Η διαχείριση της παράδοσης

Η Άννα Λυδάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε παιδαγωγικά στο Ηράκλειο και στην Αθήνα και κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Υπέβαλε τη διδακτορική της διατριβή στην κοινωνική λαογραφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΠΤΔΕ). Σήμερα είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου διδάσκει ποιοτικές μεθόδους κοινωνικής έρευνας και κοινωνική λαογραφία. Έχει γράψει τα βιβλία: "Μπαλαμέ και Ρομά: οι τσιγγάνοι των Άνω Λιοσίων", Αθήνα 1997, "Οι τσιγγάνοι στην πόλη: μεγαλώνοντας στην Αγία Βαρβάρα", Αθήνα 1998, "Ποιοτικές μέθοδοι της κοινωνικής έρευνας", Αθήνα 2001, "Μέσα από την κάμερα. Κινηματογράφος και κοινωνική πραγματικότητα", Αθήνα 2009, 2012. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά και εφημερίδες. Τα βιβλία της για τους Τσιγγάνους έχουν μεταφραστεί στα ουγγρικά.

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαογράφος και φιλόλογος Μ. Γ. Μερακλής γεννήθηκε το 1932 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Γοτίγγης της Γερμανίας, όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή. Το 1975 εξελέγη τακτικός καθηγητής λαογραφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, του οποίου διετέλεσε και πρύτανης (1981-1982). Στο χρονικό διάστημα 1990-1999 δίδαξε το ίδιο αντικείμενο στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ύστερα από μετάκληση. Είναι προεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και χρημάτισε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Έχει εκδώσει βιβλία αναφερόμενα στη λαογραφία και τη (νεοελληνική κατεξοχήν) φιλολογία και έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα σχετικά με τα δύο αυτά αντικείμενα.

Ο Αριστείδης Ν. Δουλαβέρας είναι Επίκ. Καθηγητής Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Γεννήθηκε στην Γκούρα Κορινθίας το 1949. Είναι αριστούχος πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1972) και αριστούχος διδάκτορας στη Λαογραφία της ίδιας σχολής (1988). Το 1984 μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία του ΥΠΕΠΘ στο Institute of Education του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Υπηρέτησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ως φιλόλογος καθηγητής, διευθυντής γυμνασίου, μεταλυκειακού κέντρου, λυκείου και ως σχολικός σύμβουλος φιλολόγων. Διετέλεσε, εξάλλου, αναπληρωτής διευθυντής στο ΠΕΚ (Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο) Πάτρας και διευθυντής ΠΕΚ Τρίπολης. Έχει δημοσιεύσει βιβλία για τη λαογραφία, τα αρχαία και τα νέα ελληνικά. Πολλά άρθρα και βιβλιοκρισίες του βρίσκονται σε διάφορα λαογραφικά και εκπαιδευτικά περιοδικά. Έχει επίσης λάβει μέρος με εισηγήσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια και έχει δώσει πολλές διαλέξεις και ομιλίες, ενώ είναι μέλος επιστημονικών ενώσεων και εταιρειών.

Ο Μηνάς Αλ. Αλεξιάδης είναι καθηγητής λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γεννήθηκε το 1948 στις Μενετές Καρπάθου του νομού Δωδεκανήσου. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεότερη Ελληνική Φιλολογία και Λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, απ' όπου αποφοίτησε το 1972 με βαθμό "Άριστα". Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του ήταν υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Μετά τη στρατιωτική του θητεία (1973-1975) διορίστηκε καθηγητής στο Λύκειο Καρπάθου (1975-1977). Το 1976 πήρε πτυχίο Proficiency στην αγγλική γλώσσα και το 1982 αναγορεύτηκε διδάκτορας Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με βαθμό "Άριστα". Έκανε συμπληρωματικές σπουδές Κοινωνικής και Πολιτισμικής Ανθρωπολογίας, Εθνογραφίας και Λαογραφίας στο University College και στο London School of Economics του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1982-1983 και 1989-1990). Υπηρέτησε ως βοηθός (1977-1982), επιμελητής και λέκτορας (1982-1986) Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1986 εξελέγη επίκουρος καθηγητής και το 1992 αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Λαογραφίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου. Το 1993 εξελέγη και διορίστηκε (1994) αναπληρωτής καθηγητής Λαογραφίας στον Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1997 εξελέγη ομόφωνα και παμψηφεί τακτικός καθηγητής. Το 1982 του απονεμήθηκε το Πανδωδεκανησιακό βραβείο του Ιδρύματος Μοσκόβη για λαογραφική εργασία του, το 1995 ο Χρυσός Σταυρός της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου (από τον Μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου Αμβρόσιο) και το 2000 ο Χρυσός Σταυρός της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου (από τον Αρχιεπίσκοπο Γρηγόριο). Έλαβε επίσης τιμητικές διακρίσεις για το έργο και την προσφορά του από πολιτιστικούς φορείς. Διετέλεσε Honorary Research Associate στον King's College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1989-1990) και διευθυντής του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου (Αθήνα: 1992-1995). Είναι τακτικός εταίρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας (Γενικός Γραμματέας του Δ.Σ.), της Αγγλικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Αμερικανικής Λαογραφικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων, της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός", της Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας, της Εταιρείας Καρπαθιακών Μελετών και της Ένωσης Δωδεκανήσιων Καθηγητών Πανεπιστημίου. Συνέγραψε βιβλία και μελετήματα για τον Ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Δημοσίευσε επίσης άρθρα, βιβλιοκρισίες, επιφυλλίδες κ.ά. σε περιοδικά, εφημερίδες, εγκυκλοπαίδειες, προλόγους σε βιβλία και έλαβε μέρος σε Ελληνικά και διεθνή συνέδρια Λαογραφίας και Πολιτισμού. Έδωσε επίσης διαλέξεις και μαθήματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι συνεργάτης των εφημερίδων "Το Βήμα" και "Η Καθημερινή".

Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε στη Βιέννη το 1947. Σπούδασε επιστήμη του Θεάτρου (Θεατρολογία) στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για τη γέννηση του θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια Ιστορία Θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, του οποίου διατελεί αντιπρόεδρος. Παράλληλα δίδασκε έως το 2006 Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και έχει μετακληθεί πολλές φορές ως επισκέπτης καθηγητής σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Το 1994 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών και το 2001 παρασημοφορήθηκε για τις επιστημονικές του επιδόσεις με τον "Αυστριακό Σταυρό Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη". Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 90 βιβλία και 400 μελετήματα για θέματα του ελληνικού και βαλκανικού θεάτρου, της συγκριτικής λαογραφίας, των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών εν γένει, καθώς και της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος.

Ο Μ. Γ. Βαρβούνης γεννήθηκε στη Σάμο το 1966. Σπούδασε στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1983-1988). Ειδικεύθηκε στη Λαογραφία και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1991). Πραγματοποίησε επίσης μεταδιδακτορικές ερευνητικές σπουδές στο Universite Catholique της Louvain (Louvain-La-Neuve) του Βελγίου (1996-1997). Το 1992 εξελέγη λέκτωρ και το 1998 επίκουρος καθηγητής Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, όπου διδάσκει. Έχει λάβει μέρος σε πολλά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει μελέτες αυτοτελώς ή σε επιστημονικά περιοδικά, τιμητικούς τόμους και πρακτικά συνεδρίων. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τον Μάρτιο του 2005 η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος τον τίμησε με το οφφίκιο του "Άρχοντος Προστάτου των Γραμμάτων της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας", ενώ το 2005, με σεπτή πατριαρχική απόφαση, ορίστηκε μέλος του Δ.Σ. της Αδελφότητος Οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου "Παναγία η Παμμακάριστος".

Ο Γεώργιος Ι. Θανόπουλος γεννήθηκε στο Σαρακήνι Ηραίας Αρκαδίας. Σπούδασε Μεσαιωνική και Νεώτερη ελληνική φιλολογία και λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το 1988 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως καθηγητής φιλόλογος και διευθυντής Λυκείου στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το 1999 συμμετείχε στη συγγραφή του βιβλίου "Αγροτική παράδοση και λαϊκή τέχνη", Αθήνα 2000, που προκήρυξε τo Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στη σειρά "Τεχνολογικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια". Με το συγκεκριμένο διδακτικό βιβλίο η λαογραφία περιλαμβάνεται για πρώτη φορά ως γνωστικό αντικείμενο στα αναλυτικά προγράμματα της Δ.Ε. Τα έτη 1999-2001 απέκτησε επιστημονική εμπειρία αναφορικά με την "Ανοικτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση" και συμμετείχε στη συγγραφή του βιβλίου: "Δημόσιος και ιδιωτικός βίος στην Ελλάδα II". Οι νεότεροι χρόνοι τόμος Α'. Ο νεότερος λαϊκός βίος. Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών), Πάτρα 2002. Το 2006 εξελέγη λέκτορας Λαογραφίας στή Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (τομέας Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας) όπου και διδάσκει. Ερευνητικά ενδιαφέροντα: Ο προφορικός και γραπτός χαρακτήρας της λαϊκής λογοτεχνίας και παράδοσης. Η ποιητική και τα κοινωνικά συμφραζόμενα του δημοτικού τραγουδιού. Η ποιητική σχέση του Διγενή Ακρίτα Escorial με τα ηρωικά τραγούδια (Ακριτικά). Η σύγχρονη λαϊκή ποίηση (έντυπη και ηλεκτρονική). Ο λαϊκός πολιτισμός στη νεοελληνική λογοτεχνία. Η συνάντηση παράδοσης και νεωτερικότητας.

Η Κλειώ Γκουγκουλή είναι Κοινωνική Ανθρωπολόγος, συνεργάτιδα του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Έχει σπουδάσει Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λαογραφία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (μεταπτυχιακό σεμινάριο των Α. Κυριακίδου-Νέστορος και Ε. Σκουτέρη-Διδασκάλου) και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο University College London (MSc και PhD). Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Πελοποννήσου, Θεσσαλονίκης, Αιγαίου και Θράκης, στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Διδασκαλείο Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Νοέμβριο του 2011 εκλέχτηκε επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα και οι δημοσιεύσεις της εστιάζονται στην ανθρωπολογία της παιδικής ηλικίας και του παιχνιδιού, με ιδιαίτερη έμφαση σε ζητήματα υλικότητας. Πρόσφατα, σε συνεργασία με την ιστορικό Λήδα Παπαστεφανάκη, ολοκλήρωσε έρευνα για λογαριασμό του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) με θέμα την τέχνη της λευκοσιδηρουργίας στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Έχει επιμεληθεί τρεις συλλογικούς διεπιστημονικούς τόμους για το παιδικό παιχνίδι και δύο τόμους με θέματα υλικού πολιτισμού.

Η Μαρία Γκασούκα είναι κοινωνική λαογράφος, επίκουρη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Είναι συγγραφέας βιβλίων πάνω σε θέματα λαογραφίας, κοινωνικού φύλου, κ.ά. που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ισπανία και τις ΗΠΑ, και πλήθους ανάλογων επιστημονικών άρθρων. Είναι πρόεδρος της επιστημονικής επιτροπής του Παρατηρητηρίου Ισότητας Κύπρου (ΠΙΚ).

Ο Νικόλας Βερνίκος είναι επίτιμος καθηγητής ανθρώπινης οικολογίας στο τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Μυτιλήνη). Έχει διδάξει και συμμετάσχει σε μεταπτυχιακά σεμινάρια σε Πανεπιστήμια στο Παρίσι 8 (Vincennes), Δημοκρίτειο Θράκης, Schiller College και Freie Universitaer του Βερολίνου, στη Σμύρνη, Κομοτηνή, Κωνσταντινούπολη και Γενεύη. Ως διεθνής δημόσιος υπάλληλος έχει υπηρετήσει στην Unesco. Είναι διαβίου μέλος της American Anthropological Association (AAA). Έχει δημοσιεύσει 14 βιβλία και μεγάλο αριθμό άρθρων τόσο σε έντυπα όσο και διαδικτυακά (ιστοσελίδες www.archive.gr και www.academia.edu).

Η Σοφία Δασκαλοπούλου είναι κοινωνική ανθρωπολόγος, καθηγήτρια στο τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έχει διδάξει στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και στα πανεπιστήμια Δημοκρίτειο Θράκης και Freie Universitaer του Βερολίνου. Ιδρυτικό μέλος και πρώτη πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Ανθρωπολόγων, είναι μέλος της διεθνούς Ένωσης Ανθρωπολογικών και Εθνολογικών Επιστημών (IUAES) και της ΑΑΑ.

O Μανόλης Γ. Σέργης γεννήθηκε στη Νάξο το 1957. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1975-79) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ίδιου Πανεπιστημίου. Επί 23 έτη εργάστηκε ως φιλόλογος σε δημόσια λύκεια της Δυτικής Αττικής. Τον Σεπτέμβριο του 2003 εξελέγη επίκουρος καθηγητής λαογραφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξεινίων Χωρών. Έχει συμμετάσχει σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια, με αντίστοιχες πρωτότυπες εισηγήσεις, λαογραφικού περιεχομένου. Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και πολιτιστικών συλλόγων.

Η Μαρίνα Βρέλλη - Ζάχου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Σπούδασε με υποτροφία του ΙΚΥ στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Τμήμα Μεσαιωνικών και Νεότερων Σπουδών, 1978· Τμήμα Ιστορικών Σπουδών, 1980). Υπηρετεί ως Επίκουρος Καθηγήτρια στον Τομέα Λαογραφίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα, το συγγραφικό και το διδακτικό της έργο αφορούν κυρίως θέματα Ενδυματολογίας, Παραδοσιακής Λαϊκής Τέχνης και Βιοτεχνίας.

Η Δέσποινα Δαμιανού είναι λέκτορας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

Η Βασιλική Ρόκου γεννήθηκε στο Μέτσοβο το 1946, σπούδασε Νεοελληνική και Μεσαιωνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην οικονομική ανθρωπολογία και στην οικονομική και κοινωνική ιστορία του οθωμανικού μεσογειακού χώρου στην EHESS στο Παρίσι. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα στρέφονται στην ελληνική λαογραφία γενικά και στην παραδοσιακή κοινωνία της Τουρκοκρατίας ειδικότερα, με έμφαση στη μετάβαση από την οθωμανική στη νεοελληνική κοινωνία.

Η Ρέα Κακάμπουρα είναι επίκουρη καθηγήτρια Λαογραφίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην έρευνα τοπικών συλλόγων και διαχείρισης της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς στη σύγχρονη εποχή, σε θεωρητικά ζητήματα των λαογραφικών σπουδών, στη διαπολιτισμική διδακτική του λαϊκού πολιτισμού στην εκπαίδευση. Διδάσκει στο προπτυχιακό και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών (κατεύθυνση "Λαογραφία και εκπαίδευση") του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι διευθύντρια του Εργαστηρίου Κοινωνικών Επιστημών και επιστημονική υπεύθυνη του Αρχείου Αφηγήσεων Ζωής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελέτες σε επιστημονικά περιοδικά, σε πρακτικά συνεδρίων και σε συλλογικούς τόμους. Έχει γράψει επίσης τα βιβλία "Ανάμεσα στο αστικό κέντρο και τις τοπικές κοινωνίες: Οι σύλλογοι της επαρχίας Κόνιτσας στην Αθήνα" (1999) και "Αφηγήσεις Ζωής". "Η βιογραφική προσέγγιση στη σύγχρονη λαογραφική έρευνα" (2011), και μαζί με τον Χ. Μπαμπούνη έχει επιμεληθεί τον τόμο "Ιστορικά και Λαογραφικά Μελετήματα: Ερευνητικές και Εκπαιδευτικές διαστάσεις" (2014). Είναι μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών (Δ.Σ. Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας) και της Εθνικής Επιστημονικής Επιτροπής της UNESCO για την προστασία της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Ο Βασίλης Κ. Δαλκαβούκης γεννήθηκε στα Γιάννενα. Σπούδασε Ιστορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εκπόνησε διδακτορική διατριβή στον Tομέα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας και Λαογραφίας με πεδίο έρευνας το Ζαγόρι (2001). Έχει δημοσιεύσει το βιβλίο "Μετοικεσίες Ζαγορίσιων (1750-1922). Προσεγγίσεις στις διαδικασίες προσαρμογής μιας τοπικής κοινωνίας στην ιστορική συγκυρία" (Εκδόσεις Ριζαρείου Σχολής, 1999) και από τον Δεκέμβριο του 2004 έχει εκλεγεί λέκτορας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Ο Δημήτριος Ράπτης γεννήθηκε στο Μυρόφυλλο Τρικάλων το 1952. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Ιωαννίνων (1970-1974). Με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. εκπόνησε διδακτορική διατριβή στον Τομέα Λαογραφίας του ιδίου Πανεπιστημίου και το 1989 αναγορεύτηκε διδάκτορας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Παν/μίου Ιωαννίνων. Υπηρέτησε ως καθηγητής Φιλολογίας σε Γυμνάσια και Λύκεια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και τώρα είναι Λέκτορας στο Τμήμα Νηπιαγωγών του Παν/μίου Ιωαννίνων. Έχει λάβει μέρος σε διάφορα επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες και έχει δημοσιεύσει μελέτες και άρθρα λαογραφικού περιεχομένου σε επιστημονικά περιοδικά και αφιερωματικούς τόμους. Είναι μέλος της ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και άλλων επιστημονικών και πολιτιστικών σωματείων.

Ο Ελευθέριος Χαρατσίδης γεννήθηκε στο ελληνικό χωριό Ιβάνοβκα, περιοχή Τετριτσκάρο, Ε.Σ.Σ.Δ. Γεωργίας. Σπούδασε Ρωσική Φιλολογία στην Αρμενία. Δίδαξε ρωσική γλώσσα και λογοτεχνία στη μέση εκπαίδευση. Παρακολούθησε μαθήματα Εθνογραφίας, Φιλοσοφίας, Ιστορίας, Αγγλικών και πέρασε επιτυχώς τις εξετάσεις στα προαπαιτούμενα αυτά αντικείμενα ως υποψήφιος διδάκτορας. Μετά την δημόσια υποστήριξη διδακτορικής διατριβής με θέμα: "Η οικονομική ζωή και ο υλικός πολιτισμός των Ελλήνων της Αρμενίας κατά το δεύτερο μισό του 19ου - αρχές 20ού αιώνα", πήρε το δίπλωμα του Διδάκτορα της Ιστορίας. Δίδαξε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της πόλης Λενινακάν στην Αρμενία. Το 1992 μαζί με την οικογένεια του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα. Οι μελέτες του αφορούν εθνογραφικά θέματα της ελληνικής Διασποράς, των λαών της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και θέματα ρωσικής και αρμένικης γλώσσας και πολιτισμού. Πήρε μέρος σε πολλά επιστημονικά συνέδρια. Πολλές επιστημονικές εργασίες του δημοσιεύτηκαν στα ρωσικά, αρμενικά, γαλλικά, ελληνικά. Από το 2000 και έως σήμερα διδάσκει στο Τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού των Παρευξεινίων Χωρών του Δ.Π. Θράκης.

Η Ρενάτα Δαλιανούδη είναι Δρ. Εθνομουσικολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών. Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών και αρμόνιο, ακκορντεόν και κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της κέρδισε 31 υποτροφίες από: α) Ι.Κ.Υ., β) κληροδότημα Α. Παπαδάκη-Τμήμα Υποτροφιών και Βραβείων Παν/μίου Αθηνών, γ) Ωδείο Αθηνών, δ) Εθνικό Ωδείο και ε) Ίδρυμα Τεχνολογίας κι Έρευνας/ Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα για την καταγραφή, διάσωση, ψηφιοποίηση και αρχειοθέτηση του ελληνικού μουσικού πολιτισμού. Από το 1998 ως και το 2001 δίδαξε στο τμήμα Μουσικών Σπουδών Αθήνας, ως βοηθός/ αντικαταστάτρια του αείμνηστου Καθηγητή Εθνομουσικολογίας Γεώργιου Αμαργιανάκη. Από το 2003 ως και το 2006 εργάστηκε ως μoυσικός παραγωγός στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ε.ΡΑ., με θέμα εκπομπής: «Σπάνιες μουσικές από τον παγκόσμιο κινηματογράφο και το θέατρο». Από το 2006 διδάσκει στο Τμήμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό» του Ελληνικού Ανοιχτού Παν/μίου. Για την ακαδημαϊκή χρονιά 2009-2010 διδάσκει σε αντιμισθία Επίκουρης Καθηγήτριας στο Τμήμα Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων του Α.Τ.Ε.Ι. Ιονίων Νήσων. Έχει συγγράψει συνολικά 4 μεταδιδακτορικές μονογραφίες: 1. Μάνος Χατζιδάκις και λαϊκή μουσική παράδοση - Από το δημοτικό και το ρεμπέτικο στο «έντεχνο λαϊκό» τραγούδι, Ελληνικά Πρόσωπα- Εμπειρία Εκδοτική, Αθήνα 2009. 2. Μάνος Χατζιδάκις, Η λαϊκή ενορχήστρωση και η λαϊκή «Ρυθμολογία» στο έργο του, Ελληνικά Πρόσωπα- Εμπειρία Εκδοτική, [υπό έκδοση Αθήνα, 2010]. 3. Το βιολί και το λαγούτο ως παραδοσιακή ζυγιά στη Δυτική Κρήτη. Κουρδίσματα-Ρεπερτόριο-Τεχνικές, Παγκρήτιος Σύλλογος, Ηράκλειο 2004. 4.Το βιολί και η κιθάρα ως παραδοσιακή ζυγιά στην Ανατολική Κρήτη. Κουρδίσματα-Ρεπερτόριο-Τεχνικές, Παγκρήτιος Σύλλογος, Ηράκλειο 2004. Συνέταξε την Πλήρη Εργογραφία του Μάνου Χατζιδάκι, πάνω στην οποία στηρίχθηκε η Εργογραφία για το ομώνυμο λήμμα στο New Grove Dictionary of Music and Musicians (2001) και το Μusik in Geschichte und Gegenwart (2002). Αρθρα και ανακοινώσεις της έχουν δημοσιευτεί σε πρακτικά συνεδρίων (Ελλάδα & εξωτερικό), στα περιοδικά Λαογραφία, ΜΟΥ.Σ.Α., Πολυφωνία και στο περιοδικό της Διεθνούς Οργάνωσης Λαϊκής Τέχνης IOV- Unesco. Είναι μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και μέλος & Μέντορας του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων. Είναι Επιστημονική Σύμβουλος στην IOV- Unesco και στο Αρχείο Ελληνικού Χορού. Μιλά και διδάσκει 5 ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και Ισπανικά.

Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Λαογραφίας, Τομέας Βυζαντινής Φιλολογίας και Λαογραφίας, Τμήμα Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.