Ευκαρπίας έπαινος

Η Σταυρούλα Γ. Τσούπρου (Αθήνα, 1968), δρ. Ελληνικής Φιλολογίας ΕΚΠΑ, είναι νεοελληνίστρια φιλόλογος, πανεπιστημιακός, δοκιμιογράφος, διηγηματογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και εκπόνησε την βαθμολογημένη με άριστα Διατριβή της (2005). Αρχικά εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα ως φιλόλογος της ελληνικής, της αγγλικής και της γαλλικής γλώσσας (κατέχει επίσης διπλώματα της Γερμανικής, της Ιταλικής, της Ισπανικής και της Ρωσικής γλώσσας). Κατά τα Ακαδημαϊκά Έτη 2006-2009 δίδαξε (ως Διδάσκουσα Π.Δ. 407/80) τα μαθήματα της "Νεοελληνικής Λογοτεχνίας", της "Νεοελληνικής Φιλολογίας" και της "Συγκριτικής Γραμματολογίας", στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου / Καλαμάτα, ενώ, παράλληλα, στην διάρκεια των Ακαδημαϊκών ετών 2007-2011, παρέδωσε σεμινάρια σε μεταπτυχιακούς φοιτητές (με αντικείμενο την Θεωρία Λογοτεχνίας) στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης/ Τομέας Ανθρωπιστικών Σπουδών τού Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών τού Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (Κομοτηνή) και στο Τμήμα Φιλολογίας/ Τομέας Μεσαιωνικών και Νεοελληνικών Σπουδών τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τα Ακαδημαϊκά έτη 2012-2013 και 2013-2014 δίδαξε "Ιστορία Νεότερης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας" στην Δραματική Σχολή "Κεντρική Σκηνή", στην Αθήνα. Από το Ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 διδάσκει το μάθημα "Νεοελληνική Φιλολογία: 19ος & 20ός αιώνας", ως μέλος Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Στο ερευνητικό έργο της έχει ασχοληθεί συστηματικά με την Θεωρία τής Λογοτεχνίας και την εφαρμογή της στην Ανάλυση των λογοτεχνικών κειμένων, ενώ έχει συμμετάσχει με Ανακοίνωση σε περισσότερα από 45 Διεθνή Συνέδρια και Διεπιστημονικές Ημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει δημοσιεύσει μελέτες της για μία σειρά παλαιότερων και σύγχρονων πεζογράφων, κυρίως, αλλά και ποιητών, ενώ συνεργάζεται τακτικά με τον ημερήσιο και περιοδικό, έντυπο και ηλεκτρονικό, Τύπο. Είναι μέλος τής Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας, της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών και της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών. Έχουν εκδοθεί τέσσερεις συλλογές δοκιμίων της: "Τάσος Αθανασιάδης. Με τα μάτια τής γενιάς μας" (2007), "Οι "παιδιάστικες" ιστορίες τού Κοσμά Πολίτη" (2007), "Δοκιμές Ανάγνωσης" (2013) και "Μεταφραστές και Διακείμενα" (Μελάνι, 2016), ενώ εκδόθηκε και η Διατριβή της, με τον τίτλο "Το Παρακείμενο και η ...-(Δια)κειμενικότητα ως Σχόλιο στο πεζογραφικό έργο τού Τάσου Αθανασιάδη (και στα 21 εγκιβωτισμένα ποιήματα του πεζογράφου)", από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη (2009). Την Άνοιξη του 2013 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τον τίτλο "Σε κοιτούν" και το καλοκαίρι τού 2015 η δεύτερη συλλογή, με τον τίτλο "Οι αντίχειρες των παλαιών θεών", ενώ τον Φεβρουάριο του 2016 εκδόθηκε μία επιλογή από διηγήματά της μεταφρασμένα στην αγγλική γλώσσα, με τον τίτλο "And Tomorrow is Now" (εκδόσεις Ρώμη). Τα δύο τελευταία συστεγάστηκαν στην δίγλωσση έκδοση "Και το αύριο, τώρα είναι" (Γρηγόρης, 2017). Ακολούθησε η συλλογή με τον τίτλο "Βαριετέ" (Γρηγόρης, 2018). Επίσης, η έκδοση "William Shakespeare, Άμλετ. Το κείμενο της παράστασης του "Πειραματικού Θεάτρου" τής Μαριέττας Ριάλδη, 1971-1972", Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης, Επιμέλεια - Σημειώσεις - Επίμετρα: Σταυρούλα Γ. Τσούπρου, εκδόσεις Νεφέλη, 2014, η οποία κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 2014, τιμήθηκε με τον Έπαινο Θεατρολογικού Συγγράμματος 2014 των Κριτικών Θεάτρου, της Ενώσεως Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

Ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά. Σπούδασε στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο King's College του University of London. Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα έγινε με δύο διηγήματα, "Επαφή και αποστροφή" και "Οι τρόποι του κάλλους", ενώ για το πρώτο αυτοτελές λογοτεχνικό βιβλίο του, "Εαυτόν τιμωρούμενος", που κυκλοφόρησε το 1976, πήρε το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα (1977). Τιμήθηκε, επίσης, με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής (1991) για το βιβλίο "Ο λογοτέχνης ως πρότυπο δημιουργικής δράσης" και (2007) για το βιβλίο "Το ποιητικό τοπίο του ελληνικού 19ου και 20ού αιώνα, τόμος Γ΄", και με το βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής της Ακαδημίας Αθηνών (1992) για το βιβλίο "Οι μύθοι της ζωής και του έργου του Γ. Βιζυηνού". Η ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του άρχισε το 1975, όταν διορίστηκε βοηθός στην Έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκληρώθηκε με την εκλογή του σε θέση καθηγητή της Συγκριτικής Φιλολογίας το 2001. Η φοίτησή του με υποτροφία (1981-82) στο King’s College του University of London, επηρέασε τον προσανατολισμό της ερευνητικής του δραστηριότητας. Υπήρξε πολυγραφότατος και ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του λόγου: ποίηση, πεζογραφία, μετάφραση λογοτεχνικών και κριτικών έργων. Κύριο ερευνητικό αντικείμενό του ήταν η νεοελληνική λογοτεχνία σε σχέση με τις ευρωπαϊκές λογοτεχνίες. Γοητευτικός δάσκαλος, δίδαξε σε πολλά εξάμηνα και Τμήματα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια, συμπόσια και ημερίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό και είχε συμμετοχή σε οργανωτικές επιτροπές επιστημονικών συνεδρίων. Κοινωνικά ευαίσθητος ακαδημαϊκός λειτουργός, ανταποκρίθηκε σε πολυάριθμες προσκλήσεις επιστημονικών συλλόγων, εκδηλώσεων Δήμων, και διαφόρων άλλων φορέων με ισάριθμες διαλέξεις. Υπήρξε δραστήριο μέλος Ιδρυμάτων, συλλόγων, ελληνικών και ξένων επιστημονικών εταιρειών, επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού. Διετέλεσε επίσης μέλος της διεθνούς κριτικής επιτροπής για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (1993-1994). Ικανός στη διοίκηση, ως διευθυντής του Τομέα Νεοελληνικής Φιλολογίας (1996-1998), οργάνωσε το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών και ενίσχυσε τις επιστημονικές εκδηλώσεις του Τομέα. Δημοσίευσε πολυάριθμα άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του ήταν "Το διήγημα στην ελληνική και στις ξένες λογοτεχνίες", Αθήνα, Gutenberg 2009. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Νοεμβρίου του 2011, μετά από μάχη με την επάρατη νόσο.

Ο Στυλιανός Αλεξίου (1921-2013) γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, γιος του του ποιητή Λευτέρη Αλεξίου, εγγονός του λογίου και εκδότη Στυλιανού Αλεξίου και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Το 1946 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεταξύ 1951-52 παρακολούθησε με υποτροφία μεταπτυχιακά μαθήματα στην Ecole Normale Surerieure, στο Παρίσι. Το 1959 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1961 παρακολούθησε μαθήματα στη Χαϊδελβέργη, με υποτροφία του Ιδρύματος Humboldt. Υπήρξε διακεκριμένος αρχαιολόγος, φιλόλογος και μελετητής τόσο της κλασικής, όσο και της βυζαντινής και της νεότερης ελληνικής γραμματείας και ομότιμος καθηγητής υστεροβυζαντινής, δημώδους και κρητικής λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου δίδαξε από το 1977 έως το 1991. Προηγουμένως είχε διατελέσει μέλος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας από το 1947, όταν διορίστηκε αρχικά στη Ρόδο, έως το 1977, όταν παραιτήθηκε για να αναλάβει τα διδακτικά του καθήκοντα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ως αρχαιολόγος διετέλεσε Έφορος Αρχαιοτήτων Δυτικής Κρήτης (1961-1962), Γενικός Έφορος Αρχαιοτήτων Κρήτης και διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου (1962-1977). Ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας, του Γερμανικού Ινστιτούτου και επίτιμος διδάκτωρ των πανεπιστημίων Padova και Κύπρου. Στο πλαίσιο των ανασκαφών του, ανακάλυψε τους υστερομινωικούς τάφους του Λιμένος Κνωσού και τους πρωτομινωικούς θολωτούς τάφους της Λεβήνος (Λέντα). Στο μουσείο Ηρακλείου δημιούργησε μια νέα πτέρυγα και την αίθουσα της Συλλογής Γιαμαλάκη. Επίσης, ίδρυσε τα αρχαιολογικά μουσεία Χανίων και Αγίου Νικολάου. Δημοσίευσε πολλές εργασίες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Πραγματοποίησε φιλολογικές μελέτες και εκδόσεις έργων ("Έρωτόκριτος", "Απόκοπος", "Βοσκοπούλα", "Διγενής Ακρίτας", "Σολωμός"), καθώς και μελέτες σχετικές με την κοινωνία, τη ζωή και τον πολιτισμό της Κρήτης στο ΙΕ΄ - ΙΖ΄ αι. Άλλες εργασίες του αφορούν σε θέματα ιστορικής γλωσσολογίας και σε ετυμολογήσεις λέξεων του κρητικού ιδιώματος και των νέων ελληνικών. Το 1993 τιμήθηκε με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, και το 2003 με τον Χρυσού Σταυρό του Τάγματος της Τιμής. Ήταν επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τελευταία του εργασία ήταν η φιλολογική έκδοση του "Κρητικού" του Διονυσίου Σολωμού από τις εκδόσεις Κίχλη (Νοέμβριος 2013). Έφυγε από τη ζωή ακμαίος, πνευματικά, στο Ηράκλειο, την Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013, σε ηλικία 92 ετών.

Ο Γιώργος Ανδρειωμένος, καθηγητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (2008 κ.εξ.) και αναπληρωτής πρύτανη του ίδιου Ιδρύματος (2013 κ.εξ.), είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Αθηνών (1986) και διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ (1991). Έχει διατελέσει ερευνητικός εταίρος του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ (1991-1992) και επιστημονικός συνεργάτης της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (1993-1994), ενώ έχει διδάξει μαθήματα της ειδικότητάς του στο Πανεπιστήμιο Πατρών (1995-1997), στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (1997-2008), καθώς και σε άλλα ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα της ημεδαπής και της αλλοδαπής. Έχει λάβει σειρά υποτροφιών, είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και επιτροπών αξιολόγησης και έχει εποπτεύσει ικανό αριθμό διδακτορικών διατριβών και ερευνητικών προγραμμάτων. Ερευνητικές εργασίες του έχουν κυκλοφορήσει αυτοτελώς ή έχουν δημοσιευτεί σε έγκυρα περιοδικά, ενώ έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις του σε πολλά επιστημονικά συνέδρια και έχει δώσει πολυάριθμες διαλέξεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Ο Δημήτρης Αρμάος (Άμφισσα 1959) ήταν φιλόλογος (δρ. Φ. 2004) με τα ενδιαφέροντά του να εστιάζονται στη θεωρία και την ερμηνεία της λογοτεχνίας, στην κριτική και την εκδοτική των κειμένων, στην πρόσληψη και τη διδασκαλία τους (δημοσιεύσεις από το 1978 κ.εξ.). Ποιήματά του έχουν εκδοθεί σε συλλογές, σε περιοδικά και άλλα είναι ανέκδοτα. Εργάστηκε ως επιμελητής εκδόσεων έως το 1994, ενώ από τότε και μετά δούλεψε ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Έφυγε από τη ζωή στις 31 Μαΐου 2015, μετά από μάχη με τον καρκίνο.

Ο Μ. Γ. Βαρβούνης γεννήθηκε στη Σάμο το 1966. Σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1983-1988). Ειδικεύθηκε στη Λαογραφία και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1991). Πραγματοποίησε επίσης μεταδιδακτορικές ερευνητικές σπουδές στο Universite Catholique της Louvain (Louvain-La-Neuve) του Βελγίου (1996-1997). Το 1992 εξελέγη λέκτωρ και το 1998 επίκουρος καθηγητής Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, όπου διδάσκει. Έχει λάβει μέρος σε πολλά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει μελέτες αυτοτελώς ή σε επιστημονικά περιοδικά, τιμητικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τον Μάρτιο του 2005 η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τον τίμησε με το οφφίκιο του "Άρχοντος Προστάτου των Γραμμάτων της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας", ενώ το 2005, με σεπτή πατριαρχική απόφαση, ορίστηκε μέλος του Δ.Σ. της Αδελφότητος Οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου "Παναγία η Παμμακάριστος".

Η Μαρία Δημάκη - Ζώρα είναι δρ. φιλολογίας, διδάσκουσα στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Γεράσιμος Γ. Ζώρας γεννήθηκε στην Αθήνα (1959), όπου και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή, λαμβάνοντας πτυχίο Φιλολογίας (1981) και διδακτορικό δίπλωμα (1991). Επίσης έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης (1981-1983) και αργότερα διενήργησε μεταδιδακτορική έρευνα σε βιβλιοθήκες της Αιώνιας Πόλης (1992). Είναι καθηγητής στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διδάσκει ιταλική και συγκριτική λογοτεχνία, από το 1995. Πολλές επιστημονικές εταιρίες τον έχουνε εκλέξει μέλος τους, όπως ο Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός, η Αρχαιολογική Εταιρία, η Εθνική Εταιρία των Ελλήνων Λογοτεχνών, η Φιλεκπαιδευτική Εταιρία, ο Μουσικός και Δραματικός Σύλλογος Ωδείων Αθηνών, το P.E.N. Club, η Societe Europeenne de Culture της Βενετίας, η Accademia Letteraria Arcadia της Ρώμης. Είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιδρύματος Κωστής Παλαμάς, ενώ μετέχει της επιτροπής Κρατικών Βραβείων του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι μέλος συντακτικών επιτροπών επιστημονικών περιοδικών που εκδίδονται στην Ελλάδα και την Ιταλία (Παρνασσός, Επιστημονική Επετηρίς της Φιλοσοφικής Σχολής, Lenguistica e Letteratura, Sincronie, Studi danteschi). Έχουν δημοσιευθεί περισσότερα από εκατό άρθρα του σε έγκριτα περιοδικά, ενώ έχουν κυκλοφορήσει δέκα βιβλία του από ελληνικούς και ιταλικούς εκδοτικούς οίκους. Το 2002, ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Carlo Azeglio Ciampi του απένειμε το παράσημο του Cavaliere του Τάγματος Ευποιίας της Ιταλικής Δημοκρατίας. Το 2009, εκλέχτηκε πρόεδρος του Συλλόγου του Διδακτικού Προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Νικόλαος Α. Ε. Καλοσπύρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Σπούδασε στο Τμήμα Κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού και Διδακτορικού Διπλώματος Ειδίκευσης στην Κλασική Φιλολογία. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης (Μ.ΕΘ.Ε.) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα επιστημονικά του ενδιαφέροντα και δημοσιεύματα περιλαμβάνονται η ιστορία της κλασικής φιλολογικής επιστήμης στη νεότερη Ελλάδα και Ευρώπη, η θεωρία και φιλοσοφία της κριτικής και εκδοτικής του κειμένου, ο Αδαμάντιος Κοραής ως κριτικός φιλόλογος, η αρχαία ιατρική (Ιπποκράτης), η ελληνοϊουδαϊκή γραμματεία (μετάφραση των Εβδομήκοντα, Φίλων ο Ιουδαίος), η αρχαία λογοτεχνική θεωρία, η υφολογία και αρχαιογνωσία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Ο Αθανάσιος Καραθανάσης γεννήθηκε το 1946 στο Βόλο. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής (1969), πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Iνστιτούτο Bυζαντινών και Mεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (1969-1972), στη Σορβόννη (Paris IV) και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes (1979-1981). Το 1985, έγινε πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και διδάκτωρ των ίδιων σχολών το 1975 και 1987 αντιστοίχως. Είναι υπότροφος της Ακαδημίας Αθηνών. Έλαβε μέρος σε επιστημονικά Συνέδρια, εντός και εκτός Ελλάδος. Από το 1969 έως το 1972 διετέλεσε επιστημονικός συνεργάτης-ερευνητής στο Eλληνικό Iνστιτούτο Bενετίας και από το 1974 έως το 1987 Eρευνητής του I.M.X.A. Tο 1984, εξελέγη υφηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1988 εξελέγη επίκουρος καθηγητής του Tμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Aθηνών και από το 1989 αναπληρωτής Καθηγητής της Iστορίας του Eλληνικού Πολιτισμού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1992, εξελέγη καθηγητής του ιδίου Πανεπιστημίου στο γνωστικό αντικείμενο της Iστορίας του Eλληνισμού. Διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Tμήματα Eλληνικής Φιλολογίας και Iστορίας - Eθνολογίας), καθώς και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Παιδαγωγικά Τμήματα). Tο 1999, εξελέγη Πρόεδρος του Tμήματος Ποιμαντικής και Kοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του A.Π.Θ. Είναι παντρεμένος με την Eλένη-Aιμιλία Παπαεμμανουήλ και έχει δύο κόρες.

Ο Βρασίδας Καραλής γεννήθηκε στα Κρέστενα του νομού Ηλείας το 1960 και μεγάλωσε στον Πειραιά. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1983. Από το 1990 διδάσκει ελληνικά στο Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ στην Αυστραλία. Είναι πρόεδρος του Τμήματος Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Σίδνεϋ. Έχει εκδώσει μεταφράσεις έργων βυζαντινής ιστοριογραφίας και μελέτες πάνω στο έργο του Ζήσιμου Λορεντζάτου, του Νίκου Καζαντζάκη και του Διονυσίου Σολωμού. Έχει τυπώσει ένα μεγάλο αριθμό άρθρων πάνω σε έργα και συγγραφείς της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ενώ έχει μεταφράσει στα ελληνικά μυθιστορήματα του Αυστραλού νομπελίστα συγγραφέα Patrick White.

Ο Σαράντος Ι. Καργάκος (1937-2019) γεννήθηκε στο Γύθειο το 1937. Στη διάρκεια του Εμφυλίου εγκαθίσταται στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωταγωνίστησε στο αμφισβητικό κίνημα των ετών 1961-1967 και υπήρξε ο εισηγητής του 15% για την παιδεία. Εργάσθηκε επί τριάντα πέντε έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους πάντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Συνεργάσθηκε με τα περιοδικά Οικονομικός Ταχυδρόμος, Κοινωνικές Τομές, Ιχνευτής. Ελλοπία, Άρδην, Ευθύνη και 4 Τροχοί. Επί τετραετία (1997-2001) ήταν αρθρογράφος, επιφυλλιδογράφος και κριτικός των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής. Έγραψε πάνω από εξήντα βιβλία. Από αυτά ξεχωρίζουν οι γλωσσικές μελέτες "Αλαλία" και "Αλεξία", η ιστορική μελέτη "Από το μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων", οι συλλογές δοκιμίων "Προβληματισμοί: 'Ένας διάλογος με τους νέους" (6 τόμοι) και "Κινούμενη άμμος", το δίτομο ιστορικό έργο "Ιστορία του ελληνικού κόσμου και του μείζονος χώρου", η επίσης ιστορική μελέτη "Αλβανοί - Αρβανίτες - Έλληνες", η ογκώδης μονογραφία "Αλεξανδρούπολη, μια νέα πόλη με παλιά ιστορία", η πολιτική μελέτη: "Παγκοσμιοποίηση: Προς ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας". Έφυγε από τη ζωή στις 14 Ιανουαρίου 2019, σε ηλικία 82 ετών.

Η Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1969 ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο "Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόνης" στο Παρίσι και το 1973 πήρε Doctorat 3me cycle, από το Πανεπιστήμιο Paris III της Σορβόνης, στη συγκριτική λογοτεχνία. Θέμα της διατριβής της ήταν: "L'influence des chants populaires sur la langue et sur la poesie de Palamas" ("Η επίδραση των δημοτικών τραγουδιών στη γλώσσα και στην ποίηση του Παλαμά"), Παρίσι 1972. Από το 1972 έως το 1986 εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Κέντρο Έρευνας του Ιστορικού Λεξικού Ελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών. Παράλληλα για δύο χρόνια (1980-1982) δίδαξε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ως ειδική επιστήμονας, ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ανάλυση νεοελληνικών κειμένων. Από το 1986 είναι καθηγήτρια -και από το 2013 ομότιμη καθηγήτρια- νεοελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, όπου δίδαξε νεοελληνική φιλολογία και παιδική λογοτεχνία. Στο επιστημονικό, συγγραφικό και ερευνητικό της έργο ασχολείται με θέματα νεοελληνικής ποίησης (ζητήματα ποιητικής τέχνης και κριτικής, 19ος και 20ός αιώνας). Στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά και για νέους ασχολείται με θέματα ιστορίας, ζητήματα θεματολογίας, υφολογίας σύγχρονων κειμένων για παιδιά και νέους, με τις σχέσεις λογοτεχνίας-εκπαίδευσης, καθώς και με τη φιλαναγνωσία.

Ο Γιώργος Κεχαγιόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947 και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη (1965-1969) και στο Παρίσι (1977-1979). Από το 1975 διδάσκει Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (όπου από το 1989 είναι καθηγητής α' βαθμίδας). Ασχολείται με ποικίλα θέματα της Νεοελληνικής λογοτεχνίας και φιλολογίας από τις αρχές (12ος αιώνας) έως σήμερα, καθώς και με ζητήματα συγκριτικής φιλολογίας. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μελέτη και κριτική αποτίμηση της νεότερης Κυπριακής γραμματείας και λογοτεχνίας.

Ο Στυλιανός Λαμπάκης είναι διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών του Ε.Ι.Ε.

Ο Άγγελος Μαντάς γεννήθηκε στους Βούνους της Κεντρικής Εύβοιας και σπούδασε φιλολογία. Είναι διδάκτωρ φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπηρετεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως σχολικός σύμβουλος φιλολόγων. Η διδακτρορική του διατριβή έχει τον τίτλο: "Ο τροπικός Παπαδιαμάντης. Συμβολή στη μελέτη της μεταφοράς των παπαδιαμαντικών διηγημάτων".

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφος και φιλόλογος Μ. Γ. Μερακλής γεννήθηκε το 1932 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Γοτίγγης της Γερμανίας, όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και πρύτανης (1981-1982). Στο χρονικό διάστημα 1990-1999 δίδαξε το ίδιο αντικείμενο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ύστερα από μετάκληση. Είναι προεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και χρημάτισε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Έχει εκδώσει βιβλία αναφερόμενα στη λαογραφία και τη (νεοελληνική κατεξοχήν) φιλολογία και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα σχετικά με τα δύο αυτά αντικείμενα.

Η Domenica Μinniti - Γκώνια είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ιταλικής και Ισπανικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε Lingue e Letterature Straniere Moderne (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και νέα ελληνικά) στο Πανεπιστήμιο Orientale της Νάπολης, υπό την καθοδήγηση, μεταξύ άλλων, του Noam Chomsky. Έκανε τη μετεκπαίδευσή της στην ιταλική γλωσσολογία στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου La Sapienza της Ρώμης με τον Tullio De Mauro, καθώς επίσης και στο Φιλολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με θέματα συγκριτικής γλωσσολογίας, με έμφαση στις σχέσεις μεταξύ Ιταλικής και Ελληνικής γλώσσας, και μετάφρασης. Διευθύνει το Εργαστήριο του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας και το Πρόγραμμα Επιμόρφωσης "Ιταλική γλώσσα και Μετάφραση" του ΕΚΠΑ. Είναι μέλος της Societa Linguistica Italiana και της European Society for Translation Studies και συμμετέχει στη σύνταξη του περιοδικού Translatorica & Translata του Πανεπιστημίου του Lodz της Πολωνίας.

Η Μαρία Δ. Μιράσγεζη, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Παρισίων, είναι ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πατρών. Το 2003 τιμήθηκε με το βραβείο "Πηνελόπης Δέλτα" του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Ο Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος διετέλεσε αναπληρωτής καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών, όπου δίδαξε Νεότερη Ιστορία. Έχει προβεί σε αρκετές αυτοτελείς εκδόσεις, και έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε περιοδικά του εσωτερικού και του εξωτερικού, καθώς και άρθρα στις αθηναϊκές εφημερίδες. Είναι Πρόεδρος της Εταιρείας Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών και διευθύνει την έκδοση της επετηρίδας της "Κεφαλληνιακά Χρονικά". Είναι, επίσης, επιστημονικός υπεύθυνος του Αρχείου του "Ιδρύματος Αντώνη Σ. Ν. Τρίτση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών".

Ο Γιάννης Ξούριας γεννήθηκε το 1971 στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου ολοκλήρωσε και μεταπτυχιακές σπουδές. Διδάσκει Νεοελληνική Φιλολογία στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ.

Η Βίκυ Πάτσιου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών) και πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. 'Εχει συνεργαστεί με το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Ε.I.Ε. και δημοσίευσε μελέτες και άρθρα σε επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Μεταξύ άλλων έχει εκδώσει τα εξής βιβλίο: "Τα πρόσωπα του παιδιού στην πεζογραφία (1880-1930)", Ίδρυμα Ερευνών για το Παιδί, Αθήνα, εκδ. Δωδώνη, 1991· Περιοδικά Λόγου και Τέχνης 2. "Ηγησώ (1907-1908)". "Ποιητική 'Εκδοση (1913-1914)", Αθήνα, εκδ. Διάττων, 1992. "Η Διάπλασις των παίδων (1879-1922)". "Το πρότυπο και η συγκρότησή του", 2η έκδ., Αθήνα, εκδ. Καστανιώτη, 1995.

Ο Δρ Νικόλαος Κ. Πετρόπουλος (γενν. 1967) είναι ο επίσημος μεταφραστής του Αρχιεπισκόπου Αθηνών από το 2004. Φιλόλογος, γιος δύο φιλολόγων εκπαιδευτικών, διδάκτωρ (D.Phil. 1996) και κάτοχος Master's (M.St. 1990) από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Ευρωπαϊκή και Νέα Ελληνική Λογοτεχνία, πρωτεύσας πτυχιούχος Κλασικής Κατεύθυνσης Τμήματος Φιλολογίας του ΕΚΠΑ (1989), αριστούχος απόφοιτος Βαρβακείου Προτύπου Σχολής (1985). Επιμορφωτής ξένων γλωσσών της Βουλής των Ελλήνων, ως μέλος του διδακτικού προσωπικού του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης (Ε.Κ.Δ.Δ.Α.). Διετέλεσε υπότροφος της British Academy (1991-1993), του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης (1991-1994), του Ι.Κ.Υ. (1986-1989), του Ιδρύματος Fulbright (1991), του Πανεπιστημίου Princeton (Θερινό Σεμινάριο Κλασικών Σπουδών 1988), του New York University (Butler Fellowship, 1991) και της Alliance Francaise (1985). Δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση (Κολλέγια Αθηνών και Ψυχικού, 1998-2002), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ΙΝ.ΕΠ. και Ε.Σ.Δ.Δ.Α., 2005-2008) και από το 2000 ειδικεύεται ως πιστοποιημένος επιμορφωτής ενηλίκων (Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π.) σε κέντρα προετοιμασίας τους για τα γλωσσικά μαθήματα ως υποψηφίων σε Διαγωνισμούς της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, Εθνικής Σχολής Δικαστών, εκπαιδευτικών ΑΣΕΠ (φιλολόγων), Υπουργείων, Τραπεζών κ.α. Συγγραφέας με αυτοτελείς δημοσιεύσειςκαι συμβολές σε συλλογικούς τόμους, μεταφραστής και διερμηνέας από και προς την αγγλική και τη γαλλική γλώσσα και επιμελητής εκδόσεων, έχει συνεργασθεί με θεσμούς, ιδρύματα και εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα και στο Ηνωμένο Βασίλειο (Μουσείο Μπενάκη, Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, Υπουργείο Πολιτισμού, Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, Ε.Σ.Η.Ε.Α., Blackwell Publishers κ.π.ά.), ενώ το 2006-2007 μεταφράσεις του αναρτήθηκαν και στην επίσημη ιστοσελίδα του Βατικανού - τα πρώτα κείμενα αυτής της ιστοσελίδας στην ελληνική γλώσσα.

Ο Παναγιώτης Σ. Πίστας, φιλόλογος, δοκιμιογράφος και ποιητής, στην ποίηση εμφανίζεται χρησιμοποιώντας τη λογοτεχνική περσόνα Π. Σωτηρίου. Γεννήθηκε το 1939 στη Θεσσαλονίκη, τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων και τη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης (1961). Ειδικεύτηκε στη νεοελληνική φιλολογία (1964-1966) κοντά στον καθηγητή Λίνο Πολίτη. Το διάστημα 1966-1995 εργάστηκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αρχικά -ως το 1970- ήταν συνεργάτης του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, στη συνέχεια δίδαξε νεοελληνική φιλολογία στο Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής.