Συναντήσεις της ελληνικής με τη γαλλική ιστοριογραφία από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα

Η Ρίκα Μπενβενίστε γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1959. Σπούδασε Ιστορία στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και έκανε το διδακτορικό της στη μεσαιωνική ιστορία στη Σορβόννη (Ρaris, Ρantheon-Sorbonne). Δίδαξε στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου και στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Σήμερα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Μεσαιωνικής Ευρώπης στο τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Μελέτες της για τα δικαστικά αρχεία της μεσαιωνικής Γαλλίας, την ιστορική ανθρωπολογία και τις σχέσεις εβραίων και χριστιανών στη μεσαιωνική Δύση έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Στα ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται επίσης η εβραϊκή ιστοριογραφία και η ιστορία του Ολοκαυτώματος. Το 2015 τιμήθηκε με το "Κρατικό ειδικό βραβείο σε λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά το διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα" για το έργο της "Αυτοί που επέζησαν. Αντίσταση, εκτόπιση, επιστροφή. Θεσσαλονικείς Εβραίοι στη δεκαετία του 1940", εκδόσεις Πόλις.

Γεννήθηκε στην Αθήνα (1957), και είναι ιστορικός και μεταφράστρια. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη νεώτερη ιστορία στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης (Παρίσι ΙV). Υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1995) με αντικείμενο τις αντιστασιακές οργανώσεις των νέων. Σπούδασε γαλλική λογοτεχνία και λογοτεχνική μετάφραση στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Για το πρώτο της βιβλίο που είναι εξαντλημένο "Ελληνικός Νεανικός Τύπος 1941-1945. Καταγραφή", τόμ. Α'-Β΄, εκδ. ΙΑΕΝ, Αθήνα 1987, βλ. www.iaen.gr. Ερευνητικά πεδία: η συμμετοχή της ελληνικής νεολαίας στην Αντίσταση, η γενοκτονία των Εβραίων και η μνήμη της, η στρατοπεδική λογοτεχνία, η πολιτισμική ταυτότητα των σεφαραδιτών Εβραίων. Έχει δημοσιεύσει στα περιοδικά "Αντί", "Ο Πολίτης", "Μνήμων", "Σύγχρονα Θέματα" (μέλος της συντακτικής επιτροπής) , "Historein", "Νέα Εστία" και στις εφημερίδες "Το Βήμα", "Η Καθημερινή", "Η Αυγή". Συνεργάζεται με το περιοδικό "the books' journal". Είναι μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού "Μνήμων" και ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Εβραϊσμού (1990-2000). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια κι έχει δημοσιεύσει σε συλλογικούς τόμους στη Γαλλία (βλ. www.academia.edu). ΄Εχει συνεργαστεί με το "΄Ιδρυμα για την Μνήμη του Άουσβιτς" (Βρυξέλλες), με τη "Maison d'Izieu", με τη "Fondation pour la Memoire de la Shoah" (Παρίσι) και με πανεπιστημιακά τμήματα νεοελληνικών σπουδών στο Στρασβούργο και στην INALCO. Δίδαξε το μάθημα της "Ελληνικής Ιστορίας" στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (2001-2017) ως καθηγήτρια-σύμβουλος. Διδάσκει στο σεμινάριό της για τη "Γενοκτονία των Εβραίων: Ιστορία, Μνήμη, Αναπαραστάσεις" στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος από το 2011 καθώς και στα ετήσια σεμινάρια του Μουσείου στην Αθήνα για τη "Διδασκαλία του Ολοκαυτώματος". Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις γαλλικής και γαλλόφωνης λογοτεχνίας. Από το 1995 ως το 2008 εξέδωσε κι επιμελήθηκε το ετήσιο περιοδικό "Μετάφραση", με αντικείμενο τη λογοτεχνική μετάφραση και τη μεταφρασεολογία. Δίδαξε μετάφραση στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου, στο ΕΚΕΜΕΛ και στο Μεταπτυχιακό Μετάφραση-μεταφρασεολογία του ΕΚΠΑ. Τιμήθηκε με τη διάκριση Chevalier de l'ordre des Arts et des Lettres (Ιππότης των γραμμάτων και των τεχνών) το 2006 από τον Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας.

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Εργάζεται ως καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Ρόδος), όπου υπηρετεί από το 1997, διδάσκοντας Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία και Διδακτική της Ιστορίας. Είναι μέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισμού, της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης, της Historical Association, της International Society for History Didactics και της IRAHSSE, ενώ συνεργάζεται με την Association for Historical Dialogue and Research. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα βιβλία: "Η φασίζουσα ιδεολογία στην Ελλάδα" (Παπαζήσης 1989), "Ο πολιτικός ανορθολογισμός στην Ελλάδα" (Τροχαλία 1996), "Από την Ιστορία στις ιστορίες" (Ελληνικά Γράμματα 1998), "Αναζητώντας την Ευρώπη" (Μεταίχμιο 2000), "Διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα της Ιστορίας" (Μεταίχμιο 2000, 2η έκδοση), "Επιστήμη, Ιδεολογία, Ταυτότητα" (Μεταίχμιο 2003). Είχε επίσης την επιμέλεια των βιβλίων "Διεπιστημονικές προσεγγίσεις στη Μουσειακή Αγωγή" (Μεταίχμιο 2002, σε συνεργασία με την Ευγενία Αλεξάκη) και "Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας. Ανθολόγιο" (Βουλή των Ελλήνων 2002, σε συνεργασία με την Ελένη Κορομηλά). Άρθρα και βιβλιοκρισίες του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά "Μνήμων", "Σύγχρονα Θέματα", "Θεωρία και Κοινωνία", "Φιλολογική" κ.ά. Η επιστημονική του δραστηριότητα αφορά την ιστορία των πολιτικών ιδεών τον 19ο και τον 20ό αιώνα, τη διδακτική της ιστορίας, την ιστορία των αντιλήψεων για το σώμα και τη σωματική αγωγή και την ιστορία της εκπαίδευσης.

Ο Σωκράτης Πετμεζάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Είναι καθηγητής οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας των Νεοτέρων Χρόνων στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου διδάσκει από το 1990. Σπούδασε οικονομικά στη Θεσσαλονίκη και ιστορία στο Παρίσι. Υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή με τίτλο: "Recherches sur l'economie et le finances des villages du Pelion, region d'industries rurales, ca. 1750-1850" στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, στο Παρίσι, τον Οκτώβρη του 1989. Έχει εκδώσει στα ελληνικά, στα γαλλικά, στα αγγλικά και στα ισπανικά πολλά άρθρα σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας, καθώς και τη μονογραφία με τίτλο: "Η ελληνική αγροτική οικονομία κατά τον 19ο αιώνα: η περιφερειακή διάσταση", Ηράκλειο, 2003 (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης). Επίσης, επιμελήθηκε τον συλλογικό τόμο "Προλεγόμενα στην ιστορία της ελληνικής αγροτικής οικονομίας του Μεσοπολέμου", Αθήνα, 2012 (εκδόσεις Αλεξάνδρεια).

Ο Γιώργος Τόλιας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Είναι διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (1993), έχει δημοσιεύσει μονογραφίες και άρθρα γύρω από την πρόσληψη του ελληνικού χώρου, την ιστορία της αρχαιολογίας και των ελληνικών σπουδών, την ιστορία της χαρτογραφίας και της γεωγραφικής σκέψης.

Ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της χώρας μας, γενήθηκε στο Aργοστόλι της Κεφαλονιάς, το 1933. ΣΠOYΔEΣ 1960. Πτυχίο Iστορικού Tμήματος Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Aθηνών 1965-1967. Yπότροφος του IKY για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι 1972. Doctorat de 3e Cycle (EPHE, VI Section - Paris 7) στην οικονομική και κοινωνική ιστορία. 1976. Eleve diplome της EPHE, IVe Section. AKAΔHMAΪKEΣ ΔPAΣTHPIOTHTEΣ 1. Διδασκαλία 1974-1984. Charge de Conferences στην EPHE, IVe Section 1976-1977. Charge de Cours στο Πανεπιστήμιο Paris-IV 1982-1998. Professeur associe στο Πανεπιστήμιο Paris I, Pantheon-Sorbonne. Διεύθυνση DEA και διδακτορικών διατριβών στο πλαίσιο των etudes Doctorales του Πανεπιστημίου Paris I. 1986-1988. Charge de Conferences στην EHESS. 1993-2005. Eβδομαδιαία σεμινάρια στο KNE/EIE με θέμα: "Προβλήματα οικονομικής ιστορίας, IE'-IΘ'αι." 2. Eρευνητικές δραστηριότητες 1961-1965. Bοηθός έρευνας στο KNE/EIE 1967-1974. Assistant de recherches στην EPHE, VIe Section. 1977-1990. Διευθυντής Eρευνών του Προγράμματος Iστορίας της Eθνικής Tράπεζας της Eλλάδας 1987-1991. Mέλος του Δ.Σ. του Iδρύματος Έρευνας και Παιδείας της Eμπορικής Tράπεζας 1985-1989. 1994-2000 Mέλος της Eπιτροπής Iστορίας του Iστορικού Aρχείου Eλληνικής Nεολαίας 1984-1986. Yπεύθυνος ερευνητικού προγράμματος της ΓΓET: Φορολογικοί μηχανισμοί και οικονομία στο πλαίσιο των ελληνικών κοινοτήτων, IZ'-IΘ' αι. 1988-1990. Yπεύθυνος ερευνητικού προγράμματος της ΓΓET: Eλλαδικά αστικά συγκροτήματα και ενδοχώρα, IE'-IΘ' αι.: απορρόφηση πλεονάσματος και συστήματα διασυνδέσεων. 1988-2003. Διευθυντής ερευνών στο KNE/EIE 3. Άλλες ακαδημαϊκές δραστηριότητες 1983-2005. Συνδιευθυντής του περιοδικού ''Tα Iστορικά''. 1985-1990. Aντιπρόεδρος της Δ. Eπιτροπής του Iονίου Πανεπιστημίου. 2004-2017 Πρόεδρος των ''Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας'' (ΑΣΚΙ) Έφυγε από τη ζωή στις 11 Δεκεμβρίου 2017, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Βασίλης Κρεμμυδάς γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη Μεσσηνίας· εκεί τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1959 έλαβε πτυχίο Ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1964 έως το 1967 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Lyon και στην τότε Ecole Pratique des Hautes Etudes, στο Παρίσι. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης το 1972 με τη διατριβή "Το εμπόριο της Πελοποννήσου στον 18ο αιώνα". Το 1981 εκλέχτηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το βιβλίο "Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821". Το 1965-1967 διατέλεσε λέκτωρ των νέων ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Lyon. Επί 17 χρόνια εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση (Λύκειο Ζηρίδη και Σχολή Μωραΐτη) και το 1979-1982 δίδαξε ως ειδικός επιστήμων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1982 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο και το 1987 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε προσκληθεί (professeur invite) δύο φορές σε πανεπιστήμια του Παρισιού. Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής και διευθυντής της αυτοτελούς δημόσιας υπηρεσίας "Αρχεία Πρωθυπουργού, Υπουργών, Υφυπουργών και της Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης". Τα ιδιαίτερα επιστημονικά ενδιαφέροντά του ήταν προσανατολισμένα στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του τέλους της Τουρκοκρατίας και του ελληνικού 19ου αιώνα και σε ζητήματα της Επανάστασης του 1821 και των πρώτων δεκαετιών του βίου του ελληνικού κράτους. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Νοεμβρίου 2017, σε ηλικία 82 ετών.

Η Ελευθερία Ζέη σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο (Σορβόννη). Διδάσκει νεότερη ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και στο Atelier de Traduction Litteraire-Sciences Humaines του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Οι κυριότερες δημοσιεύσεις της αφορούν σε ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας των νεότερων χρόνων (17ος-19ος αιώνας).

Η Λουκία Δρούλια, απόγονος της παλιάς οικογένειας πολιτικών των Ζαΐμη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στη Σορβόννη, με θέμα τα φιλελληνικά κείμενα στην περίοδο του Αγώνα. Ερευνήτρια από το 1960 στο Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών (ΚΝΕ), του οποίου διετέλεσε διευθύντρια (1981-1996). Δίδαξε αρχειονομία και ιστορία της γραφής στη Σχολή Βιβλιοθηκονομίας της Χριστιανικής Ένωσης Νεανίδων (ΧΕΝ) Αθηνών και νεότερη ελληνική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (1987). Είχε συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και ήταν υπεύθυνη σε ερευνητικά προγράμματα. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα επικεντρώθηκαν σε θέματα που αφορούν την κοινωνία και την παιδεία στην περίοδο του νεοελληνικού Διαφωτισμού και στον 19ο αι., το κίνημα του φιλελληνισμού στον 19ο αι., την ιστορία του ελληνικού βιβλίου και των ελληνικών βιβλιοθηκών (15ος-20ός αι.), την ξενόγλωσση περιηγητική λογοτεχνία στη ΝΑ Ευρώπη και τη ΝΑ Μεσόγειο (15ος-19ος αι.), την ιστορία του ελληνικού Τύπου (1784-20ός αι.). Έφυγε από τη ζωή στις 18 Ιουλίου 2019.

H ιστορικός Αικατερίνη Κουμαριανού γεννήθηκε το 1919, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, από τη μεριά του πατέρα της, και από τη Χίο, από τη μεριά της μητέρας της. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ακολούθησε στο Παρίσι μεταπτυχιακές σπουδές στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS, 1969-1974). Oνομάστηκε καθηγήτρια Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Universite Paris - Sorbonne, Paris IV) και διευθύντρια του Institut Neoellenique (1978-1983) του ιδίου Πανεπιστημίου. Επισκέπτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών (1999-2008). Oι εργασίες της είχαν ως αντικείμενο την ιστορία της νεοελληνικής γραμματείας και παιδείας σε σχέση με την ευρωπαϊκή ιστορία των ιδεών. Oι ερευνητικές εργασίες και δημοσιεύσεις της πραγματοποιήθηκαν σε τομείς όπως η ελληνική εκδοτική παραγωγή, η ιστορία του ελληνικού Τύπου, ο περιηγητισμός, το κίνημα του νεοελληνικού διαφωτισμού και καθορίζονται χρονικά από τον 17ο έως και τον 19ο αιώνα. Υπήρξε μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών. Διετέλεσε επί μακρόν πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χαρτογραφίας. Μεταξύ των έργων της περιλαμβάνονται "Η νεωτερική γεωγραφία των Δημητριέων" (εκδ. Ζήτη), "Ιστορία του ελληνικού Τύπου" (εκδ. Ερμής), "Καϊρικά μελετήματα" (Καΐριος Βιβλιοθήκη), "Αθήνα, η πόλη-οι άνθρωποι" (εκδ. Ποταμός), και πολλά άρθρα, ανακοινώσεις και συμμετοχές σε συλλογικά έργα. Έφυγε από τη ζωή "πλήρης ημερών", στην Αθήνα, στις 14 Μαΐου 2012.

Η Μαρία Κουρούκλη είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου του Cambridge και διδάκτωρ της Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι. Σήμερα είναι ερευνήτρια στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, μέλος του Εργαστηρίου Εθνολογίας και Συγκριτικής Κοινωνιολογίας (Laboratoire d' Ethnologie et Sociologie Comparative) στο πανεπιστήμιο Paris C-Nanterre, όπου και διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Είναι επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Ethnologie Francaise. To πρώτο βιβλίο της, βασισμένο σε επιτόπια έρευνα στην Επίσκεψη της Κέρκυρας, δημοσιεύτηκε στα γαλλικά το 1985. Οι μετέπειτα δημοσιεύσεις της είχαν σχέση με θέματα συγγένειας και οικογένειας, ταυτότητας και εθνικισμού στην Ελλάδα, καθώς και με τη σύγκριση λογοτεχνικής και ανθρωπολογικής γραφής. Η πρόσφατη δουλειά της αφορά αφενός φαινόμενα θρησκευτικού συγκρητισμού στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο και αφετέρου ζητήματα μνήμης και ταυτότητας σε σχέση με τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα.

Ο Χρήστος Λούκος είναι Καθηγητής της Ιστορίας των Νεοτέρων Χρόνων στο Πανεπιστήµιο Κρήτης. Τα ερευνητικά και διδακτικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στην Ιστορία της Επανάστασης του 1821, στην κοινωνική ιστορία των πόλεων και στην ιστορία της Λατινικής Αµερικής. Είναι µέλος της Εταιρείας Μελέτης Νέου Ελληνισµού «Μνήµων» και µετέχει στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού Μνήµων.

Η Ουρανία Πολυκανδριώτη είναι Φιλόλογος, κύρια ερευνήτρια (Β΄ βαθμίδα) στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Συμμετέχει στο πρόγραμμα του ΙΝΕ "Γραμματολογία, 15ος-19ος αι." (τομέας Ιστορία του Πολιτισμού, της Παιδείας και των Επιστημών), καθώς και σε διεθνή ερευνητικά δίκτυα και προγράμματα. Οι δημοσιεύσεις και τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στη νεοελληνική και συγκριτική φιλολογία, και ειδικότερα στην ιστορία των λογοτεχνικών ειδών, σε ζητήματα ταυτότητας στη λογοτεχνία και σε ζητήματα προσωπικού λόγου (αυτοβιογραφία, απομνημονεύματα).

Η Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Φοίτησε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, στην Εcole des Hautes Εtudes en Sciences Sociales και στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης (Paris I - Pantheon - Sorbonne) όπου και υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή το 1990. Το 1994 βραβεύτηκε με το βραβείο Νίκου Σβορώνου για το συγγραφικό και ερευνητικό της έργο. Έχει διδάξει στα Τμήματα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ιστορίας και Εθνολογίας, Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης και Νηπιαγωγών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Το 2010 ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια και ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Από τον Ιούνιο 1999 ανέλαβε το συντονισμό της Επιτροπής Ιστορικής Εκπαίδευσης του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (Θεσσαλονίκη). Τον Ιούνιο 2005 εκδόθηκαν στα αγγλικά, με επιμέλειά της, τέσσερις τόμοι βοηθητικού εκπαιδευτικού υλικού για τη διδασκαλία της ιστορίας σε όλες τις βαλκανικές χώρες. Το έργο αυτό έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, σερβικά, αλβανικά, κροατικά, βοσνιακά, τουρκικά και ιαπωνικά. Υπήρξε επιστημονική υπεύθυνη για την ταξινόμηση, ηλεκτρονική καταγραφή και ψηφιοποίηση του Ιστορικού και του Φωτογραφικού Αρχείου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Έχει δημοσιεύσει βιβλία και άρθρα στα ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά σχετικά με τη διδασκαλία της ιστορίας, τα σχολικά εγχειρίδια, τη συγκρότηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και ιστορικής μνήμης και την ιστορία του αθλητισμού και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η Δήμητρα Σαμίου γεννήθηκε το 1959 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του τμήματος αγγλικών σπουδών της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα ιστορίας και πολιτισμών του Πανεπιστημίου VII των Παρισίων (Jussieu). Το 2008 υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εργασθεί ως επιμελήτρια εκδόσεων, προϊσταμένη αρχειονόμος και ερευνήτρια ιστορικός. Άρθρα και μελέτες της γύρω από την ιστορία του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά και σε συλλογικούς τόμους.

Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης είναι Λέκτορας της Θεωρίας της Ιστορίας και της Ιστοριογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι επιστημονικός συνεργάτης των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους και περιοδικά, που αναφέρονται στη Νεοελληνική Ιστορία και Ιστοριογραφία του 19ου και 20ού αιώνα.