Ελληνική ιστορία

Ο Θάνος Βερέμης γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1943 στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης και ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Trinity College). Το 1978 ήταν Research Associate του Διεθνούς Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (Λονδίνο), το 1983 υπήρξε επισκέπτης ερευνητής στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, το 1987 επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον και το 1993-1994 επισκέπτης καθηγητής στο St. Antony’s College της Οξφόρδης. Από το 1987 είναι καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ από το 1988 έως το 1994 υπήρξε διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ και έως το 2000 πρόεδρός του. Το 2001-2003 ήταν Constantine Karamanlis Professor στο Fletcher School of Law and Diplomacy, και το 2004-2010 πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ). Σήμερα είναι δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων. Βιβλία (μεταξύ άλλων): - (Αdelphi Paper No 179), "Greek Security: Issues and Policies", 1972. - "Οι επεμβάσεις του στρατού στην Ελληνική πολιτική 1916-1936, 1977/1983". - "Δικτατορία και οικονομία", 1982. - "Ο σύγχρονος κόσμος", 1983. - "Η Εθνική Τράπεζα στη Μικρά Ασία", 1984. - "Ελληνοτουρκικές σχέσεις", 1986. - "Historical Dictionary of Modern Greece", 1995. - "Greece's Balkan Entanglement", 1995. - "The Greek Military in Politics from Independence to Democracy", 1997. - "Greece.The Modern Sequel", 2002. κ.ά.

O Χάρης Βλαβιανός γεννήθηκε στη Ρώμη το 1957. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και πολιτική θεωρία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Η διδακτορική διατριβή με τίτλο "Greece 1941-1949: From Resistance to Civil War", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Macmillan (1992). Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικά βιβλία, με πιο πρόσφατα τη δίγλωσση, συλλεκτική έκδοση "Η επιφάνεια των πραγμάτων" (2006) και τις συλλογές "Διακοπές στην πραγματικότητα" (2009), "Σονέτα της συμφοράς" (2011) και "H ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας σε 100 χαϊκού" (2011), τα δοκίμια "Ο άλλος τόπος" (1994), "Ποιον αφορά η ποίηση;" (2007) και "Το διπλό όνειρο της γραφής" (μαζί με τον Χρήστο Χρυσόπουλο, 2010) και τη χιουμοριστική ανθολόγηση "Britannica" (2004). Έχει επίσης μεταφράσει έργα κορυφαίων ποιητών, όπως οι Walt Whitman ("Επιλογή ποιημάτων", 1986), Εzra Pound ("Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ", 1987, "Αποσπάσματα και σχεδιάσματα των Κάντος CΧ-CXX", 1991), T.S. Eliot ("Τέσσερα κουαρτέτα", 2012), Wallace Stevens ("Adagia", 1993, "Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα", 2007), e.e. cummings ("33x3x33", 2004), John Ashbery ("Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο", 1995), Michael Longley ("Το χταπόδι του Ομήρου", 2008), Anne Carson ("Λίγα λόγια", 2013), William Blake ("Oι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης", 1997 -υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης), Sbigniew Herbert ("Η ψυχή του κ. Cogito και άλλα ποιήματα", 2001), κ.ά. Διηύθυνε το περιοδικό "Ποίηση", επί 15 χρόνια. Σήμερα διευθύνει το νέο περιοδικό "Ποιητική" (τ.1, 2008). Διδάσκει Ιστορία και Πολιτική Θεωρία στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος (Deree) και δημιουργική γραφή ποίησης στους κύκλους σεμιναρίων των εκδόσεων Πατάκη, ενώ στο παρελθόν έχει διδάξει το ίδιο μάθημα στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Εργογραφία: Ποίηση: -"Υπνοβασίες", Αθήνα, Πλέθρον, 1983. -"Πωλητής θαυμάτων", Πλέθρον, Νεφέλη, 1985. -"Τρόπος του λέγειν", Αθήνα, Υάκινθος, 1986. -"Άσπονδος αναίρεσις", Αθήνα, Ρόπτρον, 1989. -"Η νοσταλγία των ουρανών", Αθήνα, Νεφέλη, 1994. -"Adieu", Αθήνα, Νεφέλη, 1996. -"Ο άγγελος της ιστορίας", Αθήνα, Νεφέλη, 1999. -"Μετά το τέλος της ομορφιάς", Αθήνα, Νεφέλη, 2003 -"Η επιφάνεια των πραγμάτων", Αθήνα, Διάττων, 2006 -"Διακοπές στην πραγματικότητα", Αθήνα, Πατάκης, 2009 -"Σονέτα της συμφοράς", Αθήνα, Πατάκης, 2011 -"H ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας σε 100 χαϊκού", Πατάκης, 2011, -"Η εύθραυστη επικράτεια των λέξεων", Νεφέλη, 2013 (συγκεντρωτική έκδοση των τεσσάρων ποιητικών συλλογών των εκδόσεων Νεφέλη) Δοκίμια: -"Ο άλλος τόπος", Αθήνα, Νεφέλη, 1994. -"Ποιον αφορά η ποίηση;", Αθήνα, Πόλις, 2007 -"Το διπλό όνειρο της γραφής" (με τον Χρήστο Χρυσόπουλο) , Αθήνα, Πατάκης, 2010 Μεταφράσεις των έργων του: -"Adieu", Birmingham, Centre for Byzantine, Ottoman and Modern Greek Studies: University of Birmingham, 1998. -"Affirmation", [tr.by]: Mina Karavanta, Dedalus Press, Dublin, 2007 Ποιήματα του έχουν περιληφθεί στις ανθολογίες: -"Modern Poetry in Translation". [tr.by]: David Connolly London, King's College London, 1998. -"Agenda: Greek Poetry-New Voices and Ancient Echoes". [tr.by]: David Connoly, Christopher Robinson, Jackie Willcox, Haris Vlavianos. London, Agenda and Editions Charitable Trust, 1999. -"Unter dem Gewicht der Worter: Griechische Lyrik der Gegenwart", Koln, Romiosini -Zweisprachig, 1999. -"Poesie grecque contemporaine: Des iles et des muses" [tr.by]: Maria Orphanidou -Freris. Marseille, Autres Temps, 2000. -"31 Poetry International Festival Roterdam: Charis Vlavianos", 17 t/m 23 juni 2000. [tr.by]: Hero Hokwerda. -"Lyrikvannen: Jidskrift for Jibs":s Lyrikklubb, Stockholm, Argang, 4-2000.

Ιστορικός, ερευνήτρια. Γεννήθηκε στο Manchester της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1967-1972) και στο Birkbeck College και το King's College του Πανεπιστημίου Λονδίνου, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ στην Ιστορία (1988). Τον Οκτώβριο του 1981 διορίστηκε μόνιμη ερευνήτρια στο Κέντρο Ερεύνης της Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών, το οποίο διευθύνει από τον Σεπτέμβριο του 2006. Είναι επιστημονική σύμβουλος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος". Έχει δημοσιεύσει αυτοτελείς μελέτες και άρθρα σε διεθνούς κύρους περιοδικά και έχει μετάσχει σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Email: [email protected]

Ο Χαράλαμπος Γάσπαρης είναι ιστορικός, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ).

Ο Βασίλης Κ. Γούναρης έλαβε πτυχίο με ειδίκευση στην Ιστορία (1983) και δίπλωμα μεταπτυχιακών σπουδών (1985) στη Νεώτερη Ιστορία από το ΑΠΘ και διδακτορική διατριβή στη Νεώτερη Ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (St. Antony’s College), όπου φοίτησε με υποτροφία του Ismene Fitch Charitable Trust (1985-88). Διετέλεσε Ειδικός Μεταπτυχιακός Υπότροφος του Τομέα Νεώτερης και Σύγχρονης Ιστορίας (1985) του ΑΠΘ. Από το 1990 έως το 2001 διηύθυνε το ερευνητικό κέντρο του Ιδρύματος Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα (ΚΕΜΙΤ) στη Θεσσαλονίκη. Την περίοδο 2001-2005 υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Καθηγητής της Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας των Χωρών της Χερσονήσου του Αίμου στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, που εδρεύει στη Φλώρινα, του οποίου διετέλεσε Αναπληρωτής Πρόεδρος καθώς και πρώτος Διευθυντής του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών. Το 2004 εκλέχθηκε Αναπληρωτής Καθηγητής της Ιστορίας των Νεωτέρων Χρόνων στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και το 2009 Καθηγητής.Το 2009-2010 διετέλεσε Επισκέπτης Καθηγητής στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και το 2013 Senior Visiting Scholar (Onassis Foundation USA) στα Πανεπιστήμια Yale, Princeton, Columbia, George Washington των ΗΠΑ και York του Καναδά.

Ο Κωνσταντίνος (Κωστής) Δαβάρας είναι ομότιμος καθηγητής μινωικής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε Έφορος Αρχαιοτήτων Ανατολικής Κρήτης, επέβλεψε και έλαβε μέρος σε πολλές ανασκαφές.

Ο Μιχάλης Δ. Δερμιτζάκης είναι καθηγητής Γεωλογίας και Παλαιοντολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει διατελέσει αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (2000-2006) και κοσμήτωρ της Σχολής Θετικών Επιστημών (1996-2002). Είναι αριστούχος πτυχιούχος του Τμήματος Φυσιογνωσίας και Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1967) και διδάκτωρ του ίδιου τμήματος (1969). Πραγματοποίησε μεταδιδακτορικές σπουδές και έρευνα στην Ολλανδία (Γεωλογικό Ινστιτούτο Πανεπιστημίου Ουτρέχτης) και στην Αυστρία (Φυσιογραφικό Μουσείο Βιέννης). Εξελέγη υφηγητής γεωλογίας και παλαιοντολογίας (1978). "Εχει αναγορευθεί επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ταυρίδας (Κριμαία) και στο Πανεπιστήμιο του Μοντεβίδεο (Ουρουγουάη) και επίτιμος διδάκτωρ των Πανεπιστημίων Βουκουρεστίου και Ιασίου (Ρουμανία), του Μεξικού και του Κιέβου (Ουκρανία). Έχει λάβει τιμητική διάκριση από το Αμερικανικό Κογκρέσο για την προσφορά του στην προώθηση της διεθνούς ερευνητικής συνεργασίας, το παράσημο του Χρυσού Σταυρού της Ρωσικής Δημοκρατίας, το μετάλλιο τιμής του Πανεπιστημίου Taras Scevchenko της Ουκρανίας. Μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου του "Penrose Foundation" στις ΗΠΑ και πολλών επιστημονικών συμβουλίων και εταιρειών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, Εκδότης του περιοδικού "Hellenic Journal of Geosciences" (πρώην "Annales Geologiques des Pays Helleniques"), καθώς επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής επτά ακόμη ελληνικών και ξένων επιστημονικών περιοδικών. Πρόεδρος του Κέντρου Μουσειακών Ερευνών του μεταπτυχιακού προγράμματος Μουσειολογίας και διευθυντής του Μουσείου Παλαιοντολογίας και Γεωλογίας. Έχει λάβει μέρος σε περισσότερα των 200 διεθνή συνέδρια, ενώ το συγγραφικό του έργο αριθμεί 206 πρωτότυπες επιστημονικές μελέτες, 21 μονογραφίες, 21 εκπαιδευτικά συγγράμματα, 70 ανακοινώσεις σε συνέδρια και 49 άρθρα.

Ο Θεοχάρης Ε. Δετοράκης (γεν. 1936), είναι ομότιμος καθηγήτης βυζαντινής φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Η αγάπη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του και την πολυτάραχη ιστορία της τον έστρεψε νωρίς στην έρευνα και στη μελέτη των κρητικών πραγμάτων. Η Κρήτη βρισκόταν στο κέντρο των επιστημονικών του ενδιαφερόντων και υπηρετήθηκε παράλληλα με τη βυζαντινή φιλολογία. Είναι ευφήμως γνωστός κρητολόγος και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από πενήντα εργασίες, που αναφέρονται σε κρητολογικά θέματα, ιστορικά, φιλολογικά, γλωσσικά, και λαογραφικά. Το φθινώπορο του 1985 του απονεμήθηκε το βραβείο "Νίκος Καζαντζάκης" του Δήμου Ηρακλείου Κρήτης "για την ποιότητα και τη έκταση της επιστημονικής του προσφοράς".

Ο N. G. L. Hammond (1907-2001) υπήρξε διακεκριμένος βρετανός ιστορικός, ειδικευμένος στην αρχαία ελληνική ιστορία και στην ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα κολέγια Fettes College, Gonville και Caius College του Καίμπριτζ. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συμμετείχε στην Ελληνική Εθνική Αντίσταση, ως μέλος της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής. Μετά τον πόλεμο διετέλεσε διευθυντής σπουδών στο Clifton College μεταξύ 1954-1962, και στη συνέχεια καθηγητής ελληνικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Bristol μεταξύ 1962-1973. Ως ιστορικός έγινε κυρίως γνωστός για τις εργασίες του για τον Μέγα Αλέξανδρο και υποστήριξε σθεναρά την αιγαιακή προέλευση του πολιτισμού των μακεδόνων βασιλέων, πριν η αρχαιολογική σκαπάνη φέρει στο φως τα ευρήματα των ανακτόρων της Βεργίνας. Για την επιστημονική του προσφορά τιμήθηκε με τους τίτλους Commander of the British Empire (CBE) και Distinguished Service Order (DSO). Πέθανε στις 24 Μαρτίου του 2001.

Ο Βασίλης Κόντης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στις ΗΠΑ στο New York University, από όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νεότερης Ιστορίας. Διετέλεσε διευθυντής και πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) επί σειρά ετών. Είναι ομότιμος καθηγητής στον Τομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας, Λαογραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.

Η Ελένη Ε. Κούκκου ήταν ιστορικός, καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος της πενταμελούς επιτροπής στην οποία ανέθεσε το Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών τη μελέτη και την οργάνωση των μεταπτυχιακών του σπουδών. Καρπός των πολύχρονων αρχειακών ερευνών της ήταν η συγγραφή και έκδοση 92 συγγραμμάτων και μελετών και περισσότερων από 300 άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά. Το σύγγραμμά της "Ιωάννης Καποδίστριας: ο άνθρωπος - ο διπλωμάτης, 1800-1828" βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Έλαβε ενεργό μέρος σε διεθνή και πανελλήνια συνέδρια. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2007. "Μια μεγάλη και φωτισμένη Ελληνίδα, αρχοντοπούλα της γνώσης, που ήπιε και ξεδίψασε από την πηγή της ιστορίας", αποκαλεί την Ελένη Ε. Κούκκου η Ελένη Μπίστικα, σε άρθρο της στην Καθημερινή της 10.3.2007. Γνωστότερα έργα της είναι: "Ioannis A. Kapodistrias, The European Diplomat and Statesman of the 19th Century", "Θεσμοί και προνόμια του Ελληνισμού μετά την Αλωση", "Ιστορία των Επτανήσων από το 1797 μέχρι την αγγλοκρατία", "Ιωάννης Α. Καποδίστριας, ανέκδοτη αλληλογραφία", "Ιωάννης Α. Καποδίστριας, Ρωξάνδρα Σ. Στούρτζα, μια ανεκπλήρωτη αγάπη: ιστορική βιογραφία", "Ιωάννης Καποδίστριας, ο άνθρωπος, ο διπλωμάτης, 1800-1828", "Νικηφόρος Θεοτόκης 1731-1800", "Το ναυάγιο των Γλυπτών του Παρθενώνα", κ.ά.

Νίκος Κρανιδιώτης (1911 - 1997). Ο Νίκος Κρανιδιώτης γεννήθηκε στην Κερύνεια της Κύπρου, γιος του Ιωάννη Κρανιδιώτη. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1928-1932) και στο Κέντρο Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Μετά το τέλος των σπουδών του εργάστηκε στην Κύπρο ως καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης (1937-1956). Διετέλεσε γυμνασιάρχης του Γυμνασίου της Κερύνειας (1937-1941), γενικός γραμματέας της Εθναρχίας Κύπρου (1952), γραμματέας της Β΄ και Γ΄ Παγκύπριας Εθνοσυνέλευσης (1954 και 1955). Για τη δράση του διώχτηκε από τις αγγλικές αρχές και κλείστηκε στις φυλακές Ομορφίτας και Κοκκινοτριμιθιάς (1956-1957). Μετά την αποφυλάκισή του έφυγε στην Αθήνα μετά από πρόσκληση του Μακάριου και εκλέχτηκε σύμβουλος της Εθναρχίας Κύπρου, θέση από την οποία πήρε μέρος σε πολλές διεθνείς αποστολές (Η.Π.Α., Γαλλία, Αίγυπτος, Μεγάλη Βρετανία και αλλού), ενώ διετέλεσε επίσης πρέσβης στην Αθήνα (1957-1979) μετά τη σύσταση της μεταβατικής κυβέρνησης Κύπρου και διαπιστευμένος στην Ιταλία, τη Βουλγαρία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Ρουμανία. Ηγετικό μέλος της κυπριακής αντιπροσωπείας στη 13η και 14η γενική διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι (1964, 1966), κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας συγκρούστηκε με το καθεστώς των συνταγματαρχών και κατήγγειλε την αντικυπριακή πολιτική του και από το 1968 ως το 1979, οπότε αποσύρθηκε από τη διπλωματία, διετέλεσε πρύτανης του διπλωματικού σώματος στην Αθήνα. Παντρεύτηκε την Χρυσούλα Βύζακα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Ιδρυτής (1934) και διευθυντής (1948-1956) του περιοδικού "Κυπριακά Γράμματα" και του δημοσιογραφικού οργάνου της Εθναρχίας Κύπρου Ελληνική Κύπρος (από το 1949) συνεργάστηκε με κυπριακά και αθηναϊκά έντυπα όπως τα "Ελευθερία", "Πρωινή", "Πρωία", "Αγωνιστής", "Πνευματική Κύπρος", "Το Βήμα", "Ελληνική Δημιουργία", "Νέα Δομή" και τις εγκυκλοπαίδειες του Πυρσού και του Ηλίου. Το συγγραφικό έργο του περιλαμβάνει ποίηση, πεζογραφία και φιλολογικές και πολιτικές μελέτες και δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1951 με την ποιητική συλλογή "Σπουδές". Τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1974 για την Επιστροφή), το Μεγαλόσταυρο του τάγματος Γεωργίου Α΄, το Μεγαλόσταυρο Λεοπόλδου Β΄, το Χρυσό μετάλλιο του Πάπα Παύλου Στ΄, τον Χρυσό Σταυρό του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, τον Ταξιάρχη του τάγματος του Ιππέως της Μαδάρας, το παράσημο του Σταυρού Α΄ τάξεως του αποστόλου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας. Διετέλεσε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από το 1977), επίτιμος πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου, Εταίρος της του Κέντρου Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών, της Ομοσπονδίας Ελλήνων Επιστημόνων της Γερμανίας και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Κρανιδιώτη βλ. Κουδουνάρης Αριστείδης Λ., "Κρανιδιώτης Νίκος του Ιωάννου", Βιογραφικόν Λεξικόν Κυπρίων 1800-1920. Λευκωσία, 1995 (έκδοση γ΄), Χρυσάνθης Κύπρος, "Κρανιδιώτης Νίκος", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 9. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και χ.σ., "Κρανιδιώτης Νίκος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Ο Ευάγγελος Ν. Ρούσσος γεννήθηκε το 1931 στην Ερμούπολη της Σύρου. Μετά τα εγκύκλια μαθήματα στη γενέτειρά του, σπούδασε φιλολογία στο Παν/μιο Αθηνών ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. και κλασική φιλολογία και φιλοσοφία στο Παν/μιο της Βόννης ως υπότροφος του γερμανικού ιδρύματος Humboldt. Είναι αριστούχος διδάκτωρ του Παν/μίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως συντάκτης στα κέντρα ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών και ως συντάκτης και ειδικός σύμβουλος της Εκδοτικής Αθηνών σε θέματα αρχαιογνωσίας. Δημοσιεύματα: "Ο Ηράκλειτος στις Εννεάδες του Πλωτίνου" (διδακτορική διατριβή, 1968), "Heraklit-Bibliographie" 1971, "Μένων, ο μαθητής του Γοργία" 1971, "Η πολιτική σκέψη στη Θεσσαλία τον 5ο αιώνα π.Χ." 1972, "Δείγματα λεξικού των Προσωκρατικών" 1973, "Η κοσμολογία της Μιλήτου" 1974 κ.ά.

Ο Αλέξης Γ. Κ. Σαββίδης (Αθήνα, 1955), Master of Philosophy του Πανεπιστημίου King's College, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, βυζαντινολόγος-ιστορικός, είναι καθηγητής βυζαντινής και μεσαιωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου (Ρόδος). Την περίοδο 1995-1999 δίδαξε με ανάθεση βυζαντινή και μεσαιωνική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Παιδαγωγικό Τμήμα Δ.Ε.), ενώ από το 1997 διδάσκει (ανά διετία) βυζαντινή ιστορία και βυζαντινο-ισλαμικές σχέσεις στο Τμήμα Ελληνικών και Λατινικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Rand-Afrikaans του Johannesburg (Νοτίου Αφρικής). Την περίοδο 1985-2001 υπήρξε ερευνητής στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Αθήνα), ενώ το 2001 εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών/ Ρόδος), όπου το 2005 έγινε καθηγητής. ΄Εχει διδάξει σε πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού και έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Είναι επιμελητής έκδοσης του περιοδικού "Βυζαντινός Δόμος" ) και του "Εγκυκλοπαιδικού Προσωπογραφικού Λεξικού Βυζαντινής Ιστορίας και Πολιτισμού". Έχει γράψει βιβλία και μελέτες/άρθρα ιδιαίτερα για τις σχέσεις Βυζαντίου/Ισλάμ (Άραβες-Τούρκοι), για τη βυζαντινή προσωπογραφία/γενεαλογία και για τη μεσαιωνική ιστορία του ελλαδικού χώρου και της Εγγύς Ανατολής, ενώ άρθρα του έχουν κυκλοφορήσει σε έγκριτα διεθνή εγκυκλοπαιδικά έργα. Το 1997 του απονεμήθηκε το Α' Βραβείο Αμπντί-Ιπεκτσί 1996-1997 για τη συμβολή του στη μελέτη των βυζαντινο-τουρκικών σχέσεων.Συνεργάζεται αρθρογραφώντας τακτικά από το 2008 στο "Πολύτονον" της ΄Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών και στη μηνιαία εφημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών "Εδώ Πανεπιστήμιο", με διάφορα μουσικά άρθρα και χρονικά καθώς επίσης από το 2012 στο διαδικτυακό μουσικολογικό περιοδικό "TaR".

O Κωνσταντίνος Δ. Σβολόπουλος (1938-2019) γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 2003 και χρημάτισε πρόεδρός της το 2010, και ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Παρισίων. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ στα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Αθηνών και υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου και διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας των Διεθνών Σχέσεων (1981-1989). Kατά τα έτη 1962-1965 κατέταξε το αρχείο Eλευθερίου Bενιζέλου του Mουσείου Mπενάκη. Ιστορικός μεγάλου κύρους, διετέλεσε επί εννέα χρόνια διευθυντής του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου.Tο 1990 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Iδρύματος "Kωνσταντίνος Γ. Kαραμανλής", του οποίου υπήρξε συνιδρυτής με τους K. Tσάτσο και K. Tρυπάνη. Tο 1989 εξελέγη καθηγητής της Iστορίας του Nεωτέρου Eλληνισμού στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. To 2003 η ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών αναγνωρίζοντας το σημαντικότατο έργο τού καθηγητή Σβολόπουλου τον εξέλεξε τακτικό μέλος της στην έδρα της "Ιστορίας του Ελληνισμού κατά τους Νεώτερους Χρόνους". Μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του Iδρύματος Nτε Γκωλ και επίτιμος εταίρος της Eταιρείας NA Eυρώπης του Mονάχου. Kύρια αυτοτελή έργα: "O Eλευθέριος Bενιζέλος και η πολιτική κρίσις εις την Aυτόνομον Kρήτην, 1901-1906", Aθήνα (1974), "Tο Bαλκανικόν Σύμφωνον και η ελληνική εξωτερική πολιτική, 1928-1934" (Aθήνα 1974), "Aνέκδοτον κείμενον του Eλευθερίου Bενιζέλου" (Aθήνα 1974), "H ελληνική εξωτερική πολιτική μετά την Συνθήκην της Λωζάνης: η κρίσιμος καμπή, Iούλιος-Δεκέμβριος 1928" (Θεσσαλονίκη 1977), "Yπουργείο Eξωτερικών, 1940-41. Eλληνικά διπλωματικά έγγραφα" (Aθήνα 1980), "H ελληνική εξωτερική πολιτική, 1900-1945" (Aθήνα 1992), "Kωνσταντινούπολη, 1856-1908: η ακμή του Eλληνισμού" (Aθήνα 1994), "H οργάνωση της διεθνούς κοινωνίας. Iστορική επισκόπηση" (Θεσσαλονίκη 1996), "Kωνσταντίνος Kαραμανλής: Aρχείο, γεγονότα και κείμενα", (επιμ. 12 τόμοι) (Aθήνα 1992-1997), "Alexandre Ypsilanti, Correspondance inedite, 1816-1828" (Thessaloniki 1999), "Eλευθέριος Bενιζέλος:12 μελετήματα" (Aθήνα 1999), "H ελληνική εξωτερική πολιτική, 1945-1981" (Aθήνα 2001), "Xαϊδάρι, 8 Σεπτεμβρίου 1944. H αόρατη στρατιά στο απόσπασμα" (Aθήνα 2002), "Tο καθεστώς των νησίδων του νοτιοανατολικού Aιγαίου. H μαρτυρία των πηγών" (Aθήνα 2002), "Η γένεση της ιστορίας του Νέου Ελληνισμού", (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006), "Προμαχώντας στο Μεσολόγγι" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2007), "Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στην Μ. Ασία (Ίκαρος 2009), "Κατακτώντας την ανεξαρτησία", (Πατάκης 2010). Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου Κατερίνα Χέλμη. Έφυγε από τη ζωή στις 13 Αυγούστου 2019, σε ηλικία 81 ετών.

Ο Βασίλης Σφυρόερας, ήταν ιστορικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε το 1921 στην Απείρανθο της Νάξου. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1946 πήρε το πτυχίο του Ιστορικού και Αρχαιολογικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής, της οποίας αναγορεύτηκε διδάκτορας τον Ιούνιο του 1965. Υπηρέτησε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση το διάστημα 1950-1956, οπότε διορίστηκε συντάκτης του Κέντρου Έρευνας Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού (πρώην Μεσαιωνικού Αρχείου) της Ακαδημίας Αθηνών. Πραγματοποίησε επιστημονικές αποστολές στο Άγιο Όρος, στα Μετέωρα και στις Κυκλάδες. Σύμβουλος της Εταιρείας Ιστορικών Σπουδών επί του Νεωτέρου Ελληνισμού και του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, μέλος της Γλωσσικής Εταιρείας, της Λαογραφικής Εταιρείας, της Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Βιβλιογραφικής Εταιρείας και άλλων επιστημονικών σωματείων. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών.