαγοί της Πασιφάης" (1997), για το οποίο τιμήθηκε το 1997 με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω", καθώς και τη συλλογή διηγημάτων "Άδεια ξενοδοχεία" (2005). Η νουβέλα του "Αναπαλαίωση" τιμήθηκε με το Βραβείο Νουβέλας της Ακαδημίας Αθηνών - Ίδρυμα Πέτρου Χάρη το 2015. Έχει μεταφράσει έργα των Τζων Φώουλς, Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ, Ζέλντα Φιτζέραλντ, Μπ. Τρέηβεν, Άισμπεργκ Σλιμ, κ.ά., και έχει επιμεληθεί τον τόμο για την Αλεξάνδεια στη σειρά "Μια πόλη στη λογοτεχνία" των εκδόσεων "Μεταίχμιο". Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. (φωτογραφία: Δημήτρης Τσουμπλέκας)

Ο Δημήτρης Γαβαλάς γεννήθηκε στην Κόρινθο το 1949. Σπούδασε μαθηματικά και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην κυβερνητική. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την ψυχολογία του Γιούνγκ, την ψυχανάλυση, τον Γκουρτζίεφ και το Ζεν. Έκανε επίσης μεταπτυχιακές σπουδές σε θέματα μαθηματικών και διδακτικής (διδακτορική διατριβή). Εργάζεται ως καθηγητής μαθηματικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Βαρβάκειος Σχολή) και είναι συνεργάτης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Δημοσιεύσεις: Εργασίες σε διεθνή και ελληνικά περιοδικά, καθώς και σε πρακτικά επιστημονικών συνεδρίων. Επιστημονικά και σχολικά βιβλία, καθώς και κεφάλαια σε εκπαιδευτικά βιβλία. Επίσης, ποιητικές συλλογές, δοκίμια και άρθρα για τη λογοτεχνία. Μετέφρασε το βιβλίο του Nicoll "Ψυχαναλυτικά σχόλια στη διδασκαλία του Γκουρτζίεφ".

Ο Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά. Εξέδωσε έντεκα ποιητικές συλλογές, με πρώτη την "Εν φαντασία και λόγω" (Κούρος, Αθήνα, 1975), ενώ η τελευταία, δωδέκατη συλλογή του εκδόθηκε λίγο μετά το θάνατό του ("Βαθέος γήρατος", 2011). Επίσης μετέφρασε και εξέδωσε έργα των Αριστοφάνη, Μενάνδρου, Μολιέρου, Μαριβώ, Ουίτμαν, Σαντράρ, Πρεβέρ, Μρόζεκ, Κάριγκτον, Φέρρε, Μπρασένς καθώς και μια ανθολογία για το θάνατο. Από το 1976 έγραφε κριτική θεάτρου (περιοδικά "Τομές" και "Η Λέξη", εφημερίδα "Η Καθημερινή"). Αυτά και άλλα θεωρητικά του κείμενα για το θέατρο εκδόθηκαν σε έξι τόμους ("Η κρίση του θεάτρου" -πέντε τόμοι, "Πλατεία θεάτρου"). Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό βραβείο Κριτικής - Δοκιμίου. Ποιήματά του μεταφράστηκαν και περιλήφθηκαν σε ανθολογίες στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα ρουμανικά. Μεταφράσεις του αττικής και νέας κωμωδίας παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα. Το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη για τη συγκεντρωτική έκδοση "Ποιήματα 1975-1996". Το 2002 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού "Διαβάζω" για την ποιητική συλλογή "Στα ξένα". Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Ήταν μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, ξαφνικά, στις 25 Μαΐου 2011. Εργογραφία Ποίηση - "Εν φαντασία και λόγω", Αθήνα, Κούρος, 1975, Αθήνα, Ύψιλον, 1984 - "Το ράμφος", Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1978, Αθήνα, Ύψιλον, 1984, - "Αναπήρων Πολέμου", Αθήνα, Ύψιλον, 1982, - "Ο θάνατος το στρώνει", Αθήνα, Ύψιλον 1986, - "Πιάνο βυθού", Αθήνα, Ύψιλον 1991, - "Ο κύριος Φογκ", Αθήνα, Ύψιλον, 1993, - "Άκυρο θαύμα", Αθήνα, Ύψιλον, 1996, - "Ποιήματα 1975-1996", (συγκεντρωτική έκδοση), Αθήνα, Κέδρος, 2000, - "Στα ξένα", Αθήνα, Κέδρος, 2001, - "Πεταμένα λεφτά", Αθήνα, Κέδρος, 2005, - "Ο άνθρωπος μόνος", Αθήνα, Κέδρος, 2009 - "Βαθέος γήρατος", Αθήνα, Κέδρος, 2011 Κριτική Θεάτρου - "Κρίση του θεάτρου" (1976-1984), Αθήνα, Καστανιώτης, 1985 - "Κρίση του θεάτρου" Β΄ (1984-1989), Αθήνα, Εστία, 1991 - "Πλατεία θεάτρου", δοκίμια, Σοκόλης, 1994. - "Κρίση του θεάτρου Γ΄" (1989-1994), Σόκολης, 1995. - "Κρίση του θεάτρου Δ΄" (1994-2003), Αλεξάνδρεια, 2003. - "Κρίση του θεάτρου Ε΄" (2003-2010), Αλεξάνδρεια, 2010. Δοκίμια - "Σωσίβια λέμβος", λογοτεχνικά δοκίμια, Αθήνα, Καστανιώτης, 1999 Ανθολογία - "Ελληνική ποιητική ανθολογία θανάτου του εικοστού αιώνα" (με τον Κ.Γ. Παπαγεωργίου), Αθήνα, Καστανιώτης, 1996. Μελέτη - "Κρίτων Αθανασούλης: μια παρουσίαση", Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2001. Μεταφράσεις - Λ. Φερρέ: "Μια πρώτη παρουσίαση", Αθήνα, Κούρος, 1976 - Ζ. Πρεβέρ: Θέαμα και ιστορίες", ποιήματα, Αθήνα, Νεφέλη, 1982 - Λ. Κάριγκτον, "Η αρχάρια και άλλα διηγήματα", Αθήνα, Ύψιλον 1982. - Ζ. Μπρασένς, "Ο γορίλας και άλλα ποιήματα", Αθήνα, Ύψιλον, 1983 - Σλ. Μρόζεκ, "Δεύτερη υπηρεσία", θέατρο, Αθήνα, Δωδώνη, 1985 - Μ. Σαντράρ, "Πάσχα στη Νέα Υόρκη", ποιήματα, Αθήνα, Υάκινθος - Ρόπτρον, 1987, Αθήνα, Ύψιλον, 1999 - Μολιέρου, "Ζωρζ Νταντέν", θέατρο, 1991 - Ο. Ουίτμαν, "Στη γαλάζια όχθη της Οντάριο", ποίημα, Αθήνα, Ρόπτρον, 1992, Αθήνα, Ύψιλον, 1999. - Μαριβώ, "Η ψευτροϋπηρέτρια", Θέατρο, Αθήνα, Δωδώνη, 1998 - Μενάνδρου, "Σαμία", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1997 - Αριστοφάνους, "Όρνιθες", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998 - Μενάνδρου, "Επιτρέποντες", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998 - Αριστοφάνους, "Λυσιστράτη", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998 - Αριστοφάνους, "Ειρήνη", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2000 - Μενάνδρου, "Δύσκολος", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2001 - Αριστοφάνους, "Πλούτος", θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2001.

Η Βερονίκη Δαλακούρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και Ανθρωπογεωγραφία στο Μονπελιέ (Γαλλία). Έχει μεταφράσει Γάλλους, Ισπανούς και Άγγλους συγγραφείς και ποιητές. Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση.

Η Ελένη Μαχαίρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Απέκτησε Μaitrise στην Ιστορία από την Ecole Pratique des Hautes Etudes en sciences sociales με τη διπλωματική εργασία "Ιδεολογία και κουλτούρα κατά τη Μεταξική περίοδο", καθώς και διδακτορικό στη Φιλοσοφία της Τέχνης από την Sorbonne Ι με τη μελέτη "Φιλοσοφία και Ιδεολογία του Φουτουριστικού Κινήματος στην Ιταλία". Εξέδωσε το βιβλίο "Η Νεολαία της 4ης Αυγούστου. Φωτο-Γραφές" (Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας) και συμμετείχε στον συλλογικό τόμο "Γραφές για τον κινηματογράφο. Διεπιστημονικές Προσεγγίσεις" (Νεφέλη) με τα κείμενα: "Η ζωγραφική φύση στο έργο του Κώστα Σφήκα και της Αντουανέττας Αγγελίδη", "Κώστας Σφήκας: Εικαστικές Συμφωνικές Αλληγορίες", "Αντουανέττα Αγγελίδη: Η Ζωγραφική, το Matrix". Από το 2003 έως το 2011 δίδαξε Ιστορία της Τέχνης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Έγραψε Καταλόγους Εκθέσεων και συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά.

Ρένος Αποστολίδης (1924-2004). Ο Ρένος Αποστολίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του δημοσιογράφου Ηρακλή Αποστολίδη, αρχισυντάκτη σε πολλές αθηναϊκές εφημερίδες, διευθυντή της Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού και διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1945-1959), και της Ελπινίκης το γένος Ζαμπέλη. Το 1935 τέλειωσε το δημοτικό σχολείο και το 1941 το Βαρβάκειο Γυμνάσιο, όπου στις 28 Οκτωβρίου του 1941 οργάνωσε μαθητική αποχή. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής παρέμεινε ανένταχτος. Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1950). Φοιτητής ακόμη κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στρατεύτηκε με το βαθμό του οπλίτη στο κρατικό μέτωπο. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του και για έντεκα χρόνια εργάστηκε ως καθηγητής αρχαίων και νέων ελληνικών, ιστορίας και λατινικών σε ιδιωτικά αθηναϊκά γυμνάσια. Υπήρξε συνεργάτης του κρατικού γραφείου Τύπου του εξωτερικού, της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου, της Γενικής Διεύθυνσης Τύπου του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως και του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Τιμήθηκε με το βραβείο πεζογραφίας του Υπουργείου Παιδείας το 1960 (για το έργο του "Ιστορίες από τις Νότιες Ακτές"). Στο χώρο των γραμμάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με τη δημοσίευση του δοκιμίου του "Καιρός" στο περιοδικό "Γράμματα" και την έκδοση του έργου του "Τρεις σταθμοί μιας πορείας", ένα χρόνο αργότερα. Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά της πρωτεύουσας ως συντάκτης ("Ελευθερία", "Νίκη", "Εικόνες", "Γνώσεις", "Νεώτερον Λεξικόν Ηλίου", "Ανεξάρτητος Τύπος", κ.α.) και ως κριτικός ("Γράμματα", "Φοιτητική Φωνή", "Δελτίον του Βιβλίου", "Κύκλος", "Κοχλίας", "Νέα Εστία", "Νέοι Ρυθμοί", "Νέες Εικόνες", "Έθνος", "Εθνικός Κήρυκας", κ.α.). Από το 1951 ανέλαβε την αρχισυνταξία και την κριτική στήλη στο περιοδικό "Ο Αιώνας μας", και το 1959 ίδρυσε με τον πατέρα του το περιοδικό "Νέα Ελληνικά", από τις σελίδες του οποίου πρόβαλε την κριτική στάση του ενάντια στη λογοτεχνική γενιά του ’30. Το 1964 καταδικάστηκε σε κάθειρξη δυόμισι χρόνων -από την οποία εξέτισε τελικά τρεις μήνες- επειδή είχε εισβάλει στη Βουλή ηγούμενος μιας ομάδας ακροδεξιών. Στη δικτατορία του Παπαδόπουλου επέβαλε τη δημοσίευση σε συνέχειες της "Ανθολογίας νεοελληνικού διηγήματος" στις εφημερίδες της εποχής, η οποία όμως διακόπηκε από τη λογοκρισία με αφορμή τη δική του νουβέλα "Ο Α2". Μετά τη δικτατορία συνέχισε να ασκεί κριτική από τις σελίδες του περιοδικού "Τετράμηνα" ως το 1979. Ο Ρένος Αποστολίδης ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Βασικό χαρακτηριστικό του έργου του είναι η κυριαρχία της παρεμβολής του συγγραφέα στη ροή της αφήγησης και η έκφραση της προσωπικής του άποψης και οπτικής του μύθου με τρόπο άμεσο. Βασική πηγή της θεματολογίας του είναι η περίοδος της γερμανικής κατοχής και του ελληνικού εμφυλίου, ιστορικά γεγονότα της οποίας εντάσσει στην αφήγησή του αξιοποιώντας τα και σχολιάζοντάς τα, τόσο για να κρίνει τις αρνητικές τους επιπτώσεις όσο και για να τονίσει το υπαρξιακό αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν τους ήρωές του. Στα μεταγενέστερα έργα του στρέφεται προς τη σύγχρονή του πραγματικότητα, διατηρώντας ωστόσο την άποψή του για τον προδρομικό χαρακτήρα του Εμφυλίου στις μεταπολεμικές αλλαγές στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Έργα του μεταφράστηκαν στα ολλανδικά, γερμανικά, γαλλικά και άλλες ξένες γλώσσες. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ρένου Αποστολίδη βλ. Χατζηβασιλείου Βαγγέλης, "Ρένος Αποστολίδης", στο "Η μεταπολεμική πεζογραφία· από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67", τ. β΄, σ. 224-247, Αθήνα: Σοκόλης, 1988, Χατζηφώτης Ι. Μ., "Αποστολίδης Ρένος", στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", τ. 2, Αθήνα: Χάρη Πάτση, χ.χ., και χ.σ., "Αποστολίδης Ρένος", στο "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", τ.1, Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1983. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το διάστημα 1972-76, χαρακτική και κεραμική (υπότροφος). Το 1986 παίρνει υποτροφία από το Ι.Κ.Υ. Έχει πραγματοποιήσει 16 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν στο Υπουργείο Πολιτισμού, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Βορρέ, στο Δήμο Ρόδου και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές.

Ο Μάριος Μαρκίδης (1940-2003) γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Λύκειο το 1957 και σπούδασε ψυχιατρική στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Λονδίνου (υπήρξε μαθητής του Δ. Κουρέτα και του Κ. Στεφανή). Οι πρώτες του ποιητικές δοκιμές φιλοξενήθηκαν στη "φιλολογική σελίδα" της "Βραδυνής". Με το ποίημα "Εκμαγείο" απέσπασε έπαινο στον ποιητικό διαγωνισμό που προκήρυξε το 1962 το περιοδικό "Πανσπουδαστική" σε συνεργασία με τον "Ταχυδρόμο" (στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν ο Νικηφόρος Βρεττάκος και ο Γιάννης Ρίτσος). Με την ποιητική σύνθεση "Πρόλογος στο σπαθί" εμφανίστηκε την ίδια χρονιά στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης" (τεύχος 92, σσ. 179-180). Υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας των περιοδικών "Μαρτυρίες και Προτάσεις" και συμμετείχε στην ίδια ομάδα του περιοδικού "Σημειώσεις". Εκτός από την ποίηση, ασχολήθηκε με το δοκίμιο, τη λογοτεχνική κριτική και τη μετάφραση (υπήρξε ο πρώτος μεταφραστής γλωσσολογικής εργασίας του Noam Chomsky στα ελληνικά). Στα ποιήματά του και τα άλλα κείμενά του χρησιμοποίησε πολλές φορές το ψευδώνυμο Μάριος Αφεντόπουλος. Στις τέσσερις δεκαετίες λογοτεχνικής του δραστηριότητας συνεργάστηκε πυκνά με ποιήματα, δοκίμια και κριτικές αναγνώσεις στα περιοδικά "Επιθεώρηση Τέχνης" και "Ιδίοις Αναλώμασιν", όπως και στον καθημερινό Τύπο ("Αυγή", "Ελευθεροτυπία"). Επίσης, επιμελήθηκε τη σειρά "Ψυχολογία και επιστήμες της συμπεριφοράς" στις εκδόσεις "Έρασμος". Το 2002 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή "Παρά ταύτα".

Ο Μένης Κουμανταρέας (1931-2014), από τους σημαντικότερους συγγραφείς της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς της ελληνικής πεζογραφίας, γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1949 αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών, χωρίς να ακολουθήσει συστηματικές πανεπιστημιακές σπουδές. Εργάστηκε επί είκοσι χρόνια σε ναυτιλιακές και ασφαλιστικές εταιρείες. Το 1961 άρχισε να συνεργάζεται με το περιοδικό "Ταχυδρόμος", και το 1962 εμφανίστηκε στη λογοτεχνία με τη συλλογή διηγημάτων "Τα μηχανάκια". Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή έκδοση "18 Κείμενα" και οδηγήθηκε τρεις φορές σε δίκη βάσει του νόμου "περί ασέμνου δημοσιεύμα-τος" για το έργο του "Το αρμένισμα"- ωστόσο, το 1972 πήρε την υποτροφία DAAD για το Βερολίνο. Μετά το 1982 ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη συγγραφή και τη μετάφραση· μετέφρασε, μεταξύ άλλων, έργα των Λιούις Κάρολ, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Ουίλιαμ Φώκνερ και Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1967, για το "Αρμένισμα") και δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1976, για τη "Βιοτεχνία υαλικών" και, 2002, για το "Δυο φορές Έλληνας"), καθώς και με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του, το 2008. 'Ηταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τη δεκαετία του 1980 διετέλεσε μέλος του ΔΣ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Βιβλία του μεταφράστηκαν σε δεκατρείς γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, αλβανικά, τουρκικά, ολλανδικά, ρωσικά, εσθονικά, λετονικά, εβραϊκά, και διηγήματά του σε διάφορες άλλες (κινεζικά, τσεχικά, κ.ά.). Το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο του στο εξωτερικό είναι η "Κυρία Κούλα" και ακολουθούν η "Βιοτεχνία υαλικών", το "Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω", "Η φανέλα με το εννιά" και "Ο ωραίος λοχαγός", σύμφωνα με την ιστοσελίδα www.ekebi.gr. Έφυγε από τη ζωή με αδόκητο τρόπο: βρέθηκε δολοφονημένος στο σπίτι του στην Κυψέλη, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου 2014.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε το 1950 στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας Ευβοίας. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Πολίτες. Παρουσιάζει ραδιοφωνικές εκπομπές στην ΕΡΑ και στην ΕΡΤ-ΟPEN. Έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές και έχει κάνει ντοκιμαντέρ πολιτικού, ιστορικού και οικολογικού περιεχομένου. Έχει εκδώσει είκοσι βιβλία και έχουν παιχτεί με επιτυχία θεατρικά του έργα. Ζει στα Εξάρχεια από το 1968 και πιστεύει πως "η μνήμη είναι η ίδια μας η ύπαρξη και αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας..."

Ο Ρήγας Καππάτος γεννήθηκε στα Δειληνάτα της Κεφαλλονιάς, το 1934. Ποιητής, δοκιμιογράφος, διηγηματρογράφος, ανθολόγος. Για πολλά χρόνια ταξίδεψε σαν ναυτικός. Με τη Δικτατορία (1969) μετοίκησε και έκτοτε ζει στην Αμερική, περνώντας ένα μέρος του χρόνου του στην Ελλάδα. Σπούδασε Φιλολογία (χωρίς να ολοκληρώσει σπουδές), ξένες γλώσσες και μουσική. Για τις λογοτεχνικές του δραστηριότητες ασχολείται κυρίως με τα ισπανικά, απ΄ όπου για πολλά χρόνια επιδίδεται συστηματικά με την μετάφραση ποιητών και πεζογράφων, πρωτίστως από την Λατινική Αμερική αλλά και την Ισπανία. Σ' αυτόν τον τομέα έχει κυκλοφορήσει ανθολογίες Περουβιανού και Χιλιανού διηγήματος, σε συνεργασία με τους ποιητές Πέδρο Λάστρα και Χαβιέρ Σολογλούρεν, καθώς και ποιητικές ανθολογίες, ατομικές και συλλογικές, όπως: του Πάμπλο Νερούδα, πρώτη ελληνική ανθολόγηση (1966), του Καίσαρα Βαλλιέχο (ανθολόγηση του ποιητικού του έργου, ΟΔΕΒ, 1979 και "Ποιητικά Άπαντα", έκδοση δίγλωσση, "Gutenberg", 2000), του Νικανόρ Πάρρα, του Πέδρο Λάστρα και του Όσκαρ Χαν, την αναμνηστική έκδοση του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου "Δεν θα περάσουν", τα "Ποιητικά Άπαντα" του Γκαρθία Λόρκα, σε συνεργασία με τον Κοσμά Πολίτη. Το 1995 η κυκλοφορεί η μετάφρασή του του "Λεξικού των Συμβόλων", του Juan Eduardo Cirlot και από τις εκδόσεις "Εκάτη", "Το λεξικό των ισμών", του ίδιου συγγραφέα, κλπ. Συνεργάζεται κατά καιρούς με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και δημοσιογραφεί μονίμως με ελληνικές εφημερίδες της Νέας Υόρκης. Σε συνεργασία με τον Μεξικανό ποιητή Κάρλος Μοντεμαγιόρ, κυκλοφόρησε στο Μεξικό μία ανθολογία Ελλήνων ποιητών το 1984, και με τον Χιλιανό ποιητή Πέδρο Λάστρα, έκανε την ανθολογία "Τα 100 ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας", που κυκλοφορεί σε 9η έκδοση στα ισπανικά, σε τρίτη στα ελληνικά (δίγλωσση), "Εκάτη", 2000, 2001, 2006 και έχει εξαντλήσει μία έκδοση στα αγγλικά, Seaburn, Nέα Υόρκη, 1998 και έντεκα εκδόσεις στα ισπανικά. Με τους ίδιους συνεργάτες έχει ετοιμάσει μιά νέα ανθολογία νεοελληνικής ποίησης, όπου συμπεριλαμβάνονται 70 ποιητές από τον Καβάφη κι εδώ, και θα κυκλοφορήσει στη Βενεζουέλα . Επίσης, με τον ποιητή Πέδρο Λάστρα, ετοίμασε την ειδική ανθολογία "Η παρουσία της Ελλάδας στην ποίηση της Λατινικής Αμερικής", όπου ανθολογούνται 107 ποιητές της ηπείρου που εμπνέονται από την Ελλάδα, από την εποχή της ισπανικής κατάκτησης ίσαμε τις μέρες μας· κυκλοφόρησε στα ελληνικά από την "Εκάτη" και στα ισπανικά από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Χιλής. Ο Ρήγας Καππάτος έχει κυκλοφορήσει έξι δικές του ποιητικές συλλογές και ένα βιβλίο διηγημάτων με ζώα. Επίσης υπό έκδοση έιναι μία ανθολογία του σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης με 95 ποιητές. Ποιήματα του Ρήγα Καππάτου έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά και στα αγγλικά. Σε συνεργασία με τον Χιλιανό ποιητή Ενρίκε Λίν, κυκλοφόρησε το 1985 στο Μεξικό, Εκδόσεις "Premia", στα ισπανικά, την ποιητική συλλογή του για γάτες "Τα ποιήματα του Αθηνούλη", εμπνευσμένα, κυρίως, από την γάτα του με το ίδιο όνομα. Είναι μέλος της Εταιρίας Ισπανιστών Ελλάδας και επίτιμο μέλος του Ινστιτούτου Αώτερων Σπουδών και Περουβιανών Ερευνών του Πανεπιστημίου του Αγίου Μάρκου της Λίμα Raul Porras Barrenechea.

Η Αγγελική Κώττη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας "Ριζοσπάστης" (1978 - 1992) και της εφημερίδας "Έθνος" (1992 - σήμερα). Άλλα βιβλία της: "Μάνος Κατράκης", (επιμέλεια υλικού με τον Κώστα Κουτσαυτίκη), "Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει" (μυθιστόρημα). Έχει επιμεληθεί την έκδοση "Μελίνα Μερκούρη" και έχει συμμετάσχει στο CD-ROM για τη Μελίνα που εξέδωσε το υπουργείο Πολιτισμού. Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά "Τομές", "Διαβάζω", "Νέα Εστία", "Η Λέξη". Είναι επιμελήτρια του αρχείου αυτογράφων έργων Γιάννη Ρίτσου, το οποίο είναι κατατεθειμένο στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη.

Ο Γιώργος Καραβασίλης, ποιητής, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Ολοκλήρωσε στη σχολή Βαφειά τις θεατρικές του σπουδές, που είχε αρχίσει με τον Δημήτρη Ροντήρη. Στα γράμματα εμφανίστηκε με τη συλλογή "Η γραφή και το μαχαίρι", το 1970 και στη συνέχεια εξέδωσε τις συλλογές "Καλλιέργεια του αίματος", "Τα ηδυπαθή", "Τα μυστικά δωμάτια του πύργου" και πολλά ακόμα ποιήματα με τελευταία, το 2004, τη συγκεντρωτική έκδοση "Ποιήσεις 1963-2003". Εξέδωσε, επίσης, τη συλλογή δοκιμίων "Επί τάπητος" και τις ανθολογίες "Η γυναίκα των νερών στη λυρική ποίηση", "Πάσχα των Ελλήνων", "Σαπφούς σάπφειροι", "Εγκόλπιο ερωτικού λόγου". Μετέφρασε Σαμφόρ, Τεοφίλ Γκωτιέ, Ζακ Καζότ, Σαρλ Κρο, Πιέρ Λουί, Ζαν Καιρόλ, Αύγουστο Στρίντμπεργκ, Ιβάν Τουργκένιεφ, Λεονίντ Αντρέγιεφ κ.ά., καθώς και έργα γαλλικής ποίησης (Πωλ Ελυάρ, Τριστάν Κορμπιέρ κ.ά.). Συνεργάστηκε σαν κριτικός λογοτεχνίας με την "Καθημερινή", "Το Βήμα" και την "Πρώτη" καθώς και με την ΕΡΤ, σε τηλεοπτικές εκπομπές τέχνης. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 2004, σε ηλικία 55 ετών.

Ο Νίκος Χειλαδάκης γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και παρακολούθησε μαθήματα τουρκολογίας στο Παρίσι. Πέραν των δεκάδων άρθρων που έχει γράψει σε εφημερίδες και περιοδικά (Έθνος, Αγγελιοφόρος, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Στρατηγική, Άβατον) και τη συνεργασία του με ειδησιογραφικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς σε θέματα σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, έχει συγγράψει αρκετές μελέτες. Έχει εκδώσει τα βιβλία: "Η εμφάνιση των Τούρκων: μια απάντηση στον Τουργκούτ Οζάλ", "Φάκελος Οτσαλάν και Τουρκία: ένας πονηρός διπλωμάτης", "Μυστική Τουρκία".

Ο Παναγιώτης Καρματζός, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, είναι φιλόλογος (τ. εκπαιδευτικός στη γενέτειρά του και στην Ελλάδα και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αλεξανδρείας) και συγγραφέας, με πλούσια δράση στα Γράμματα και στις Τέχνες, τόσο στον Αιγυπτιακό, όσο και στον Ελλαδικό χώρο.

Ο Μανόλης Σίμος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κάτω Βαθύ (Λιμένα Βα- θέος) της Σάμου το 1936. Τέλειωσε το Πυθαγόρειο Γυμνάσιο και ιδιωτική σχολή λογιστικών στην Αθήνα. Την ίδια περίοδο εγκατέλειψε για προσωπικούς λόγους τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου στην οποία είχε εισαχθεί. Αρχικά, (1961), δούλεψε ως βοηθός λογιστή στους αλευρόμυλους του Ανεζίνη στο Βαθύ. Λίγο αργότερα, το 1963, με την αποπεράτωση του αεροδρομίου της Σάμου και τη δρομολόγηση πτήσεων της Ολυμπιακής Αεροπορίας δούλεψε υπάλληλος στα γραφεία της εταιρείας στη Σάμο. Το 1967 μετακινήθηκε στην Αθήνα όπου υπηρέτησε την ίδια εταιρεία μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1990. Εξελίχθηκε μέχρι και το βαθμό του Γενικού Διευθυντή της Ολυμπιακής Τουριστικής. Υπηρετώντας τους στόχους των απόδημων Σαμίων εκλέχθηκε πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Σαμιακής Αδελφότητας στην Αθήνα θέση που του επέτρεψε να στηρίξει τη συνέχιση της έκδοσης της "Σαμιακής Επιθεώρησης".