History on Stage

Η ιστορικός Ελένη Μπιµπίκου-Αντωνιάδη γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου του 1923 στην Αθήνα, όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Το Μάρτιο του 1940, επί δικτατορίας Ιωάννη Μεταξά, έγινε µέλος της ΟΚΝΕ (Οµοσπονδία των Κοµµουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας). Στην Κατοχή, υπήρξε από τα πρώτα µέλη της Αντίστασης, στη Σπουδάζουσα του ΕΑΜ (ΕΑΜ Νέων) και από τα ιδρυτικά µέλη της ΕΠΟΝ Πειραιά, τακτική συνεργάτης στο παράνοµο φύλλο "Τα νιάτα της Αθήνας", µέλος της συντακτικής επιτροπής της "Νέας Γενιάς", ενώ είχε γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (Τµήµα Ιστορίας και Αρχαιολογίας). Μετά την Απελευθέρωση, έλαβε μέρος στην ανασυγκρότηση της Ελληνογαλλικής Ένωσης Νέων και έγινε γενική γραµµατέας της. Πήρε το πτυχίο της από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών τον Μάιο του 1945 και, στη συνέχεια, συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι ως υπότροφος της Γαλλικής Κυβέρνησης, την περίοδο 1946-47. Από τότε έζησε στη γαλλική πρωτεύουσα. Η άλλοτε µαθήτρια του Διονυσίου Ζακυθηνού στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν έφτασε στο Παρίσι διαπίστωσε ότι οι Έλληνες µεταπτυχιακοί φοιτητές αλλά και οι περισσότεροι Γάλλοι ελληνιστές, είχαν ως αντικείµενο µελέτης τους την Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, καθώς δεν υπήρχε έδρα νεοελληνικής ιστορίας. Έτσι, αποφάσισε, χωρίς να εγκαταλείψει τη µελέτη της για την οικονοµία και την κοινωνία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, να προσανατολίσει τις έρευνές της στη µεταβυζαντινή και νεότερη Ελλάδα. Παράλληλα µε τις έρευνές της στη Σορβόνη και στο τέταρτο Τµήµα της Ecole Pratique des Hautes Etudes, για τον "Αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας και την κοινή γνώµη στη Γαλλία", η Μπιµπίκου-Αντωνιάδη προώθησε, ως υπεύθυνη διεπιστηµονικής οµάδας, μία ευρύτατη έρευνα στα αρχεία και τις βιβλιοθήκες των ευρωπαϊκών χωρών για τις διεθνείς οικονοµικές σχέσεις του Βυζαντίου, µε στόχο τη συγκρότηση µιας συλλογής των σχετικών συνθηκών και εγγράφων. Με αυτήν άλλωστε την προοπτική όρισε και το αντικείµενο του Σεµιναρίου Οικονοµικών και Κοινωνικών Επιστηµών, που ίδρυσε το 1964 στο Έκτο Τµήµα της Ecole Pratique des Hautes Etudes, το οποίο µετεξελίχθηκε στη σηµερινή Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS). Τίτλος του μεταπτυχιακού της σεµιναρίου, στο οποίο φοίτησαν και έκαναν διδακτορικά δεκάδες νέων επιστηµόνων από διάφορες χώρες και ιδίως από την Ελλάδα, ήταν: "Οικονοµική και Κοινωνική Ιστορία του Βυζαντίου και της Νεότερης Ελλάδας". Η Μπιµπίκου-Αντωνιάδη υπήρξε µία από τις πρώτες Ελληνίδες που εργάστηκαν στο Εθνικό Κέντρο Επιστηµονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, το 1951, αποσπασµένη στην αρχή στο "Ινστιτούτο Έρευνας και Ιστορίας των Κειµένων" και, από το 1954, στο Έκτο Τµήµα της Ecole Pratique des Hautes Etudes, ήτοι στο Τµήµα Οικονοµικής και Κοινωνικής Ιστορίας. Το τµήµα αυτό, που έµεινε γνωστό ως "Σχολή των Annales", είχε τότε διευθυντή τον µεγάλο ιστορικό και ιδρυτή της οµώνυµης ιστορικής επιθεώρησης, Fernand Braudel. Έτσι, η Αντωνιάδη, µαθήτρια και η ίδια του μεγάλου µελετητή της Μεσογείου, συνεργάστηκε άμεσα µαζί του, επηρεάστηκε από τις ιδέες του και είχε την ευκαιρία να είναι ένα από τα τέσσερα ιδρυτικά µέλη του Κέντρου Ιστορικών Ερευνών. Σ' αυτό το σηµείο, πολύτιµη στάθηκε η επίδραση και η βοήθεια που της πρόσφερε, επί τριάντα χρόνια, ο σύντροφος της Αντώνης Αντωνιάδης, µαθηµατικός και πολιτικός µηχανικός, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πρώτους ερευνητές (1957-1958) στη Γαλλία που ασχολήθηκαν µε την χρήση των µαθηµατικών στην Ιστορία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ανέπτυξε αξιόλογη αντιδικτατορική δράση: το βράδυ της 21ης Απριλίου του 1967, συµµετείχε στην ίδρυση της Ελληνικής Αντιδικτατορικής Επιτροπής Γαλλίας, η οποία, υπό τον τίτλο "Ελληνογαλλική Κίνηση για µια Ελεύθερη Ελλάδα" κατέστη "Σύλλογος 1901" ώστε να χαίρει πλήρως του δικαιώµατος ελεύθερης δράσης στη Γαλλία. Εξελέγη Γενική Γραµµατέας της "Κίνησης", η οποία είχε Πρόεδρο τον Roland Dumas. Τέλος, υπήρξε ανταποκρίτρια του "Ριζοσπάστη" στο Παρίσι από το 1983 έως το 1991. Η Ελένη Μπιµπίκου-Αντωνιάδη είναι σήμερα µέλος πολλών επιστηµονικών επιτροπών και συλλόγων, πρόεδρος της Εθνικής Γαλλικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Σπουδών Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης, αντιπρόεδρος της Διεπιστηµονικής Εταιρείας "Pierre Belon" στο Παρίσι, πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβληµάτων (ΟΜΕΠ) στο Παρίσι, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονοµικής Ιστορίας (Αθήνα), κλπ. Έχει τιµηθεί µε το µετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης, µε το τιµητικό δίπλωµα Δηµοσιογράφων Εθνικής Αντίστασης και µε Ακαδηµαϊκούς Φοίνικες στη Γαλλία. Το 2012 τιμήθηκε με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Ευποιΐας της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της χώρας μας, γενήθηκε στο Aργοστόλι της Κεφαλονιάς, το 1933. ΣΠOYΔEΣ 1960. Πτυχίο Iστορικού Tμήματος Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Aθηνών 1965-1967. Yπότροφος του IKY για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι 1972. Doctorat de 3e Cycle (EPHE, VI Section - Paris 7) στην οικονομική και κοινωνική ιστορία. 1976. Eleve diplome της EPHE, IVe Section. AKAΔHMAΪKEΣ ΔPAΣTHPIOTHTEΣ 1. Διδασκαλία 1974-1984. Charge de Conferences στην EPHE, IVe Section 1976-1977. Charge de Cours στο Πανεπιστήμιο Paris-IV 1982-1998. Professeur associe στο Πανεπιστήμιο Paris I, Pantheon-Sorbonne. Διεύθυνση DEA και διδακτορικών διατριβών στο πλαίσιο των etudes Doctorales του Πανεπιστημίου Paris I. 1986-1988. Charge de Conferences στην EHESS. 1993-2005. Eβδομαδιαία σεμινάρια στο KNE/EIE με θέμα: "Προβλήματα οικονομικής ιστορίας, IE'-IΘ'αι." 2. Eρευνητικές δραστηριότητες 1961-1965. Bοηθός έρευνας στο KNE/EIE 1967-1974. Assistant de recherches στην EPHE, VIe Section. 1977-1990. Διευθυντής Eρευνών του Προγράμματος Iστορίας της Eθνικής Tράπεζας της Eλλάδας 1987-1991. Mέλος του Δ.Σ. του Iδρύματος Έρευνας και Παιδείας της Eμπορικής Tράπεζας 1985-1989. 1994-2000 Mέλος της Eπιτροπής Iστορίας του Iστορικού Aρχείου Eλληνικής Nεολαίας 1984-1986. Yπεύθυνος ερευνητικού προγράμματος της ΓΓET: Φορολογικοί μηχανισμοί και οικονομία στο πλαίσιο των ελληνικών κοινοτήτων, IZ'-IΘ' αι. 1988-1990. Yπεύθυνος ερευνητικού προγράμματος της ΓΓET: Eλλαδικά αστικά συγκροτήματα και ενδοχώρα, IE'-IΘ' αι.: απορρόφηση πλεονάσματος και συστήματα διασυνδέσεων. 1988-2003. Διευθυντής ερευνών στο KNE/EIE 3. Άλλες ακαδημαϊκές δραστηριότητες 1983-2005. Συνδιευθυντής του περιοδικού ''Tα Iστορικά''. 1985-1990. Aντιπρόεδρος της Δ. Eπιτροπής του Iονίου Πανεπιστημίου. 2004-2017 Πρόεδρος των ''Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας'' (ΑΣΚΙ) Έφυγε από τη ζωή στις 11 Δεκεμβρίου 2017, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Ζαχαρίας Μαθάς - Δεμαθάς ήταν Οικονομολόγος, Επίκουρος καθηγητής στον τομέα Πολιτικής Οικονομίας του Τμήματος Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου, από το 2004, με γνωστικό αντικείμενο "Πολιτική Οικονομία με έμφαση στη διάσταση του χώρου". Γεννήθηκε το 1944 και αποφοίτησε απο΄τη Γερμανική Σχολή το 1962. Απέκτησε πτυχίο από την Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πολυτεχνείου του Μονάχου (1965), ενώ το διάστημα 1965 - 1970 σπούδασε στη Σχολή Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης από όπου απέκτησε και το Δίπλωμα του στην Οικονομία. Το 1998 ανακηρύχτηκε Διδάκτωρ Τμήματος Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών με τίτλο εργασίας "Θεωρίες της γαιοπροσόδου στους κλασικούς και στον Κ. Μαρξ ή η χρησιμότητα της γαιοπροσόδου για την κατανόηση ορισμένων ζητημάτων της πολιτικής οικονομίας". Έφυγε από τη ζωή ξαφνικά στις 4 Οκτωβρίου 2015.

Ο Κώστας Φιλίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Το 1940, σπουδαστής στο τμήμα Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, προσχώρησε στο λαϊκό κίνημα και οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ. Από τα ιδρυτικά στελέχη της ΕΠΟΝ το 1943, μετέχει στην εθνική αντίσταση από τη θέση του μέλους του Κεντρικού Συμβουλίου και στη συνέχεια του Προεδρείου της. Συνεχίζει τον αγώνα και μετά την απελευθέρωση. Στα χρόνια του εμφυλίου δουλεύει ως παράνομος στις οργανώσεις του ΚΚΕ της Αθήνας. Μετά από οκτώ χρόνια παρανομίας συλλαμβάνεται το 1955, καταδικάζεται σε ισόβια από το στρατοδικείο και μένει στη φυλακή μέχρι τα μέσα του 1966. Με την απελευθέρωσή του δουλεύει στην κεντρική διαφώτιση και στις οργανώσεις της ΕΔΑ και μετά ως υποδιευθυντής της Αυγής. Τον Απρίλιο του 1967, με την κήρυξη της δικτατορίας, περνάει ξανά στην παρανομία και είναι ένας από τους κυρίους οργανωτές του ΠΑΜ μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη. Συλλαμβάνεται τον Οκτώβριο του 1967 και καταδικάζεται πάλι σε ισόβια. Μένει στη φυλακή μέχρι το 1973 και ξανά στην παρανομία μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Από τις φυλακές της Αίγινας το 1968 κατάγγειλε με άλλους κρατούμενους αγωνιστές του ΚΚΕ τη διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος και υποστήριξε την ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτερικού. Μέλος του Πολιτικού Γραφείου του, συνέβαλε στη μετεξέλιξή του σε "Ελληνική Αριστερά" (ΕΑΡ) και αργότερα στην ίδρυση του Συνασπισμού. Στα χρόνια των κρατήσεών του μετέφρασε το βιβλίο του Ζ. Γκυγιωμώ, "Κυβερνητική και διαλεκτικός υλισμός", "Για τον Μακιαβέλι, την Πολιτική και το Σύγχρονο Κράτος" του Α. Γκράμσι, τον Α΄ τόμο του βιβλίου του Νίκου Πουλαντζά, "Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις", την "Γερμανική ιδεολογία" του Καρλ Μαρξ. Δημοσίευσε άρθρα και μελέτες σε περιοδικά και εφημερίδες της Αριστεράς. Διατέλεσε ευρωβουλευτής της ΕΑΡ την περίοδο 1985-1989 και συνεκδότης της Αυγής 1993-1998 και μετά στο διοικητικό της συμβούλιο. Πάντα μέλος του ΣΥΝ. Πέθανε τα ξημερώματα της 20ης Ιανουαρίου 2014 σε ηλίκια 93 ετών.

Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι Καθηγητής Ιστορίας των Επιστημών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε φυσική και ιστορία των επιστημών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ως επισκέπτης καθηγητής δίδαξε στα Πανεπιστήμια της Βοστόνης, του Χάρβαρντ, της Πενσυλβάνια, του Κέιμπριτζ και του Πολυτεχνείου της Κωνσταντινούπολης. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν την ιστορία της φυσικής και της χημείας από τις αρχές του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα. Είναι μέλος συντακτικών επιτροπών διαφόρων ξενόγλωσσων περιοδικών ιστορίας των επιστημών, καθώς και του ελληνικού περιοδικού "Νεύσις". Τα κυριότερα βιβλία του είναι το "Methodological Aspects in the Development of Low Temperature Physics 1881-1957: Concepts out of Context(s)" (σε συνεργασία με τον Γιώργο Γκουνταρούλη, το 1990 από τις εκδόσεις Kluwer Academic Publishers), "Fritz London, A Scientific Biography" (το 1996 από το Cambridge University Press), "Το παρελθόν των επιστημών ως ιστορία" (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2004). Είναι πρόεδρος του Ιστορικού Αρχείου του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Maurice Godelier (Cambrai, 1934), πρώην επιστημονικός διευθυντής του Τμήματος Επιστημών του Ανθρώπου και της Κοινωνίας του CNRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας), είναι Διευθυντής Σπουδών στην EHESS (Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες). Έχει διακριθεί με το διεθνές βραβείο Alexander von Humboldt για τις κοινωνικές επιστήμες και με το χρυσό μετάλλιο έρευνας του CNRS.

Ο Θανάσης Καλαφάτης είναι αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

O Nίκος Ε. Καραπιδάκης γεννήθηκε το 1955 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και Αρχειονομία -Παλαιογραφία στην Ecole Nationale des Chartes. Εργάσθηκε ως αρχειονόμος από το 1982 στο Ιστορικό Αρχείο Κέρκυρας, στα Γενικά Αρχεία της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη συνέχεια, από το 1989 έως το 1993, ως διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Από το 1990 διδάσκει μεσαιωνική ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στο συγγραφικό του έργο ασχολείται με την ιστορία των θεσμών, των κοινωνικών ομάδων και την ιστοριογραφία του Μεσαίωνα και της Ενετοκρατίας. (Πηγή: Αρχείο Σύγχρονων Συγγραφέων, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)

Ο Ζακ Λε Γκοφ, από τους κυριότερους εκπροσώπους της σχολής της "Νέας Ιστορίας", γεννήθηκε το 1924 στην Τουλόν. Απόφοιτος της Ecole Normale Superieure, agrege της ιστορίας, γίνεται το 1962 διευθυντής σπουδών και από το 1972-1975 πρόεδρος του VΙου τμήματος της Ecole Pratique des Hautes Etudes που ιδρύθηκε λίγα χρόνια πριν από τον Fernand Braudel. Από το 1975 ως το 1977 ήταν πρόεδρος της Ανώτατης Σχολής Κοινωνικών Επιστημών (Ecole Pratique des Hautes Etudes en Sciences Sociales) που διαδέχθηκε το VIo τμήμα. Η ενασχόλησή του με το ίδρυμα αυτό σηματοδοτεί την επιθυμία του να ανανεώσει τη μεσαιωνική ιστορία με τη συνδομή των κοινωνικών επιστημών. Αυτός ο προσανατολισμός διαφαίνεται στο έργο του "La Civilisation de l' occident medieval" (1964) που δημιούργησε και κατέστησε δημοφιλή μια καινούργια άποψη για το Μεσαίωνα, περισσότερο σύνθετη αλλά και ταυτοχρόνως περισσότερο ελκυστική. Από το έτος 1969, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Annales". Η συμβολή του Λε Γκοφ στη μεσαιωνική ιστορία περιέχει δύο πτυχές. Πρώτον συγκροτεί μια κοινωνική ιστορία της μεσαιωνικής πόλης. Ο Marc Bloch ήταν ο πρώτος που πρότεινε την αντικατάσταση της επίσημης και θεσμικής ιστορία της φεουδαρχίας από μια κοινωνική προσέγγιση, ακολουθούμενος από δύο γενιές ειδικών (George Duby, Robert Fossier, Pierre Toubert). Οι έρευνες του όμως αφορούσαν κυρίως την αγροτική ιστορία. O Λε Γκοφ πρώτος οικοδόμησε μια κοινωνική ιστορία της πόλης και με το βιβλίο του "Les Intellectuels au Moyen Age" (1957) άνοιξε νέα πεδία ερεύνας. Το ενδιαφέρον του Λε Γκοφ για την πόλη μαρτυρούν και τα έργα του "L' Histoire de la France urbaine" (σε συνεργασία με τον Georges Duby, 1980) και "L' Homme medieval" (1989). Δεύτερον, ο Λε Γκοφ συνέβαλε αποφασιστικά σε μια ιστορία των μεσαιωνικών νοοτροπιών, αξιοποιώντας τη συμβολή της ανθρωπολογία, συνδέοντας μετ��ξύ τους πεδία ως τότε διακριτά όπως τη θεολογία με τις εμπορικές και βιοτεχνικές δραστηριότητες ("La Naissance du purgatoire", 1981, "La Bourse et la vie" 1986) και χρησιμοποιώντας πηγές φαινομενικά περιθωριακές ή ελάσσονες: τη λογοτεχνία, τους θρύλους, τα κηρύγματα, τις εικόνες, τις τελετουργίες ("Pour un autre Moyen Age", 1977, "L' Imaginaire medieval, 1985). Παράλληλα ο Λε Γκοφ ασχολήθηκε και με την ιστοριογραφία: "Faire de l' Histoire" με τον Nora (1974), "La Nouvelle Histoire" με τους Chartier και Revel (1978), "Histoire et Memoire" (1988). Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα βιβλία του: "Ήρωες και θαυμαστά του Μεσαίωνα" (Κέδρος), "Το πουγκί και η ζωή" (Κέδρος), "Η ωραιότερη ιστορία του έρωτα" (Κριτική), "Οι διανοούμενοι στο Μεσαίωνα" (Κέδρος), "Ιστορία και μνήμη" (Νεφέλη), "Η Ευρώπη" (Ελληνικά Γράμματα), "Για έναν άλλο Μεσαίωνα" (Ελληνικά Γράμματα), "Ο πολιτισμός της μεσαιωνικής Δύσης" (Βάνιας), "Η Ευρώπη γεννήθηκε τον Μεσαίωνα;" (Πόλις), καθώς και τα βιβλία "Η γένεση της σύγχρονης επιστήμης στην Ευρώπη" (Ελληνικά Γράμματα) και "Το έργο της Ιστορίας" (Κέδρος-Ράππα), τα οποία επιμελήθηκε. Πέθανε στο Παρίσι την 1η Απριλίου 2014, σε ηλικία 90 ετών. (φωτογραφία: Matthias Zolle)

H Claude Mosse, ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Paris VIII, έχει γράψει βιβλία για την αρχαία Ελλάδα, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Εργογραφία: -"Αλέξανδρος, το πεπρωμένο ενός μύθου" [Παπαδήμας, 4η έκδ. 2004] -"Η γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα" [Παπαδήμας, 3η εκδ. 2003] -"Επίτομη ιστορία της αρχαίας Ελλάδας"[Παπαδήμας, 6η εκδ. 2005] -"Περικλής: Ο εφευρέτης της δημοκρατίας" [Παπαδήμας, 2005] κ.α.

Ο Παναγιώτης Νούτσος γεννήθηκε στο Ελληνικό Ιωαννίνων το 1948. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Δυτικού Βερολίνου (Freie και Technische Universitat). Αναγορεύθηκε διδάκτωρ (1979) και υφηγητής (1982) της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής (1988) της κοινωνικής και πολιτικής φιλοσοφίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο, όπου διδάσκει από το 1980. Κατά τη διάρκεια ετήσιας εκπαιδευτικής άδειας (1987/1988) εργάσθηκε ερευνητικά, έδωσε διαλέξεις και δίδαξε στα Πανεπιστήμια I, IV και Χ των Παρισίων, ενώ στο πλαίσιο αντίστοιχης άδειας (1994/1995) εργάσθηκε ερευνητικά στα Πανεπιστήμια RMIT (Μελβούρνη), Pomona College (Λος Άντζελες) και New York University. Κατά την άνοιξη του 1999 και κατά το καλοκαίρι του 2012 ήταν ερευνητικός εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Princeton. Με ερευνητικά ενδιαφέροντα: Κοινωνική και πολιτική φιλοσοφία, Φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών, νεοελληνική φιλοσοφία, νεότερη και σύγχρονη ευρωπαϊκή φιλοσοφία, φιλοσοφία της ιστορίας, κοινωνικό πεδίο της λογοτεχνίας, πανεπιστημιακός θεσμός, δημοσίευσε σειρά αυτοτελών βιβλίων στην ελληνική και σε άλλες πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες. Άρθρα και μελέτες του έχουν μεταφρασθεί στην αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιαπωνική, ισπανική, ιταλική, ουγγρική και τουρκική γλώσσα. Κατά τα έτη 1991-1994 (πριν ακόμη εμφανισθούν οι "επαγγελματίες πρυτάνεις") ήταν αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συνέβαλε στην οργάνωση και τη διεύθυνση του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών: "Ελληνική Φιλοσοφία- Φιλοσοφία των Επιστημών" του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.