Ωδή στην ελιά

Ο Πάνος Βαλαβάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Αρχαιολογικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Wurzburg της Γερμανίας. Από το 1980 εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αρχικά ως επιστημονικός συνεργάτης, από το 1988 ως λέκτορας, από το 1994 ως επίκουρος καθηγητής, από το 2000 ως αναπληρωτής καθηγητής και σήμερα ως τακτικός καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας. Η διδακτορική του διατριβή και οι περισσότερες από τις μελέτες του αναφέρovται στην αρχαία ελληνική κεραμική και αγγειογραφία, στην αρχιτεκτονική και τοπογραφία της Αθήνας, στον αρχαίο αθλητισμό, καθώς και στην αρχαία ελληνική τεχνολογία.

Αρχαιολόγος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο νησί της Λήμνου (1952), σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Συγκριτική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Wϋrzburg (Γερμανία). Δίδαξε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και στα Μεταπτυχιακά Τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς επίσης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανε ανασκαφές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Το 1985 διορίσθηκε αρχαιολόγος-ερευνητής στην Ακαδημία Αθηνών, με ειδικότητα κυρίως το μινωικό και το μυκηναϊκό πολιτισμό. Με την παιδική λογοτεχνία ασχολείται συστηματικά απο το 1987. Έχει γράψει μέχρι σήμερα περίπου εξήντα βιβλία. Το έργο του "Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας" τιμήθηκε το 1989 με το ευρωπαϊκό βραβείο Pier Paolo Vergerio. "Το άγαλμα που κρύωνε" και "Ο κλέφτης των καρπουζιών" πήραν το ετήσιο βραβείο του ελληνικού παραρτήματος της ΙΒΒΥ το 2000 και το 2003 αντίστοιχα. Το 2000 και το 2011 τα έργα του "Το άγαλμα που κρύωνε" και "Τα πολύτιμα σκουπίδια του κυρίου Νο" αντίστοιχα απέσπασαν το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου. Το 2006 τιμήθηκε με το βραβείο "Κώστα και Ελένης Ουράνη" της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2000, το 2007 και το 2010 πήρε το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω για τα βιβλία "Το άγαλμα που κρύωνε", "Η κυρία Μίνα και η Άνοιξη" και "Η σκυλίσια ζωή του γάτου Τζον Αφεντούλη". Το 2012 το βιβλίο του "Ένα κορίτσι φτερουγίζει στον Κεραμεικό - Μια αντιπολεμική ιστορία στην Αθήνα των κλασικών χρόνων" απέσπασε το κρατικό βραβείο βιβλίου γνώσεων για παιδιά. Υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο H. C. Andersen 2012.

Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι." Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο. Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.

Η Κ. Νάντια Σερεμετάκη είναι ανθρωπολόγος με 25ετή ερευνητική - συγγραφική και διδακτική πορεία στην πολιτισμική, κοινωνική και εφαρμοσμένη ανθρωπολογία. Το διεπιστημονικό συγγραφικό έργο της εχει χαρακτηριστεί ως πολυσχιδές, καινοτόμο και διαχρονικό. Διδάσκεται στα ξένα πανεπιστήμια σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα των πολιτισμικών σπουδών και ανθρωπιστικών & κοινωνικών επιστημών αλλά και την συγκριτική λογοτεχνία από το 1992. Βιβλία και άρθρα της αλλά και ποίηση, γράφει τόσο στην αγγλική όσο και στην ελληνική γλώσσα - έχει δε πραγματευτεί θέματα πολιτισμικής μετάφρασης τόσο στα βιβλία της όσο και σε άρθρα. Έχει διδάξει σε γνωστά πανεπιστήμια του κόσμου, και από το 2008 διδάσκει και στην Ελλάδα, στο Παν/μιο Πελοποννήσου, Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών. Συνδυάζει πλούσια ερευνητική δράση σε διάφορα μέρη του κόσμου με έντονη εξωπανεπιστημιακή, δημόσια - παιδαγωγική παρουσία, και έχει λάβει διακρίσεις τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Για ενημέρωση και περισσότερες πληροφορίες: www.seremetakis.com

Ο Νίκος Σηφουνάκης γεννήθηκε το 1949 στο Ρέθυμνο. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Γένοβα και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της αναστήλωσης μνημείων. Εκπόνησε αρχιτεκτονικές μελέτες συντήρησης και αναστήλωσης μνημείων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Διετέλεσε μέλος της διευθυντικής επιτροπής για την αρχιτεκτονική κληρονομιά του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το 2003 τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση των γραμμάτων και των τεχνών της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη συμβολή του στη μελέτη και την ανάδειξη του πολιτισμού του Αιγαίου. Διετέλεσε Υπουργός Αιγαίου την τετραετία 2000 - 2004 και Υπουργός Τουρισμού και Υφυπουργός Πολιτισμού κατά τη διετία 1994 - 1996. Από το 1989 ως το 2000 εξελέγη έξι φορές διαδοχικά βουλευτής Λέσβου. Τον Ιούνιο του 2004 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και έναν μήνα αργότερα ψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Πολιτισμού, Εκπαίδευσης και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Από το 1987 ως το 1988 ήταν γενικός διευθυντής της ΕΡΤ, και από το 1983 ως το 1987 Νομάρχης Λέσβου. Δραστηριοποιήθηκε πολιτικά πολύ νέος και εντάχθηκε στις τάξεις της ΕΔΗΝ. Στα χρόνια της χούντας συνδέθηκε με τον Αλέκο Παναγούλη, του οποίου υπήρξε φίλος και συνεργάστηκε μαζί του μέχρι τον πρόωρο θάνατο του (1976), οπότε και εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Μιλά γαλλικά και ιταλικά. Είναι παντρεμένος και πατέρας μίας κόρης.

Ο Παναγιώτης Αρ. Υφαντής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπήρξε υπότροφος στην Pontificia Universita "San Nicola" στο Μπάρι της Ιταλίας (1988 - 1991), όπου ειδικεύθηκε στην έρευνα των σχέσεων μεταξύ Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού. Έχει συμμετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια και ερευνητικά προγράμματα και έχει συντάξει άρθρα ιστορικού και θεολογικού περιεχομένου καθώς και κείμενα πνευματικού προβληματισμού για ελληνικά και ιταλικά περιοδικά. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές "Καταγραφή" (εκδ. Αρμός, 1997) και "Λειμωνάριον" (εκδ. Διάττων, 2001), ενώ η μελέτη του "Μέγα Σπήλαιο: Ιστορία, πνευματική και εθνική μαρτυρία" (εκδ. Ι Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αθήναι 1999) τιμήθηκε με το Βραβείο της Τάξεως Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών. Από τον Σεπτέμβριο του 2006 υπηρετεί στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών ως λέκτορας στον Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης.